Plaatjes raden

Terwijl we vandaag in Nijmegen de stad op stelten hebben gezet kwamen we ook nog langs een vinylwinkel. Dozen vol met LP's stonden ons daar verleidelijk aan te kijken. Zo'n elpeehoes is een kunstwerk op zich. Heel wat anders als een oppervlakte van pak hem beet 12 x 14 cm waarmee een CD hoes zich moet behelpen. Een aantal mooie voorbeelden vind u hier, waarbij u zelf uw kennis kunt testen. Weet U de naam van de artiest en het album?

Nijmegen, niet te koop

Vandaag afgezakt naar Nijmegen, om daar samen met mijn Bassbro een dagje te gaan basscruisen. Als ik op het station sta blijkt hij nog in de file te staan, hetgeen mij mooi de gelegenheid geeft om een bak koffie te scoren. Net als ik mijn tweede bak wil gaan halen, de file blijkt langer als ik dacht, gaat mijn mobiel af;
Ik sta voor het station.
Das mooi, koffie?
Ja, is goed.

En zo balanceer ik door het station met twee verse dampende koffie op weg naar buiten waar ik bij hem in de auto stap. Met een luid ”gas Bas” scheuren we weg. Om uit te komen bij een “met gevaar voor eigen leven opscheuren” rotonde. Het is landelijk zo geregeld dat verkeer wat zich op een rotonde bevindt voorrang heeft, behalve in Nijmegen:
Hier heeft het verkeer wat de rotonde op wil voorrang. Handig als je er op wilt rijden, maar een stuk minder als je er op rijdt en je er pas na vijf afslagen verder er weer af wilt. Vijf ja, zo lang kostte het Eric om uit te vinden waar nou het knopje van de richtingaanwijzer zat, daarom een extra rondje van de zaak gedraaid.

We parkeren de auto en begroeten elkaar maar eens stevig zoals alleen basbroeders dat kunnen. Er wordt aan handen gezwengeld en op schouders gebeukt wat bij een gewone sterveling zou lijden tot een driedubbele sleutelbeenbreuk. Zo niet bij basbroeders, dagelijks trainen wij onze schouders door er een basgitaar om te hangen met een gemiddeld gewicht van vijf kilo.
Tegeltjeswijsheid leert ons dan ook dat “toen plassen pissen werd is het gezeik begonnen” en om Nijmegen nog maar eens extra af te zeiken besproeien we het Kronenburgpark. De reden dat Frank Boeijen hier ooit een liedje over gemaakt heeft is voor ons reden te meer om hem eens flink uit de broek te laten hangen al moet je wel oppassen niet betrapt te worden op wildplassen, dat kost je vijftig EURO. De laatste keer dat het mij overkwam heb ik de agent vijfenvijftig EURO gegeven. Toen de agent vroeg waar dat goed voor was vertelde ik hem dat ik net een scheet gelaten had, hetgeen de agent niet echt kon waarderen

We beginnen vandaag met een bezoek aan Paul alwaar we zijn nieuwe zaak aan goedkeurende blikken onderwerpen. Fijn spul heeft deze man hangen, mocht ik morgen over een flinke stapel geld struikelen dan weet ik waar ik een flink deel heen kan brengen. Toppunt is een collectie Fender Jazzbassen uit de jaren 60 en 70. Helaas staat er bij de meeste een bordje “Niet te koop”. Het lekkerste houdt Paul voor zichzelf. Terwijl Bassbro een elektrische upright aan een nader onderzoek onderwerpt vermaak ik me met wat bassen die her en der hangen om verliefd te worden op een Fender Jazzbas uit de jaren 70 met een maple hals en toets en de voor de jaren 70 zo typische blockinlay. Maar slik, 2300 EURO voor een bas uit 1975, das wel de hoofdprijs.

Kwijlend verlaat ik de winkel, vooral omdat Eric mij hardhandig aan de schouder mee naar buiten sleurt. Het is maar goed dat het om een getrainde schouder gaat, al zullen ze daar in Nijmegen niet echt blij zijn geweest met het kwijlspoor.
We gaan op zoek naar de volgende muziekwinkel, de waarheid gebiedt ons te zeggen dat Nijmegen een beetje tegenvalt, zeker op het gebied van muziekwinkels. Wel lopen we nog even binnen bij een winkel gespecialiseerd in vinyl, genaamd Vinylarchief, waarbij het mijn beurt is om Eric een schouder uit de kom te draaien. Onderweg komen we nog langs een klokkenwinkel maar bij meer dan de helft van het aangebodene staat een briefje “niet te koop”, het geen ons doet verzuchten dat Nijmegen best leuke spullen heeft maar het niet wil verkopen. Eigenlijk is het dus een soort van museum, maar dan wel één zonder openbaar toilet. We besluiten onze dag met een etentje waarbij we de stand van zaken nog eens doornemen. Conclusie:

A: Er zijn geen goede muziekwinkels meer in Nederland, je kunt beter struinen op internet.
B: De volgende basscruise pakken we al onze spullen in, huren een ruimte en gaan ons daar uitleven met onze versterkers en bassen.
C: De volgende keer slaan we het shoppen over en gaan we gelijk uit eten.

We verlaten Nijmegen en terwijl onze sporen langzaam opdrogen zal het nog wel even onrustig blijven in de stad. In de trein naar huis tref ik nog een Weekendhiker die deze dag is gaan hiken in Vaalst. Zouden ze daar meer muziekwinkels hebben?

Aaaaaaaaaaooooooooooeeeeeeeee...

Op een troosteloze “derde zondag” verzamelen zich op een troosteloos station een groepje Weekendhikers. Terwijl Santpoort Noord nog op zijn of haar gat ligt dan wel met één oor op een kussen komt het station tot leven. Schoenen worden verwisseld, Thermoskannen worden ontkurkt en Weekendhikers worden gedropt. Terwijl het miezeren stopt gaan we op pad. Tunneltje onderdoor, rechts, links. Ik dirigeer maar wat of ik doe alsof. De waarheid is dat ik dit stuk vaker gelopen heb en het dus nagenoeg uit mijn hoofd ken. Wel heb ik voor de zekerheid een kaart in mijn binnenzak gestoken. Bij Parnassia houden we een korte stop waar we concluderen dat

A: Kinderen best leuk zijn
B: We allemaal nog even wachten met kinderen
C: Ouders kinderen meenemen naar het strand zodat ze niet thuis de boel afbreken.

We besluiten om over het strand naar Zandvoort te lopen. Zo komt de kaart toch nog even van pas. Want lag dat het Station van Zandvoort nou achter de 200000000 zandkorrel of achter de 200000001ste zandkorrel?

