abstinentie-syndroom

Na zes hikes in vijf weken was het afgelopen weekend eens tijd voor een periode van rust en bezinning. Oftewel, ik ben niet wezen Weekendhiken. Dit om te voorkomen dat ik mij binnenkort moet scharen onder de Weekendhike-verslaafden. Een woord waar mijn spellingscontrole nog nooit van gehoord heeft. Ik heb al even geïnformeerd of er op korte termijn plaats zou zijn in de Jellinek kliniek of bij de Brijderstichting. Helaas hebben beide instellingen nog nooit van deze verslaving gehoord er dus ook geen behandeling voor. Toen ik mij melde met mijn vragen hierover kreeg ik dan ook te horen;

Ach meneer, anders gaat u toch lekker een wandeling maken.

Hiermee direct aangevend dat zij dus echt totaal geen benul hadden wat een Weekendhike-verslaving nou eigenlijk is.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik verder geen last heb van onthoudingsverschijnselen, ook wel bekend onder de naam absstinentie-syndroom. Geestelijke en/of lichamelijke verschijnselen die zich voor kunnen doen als plotseling wordt gestopt met een bezigheid waaraan men behoefte aan heeft, gewend is of verslaafd aan is geraakt. Ontwenningsverschijnselen kunnen zo ernstig zijn dat zij op zichzelf een reden vormen om niet te stoppen met het gebruik van de Weekendhike gewoonte of verslaving. In dat geval kan een ontwenningskuur nodig zijn om van de verslaving af te komen. Ik vraag me af wat je zou kunnen doen om van je Weekendhike-verslaving af te komen;
Gaan fietsen wellicht?

Om toch nog niet al te hard af te kicken heb ik mijn trouwe schoenen eens uitgebreid verwend met een uitgebreide poetsbeurt en ze voorzien van nieuwe veters.

Tot slot nog een kleine wandeling gemaakt, ik had toch wat moeite om helemaal niks te doen, denk ik. Een gedachte die genadeloos is afgestraft. Eerst wordt ik geconfronteerd met het fenomeen koopzondag. Vervolgens loopt er iemand rond die nog het meest wegheeft van een terrorist;
het draagt een jurk, heeft een baard en is vorig weekend aangehouden omdat hij 200 allochtonen probeerde binnen te smokkelen aan boord van zijn boot.
Als ik vervolgens via het Scheybeekpark naar het Vondelkwartier wil lopen blijkt het tussengelegen Westerhoutkwartier volkomen afgesloten te zijn. Onverricht loop ik weer huiswaarts.
Volgend weekend ga ik eens proberen om helemaal niets te doen. Daarna duik ik gelukkig weer volop in de wandelagenda van Weekendhike, met vijf hikes in drie weken. Waaronder de Uit Buik Hike ® op tweede kerstdag die ik voor de tweede keer in successie ga organiseren en een meerdaagse tocht met oud en nieuw waar ik nu al heel veel zin in heb.


p.s. Heeft er iemand nog een leuk idee of uitnodiging voor het komend weekend?

Niet te koop

Boeken kan je kopen, wijsheid niet.
Sex kan je kopen, liefde niet.
Posities en functies kan je kopen, respect en vertrouwen niet.
Macht kan je kopen, ontzag niet.
Diensten kan je kopen, een verdienste niet.

Koffie met vork en mes

Gisteravond was het weer Kneiper avond, stuiter ik normaal al als een Alle Dagen Heel Druk mannetje rond, gisteren kon de overtreffend term van ongeleid projectiel daaraan toegevoegd worden. Als gevolg van een directe overdosis cafeïne waren we zo hyper als een ADO supporter na weer een teleurstellend resultaat op het voetbalveld. Ik hou wel van een sterke bak waarin de lepel rechtop blijft staan maar deze koffie werd met vork en mes geserveerd. Net als de bekende toetjes waarbij je een gaatje in de bodem moet prikken om de pudding als fraai esthetisch geheel op een bordje te kwakken. Het oog wil ook wat, zeker als de pudding smaakt naar geur en smaakstoffen en trilt als een elektrische tandenborstel met hulpstukken. Kortom, een pittig bakkie waarbij mijn fameuze espresso (en die is voor de meeste mensen al te sterk!) verbleekt tot slootwater.
Dus na de koffie werd er stevig op los gegaan. Zijn we normaal al niet echt stil te noemen, gisteren ging daar dus nog een schepje bovenop. Stuiterend, headbangend en heftig ongecontroleerde bewegingen makend werd er gespeeld waarbij er af en toe even ingegrepen diende te worden omdat het uit de klauwen liep.

- mwoeaaaaaaaaaaaah
- zo zo, zware bevalling zeker?
- Jezus, die klonk vet.
- Zeg, René, waarom heb je Marloes eigenlijk meegenomen vanavond?
- Ze was jaloers. Ze wou ook weer eens bespeeld worden.
- Gezeik altijd met die bassen.
- Tsja, het zijn af en toe net wij.......sneuzen.
- Iemand nog koffie?
- Is stok er niet vanavond?
- nee, die heeft cursus, hij SMS de net dat ie een lekker toetje had.
- lekker toetje, hij is toch op cursus?
-ja,op kosten van zijn baas.
- Nou, lekker dan, zitten wij ons hier in het zweet te werken en hij zit lekker aan de toetjes.

Helemaal leegegespeeld sta ik om 22.50 op het station alwaar de trein net weg is, gelukkig gaat de volgende trein al om 23.15 zodat ik maar 25 minuten met mijn reet hoef vast te vriezen aan een metalen bankje. Terwijl Marloes liefdevol in mijn armen ligt, warm ingepakt in haar gigback, luister ik op mijn MP3 speler wat naar muziek om de tijd de doden. Eenmaal in de trein bewonder ik in de trein een schone jongedame welke schuin tegen over me zit. We spelen kiekeboe met elkaar. Helaas raak ik haar tijdens het overstappen uit het oog.

