Walking on sunshine

Voor vanavond had ik de Juttersborrel op het programma staan, dit maal door mij georganiseerd. Het is traditie om enkele maanden na het juttersfestival nog even na te borrelen met de medewerkers van het juttersfestival. Een hapje en een drankje, een film waarop je kan toezien hoe het was en natuurlijk plannen bedenken voor volgend jaar.

Het was erg gezellig, maar ik was er af en toe niet helemaal bij met mijn gedachten. In gedachten stond ik al op het podium, niet van het Juttersfestival maar morgen, in cafe Sman. Samen met Toets stonden we ons er al op te verheugen. Afgesproken dat hij morgen om 14.30 uur bij me is op de Ampeg, "The Black Pearl" en de bassist naar het podium te brengen.
Verder nog wat gepraat over wat wel en wat niet te doen, de gein die we ongetwijfeld zullen trappen en eerlijk is eerlijk, ook over de zenuwen. Ik ben dan wel een coole bassist maar een heel klein beetje zenuwachtig ben ik wel, dat zal ik eerlijk toegeven. Het voelt niet onaangenaam, het is een beetje het gevoel wat je hebt op een eerste date met iemand die je erg leuk vindt. Het is spannend en je hebt het erg naar je zin, maar je vraagt je stiekem wel af wat zij van je vind en of zij het ook zo leuk heeft met jou, en of je haar nog een keer zult zien. Je voelt een vreemde kriebel in je buik die niet onaangenaam is en je loopt rond met een big smile op je gezicht:

"Walking on sunshine" heet dat gevoel, precies wat ik nu ook heb, heerlijk.
Over 24 uur is het optreden voorbij en kan ik u vertellen hoe het was geweest. Of ik dan nog steeds "walk on sunshine" of dat ik dan de blues speel. één ding weet ik zeker: ik ga er erg van genieten, of zoals mijn bassbro me zojuist mailde:

Rock on!