Op het strand bij Zandvoort geniet ik van een haring wat me op het idee brengt om ook eens een Hollandse Haring Hap Hike te organiseren. Een HHHH dus. Stinkt het nou zo naar vis of komt het omdat je zulke grote stappen neemt?
We eindigen in Zandvoort in een zeer “fout” café. De muziek, voor zover je het muziek mag noemen klinkt nog het meest als een soort van kruising tussen Whitney Houston die een kind ligt te baren en Maria Kerrie die met haar vingers tussen de deur zit.

Aaaaaaaaaaooooooooooeeeeeeeee...

Fonduepan

S’nachts een man, de volgende morgen lekker uitslapen. Dat is vandaag prima gelukt. Na gisteravond nog even weg te zijn geweest draaide ik me vanochtend heerlijk om op een tijdstip dat de wekker normaal gesproken onverbiddelijk afgaat. Om 10.00 ging er lodderig één oog open, gevolgd door een graai naar links waar zich een CD speler bevind. Rustig werd ik wakker met op de achter grond het liefelijke geluid van de “Red Hot Chili Peppers”.

“I HEARD YOUR VOICE THROUGH A PHOTOGRAPH
I THOUGHT IT UP IT BROUGHT UP THE PAST
ONCE YOU KNOW YOU CAN NEVER GO BACK
I’VE GOT TO TAKE IT ON THE OTHERSIDE”

Luidkeels meeblerend wordt ik wakker en met mij de hele buurt. Er zijn beroerdere manieren om wakker te worden. Toegeven, ik weet ook betere manieren.
Veel hoef ik niet te doen vandaag. Dus vul ik de dag met wat lezen en muziek luisteren tot Hans komt. Vanavond een vuurtje gestookt onder de fonduepan. Ik heb een vierpits gasstel met automatische ontsteking en een koekenpan met de diameter van een tractorwiel maar wij moeten zo nodig weer wat knoeien met een lullig pannetje waar net aan twee kleine stukjes vlees inpassen. Dan heb je een etentje en dan sta je nog de hele avond je eigen vlees te bereiden. Het duurt even voor die getrainde buikspieren van ons verzadigd zijn. Om de tijd te doden drinken we er maar een glas wijn bij en ouwehoeren we wat. Al met al brengen we de avond op gepaste wijze door waarbij we ons later naar de voorkamer begeven om daar te genieten van het toetje, aardbeienijs met slagroom.

Morgen 16 km hiken, dus dan loop ik de calorieën er wel weer af.

Mijn kerstgedachte

Rustig liep hij de kamer in. Geen pakjes onder geen boom.
Kerst, het zou wat. Beetje schijnheilig vrede met alles en iedereen. Nou ja, voor twee dagen dan. Op 27 december zullen de kogels je wel weer om de oren vliegen. Het kogelquotum voor 2006 moet immers wel volgeschoten worden. Vroeger moest hij ook verplicht kerst vieren. 363 dagen per jaar kreeg je te horen dat je een klootzak was die nergens voor deugde, in het geval van een schrikkeljaar kreeg je het zelfs 364 dagen per jaar te horen. Maar op 25 en op 26 december was het “feest”. Je krassen verstopte je achter een mooi pak en met een schijnheilig smoelwerk wenste je iedereen een vredig kerstfeest. Immers de familie was aanwezig en mocht niets weten van wat er zich afspeelde. Ziende blind en horende doof.

Gelukkig lag dit alles achter hem al bleef kerst een nare herinnering oproepen. Daarom vierde hij geen kerst meer. Lekker rustig aan was het devies. Gewoon in een trui en afgetrapte spijkerbroek op de bank met een boek wat hij had gekocht. Hij beschouwde het gewoon als de eerste twee dagen van zijn vakantie. Vanavond kwam er nog iemand eten en morgen zou hij gaan hiken met een groepje.

Een zondag is niet erg maar drie zondagen achter elkaar is wel wat veel van het goede.

Kerstkaart

Ik heb al een bloedhekel aan kerst en dan komt er ook nog een bezorger langs van een plaatselijk sufferdje wat 51 weken per jaar twee dagen te laat komt, vaak verkreukeld en gescheurd.
Het krantje, voor zover je daar van spreken kan komt alleen heel en op tijd in de week voor kerst omdat hij dan een kaartje heeft gekregen van de baas.
Hij presteert het bovendien om aan te bellen op het moment dat ik zit te eten en dat moet je niet doen als je iets van me wilt.

Het printen van dit kaartje kostte me aan inkt en papier misschien wel meer dan de euro die je normaal geeft maar het gezicht van die bezorger was werkelijk onbetaalbaar toen hij bovenstaand kaartje kreeg en ik hem ook prettige feestdagen toewenste.

11 kleine visjes

Mannen met een stropdas heb ik nooit vertrouwd, mannen met een stropdas met daarop Disney figuren moet je met een korreltje zout nemen en mannen met een stropdas met Disney figuren in kerststijl zijn staatsgevaarlijk. Als zo’n figuur dan ook nog een kerstmuts draagt met bel en een figuur heeft waarbij je mij als anorexia patiënt kunt beschouwen is hij dus per definitie verdacht. We moeten immers met zijn allen oplettend zijn tegenwoordig. Hij had zich verder vermomd als conducteur maar het had ook een terrorist kunnen zijn. Je weet het tegenwoordig maar nooit. Gelukkig was de eventuele aanslag die dit treurig-gezellig persoon had willen plegen niet op de trein gericht waar ik in zat want die rolde keurig op tijd Station Leiden binnen, waarna ik de bus nam naar het hectische Zoeterwoude. Langzaam druppelen de andere Weekendhikers binnen terwijl we staan te verkleumen omdat één iemand de bus moest missen en we gekleed waren op hiken, niet op stilstaan vragen we ons af waarom we afgesproken hebben op de meest troosteloze plek op deze aardkloot. Zelfs op Purmerend of Waddinxveen is er koffie ter verkrijgen, maar zo niet op het afspreekpunt in Zoeterwoude. Alle tekenen wijzen erop dat de goden ons slecht gezind zullen zijn vandaag.

Het Hiken bleek vandaag wel wat weg te hebben van de tien kleine visjes die naar zee zwommen, al waren we vandaag eigenlijk met zijn elven. Al na een paar kilometer viel de eerste uit, zij had een hond bij zich en die bleken in het gebied niet toegestaan te zijn. Dat was het eerste visje wat wegzwom. Het tweede visje nam het zwemmen wel erg letterlijk. Toen we rechtsaf een hek over moesten liep hij blindelings rechtdoor en viel voorover in een sloot vol met koeien stront. Hij dacht dat het een asfaltweg was waar wat water op stond, helaas voor hem was het dus een sloot gevuld met een wel zeer kwalijk riekend goedje. Gelukkig was er een boer om de hoek de hem in de stal schoon kon spuiten en voorzien van een droge en schone overal. Daar ging visje twee terwijl visje drie zo vriendelijk was om hem even naar het station te brengen. De overige visje besloten om toch eerst maar op zoek te gaan naar een koffiekopje. Uiteindelijk slaagden we hierin maar het was inmiddels al aardig laat geworden zodat we besloten terug te lopen. Bij de bushalte namen we afscheid van nog eens vier visjes. Twee visje namen daar de fiets, één visje pakte de bus en één visje had daar zijn auto geparkeerd. Met vier visjes besloten we toch nog maar een stukje te lopen naar het Station van Leiden. Via wat drukke wegen kwamen we tenslotte in een nog drukkere winkelstraat. Een Visje ging nog even wat kopen in de stad en twee visjes liepen richting de bussen, als laatste visje bereikte ik het station waarop de trein, ditmaal gelukkig zonder terroristische treurig-gezellige als kerstclown vermomde conducteur.