Jammer, kiekeboe spelen met mooie vrouwen maakt het treinreizen erg aangenaam.

Most wanted

Transport

Prompt, met René Vermey, goedemorgen. Zo begon ik nietsvermoedend op kantoor afgelopen maandag een telefoongesprek.
Iemand van de crew van The Troupe belde en dat zijn altijd leuke gesprekken. Even elkaar uithoren over de laatste nieuwtjes en mooie licht- en geluidsklussen. We bespreken de komende tour en wat we daarvoor nog nodig hebben. Kijk jij eens of je een flinke auto kunt regelen, was de laatste vraag.

Tuurlijk joh, geen probleem. In gedachten zag ik de crew en mezelf, want ja, ja, deze jongen gaat weer mee als tourmanager ;-)al rondrijden in Daf 95 XF spacecab of een dikke Volvo Globetrotter, voorzien van magnetron, koelkast, bedden en heel belangrijk, een koffiezetapparaat! maar helaas, daar hebben we geen budget voor. De papieren ook niet trouwens maar een kleinigheidje hou je.

Dus moest ik op zoek naar iets wat bereden kan worden met een BE rijbewijs maar waar je wel flink mee kan laden, tenslotte hebben we toch zo'n 2000 (tweeduizend) kilo aan meuk bij ons, dat is dan nog zonder het personeel. Helaas kunnen de meeste busjes maar maximaal 800 kilo laden en dat is wat weinig. Gelukkig zijn hier tegenwoordig goede oplossingen voor te vinden. Er zijn tegenwoordig kleine trekker/oplegger te huur met een laadvermogen van 3400 kilo die je met rijbewijs BE net nog mag besturen, ook een Clixtar is een optie. Dat is een kleine bakwagen met een dubbele achteras en dat heeft een laadvermogen van 3500 kilo en mag je met rijbewijs BE besturen. Hoewel best handig en groot genoeg valt het natuurlijk in het niets bij bovenstaande foto.

Stel je eens voor, één container vol met lichtapparatuur, één container vol geluidsapparatuur en nog een container voor de videoapparatuur, decor en de instrumenten. En dat allemaal op een LVZ. Wel wat lastig om in een stad bij het theater te komen maar wel gaaf!!

Misschien over een paar jaar maar eens mee met een tourtje Rolling Stones? Die gebruikte tijdens de laatste tour 70 trucks per voorstelling. In totaal hadden ze drie voorstellingen. Terwijl ze in Amsterdam aan het uitvoeren waren, braken ze in een ander land de show af en waren ze op weer een andere plek aan het opbouwen. Dat zijn dus 210 vrachtwagens in totaal.

Ik denk niet dat ik zo'n grote tour eens mee ga maken met Kneiper of Shin Kickin', maar je weet het natuurlijk maar nooit ;-)

The restless kind

Vanavond was het weer Shin Kickin' tijd. In tegenstelling tot de oefenruimte van Kneiper die een groot rock 'n roll gehalte kent oefenen we bij Shin Kickin' gewoon bij René thuis, andere René dan. Zelf ben ik net iets te klein behuisd maar andere René heeft een studio in zijn tuin op laten trekken. Voor we daar naar binnen drinken we altijd ff een bakkie en kletsen we wat, meestal is ook zijn vrouw aanwezig en ook twee inwonende dochters laten altijd wel even hun gezicht zien en komen een praatje maken. Beregezellig vind ik dat, wat een tegenstelling vergeleken bij mij thuis, waar niemand ooit zomaar ff aanschuift voor koffie met een kletspraatje, al krijg ik gelukkig wel regelmatig visite.

Maar er heerst bij hun toch wel een warme sfeer in huis die je nou eenmaal wat minder hebt als je alleen woont. Al heeft alleen wonen natuurlijk ook wel weer een hoop voordelen die je niet hebt als je samenwoont. Mijn studio is gewoon in huis en ik hoef niet de tuin in en kan bas spelen wanneer ik wil. Maar ik geloof niet dat ik het heel erg zou vinden om bas te spelen in een aparte studio die dan in mijn tuin staat als daar tegenoverstaat dat er een warme sfeer in huis heerst en er regelmatig iemand aanschuift voor een bakkie met kletspraat. Ach, ieder nadeel heb zo zijn voordeel, aldus een bekende voetballer.

Na een bakkie met speculaas en een praatje wordt het tijd om de studio in te duiken. Het spelen gaat weer lekker vanavond. "Keep on rockin in a free world" van Neil Young en "Hey Joe" van Jimi Hendrix zitten er al heel behoorlijk in, en ook komt eerder gespeeld werk van o.a. ZZ top en Danko Jones passeren de revue. Het zit er nog goed in allemaal. Bij "Cho cho mama" beginnen mijn vingers wat te verkrampen, da's toch wel een behoorlijke snelle "walking bass", daar moet ik nog ff op oefenen.

We eindigen met een nummer wat ik vorige week inbracht, "The restless kind" van Travis Tritt, het lijkt wel een beetje over mij te gaan....

Well I was born the restless kind
Settlin' down never crossed my mind
Wild and wooly I guess that's me
People sure get nervous when a man is free
I can hold my tongue and I can hold my wine
I can hold my own I'm the restless kind

I've seen the country and I've been to town
Rode in fancy cars with the top rolled down
Comin' down the road like a summer breeze
Whatever it takes I do what I please
I can hold my horses I can hold the line
Yeah I can hold my own I'm the restless kind
Yeah the restless kind

I was born the restless kind
I never assume what I'm gonna find
I can stand my ground I can slip through a crack
But as sure as I leave buddy I'll be back
I can hold my temper I can bide my time
Yeah I can hold my own I'm the restless kind
I can hold my tongue I can hold my wine
Yeah I can hold my own I'm the restless kind
Oh I'm the restless kind
Rough and rowdy restless kind

Broeikaseffect

Door het broekaseffect wat mede veroorzaakt wordt door auto's warmt de aarde steeds verder op, daarom zullen auto's vanaf 2010 verplicht worden gesteld tot het hebben van een airco.

Hoeft u er niet zo warmpjes bij te zitten.

Zwevend

Zonder verliefd te zijn zweef ik door het land. Morgen mogen u en ik weer naar de stembus opdat wij bepalen wie er de komende 4 jaar onze koers gaan bepalen, of korter natuurlijk. Als het volgende kabinet weer eens struikelt.
Ik zal zeker gaan stemmen omdat het een recht is wat gekoesterd moet worden en omdat ik alleen op die manier de komende vier jaar mijn mening mag geven over wat er in Den Haag beslist wordt. Als je niet stemt mag je ook niet klagen over politieke beslissingen die je niet zinnen, dan had je maar moeten stemmen.

Blijft de vraag wat ik ga stemmen. Eerlijk gezegd heb ik niet veel van alle debatten meegekregen. Ik wordt nogal al moe van die praatjes waarin niks verteld wordt, laat staan iets zinnigs. Om het u wat makkelijker te maken geef ik hieronder een korte profielschets van enkele lijsttrekkers.

CDA, Jan Peter Balkende: Het enige wat ik meekreeg is dat de Premier ineens aan vriendjespolitiek doet en hij al bijna 50000 vriendjes schijnt te hebben via Hyves/Hieves/hiv/whatever. Heeft hij daar wel tijd voor, hij moet toch het land besturen?
Kijkt in zijn zeldzame vrije uren graag naar het spel Lingo op tv.

VVD, Mark Rutte, maakt zich o.a. erg sterk voor een nieuw televisie programma wat na de verkiezingen uitgezonden gaat worden en wat als titel krijgt: Politicus zoekt vrouw. Wat mij betreft mag hij vast met de opname’s beginnen.

SP, Jan Marijnissen, weet wat dit land op de been houdt, een stevige kom tomatensoep, helaas geserveerd zonder gehaktballetjes. Vind ik, als carnivoor zijnde, toch een minpuntje.

Partij Voor De Dieren, Marianne Thieme, uiterlijk zonder twijfel de meest aantrekkelijke van het stel, zij heeft de vaandel overgenomen van Femke Halsema van Groen Links die vroeger de babe van de politiek was maar nu met haar 40+ over de houdbaarsheidsdatum heen is qua aantrekkelijk zijn. Helaas zal ik als overtuigd carnivoor mij niet kunnen vinden in alle standpunten van mevrouw Thieme (Marianne voor intimi). Wel hebben ze een erg goede poster waarin de bekende blauwe 2e kamer stoel aan flarden is getrokken door een trots poserende kat.

PVDA, Wouter Bos, Met een glimlach op zijn lippen bevroren leidt deze man helaas aan een quarterlifecrisis, hij durft maar niet te kiezen tussen een linkse coalitie of tch een coalitie met het CDA, er zit nogal een verschil tussen deze twee.

Ik zweef ergens aan de linkerkant en twijfel nog tussen Groen Links en SP. Ik denk dat het de laatste partij gaat worden, ondanks de ontbrekende gehaktballen. Ach, juist voor die extra’s die het leven zo leuk maken moet je toch zelf zorgen.

Sinterklaas

Gisteravond had ik mijn schoen gezet. Liedje gezongen en een emmer water voor het paard klaargezet.

Toen ik vanochtend ging kijken wat de lieve Sint in mijn schoen gestopt had, bleken mijn schoenveters gejat te zijn.

Onder dwang

Afgelopen weekend heb ik me naast het mij ongans eten aan appels ook nog erg vermaakt met een boek met een toch wel zwaar beladen onderwerp. Hoewel ik het niet altijd eens ben met de schrijver en ik vind dat hij een soms wel erg gekleurd verslag geeft van zijn gebeurtenissen tijdens zijn detentie en TBS vond ik het een zeer boeiend boek wat ik graag bij u wil aanraden.

Wat speelt zich af in TBS-klinieken als de Van Mesdagkliniek? Worden mensen daar werkelijk ‘klaargestoomd’ voor terugkeer in de maatschappij of worden ze gewoon voor onbepaalde tijd opgesloten? In “Onder Dwang” beschrijven Humphrey Ludwig (pseudoniem) en journalist Rick Blom het leven van een terbeschikkinggestelde in al zijn facetten

Het verhaal begint op het moment dat de dan 26-jarige Humphrey, de rechtbank zijn vonnis hoort uitspreken: vijf jaar cel met TBS, wegens de moord op zijn vrouw. “U bent een ernstig gestoorde persoonlijkheid…”, voegde de president van de rechtbank daar nog eens aan toe. "En dat gezegd door iemand die zich als man dagelijks in een zwarte soepjurk in het openbaar durft te vertonen".

Wat volgt is een met veel vaart en humor geschreven verhaal waarin achtereenvolgens verteld wordt over de onderzoeken in het Pieter Baan Centrum die zeven weken duren en zijn tijd daarna in de van "Mesdagkliniek" te Groningen, onder gedetineerden ook wel aangeduid als ‘de Hel van het Noorden’.
Humphrey omschrijft zijn eerste indruk van de kliniek als volgt: er doemde een gebouwencomplex voor mij op dat op verschillende plaatsen werd omlijst door grimmig prikkeldraad. Het geheel had iets grimmigs, iets dreigends, alsof daar in die stoffige gebouwen iets huisde dat op mij loerde.
Eenmaal in de kliniek aangekomen maakt hij kennis met het personeel aldaar: de bewakers, de sociotherapeuten, de afdelingspsychologen en de psychiaters. Met name de sociotherapeuten blijken een grote invloed te hebben op de gang van zaken binnen de instelling. Zo heeft iedere gedetineerde een sociotherapeut als vaste ‘mentor’ die voor hem als rolmodel diende te figureren. Geen gevoel voor zelfrespect kon daar volgens Humphrey echter te klein voor zijn. In zijn boek geeft hij meermalen aan over het algemeen niet zo’n hoge pet op te hebben van deze ‘sociotherapeuten’. Zij waren volgens Humphrey zelfs verantwoordelijk voor allerlei misstanden binnen de kliniek. Genoemd worden o.a. het feit dat er verschillende gedetineerden overlijden wegens het niet op tijd verlenen van medische hulp, liefdesrelaties tussen gedetineerden en vrouwelijke sociotherapeuten (5 x in één jaar!)en competentiestijd tussen de verschillende therapeuten onderling.