Wereldvrede

Leuke meid gezocht om vanmiddag iets te betekenen voor de wereldvrede.

Jong geleerd, oud gedaan

Vanavond sprak ik met mijn moeder over het afgelopen weekend waarin mijn oom mij tevergeefs probeerde te bekeren.
Mijn moeder vertelde me daarop dat ik al op jonge leeftijd niks met God te maken wou hebben.

In 1974 bracht Robert Long de LP “Vroeger of later” uit, met daarop o.a. het nummer Jezus red. Ik begon in die tijd net lekker te brabbelen en net op het moment dat mijn toch wel steng gelovige opa en oma om visite waren presteerde ik het om vrolijk zingend in een schone luier luidkeels “Jezus, Jezus” te zingen, zonder hierbij ook maar een spoortje van eerbied te hebben voor de man aan het kruis. Nog een geluk voor mijn moeder dat ik nog te klein was om de gehele tekst op te dreunen.

Enkele maanden later was mijn moeder met mij op visite bij diezelfde opa en oma. We bleven eten en na het eten placht mijn opa altijd een stuk voor te lezen uit de bijbel. Nieuwsgierig klom ik bij opa op schoot. Meestal las mijn moeder me voor en ik vond de verhalen over “Roodkapje”, “Sneeuwwitje” en “Assepoester” maar wat spannend.
Helaas bleken de verhalen in de bijbel een stuk zwaarder en het kon me dan ook totaal niet boeien.
Na vijf minuten klom ik van schoot, verkondigde dat ik mijn autootjes bij elkaar ging zoeken en dat we maar beter naar huis konden gaan. Mijn moeder met een rood hoofd aan tafel achter latend.

U begrijpt dat het tussen God en mij nooit iets geworden is. Sindsdien ben ik bij gebrek aan een goed alternatief maar achter me zelf gaan staan.

Videoclip II

Al eerder vertelde ik u over de plannen om een videoclip op te nemen met Kneiper.
Op het ogenblik zijn we er al een stuk verder mee. Met het oog op onze nog te verschijnen kerstsingle die medio kerst 2018 in de winkel zal liggen (het duurt nog wel ff maar toch zijn we er maar vast mee begonnen)had onze visagiste bedacht dat het leuk zou zijn als we een dansje zouden doen in een groene jurk. Hoewel de clip nog officieel uit moet komen bied ik u hier de primeur vast aan.

Volgens onze choreograaf heb ik vet coole moves.

Gezellig?

Laatst las ik een stukje over huis waarin verwezen werd naar het gebruik van het woord huis als attributief bijvoegelijk naamwoord.
Een ander voorbeeld van attributief bijvoegelijk naamwoord is het woord gezellig. Het wordt te pas, maar vooral te onpas gebruikt bij activiteiten waarvan je je af kunt vragen of het wel zo gezellig is.

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb helemaal niks tegen gezelligheid. Gezelligheid kent immers geen tijd en zelf kom ik ook regelmatig thuis ver in de kleine uurtje als ik weer een gezellig in de kroeg bent geweest of gezellig op een feest was. Eigenlijk ben ik wat dat betreft best een gezellige kerel al klinkt dat al weer erg brr jakkiebah.

Ik heb meer over het woord gezellig in combinatie met activiteiten waarbij de parkiet van saaiheid in slaap valt en je van de gemaakte vrolijkheid spontaan misselijk wordt. Immers, het moet gezellig en als je niet gezellig meedoet ben je een spelbreker.
Totaal niet gezellig vind ik activiteiten als gezellig kerst vieren, een gezellige koopzondag of een gezellige busreis naar het pittoreske Klazienaklapkutveen waarbij je onderweg getracteerd wordt op een heerlijk kopje koffie met een plakje droge cake die nog over was van een begrafenis. Helemaal fout is de gezellige bingoavond op de camping tussen de in campingsmoking gestoken stamgasten die al tien jaar gezellig hun stacaravan hebben staan op camping “De gezellige weide”. Dat vind ik treurigheid en truttigheid ten top, dan maar een spelbreker.

Helemaal erg is de term gezellie, hiervan krijg je spontaan jeuk op plaatsen waar je net niet bij kan, brrrrrrr. Vaak is dat gezelligheid op het kneuterige af. Vaak gaat dit woord gepaard me de uitroep “oooooooo” wat er twee octaven hoger uitkomt als gebruikelijk is bij die persoon.

Gelukkig zijn er nog activiteiten waarbij het woord gezellig juist weer wel van toepassing is. Ik vind het zelf bijvoorbeeld erg gezellig om na afloop van een hike nog wat te drinken. Een borrel pakken vind ik altijd wel gezellig, net als een etentje met goede vrienden.

Als ze echter voorstellen om het gezellie te maken ben ik geneigd om af te haken.

Hortus Botanica

Na een enerverend weekend met een kerstconcert op vrijdagavond en op zaterdagavond een verjaardag die tot in de kleine uurtjes duurde heb ik op zondagmorgen even ruzie met de wekker. Even denk ik dat ik nu al naar kantoor toe moet om me vervolgens te realiseren dat ik vandaag met Weekendhike naar de Hortus Botanica (hierna te noemen Hortus) toe ga in Leiden. Na een snelle douche heb ik nog net wat tijd om de nodige cafeïne naar binnen te gieten en wat brood te smeren. Hier en daar verdwijnt er wat in mijn jaszakken. Links een bidon met water, rechts wat brood. Het voordeel van een korte stadswandeling in combinatie met een museumbezoek maakt dat het meenemen van een rugzak overbodig is. Onderweg zal er genoeg te verkrijgen zijn.
Terwijl ik in de trein nog wat verder ga met het bewonderen van de binnenkant van mijn ogen begint er iets te trillen in mijn broekzak. De kaartlezer meldt zich ziek af en vraagt of ik de groep wil opvangen. Tuurlijk, geen probleem, maarre… Hoe groot is de groep en hoe loopt de wandeling. Ik krijg te horen dat de groep uit 8 personen bestaat en dat ik op het station wel een kaart kan krijgen, ook zit er een Leidse dame in de groep die mogelijk de weg weet naar de Hortus.