Ondanks het feit dat er ernstige onderwerpen in worden aangeroerd is geen deprimerend boek. Ik wil zeker geen oordeel vellen over dat iemand wel of niet terecht TBS krijgt, wat wel blijkt is dat de omgang met TBS door justitie soms nogal te wensen over laat. Met Humphrey is het goed gekomen, al blijft hij natuurlijk wel iemand met een moord op zijn geweten.

Helaas gebeurt het echter vaak dat iemand met TBS na behandeling of tijdens zijn/haar ontsnapping in herhaling vervalt, met alle afschuwelijke gevolgen vandien.

Appels

Is het voor sommige blijkbaar al tijd voor appeltjes van oranje, zelf heb ik gisteren bijna een overdosis gehad van de gewone handappel, al waren sommige exemplaren meer geschikt als moesappel of voetbalappel, wat ik ter plekke dan ook uitprobeerde.

Woopi had via Weekendhike een hike georganiseerd die van Geldermalsen en in de eerste helft van deze wandeling ging langs de Linge door oude Betuwse dorpjes als Deil en Enspijk, met regelmatig uitzicht over de rivier de Linge.
We kwamen langs veel fruitbomen en hoewel het seizoen al een beetje over is viel er voor de oplettende wandelaar nog genoeg te smullen onderweg. Al appels naar binnenwerkend werden er recepten uitgewisseld voor appeltaart, appelsap, appelcider, appelstroop, appelflappen en appelmoes.
Na wat speuren vonden we een cafeetje wat de Keuringsdienst van Waren nog nooit heeft gevonden, anders hadden ze ter plekke wel kunnen sluiten. De gordijnen stonken nog erger dan in de oefenruimte van Kneiper en te zien aan de spinnenwebben had de inrichting nog het meeste weg van een spookhuis. Ach, je komt nog eens ergens met Weekendhike.

Het tweede deel ging door lanen en onverharde paden van het schitterende Landgoed Mariënwaerdt richting Culemborg. Op een gegeven moment zouden we na een paar honderd meter op het station uit moeten komen, blijkbaar is bijna een kilometer een paar honderd meter voor Culemborgse begrippen.

De stationsomroeper bleek dezelfde te zijn als een paar weken geleden op station Santpoort Zuid, getuige de volgende mededeling die over het perron schalt:
De stoptrein naar Utrecht zal over vijf minuten binnen komen. Na drie minuten gevolgd door het bericht dat de stoptrein naar Utrecht over vijf minuten zal binnenkomen.

Een goed gesprek

Volgende ingewijden kan ik, "lekker uit mijn nek lullen" en ik zal niet ontkennen dat ik slap ouwehoeren tot een ware kunst verheven heb. Maar op zijn tijd een goed gesprek zal ik niet uit de weg gaan waarbij serieuze onderwerpen als kunst, religie, liefde en politiek (hoe serieus kun je dat laatste nog nemen tegenwoordig?) de revue passeren. Ik vind het heerlijk om op zijn tijd in goed gezelschap van b.v. een goede vriend een stevig gesprek aan te gaan waarbij we de hele wereld verbeteren tussen de kaasplank en het glas wijn. Dat er dan af en toe een glas te veel genuttigd wordt is bijzaak. Veel effect sorteren deze gesprekken niet, als ik de volgende morgen wakker word blijkt er vaak niks veranderd te zijn in de wereld, terwijl je de avond ervoor nog zo'n mooi wereldbeeld had gecreëerd. Daar doe je dan zo je best voor.

De kans is groot dat zulke gesprekken er in de toekomst heel anders uit gaan zien. Volgens een gerennomeerd wetenschappelijk blad zullen wij over een aantal jaren in staat zijn om te communiceren met onze huisdieren. Dan hoef je niet meer naar je psychiater of de kroeg maar je bespreekt je problemen met Bello/Pluto/hoe je hond ook heten mag, woningnood bespreek je met de goudvis die als ervaringsdeskundige optreed omdat hij zelf al jaren in een veel te klein kommetje rond dobbert en je laatste belevenissen op het amoureuze vlak bespreek je met een tortelduif die passant het wasgoed wat in de tuin te drogen hangt onderschijt.

Stank voor dank, zullen we maar zeggen.

Lawaaihemd

Regelmatig pak ik mijn basgitaar in omdat er gespeeld moet worden. Twee keer in de week pak ik "Marloes" of "The black pearl" in een hoes om ze mee te nemen naar repetities van "Shin Kickin'" of "Kneiper". Het heeft wel iets als je dan over straat loopt met op je rug je kostbaarste bezit. Terwijl ik dan de deur uitloop zie je bewonderende blikken van passanten die vragen waar je moet spelen vanavond. Amsterdam, antwoord ik dan zonder blikken of blozen, of: gewoon, repeteren. Net afhankelijk van wat er die avond op het programma staat.

Als het echter aan de wetenschap ligt zullen passanten binnenkort niet meer vragen waar ik moet spelen vanavond. Voor gitaristen is hij er al, het wachten is nu totdat Bassie ook in zijn hemd staat.

Ik snap best dat gitaristen zich te buiten gaan aan dit soort rare fratsen, het blijven tenslotte gitaristen en dat is nu eenmaal anders als een bassist. Maar ik moet er niet aan denken dat ik over 10 jaar een kek hemdje uit de kast pak omdat ik de behoefte heb om te musiceren.

Straks speel je niet de nieuwste basgitaar van Ibanez, maar trek je een truitje aan van een dure modewinkel/Zeeman/Whatever.

Zouden Hawaihemden dan wel weer mogen?

Schaapjes tellen

Als u niet kunt slapen klikt u hier.(wel even uw speakers aanzetten)

Net als Ernie prefereer ik persoonlijk toch brandweerauto's ;-)

Woerden - IJsselstein

Liep ik gisteren al 22 km, vandaag stond er nog een toetje op het programma van nog eens 22 km.
Dit maal iets verder van huis, kon ik gisteren riant uitslapen, vandaag trof ik het minder en ging mijn trein reeds om 08.40 richting Woerden. Gelukkig ging de trein rechtstreeks en kon ik onderweg nog wat verder wakker worden met de nodige koffie uit de thermoskan en wat lekkernijen die overbleven van Sint Maarten.
Ruim op tijd was ik in Woerden alwaar een kleine maar alweer een zeer leuke groep welgemutst regenbuien, een verdwaalde hagelkorrel en glibberige dijkjes trotseerden, onderweg de meest vreemde projecten passerend in het anders zo rustige Linschoten.

Wat te denken van auqa-tennisbanen en Annie’s Bodycentrum, het klinkt als een vaag bordeel maar daar doen ze niet aan in het brave Linschoten. Nee, bij Annie kunt u Power-platen, vacu-steppen en wrappen met Pilates, of zoiets. Het zal u niet verbazen dat we hard doorgelopen zijn, dus ik kan u niet vertellen wat het nu allemaal inhoudt, wel heb ik me laten vertellen dat jij bij drie power-plates een cola kunt krijgen. We lopen verder en passeren en houden een pauze in Montfoort. Na cappuccino met appelgebak met slagroom ( ja, ja, het was een zeer calorierijk weekend) klimmen en klauteren we verder. We komen nog wat hekjes tegen waarover heen geklauterd dient te worden maar dat is voor een beetje Weekendhiker geen probleem, ook een omgewaaide boom die over de dijk ligt wordt zonder moeite overwonnen. En terwijl er weer wat plaatselijke druppels naar beneden komen gaan we dapper voort. De regen deert ons niet, het meeste valt er immers toch naast en gelukkig zijn het maar drie buitjes, onderweg zien we ook nog een prachtige regenboog en spoedig naderen we nu IJsselstein, alwaar we de tram pakken richting Utrecht Centraal waarna de trein me keurig thuis brengt.

Al met al heb ik in twee dagen tijd 44 km gelopen. Ik heb geen blaren en geen spierpijn en daar ben ik eerlijk gezegd best een beetje trots op. Zeker als je bedenkt dat ik op 1 oktober 2005 begonnen ben met Weekendhike en al 34 hikes heb gelopen, waarvan ik er 5 zelf heb georganiseerd.

Even voor de statistieken: een totaal van 653 km, dat gedeeld door 34 maakt 19,2 km per hike. Niet dat het verder iets zegt maar ik vind dat ik wel een glas wijn verdiend heb.

Cheers

Sint Maarten hike

Sint Maarten Hike

Enkele weken geleden bedacht ik het idee om een hike te organiseren met Sint Maarten en mijn deelnemers, in het kader van Sint Maarten, daarna een etentje aan te bieden bij mij thuis, intimi en u nu dus ook, weten dat ik daarmee restaurant “De gevulde kippenkont” bedoel.

Voor ze echter aan mochten schuiven moest er natuurlijk wel even gebikkeld worden, voor niks gaat de zon op. De tocht die ik uitzette voerde van Station Castricum eerst naar het welbekende Johanna’s Hoeve, dwars door een begrazingsgebied heen. Na koffie met gebak bogen we af naar het strand waar we heerlijk konden uitwaaien. Met een stevige wind is het strand een mooie plek om uit te waaien. Een machtig gezicht om de golven te zien breken op het strand wat met grote schuimkoppen gepaard gaan. Bij Heemskerk zijn we weer het duingebied ingegaan om via de Meeuwenweg en het Moffenpadje in Wijk aan Zee uit te komen, alwaar we in Sonnevanck konden genieten van een goed glas bockbier. Waarna we welgemoed de laatste zes kilometers naar mijn huis aflegden.

Ik had express donderdag en vrijdagmiddag vrij genomen om als een witte tornado door mijn paleis te gaan en me voor te bereiden op het koken voor vijf gasten en de gastheer zelf. De beste wijnen werden uit de wijnkelder betrokken en de binnen no time stond de pasta saus te borrelen op het vuur, één en ander begeleid onder stemmig Sint Maarten gezang

Sinte Maarten, beste man
zette op het vuur een pan
Met tomaat, room, kruiden en gehakt
zorg dat je tijdens het eten niet smakt.

Hoewel het erg lekker smaakte is het de visite niet gelukt om de pan tot op de bodem leeg te krijgen, als ik morgenavond dus terugkom van de volgende hike hoef ik het alleen maar even op te warmen in de magnetron.

Elektrische tandenborstel

Zelf gebruik ik mijn tandenborstel alleen om mijn tanden te poetsen maar vrouwen zijn toch een stuk creatiever met die dingen, blijkens bijgaande berichten. Oftewel,wat je wel en wat je niet kunt doen met je elektrische tandenborstel.

Wie is dat?

Vandaag kreeg ik van een collega deze afbeelding toegemaild met de opmerking dat de persoon rechts wel heel erg op mij lijkt. Dat klopt vrij aardig, brilletje, kort haar wat alle kanten opstaat en een vette grijns die mij regelmatig aanstaart als ik in de spiegel kijk. Blijft de vraag wie de bevallige dame aan de linkerkant is...

Zou ik best willen weten.