En daar sta je dan een groep Weekendhikers op te vangen, een beetje Weekendhiker weegt gemiddeld 70 kilo exclusief bepakking dus ga er maar aan staan, ik stond al met mijn armen gespreid maar gelukkig voor mijn rug bleek het meer om figuurlijk op te vangen te gaan. Na één afmelding wegens een gemiste trein konden we op weg, één van de deelnemers bleek een boekje over Leiden in zijn bagage te hebben waar een leuke route in stond en terwijl we onderweg de nodige Rembrand verwijzingen tegenkwamen en we bij het bord “Hortus Botanica” links eigenwijs naar rechts gingen bleken we uiteindelijk toch terecht te komen bij de Hortus.
We begonnen met het bewonderen van wat bomen (gelukkig geen kerstbomen) waarbij je via een trap ook de bovenkant kon bewonderen, sommige borden bevatten daarbij opwekkende teksten als ‘PAS OP, GIFTIG!”. Via een kas kwamen we bij de vleesetende planten wat we met gevaar voor eigen leven trotseerden. Het is zo rottig als je met zeven Weekendhikers op stap gaat en je slechts met zes Weekendhikers terugkomt, da’s geen goeie reclame, zeg maar. Gelukkig draaide het niet uit op een moderne variant van de Little Shop of Horrors en via een hennepplantage en een wietplantage belanden we weer buiten waar we ons konden vermaken met het lezen van de nodige bordjes, waarbij een ander deel van de groep heel toepasselijk wortel staat te schieten.
We verlaten de Hortus en gaan Leiden in. Eerst een cafeetje ingedoken om daarna de Burcht met een bezoek te vereren, wat ons een uniek uitzicht verschaft over de stad Leiden.

We besluiten deze dag met nog een afzakkertje in een kroegje waarbij de vlam in de pan slaat alvorens ons de vlammen uit de bek slaan, best lekker hoor, vlammetjes.

Kerstconcert

Vrijdag vrij genomen om af te reizen naar Zeeland. Land van mosselen, klei en de plek waar een deel van mijn familie woont. Mijn oom gaf een afscheidsreceptie en dat wordt gevierd op passende wijze. Niets in de rij staan om even een handje te schudden. Je huurt gewoon een schouwburg af om daar een groot concert te geven.

Vanaf station Kruiningen wordt ik opgehaald en we rijden naar hun huis alwaar al een deel van de familie aanwezig is, afkomstig uit Amerika.
“Echte Yanks” dus, en het duurt dan ook niet lang of het gesprek komt op God, niet iemand waar ik veel vertrouwen in heb. De aanleiding voor dit gesprek komt voort uit de vraag of ik een kerstboom in huis heb, dat staat immers zo gezellig. Nog net weet ik een opkomende buikkramp te onderdrukken. Kerst en gezellig is een combinatie die mij niet past. Ik hou er niet van. Toch blijven ze doormekkeren tot ik vertel dat ik geen zin heb om een boom neer te zetten voor de verjaardag van iemand waar ik niet in geloof. Hoewel hier met afschuw op gereageerd wordt ben ik nu tenminste van de kerstdiscussie af, al zal ik in Amerika nu wel niet meer welkom zijn. Kom ik daar ook weer mooi onderuit.

Ik tref het want het concert van die avond is uiteraard een kerstconcert. Hoewel het niet mijn smaak is heb ik bewondering voor mijn oom, tante en nichtje die daar op het podium staan. Het geheel zit muzikaal goed in elkaar en ik vind het erg dapper om op te treden tegenover een zaal vol bekenden, zakenrelaties, klanten, collega’s vrienden en familie. Ik heb me zeker niet verveeld en na afloop heb ik lekker bijgekletst met bekenden en familie. Na afloop thuis nog even een afzakkertje genomen alvorens de bedden werden opgezocht. De volgende morgen stond er nog een lunch op het programma met de familie waarna ik met de trein huiswaarts keer.

Wedden om een fles wijn

Regelmatig zit ik de hele dag alleen op kantoor, iets waar ik op zich weinig moeite mee heb. Omdat een hele dag alleen zitten op den duur toch wel gaat vervelen gebruik ik de lunchpauze vaak om even in het buurthuis koffie te drinken en een krantje te lezen. Ik kom al zeker 12 jaar in het buurthuis, eerst als vrijwilliger en sinds ik bij Promptmusic werk ook als bezoeker, toch ook al weer zo’n acht jaar. Al met al behoor ik dus al aardig tot het meubilair wat zo zijn voordelen heeft. Regelmatig geef ik gevraagd en ongevraagd mijn mening over van alles en nog wat.

Vandaag kwam het gesprek op kerstversieringen, iets wat aan mij absoluut niet besteed is.
Ik heb een hekel aan kerst en alles wat daarbij komt kijken.
Ik vind het onzin om de verjaardag te vieren van iemand waar ik niet in geloof (dat doe ik alleen bij Sinterklaas) en om nou het feit te gaan vieren dat de dagen weer gaan lengen vind ik wat vergezocht.
Voor mij dus geen boom in huis die je oppimpt met allerlei blikkerende en lichtgevende zooi, geen sterren aan de deur en al helemaal geen versierde tuin die zodanig verlicht is dat een landingsbaan van Schiphol erbij in het niets valt. Lekker eten doe ik elke dag dus ook dat maakt kerst niet extra bijzonder voor me. Voor mij is kerst niks meer als de eerste twee dagen van mijn vakantie.

Uiteraard komt er dan altijd wel iemand die daar fel tegen van leer trekt. Zo ook dit keer. Volgens iemand aan tafel zou ik mijn hele huis in kerstsfeer brengen op het moment dat ik kerst zou gaan vieren met een lieve vriendin, waarop mijn antwoord was dat dat nog wel even kon duren. Echt niet dat ik dat laat gebeuren, ten eerste heb ik een hekel aan kerst, ten tweede ben ik overtuigd single (hum hum).
Zij geloofde me niet waarop ik haar uitdaagde voor een weddenschap:

Als ik met kerst 2007 vrijgezel ben krijg ik van haar een fles rode wijn.
Als ik met kerst 2007 een vriendin heb en ik mijn huis vol hang met kerstzooi krijg zij van mij een fles rode wijn.
Vervolgens probeerde zij meer mensen te ronselen voor deze bijzondere weddenschap en toen ik weer naar kantoor ging was de stand 2-3
2 mensen, inclusief mezelf, beweren dat ik single ben met kerst 2007
3 mensen beweren dat ik dan een huis vol met kerst zooi heb inclusief kerstmuts (als ik mijn toekomstige vriendin zo omschrijf kan dat wijnpakket me niet meer ontgaan).

Het is in ieder geval een win win situatie voor mij.
Danwel vier ik kerst 2007 heel gelukkig inclusief een kerstboom, slingers en een mistletoe (je moet wel gebruik maken van de situatie). Daar heb ik best een paar flessen wijn voor over.
Danwel ben ik met kerst 2007 een prachtig wijnpakket rijker waarmee ik die kerst ook wel doorkom.