Woordverificatie

Ter voorkoming van spam heb ik voor de optie woordverificatie gekozen zodat je eerst een vreemd woord moet intypen, voor je je reactie achter kunt laten. Zo word ik op mijn log tenminste niet geconfronteerd met zaken als Viagra (als ik wat wil laten staan, laat ik mijn baard wel staan) Rolexen waar het goud van aflazert en andere meuk.

Het nadeel van woordverificatie is dat je woorden tegenkomt waar je nog nooit van gehoord hebt en die je niet in je dikke van dale kunt terugvinden. Dus regelmatig vragen zowel medeblogger Ron als ik zich af wat de betekenis zou zijn van een woord.
Dit kan leiden tot zeer interessante onthullingen. Zo zijn we inmiddels al achter de volgende betekenissen:

Yrmamf: Moermansk, uitgesproken door iemand met een slecht zittend kunstgebit.

Zgiemam: CSKA Zgiemam, zestiende in de tweede divisie van Kazachstan. Twee punten achter Sarysu Karaghandy.

Itmdgugp: De volgende tegenstander is van CSKA Zgieman in het AK47 Bekertournooi van Kazachstan

Xrsuvfk: De daarop volgende tegenstander in het AK47 Bekertournooi van Kazachstan

bwlyh: het geluid is wat je maakt als je teveel wijn heb gedronken.



Ik ben benieuwd naar het volgende leerzame moment.

Bassbro said

Als je weer met je beide benen op de grond staat blijkt steeds weer
dat muziek de enige ware liefde is.

Groeten van Jan

Krijg ik net een SMS van Jan met de vraag of ik hem even wil helpen. Ik vraag me af wat hij van me wil, ik wil met alle liefde een basslick voor hem inspelen maar de kans is groot dat als hij hem afkeurt je dan tomaten naar je hoofd krijgt.

Shin kickin'

De naam is al afgekort, het repertoire al aardig uitgebreid. Nou ja, wat we willen gaan spelen dan. Wat te denken van artiesten als ZZ top, Walter Trout, Stevie Ray Vaughn, Ian Moore (geen familie van Gary), Vooruit, Gary Moore dan ook maar, Rory Gallagher, Ten Years After, Pat Travers, The Jeff Healy band, Travis Tritt, Jimi Hendrix en Slash's Snakepit, om maar eens met wat namen te smijten die we graag zouden willen coveren.
Stevige 12 bar bluesrock, ritmisch vaak niet al te ingewikkeld maar met ontzettende power en dynamiek gespeeld. Kortom, blues met ballen.

"Whippin post" van Frank Zappa zou ik ook erg graag willen toevoegen, alleen is die weer behoorlijk ingewikkeld en dan heb je ook nog minimaal een percussionist en een toetsenist nodig, en we twijfelen nu al of we er een drummer bij gaan zoeken, een drumcomputer is makkelijker te vinden en drinkt geen bier, zodat wij weer meer hebben. Tenslotte moet het wel leuk blijven en blijft Kneiper mijn voornaamste band.

Volgende week gaan we weer schenen schoppen!

Doodstraf

Laat schreef ik een stuk getiteld misdaad loont, het comment wat ik van Ron kreeg zette mij aan het denken.

Hij vroeg zich af of hij tussen de regels door las dat ik voor de doodstraf ben. Hoewel mijn stuk daar verder niet over ging en ik ik ook niet de intentie had om voor of tegen de doodstraf te pleiten zette het mij toch aan het denken.

Mijn eerste gedachte was NEE, ik ben niet voor de doodstraf. Hoe kan iemand nou voor de doodstraf zijn? Je begeeft je daarmee toch op hetzelfde nivo als de moordenaar, voorop gesteld dat het een moordenaar is die je veroordeeld tot de doodstraf.
Stel je eens voor dat de bewijslast toch niet helemaal waterdicht is, veroordeel je dan een onschuldig man tot de doodstraf? Daar zou ik niet mee willen en kunnen leven.
Maar wat als de veroordeelde bij zijn vrijlating opnieuw in de fout gaat? Wat als diezelfde veroordeelde na zijn vrijlating jouw geliefde of kind vermoord, ben je dan ook tegen de doodstraf? Er zijn mensen die erin berusten, er zijn zelfs mensen die de moordenaar van hun kind kunnen vergeven. Ik vind dit hele dappere mensen. Ik twijfel of ik zelf zo groot zou kunnen zijn.

Het antwoord op de vraag of ik dan ook nog tegen de doodstraf ben moet ik helaas schuldig blijven. Ik heb het gelukkig nog nooit van dichtbij meegemaakt en hoop het nooit mee te maken, maar het is een feit dat het al verschillende malen is voorgekomen dit jaar waarbij een TBSer tijdens een proefverlof opnieuw in de fout ging.

Zoals zoveel dingen in dit leven is het nooit zwart/wit, maar een groot grijs gebied waarin je je dan begeeft. Hoewel mijn eerste gedachte is dat ik tegen de doodstraf pleit, ben ik daar bij nader inzien dus niet zo zeker van. Gelukkig ben ik geen rechter, advocaat of jurist en zal ik daarin dus nooit officieel stelling hoeven te nemen.

Ik kan alleen voor mezelf spreken en ik weet het eigenlijk niet of ik nou voor of tegen de doodstraf ben.

Niks

Het is weer zover, de blaadjes vallen van de bomen.

Ja René, da’s meestal zo. In de zomer vallen de mussen uit de boom en in de herfst vallen er blaadjes uit. Het wordt pas zorgelijk als er bakstenen uit de bomen vallen, al geeft het wel weer een geheel nieuwe dimensie aan een mooie boswandeling. Stiekem vraag ik me nu af of jij toch niet getroffen bent door een vallende baksteen, stoeptegel of straatklinker.

Hoezo dan?