De Rijp - Purmerend

Ik had me opgegeven voor een wandeling die ons zou voeren van De Rijp naar Purmerend, onderdeel van het law trekvogelpad. Woensdag mailde de kaartlezer dat ze plotsklaps verhinderd was en vroeg wie er kaart zou willen lezen. Ikke, zei de gek. Laat ik ook eens proberen om kaart te lezen in een gebied wat ik nog helemaal niet ken.
Dus zo stond ik zaterdagavond mijn backpack vol te bouwen terwijl ik angstig naar buiten keek waar regen de ramen teisterde en er een plas vormde op de straat die zich qua omvang kon meten met het IJsselmeer. Uiteindelijk besluit ik alleen een regenbroek in het voorvak te proppen, tenslotte is mijn jas waterdicht en ik wil ook nog wat ruimte over houden voor de broodnodige victualiën.

Terwijl ik op zwarte zondag, tenslotte voert de NS een nieuwe dienstregeling in, naar het station loop ben ik benieuwd of ik wel op tijd in Amsterdam zal zijn alwaar de bus mij, en met mij nog vijf andere enthousiaste Weekendhikers naar de Rijp zal voeren. Onderweg stapt er nog een zesde Weekendhiker in de bus die ik op tijd wist te halen en terwijl we ons afvragen waar al die vrolijk gekleurde knopjes in de bus nou voor dienen naderen we spoedig De Rijp. We besluiten om eerst even koffie te drinken en spoedig komt ook de laatste Weekendhiker binnengelopen en spoedig gaan we links de brug over weer links om even later rechts de brug over, nee toch niet…eh jawel hier rechts de brug over onze weg te vervolgen. We hadden net zo goed gelijk vanuit het restaurant rechts gekund. Het kaartlezen gaat vrij aardig, al raak ik af en toe nog heel even in de war omdat de geschreven tekst niet helemaal correspondeerd met het getekende kaartje en de roodwitte stickers.

Het is heerlijk wandelweer en we worden begeleid door een lekker briesje en een heerlijk zonnetje. We lopen langdurig langs het water. Geen idee welke naam dit kanaal heeft maar wij benoemen het tot het De Rijp-Purmerendkanaal. Op een gegeven moment slaan we linksaf richting De Rijp, huh, daar kwamen we toch net vandaan? En met een omweggetje van rechts en weer rechts terwijl nu voorbij de meest prachtige huizen annex boerderijen lopen staan we na een paar kilometer weer aan hetzelfde kanaal. Spoedig naderen we nu Purmerend alwaar op het terras in het zonnetje genoten kan worden van wat lekkers.

Miskluun

Zit ik vanavond voetbal te kijken komt er tijdens één van de tig reclames een stukje voor waarin ze reclame maken voor een nieuw programma wat uitgezonden gaat worden bij de zender die verder toch al niet bekend staat als een omroep die programma’s brengt met een hoog gehalte van wat dat ook. Hoogstens een hoog gehalte wansmaak. Het is dat ze voetbal uitzenden maar voor de rest….

Nu heeft een stel programmamakers het volgende bedacht, “Kluners uit Kenia”. Huh, watte… De laatste keer dat er een elfstedentocht is geschaatst in Kenia kan ik me niet herinneren. Dus zie je in het voorstukje een Keniaan kluunoefening doen in de woestijn. Logisch, een ijsbaan hebben ze er niet dus zul je wel moeten klunen.

Ik zie ze al schaatsen vanuit Nairobi naar Machakos om vervolgens via Mombasa, Malindi, Lamu, Garissa, Meru, Eidoret, Kisumu, en Nakuru weer uit te komen in Nairobi. Pittig tochtje, zullen we maar denken.

De Kluners worden gecoached door Bart Veldkamp, die in 1997 de Nederlandse nationaliteit verruilde voor de Belgische nationaliteit. Belgenmoppen liggen hier dus voor de hand als je het verzint om een aantal Kenianen schaatsles te gaan geven. Kenia is een land met een tropisch regenklimaat, en het zal dus wel even duren voor het Victoriameer wat in het Zuid Westen ligt bevroren is, om over de Indische Oceaan in het Zuid-Oosten nog maar te zwijgen.
Waarom zou je zulke mensen in hemelsnaam schaatsen dan wel klunen willen leren? Moet er meer spanning komen tijden de olympische spelen? Worden er op korte termijn klimaatsveranderingen voorspeld waarbij de noodzaak ontstaat om in Kenia te schaatsen, of is het zodat wij in Nederland met onze dikke volgevreten pensen kunnen kijken naar iemands eerste schaatslessen, live op tv? Ik weet dat er veel bagger is op de tv, bij deze wil ik dit programma op voorhand nomineren voor de rotte tomaat, zonder het zelfs maar gezien te hebben.

Wat is het volgende wat we gaan krijgen, sneeuwballengevecht in de Sahara of bikinilijn waxen bij de Eskimo's?

Rudolph The Red-Nosed Reindeer

Lang heb ik me verwonderd over Rudolph The Red-Nosed Reindeer. Waarom had hij toch een rode neus? Had dat beest eigenlijk liever de rol van clown gehad of had ie klappen gehad van de kerstman. Lag het maar zo simpel. Helaas is de waarheid een stuk treuriger. Rudolph is een alcoholist. En niet zomaar een alcoholist. Nee, hij heeft nog eens een kwade dronk ook. Zijn baasje probeert het ieder jaar nog goed te maken met het uitdelen van kado's maar dan moet je wel een boom in huis hebben, het liefst voorzien van een hoop bling bling. Waarom is dat toch? Zou dat iets te maken hebben met het feit dat een dronken eland graag tegen een boom staat te wildplassen en door die bling bling, die als een spiegel functioneert, met zichzelf geconfronteerd wordt?

Met deze gedachte in mijn achterhoofd ben ik blij dat ik jaren geen kerst bling bling, boom of andere rotzooi in huis heb staan. Laat de kerstman mijn huis maar overslaan. Hoezo vredige kerst, als je ineens een dronken agressieve wildplassende eland in je huiskamer hebt staan?

enkele reis Spanje, por favor II

Dat heb ik weer, het is nu 6 december en ik ben nog gewoon in het nog altijd winderige Nederland. Niks enkele reis Spanje, Nada, noppes.
ik had me er zo op verheugd en zo mijn best gedaan om in aanmerking te komen voor een enkele reis Spanje, blijkt het toch waar te zijn wat ik de laatste tijd van meerdere kanten te horen krijg:

René, je bent zo'n lieve jongen.

Nee, daar koop ik brood voor bij de bakker. Sta ik onwijs mijn best te doen om die stoere, coole en nonchalante bassist te zijn blijkt men je gewoon lief te vinden.

Lekker dan, daar gaat mijn reisje Spanje. En nu nu niet aan komen met verhalen dat de Sint niet bestaat want toen ik vanavond bij andere René aan kwam bleek de Sint te weten dat ik daar mijn avond door zou brengen en had daar voor mij een pakje achtergelaten. Nee, nee, geen zak zout en ook zeker geen roe, maar een zeer welkome boekenbon. Wellicht wordt het nu een boek over Spanje, al heb ik gehoord dat het nieuwste boek van Ilja Gort een aanrader is. Ik zou ook nog een boek over psychologie kunnen aanschaffen want u begrijpt dat ik nu natuurlijk wel in een indentiteitscrisis zit. Maar met de boekenbon ben ik erg blij.

Dank u, Sinterklaasje!!

enkele reis Spanje, por favor

Buenas tardes. Qué tal?
U ziet het, ik ben maar vast begonnen met het ophalen van mijn Spaans. Dat zal hard nodig zijn want om de hand maar eens in eigen boezem te steken:
Ik ben niet lief geweest het afgelopen jaar. Niet voor niks natuurlijk, want zo krijg ik vanavond wel mooi een enkele reis Spanje aangeboden. Mijn schone onderbroeken en tandenborstel heb ik maar vast ingepakt.

Natuurlijk heb je altijd van die zeurpieten die dan opmerken dat de reis per zak niet zo comfortabel zal zijn. Maar ach, dan heb je met die goedkope groepsreizen. En laten we eerlijk wezen, je kunt wel zeuren over restanten pepernoten waar je dan in ligt maar wie van u heeft er nog nooit een romantisch ontbijt op bed gehad waarbij je na afloop lag te stoeien tussen de beschuitkruimels en de restanten gekookt ei, alsof dat zo comfortabel ligt. Daar hoor je dan weer niemand over klagen.

Ik heb gehoord dat Malaga, wat naar verluidt het vaste verblijfadres van de Sint is, op het ogenblik gedompeld gaat in een aangenaam zonnetje, de temperatuur is er nu zo’n 20 graden. Prima weertje dus om samen met Zwarte Piet een cerveza(Cómo se escribe?) te pakken. Een mooie Rioja is ook niet te versmaden en daar heeft de Sint genoeg van liggen, in zijn wijnkelder naast de bisschopswijn.

Uiteraard zal ik u niet vergeten. Ik mag vast wel gebruik maken van de laptop van de Sint zodat ik u op de hoogte kan houden van mijn wel en wee in Spanje. Terwijl Piet en ik samen aan de Costa del Sol liggen te bakken zal ik u af en toe verslag uitbrengen over mijn belevenissen aldaar. Hoewel ik nog geen echte plannen heb voor deze vakantie heb ik altijd eens willen dansen met een Flamencodanseres, die ik daarna mee zal nemen voor een romantisch dineetje, Paëlla uiteraard. Tenslotte bevind ik me dan in Spanje. Wellicht ga ik eens stappen in het zo verfoeide Lloret de la Mar, tenslotte doe je op vakantie alle dingen die je thuis nooit zou doen. Er is één plek die ik zeker wil bezoeken en dat is Camp Nou, inderdaad, het voetbalstadion van FC Barcelona. Ik verheug me nu al op een mooie westrijd tegen b.v. Sevilla of Real Madrid. Wellicht ga ik tenslotte nog hiken door de Pyreneeën. Ik moet tenslotte wel een beetje denken om mijn conditie.
Ik krijg er al helemaal zin in, het is zo gek nog niet om als bad boy door het leven te gaan ;-)

Adiós!

Verwenbeurt

Terwijl ik tevreden na geniet met een goed glas kijk ik terug op een meer dan geslaagde dag. Vandaag was het verwendag voor haar, behaaglijk rek ik me uit terwijl ik vermoeid maar gelukkig uitkijk naar de volgende date met haar.
Zij is degene met die prachtige zwarte body, haar ondanks haar gevorderde leeftijd nog strakke hals waarin zij als een piercing metalen staafjes heeft staan waar ze weer een soort van kettingen op draagt, als was zij fijnbesnaard.

Teder verwijderde ik die kettingen waarop ik haar hals een fijne olie massage aanbood. Rustig smeerde ik haar toets in met teakolie die ik in liet trekken terwijl ik haar body in de wax zette, autowax wel te verstaan. Waar andere kiezen voor een slappe polish of, een gruwel in mijn ogen, er gewoon geen aandacht aan besteden, besteed ik net zoveel aandacht aan haar body als aan haar hals. Inmiddels is de olie goed ingetrokken en met stevige maar niet minder liefdevolle draaiende bewegingen veeg ik met een doek alles goed in. Ze is een beetje een bitch de laatste tijd maar als ik tenslotte haar hals voorzie van nieuwe snaren en haar op de juiste manier op spanning breng weet ik haar weer gunstig te stemmen en beloont ze mij met een gloedvol geluid.

Tevreden knorrend hangt zij nu weer om mijn schouders, klaar om weer vele avonden vol passie te delen bij de bands Kneiper en Shin Kickin’.

Slaap zacht

In 1966 schreef Lennaert Nijgh de tekst "Meneer de President, welterusten", wat vertolkt werd door Boudewijn de Groot. Veertig jaar later is er weinig veranderd. De wapens zijn nog gemener geworden en de lijst van slachtoffers wordt alsmaar langer. Toch durven we te zeggen dat we in een beschaafde wereld leven....

Meneer de president, welterusten,
slaap maar lekker in uw mooie witte huis,
denk maar niet te veel aan al die verre kusten,
waar uw jongens zitten, eenzaam, ver van huis.
Denk vooral niet aan de zesenveertig doden,
die vergissing laatst met dat bombardement
en vergeet het zesde van die tien geboden
die u als goed christen zeker kent.
Denk maar niet aan al die jonge frontsoldaten,
eenzaam stervend in de verre tropennacht,
laat die weke pacifistenkliek maar praten,
meneer de president, slaap zacht.
Droom maar van de overwinning en de zege,
droom maar van uw mooie vredesideaal,
dat nog nooit door bloedig moorden is verkregen,
droom maar dat het u wel lukken zal ditmaal.
Denk maar niet aan al die mensen die verrekken,
hoeveel vrouwen, hoeveel kinderen zijn vermoord,
droom maar dat u aan het langste eind zult trekken,
en geloof van al die tegenstand geen woord.
Bajonetten met bloedige gevesten
houden ver van hier op uw bevel de wacht,
voor de glorie en de eer van 't vrije westen,
meneer de president, slaap zacht.

Schrik maar niet te erg, wanneer u in uw dromen
al die schuldeloze slachtoffers ziet staan
die daarginds bij het gevecht zijn omgekomen
en u vragen hoelang dit nog zo moet gaan.
En u zult toch ook zo langzaamaan wel weten
dat er mensen zijn die ziek zijn van 't geweld,
die het bloed en de ellende niet vergeten
en voor wie nog steeds een mensenleven telt.
Droom maar niet te veel van al die dode mensen,
droom maar fijn van overwinning en van macht,
denk maar niet aan al die nare vredeswensen,
meneer de president, slaap zacht!