Je bent zo rusteloos de laatste tijd. Je hebt vanavond zegge en schrijven één pan kaasfondue veroberd, twee glazen wijn opgedronken, drie hoofdstukken gelezen in een boek, vier basgitaren bespeeld en vijf keer gekeken of je nog mail hebt. En dit alles in willekeurige volgorde.

Ja, knap hé, probeer ik er nog enthousiast van te maken.

Morgenavond moet je repeteren met de Shin kickin white socks sucks bluesband en donderdagavond repeteer je met Kneiper. Je moet nog twee dagen werken en dan heb je zowaar eens twee dagen vrijgenomen, je hebt zeggen en schrijven al wel twee hele vakantiedagen opgenomen en dit zijn je volgende twee. Ga je ff lekker weg of zo?

Nee nee, geen tijd voor. Druk, druk druk, weet u nog.

Ja waarmee dan?

Nou eh… geen idee eigenlijk. Of, om maar eens met Maarten te spreken:

Was ik nu bezig boodschappen aan het doen
Of was ik bezig niet te hyperventileren
Ga ik nu gewoon dood
Of ben ik bezig mooi te sterven
Waar ben je nou mee bezig
En het begint je langzaam te dagen
Weet je wat jij moet doen

Niks
Blijf nou maar rustig liggen en doe Niks
Niks
Hou nou maar op met ademhalen en doe Niks
En adem uit

Regelmatig klaagt mijn omgeving dat ze zo moe van me worden, nu wordt ik warempel ook nog eens moe van mezelf!

Misdaad loont

In 1987 werd Nederland opgeschrikt door een ontvoeringszaak. Op 9 september 1987 wachtte Ferdi Elsas, tegenwoordig bekend als Paul Elsas, zijn slachtoffer Gerrit Jan Heijn op in diens villa in Bloemendaal. Ze reden naar de bossen in Renkum en daar liet hij het slachtoffer wat bandjes inspreken, sneed zijn pink af en schoot hem daarna van achteren dood.

Vervolgens eiste hij zijn losgeld op waarna hij gepakt werd om dat hij een fles drank betaalde met een gemerkt biljet van 250,00 gulden. Nadat hij 20 jaar had vastgezeten kwam hij in 2001 vrij.
Met behulp van zijn advocaat kreeg hij zo’n 350.000,00 EURO in verband met achterstallige WAO./AAW. Tezamen met de opbrengst van een boek wat geschreven werd door zijn zielig en alleen achtergebleven vrouw vormde dit een prachtig startkapitaal om tegenwoordig in een riante woonboerderij te Ruurloo te vertoeven, want voor de 425.000,00 die hij hiervoor uitgaf zal het goed toeven zijn. Al is het wel erg sneu voor hem dat hij niet meer welkom is op de jaarlijkse barbecue van Ruurloo.
Het is maar te hopen dat hij dit niet ziet als een nieuw onrecht wat hem wordt aangedaan want straks gaat hij weer pinken afsnijden en erop los moorden, iemand nog een pink van de barbecue?

Ik vind het van de zotte dat iemand die 20 jaar mocht verblijven in een staatshotel wat een aardig bedrag per jaar kost bij zijn vrijlating doodleuk 350.000,00 EURO meekrijgt bij wijze van achterstallig WAO./AAW.
Degene die de WAO./AAW. echt nodig hebben kunnen vaak amper de eindjes aan elkaar knopen en moeten aan het van de maand maar zien hoe ze aan eten komen, laat staan dat ze eens lekker kunnen barbecuen. Wellicht kunnen zij ook iemand ontvoeren, verminken en vermoorden zodat zij er straks over 20 jaar ook lekker warmpjes bij zitten?

over drie minuten hebben we nogmaal vijf minuten vertraging

Gisteren met Weekendhike een rondwandeling door de duinen in Zuid-Kennemerland. Niet vanaf station Santpoort Noord maar ditmaal vanaf station Santpoort-Zuid. Terwijl we ons daar verzamelen horen we het volgende bericht: de sprinter naar Beverwijk zal over vijf minuten binnen komen. Na nog eens drie minuten klinkt het bericht dat de sprinter naar Beverwijk over vijf minuten zal binnenkomen. Huh, dat zei je drie minuten geleden ook al. En dan dat bericht. Vroeger, toen de treinen nog op kolen liepen en je tussen de rails de laatste brokjes weghaalde om thuis de kachel warm te stoken, hadden de treinen nog gewoon vertraging. Tegenwoordig komen ze over vijf minuten binnen, waarbij die vijf minuten dan wel een heel ruim begrip is. Gelukkig rolt de trein toch binnen en brengt ons de laatste Weekendhiker waarna we op pad kunnen.

We passeren een paar imposante villa’s om via de hockey- en voetbalvelden van Bloemendaal de ingang van de duinen te bereiken. Een van de mooiste gebieden van Nederland ontvouwt zich aan ons oog en via wat kleine heuveltjes die we nog net zonder stijgijzers konden beklimmen komen we bij een meer uit. We blijven even staan om te genieten van het uitzicht en lopen dan verder tot we uitkomen bij een uitzichtpunt wat ons een weids uitzicht bied over de duinen. In één woord: prachtig! Via het vogelmeer komen we bij het bekende Parnassia alwaar we even pauzeren. Daarna lopen we even het strand op en terwijl ik even aan de vloedlijn sta en mijn veters vastknoop wordt ik bijna overvallen door een iets te enthousiaste golf. Gelukkig blijken mijn schoenen nog steeds waterdicht te zijn waarna we weer het duin inlopen. Onderweg passeren we een kudde Schotse Hooglanders, helaas krijg ik niemand zo gek om een rodeo te laten rijden. Even verderop staat een kudde Koniks, Poolse paarden. Het is een behoorlijk grote groep en we zouden ze makkelijk als lastdieren kunnen gebruiken ware het niet dat we vrij kleine rugzakjes bij ons hebben die we makkelijk zelf kunnen dragen.