Videoclip

Volgend jaar gaan we met Kneiper een CD opnemen. Best stoer, maar ja, met alleen een CD kun je niet meer aankomen tegenwoordig. Een beetje band heeft er tegenwoordig een DVD bij met extra's. Dus zijn we de laatste de tijd veel aan het kijken hoe andere bands het aanpakken. Het wiel opnieuw uitvinden heeft immers geen zin. Zelf vind ik deze videoclip erg overtuigend. Helaas heb ik nog geen clip kunnen scoren met Floyd in de hoofdrol maar ik hou me aanbevolen voor ideeën.

abstinentie-syndroom

Na zes hikes in vijf weken was het afgelopen weekend eens tijd voor een periode van rust en bezinning. Oftewel, ik ben niet wezen Weekendhiken. Dit om te voorkomen dat ik mij binnenkort moet scharen onder de Weekendhike-verslaafden. Een woord waar mijn spellingscontrole nog nooit van gehoord heeft. Ik heb al even geïnformeerd of er op korte termijn plaats zou zijn in de Jellinek kliniek of bij de Brijderstichting. Helaas hebben beide instellingen nog nooit van deze verslaving gehoord er dus ook geen behandeling voor. Toen ik mij melde met mijn vragen hierover kreeg ik dan ook te horen;

Ach meneer, anders gaat u toch lekker een wandeling maken.

Hiermee direct aangevend dat zij dus echt totaal geen benul hadden wat een Weekendhike-verslaving nou eigenlijk is.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik verder geen last heb van onthoudingsverschijnselen, ook wel bekend onder de naam absstinentie-syndroom. Geestelijke en/of lichamelijke verschijnselen die zich voor kunnen doen als plotseling wordt gestopt met een bezigheid waaraan men behoefte aan heeft, gewend is of verslaafd aan is geraakt. Ontwenningsverschijnselen kunnen zo ernstig zijn dat zij op zichzelf een reden vormen om niet te stoppen met het gebruik van de Weekendhike gewoonte of verslaving. In dat geval kan een ontwenningskuur nodig zijn om van de verslaving af te komen. Ik vraag me af wat je zou kunnen doen om van je Weekendhike-verslaving af te komen;
Gaan fietsen wellicht?

Om toch nog niet al te hard af te kicken heb ik mijn trouwe schoenen eens uitgebreid verwend met een uitgebreide poetsbeurt en ze voorzien van nieuwe veters.

Tot slot nog een kleine wandeling gemaakt, ik had toch wat moeite om helemaal niks te doen, denk ik. Een gedachte die genadeloos is afgestraft. Eerst wordt ik geconfronteerd met het fenomeen koopzondag. Vervolgens loopt er iemand rond die nog het meest wegheeft van een terrorist;
het draagt een jurk, heeft een baard en is vorig weekend aangehouden omdat hij 200 allochtonen probeerde binnen te smokkelen aan boord van zijn boot.
Als ik vervolgens via het Scheybeekpark naar het Vondelkwartier wil lopen blijkt het tussengelegen Westerhoutkwartier volkomen afgesloten te zijn. Onverricht loop ik weer huiswaarts.
Volgend weekend ga ik eens proberen om helemaal niets te doen. Daarna duik ik gelukkig weer volop in de wandelagenda van Weekendhike, met vijf hikes in drie weken. Waaronder de Uit Buik Hike ® op tweede kerstdag die ik voor de tweede keer in successie ga organiseren en een meerdaagse tocht met oud en nieuw waar ik nu al heel veel zin in heb.


p.s. Heeft er iemand nog een leuk idee of uitnodiging voor het komend weekend?

Niet te koop

Boeken kan je kopen, wijsheid niet.
Sex kan je kopen, liefde niet.
Posities en functies kan je kopen, respect en vertrouwen niet.
Macht kan je kopen, ontzag niet.
Diensten kan je kopen, een verdienste niet.

Koffie met vork en mes

Gisteravond was het weer Kneiper avond, stuiter ik normaal al als een Alle Dagen Heel Druk mannetje rond, gisteren kon de overtreffend term van ongeleid projectiel daaraan toegevoegd worden. Als gevolg van een directe overdosis cafeïne waren we zo hyper als een ADO supporter na weer een teleurstellend resultaat op het voetbalveld. Ik hou wel van een sterke bak waarin de lepel rechtop blijft staan maar deze koffie werd met vork en mes geserveerd. Net als de bekende toetjes waarbij je een gaatje in de bodem moet prikken om de pudding als fraai esthetisch geheel op een bordje te kwakken. Het oog wil ook wat, zeker als de pudding smaakt naar geur en smaakstoffen en trilt als een elektrische tandenborstel met hulpstukken. Kortom, een pittig bakkie waarbij mijn fameuze espresso (en die is voor de meeste mensen al te sterk!) verbleekt tot slootwater.
Dus na de koffie werd er stevig op los gegaan. Zijn we normaal al niet echt stil te noemen, gisteren ging daar dus nog een schepje bovenop. Stuiterend, headbangend en heftig ongecontroleerde bewegingen makend werd er gespeeld waarbij er af en toe even ingegrepen diende te worden omdat het uit de klauwen liep.

- mwoeaaaaaaaaaaaah
- zo zo, zware bevalling zeker?
- Jezus, die klonk vet.
- Zeg, René, waarom heb je Marloes eigenlijk meegenomen vanavond?
- Ze was jaloers. Ze wou ook weer eens bespeeld worden.
- Gezeik altijd met die bassen.
- Tsja, het zijn af en toe net wij.......sneuzen.
- Iemand nog koffie?
- Is stok er niet vanavond?
- nee, die heeft cursus, hij SMS de net dat ie een lekker toetje had.
- lekker toetje, hij is toch op cursus?
-ja,op kosten van zijn baas.
- Nou, lekker dan, zitten wij ons hier in het zweet te werken en hij zit lekker aan de toetjes.

Helemaal leegegespeeld sta ik om 22.50 op het station alwaar de trein net weg is, gelukkig gaat de volgende trein al om 23.15 zodat ik maar 25 minuten met mijn reet hoef vast te vriezen aan een metalen bankje. Terwijl Marloes liefdevol in mijn armen ligt, warm ingepakt in haar gigback, luister ik op mijn MP3 speler wat naar muziek om de tijd de doden. Eenmaal in de trein bewonder ik in de trein een schone jongedame welke schuin tegen over me zit. We spelen kiekeboe met elkaar. Helaas raak ik haar tijdens het overstappen uit het oog.

Jammer, kiekeboe spelen met mooie vrouwen maakt het treinreizen erg aangenaam.