Tenslotte komen we weer uit bij de hockey- en voetbalvelden van Bloemendaal alwaar twee teams elkaar bestrijden op het voetbalveld. Zo te horen deugt de arbitrage niet al brengen de voetballers er zelf ook weinig van terecht. Aan zijn postuur te zien fungeert één voetballer tevens als ballenkast, Je kunt niet zeggen dat de bal onder zijn t-shirt zit, hier is plaats voor alle ballen van de club en van zijn t-shirt kan de groep Weekendhikers een tent maken waar we allemaal onder kunnen schuilen. Maar dan moet het shirt wel eerst gewassen worden.

Op Station Santpoort-Zuid waaieren we uit elkaar, op het perron klinkt de volgende mededeling:

De sprinter naar Beverwijk zal over vijf minuten binnen komen. Na drie minuten gevolgd door het bericht dat de sprinter naar Beverwijk over vijf minuten zal binnenkomen.

Druk druk druk

Soms is het net alsof je in een glazen knikker zit, je ziet het leven voorbij rollen en je bent niet bij machte het te stoppen. Soms wil je wel even uit de knikker stappen om even vanaf de zijkant te staan kijken hoe het leven doorrolt maar daar is geen tijd voor. Je moet doorrollen, doorrollen, doorrollen….

Als iemand je vraagt hoe het met je gaat antwoord je druk druk druk. Je hebt het blijkbaar zo druk dat alleen druk niet genoeg is, nee je hebt het druk druk druk. Vroeger gaf je nog weleens gewoon antwoord: goed, zei je dan, of gaat wel, net afhankelijk van hoe je je voelde. Daarna kwamen de telefoongesprekken waarin je zei waar je was. Je nam de telefoon op en een stem aan de andere kant zei: Hoi, René, waar ben je? In de trein, op je werk, onderweg. Altijd was je wel ergens. Nooit zei je, ik zit nu heerlijk in mijn luie stoel te niksen. Dat kon gewoon niet, dat was “not done”. Als je niet druk bent tel je niet meer mee in deze maatschappij, waarin we minder tijd hebben voor diepgaande sociale contacten. Wel hebben we tijd voor oppervlakkigheid. Hoe is het met jou? Ook druk zeker? En we zijn al weer op weg naar de volgende “belangrijke” afspraak. We vliegen vanuit werk naar de sportschool, daarna vliegen we door naar de supermarkt voor een snelle hap om s’avonds weer op tijd bij de cursus “Authentieke Balinese dakpannen leggen” te zijn. Verder vliegen we toch zeker twee keer per jaar naar een bestemming die zo ver mogelijk ligt van hier en in ieder geval verder als de bestemming van de buren.
Immers, we moeten scoren. Nog meer salaris, een nog verdere vakantie, een nog grotere versterker. Noem maar op. Stilstand is achteruitgang.

Maar René, waarom stap je dan niet uit die glazen knikker om even vanaf een afstandje te staan kijken hoe het leven passeert? Straks spat die glazen knikker met een grote knal uiteen tegen een muur en zit jij met de scherven. Beweer dan nog maar eens dat scherven geluk brengen.
Nurks haal ik mijn schouders op. Natuurlijk zou ik graag even uit die glazen knikker willen stappen. Maar weet je wat het probleem is?

Ik heb het te druk.

Met de B van Balen

Zojuist heb ik te horen gekregen dat het concert in het Groningse plaatsje B niet doorgaat. Het dorpje wat welgeteld twee inwoners blijkt te hebben heeft haar enige kroeg moeten sluiten. Blijkbaar hebben de twee inwoners een andere kroeg gevonden in het nabijgelegen Duitsland waar naast de benzine ook het bier dus goedkoper schijnt te zijn, of hebben ze gezamenlijk een andere hobby gevonden, wellicht elkaar, of anders het altijd kolderieke neutenschaiten.

Heeft er iemand misschien nog een leuke gig voor ons op 25 november?

The shin kickin white socks sucks blues band

René, de oude gitarist van Kneiper belde of ik zin had om langs te komen in zijn studio om wat te pilsen en passant wat te spelen. Tuurlijk, ik zie je vanavond was mijn enthousiaste reactie. Dus de bas gepakt en mezelf gehuld in stevige wind- en water dichte kledij en op naar zijn studio. Eerst maar ff bijpraten, verteld over de plannen voor 2007 waarin Kneiper een CD wil gaan maken (vertel ik u binnenkort meer over) en over de verdeling van zijn solo’s. Geef er maar één aan Bassie, zei ik grijnzend. Na de koffie werd het tijd om ons op te sluiten in de studio in het gezelschap van een paar hete versterkers en wat koude bieren, een prima combinatie om eens lekker te scheuren op onze instrumenten. Geen Kneiper repertoire, maar wel wat stevigere rock songs van o.a. Iron Maiden en Danko Jones. Verder hebben we ons tussendoor nog wat vermaakt met wat strakke bluesschema’s, slap ouwehoeren en het ledigen van zijn koelkast. Passant verzinnen we nog een kekke naam die niet op een CD hoesje past tenzij je hele kleine lettertjes gebruikt;

The shin kickin white socks sucks blues band.

We eindigen met wat meespelen op een CD van Danko Jones, ondertussen allebei vals meeblerend. Volgens een weekendhiker die ik laatst sprak maakt het niet uit wat je zingt, als je vanuit je hart zingt is het nooit vals. Deze dame is werkzaam als muziektherapeute dus je mag aannemen dat ze er verstand van heeft.

love to play my Rock'n'Roll, but I've played the blues before
I've had my share of broken hearts
but I don't play the blues no more
If you meet the girl of your wildest dreams
she's gonna turn out to be a curse
Love will hit you bad boy, but the blues will hit you worse

Terwijl we afspreken om het gauw weer over te doen pak ik tevreden "The Black Pearl" in.

Damn, I suck as a singer but i'm a hell of a bassplayer!