Most wanted

Transport

Prompt, met René Vermey, goedemorgen. Zo begon ik nietsvermoedend op kantoor afgelopen maandag een telefoongesprek.
Iemand van de crew van The Troupe belde en dat zijn altijd leuke gesprekken. Even elkaar uithoren over de laatste nieuwtjes en mooie licht- en geluidsklussen. We bespreken de komende tour en wat we daarvoor nog nodig hebben. Kijk jij eens of je een flinke auto kunt regelen, was de laatste vraag.

Tuurlijk joh, geen probleem. In gedachten zag ik de crew en mezelf, want ja, ja, deze jongen gaat weer mee als tourmanager ;-)al rondrijden in Daf 95 XF spacecab of een dikke Volvo Globetrotter, voorzien van magnetron, koelkast, bedden en heel belangrijk, een koffiezetapparaat! maar helaas, daar hebben we geen budget voor. De papieren ook niet trouwens maar een kleinigheidje hou je.

Dus moest ik op zoek naar iets wat bereden kan worden met een BE rijbewijs maar waar je wel flink mee kan laden, tenslotte hebben we toch zo'n 2000 (tweeduizend) kilo aan meuk bij ons, dat is dan nog zonder het personeel. Helaas kunnen de meeste busjes maar maximaal 800 kilo laden en dat is wat weinig. Gelukkig zijn hier tegenwoordig goede oplossingen voor te vinden. Er zijn tegenwoordig kleine trekker/oplegger te huur met een laadvermogen van 3400 kilo die je met rijbewijs BE net nog mag besturen, ook een Clixtar is een optie. Dat is een kleine bakwagen met een dubbele achteras en dat heeft een laadvermogen van 3500 kilo en mag je met rijbewijs BE besturen. Hoewel best handig en groot genoeg valt het natuurlijk in het niets bij bovenstaande foto.

Stel je eens voor, één container vol met lichtapparatuur, één container vol geluidsapparatuur en nog een container voor de videoapparatuur, decor en de instrumenten. En dat allemaal op een LVZ. Wel wat lastig om in een stad bij het theater te komen maar wel gaaf!!

Misschien over een paar jaar maar eens mee met een tourtje Rolling Stones? Die gebruikte tijdens de laatste tour 70 trucks per voorstelling. In totaal hadden ze drie voorstellingen. Terwijl ze in Amsterdam aan het uitvoeren waren, braken ze in een ander land de show af en waren ze op weer een andere plek aan het opbouwen. Dat zijn dus 210 vrachtwagens in totaal.

Ik denk niet dat ik zo'n grote tour eens mee ga maken met Kneiper of Shin Kickin', maar je weet het natuurlijk maar nooit ;-)

The restless kind

Vanavond was het weer Shin Kickin' tijd. In tegenstelling tot de oefenruimte van Kneiper die een groot rock 'n roll gehalte kent oefenen we bij Shin Kickin' gewoon bij René thuis, andere René dan. Zelf ben ik net iets te klein behuisd maar andere René heeft een studio in zijn tuin op laten trekken. Voor we daar naar binnen drinken we altijd ff een bakkie en kletsen we wat, meestal is ook zijn vrouw aanwezig en ook twee inwonende dochters laten altijd wel even hun gezicht zien en komen een praatje maken. Beregezellig vind ik dat, wat een tegenstelling vergeleken bij mij thuis, waar niemand ooit zomaar ff aanschuift voor koffie met een kletspraatje, al krijg ik gelukkig wel regelmatig visite.

Maar er heerst bij hun toch wel een warme sfeer in huis die je nou eenmaal wat minder hebt als je alleen woont. Al heeft alleen wonen natuurlijk ook wel weer een hoop voordelen die je niet hebt als je samenwoont. Mijn studio is gewoon in huis en ik hoef niet de tuin in en kan bas spelen wanneer ik wil. Maar ik geloof niet dat ik het heel erg zou vinden om bas te spelen in een aparte studio die dan in mijn tuin staat als daar tegenoverstaat dat er een warme sfeer in huis heerst en er regelmatig iemand aanschuift voor een bakkie met kletspraat. Ach, ieder nadeel heb zo zijn voordeel, aldus een bekende voetballer.

Na een bakkie met speculaas en een praatje wordt het tijd om de studio in te duiken. Het spelen gaat weer lekker vanavond. "Keep on rockin in a free world" van Neil Young en "Hey Joe" van Jimi Hendrix zitten er al heel behoorlijk in, en ook komt eerder gespeeld werk van o.a. ZZ top en Danko Jones passeren de revue. Het zit er nog goed in allemaal. Bij "Cho cho mama" beginnen mijn vingers wat te verkrampen, da's toch wel een behoorlijke snelle "walking bass", daar moet ik nog ff op oefenen.

We eindigen met een nummer wat ik vorige week inbracht, "The restless kind" van Travis Tritt, het lijkt wel een beetje over mij te gaan....

Well I was born the restless kind
Settlin' down never crossed my mind
Wild and wooly I guess that's me
People sure get nervous when a man is free
I can hold my tongue and I can hold my wine
I can hold my own I'm the restless kind

I've seen the country and I've been to town
Rode in fancy cars with the top rolled down
Comin' down the road like a summer breeze
Whatever it takes I do what I please
I can hold my horses I can hold the line
Yeah I can hold my own I'm the restless kind
Yeah the restless kind

I was born the restless kind
I never assume what I'm gonna find
I can stand my ground I can slip through a crack
But as sure as I leave buddy I'll be back
I can hold my temper I can bide my time
Yeah I can hold my own I'm the restless kind
I can hold my tongue I can hold my wine
Yeah I can hold my own I'm the restless kind
Oh I'm the restless kind
Rough and rowdy restless kind

Broeikaseffect

Door het broekaseffect wat mede veroorzaakt wordt door auto's warmt de aarde steeds verder op, daarom zullen auto's vanaf 2010 verplicht worden gesteld tot het hebben van een airco.

Hoeft u er niet zo warmpjes bij te zitten.

Zwevend

Zonder verliefd te zijn zweef ik door het land. Morgen mogen u en ik weer naar de stembus opdat wij bepalen wie er de komende 4 jaar onze koers gaan bepalen, of korter natuurlijk. Als het volgende kabinet weer eens struikelt.
Ik zal zeker gaan stemmen omdat het een recht is wat gekoesterd moet worden en omdat ik alleen op die manier de komende vier jaar mijn mening mag geven over wat er in Den Haag beslist wordt. Als je niet stemt mag je ook niet klagen over politieke beslissingen die je niet zinnen, dan had je maar moeten stemmen.

Blijft de vraag wat ik ga stemmen. Eerlijk gezegd heb ik niet veel van alle debatten meegekregen. Ik wordt nogal al moe van die praatjes waarin niks verteld wordt, laat staan iets zinnigs. Om het u wat makkelijker te maken geef ik hieronder een korte profielschets van enkele lijsttrekkers.

CDA, Jan Peter Balkende: Het enige wat ik meekreeg is dat de Premier ineens aan vriendjespolitiek doet en hij al bijna 50000 vriendjes schijnt te hebben via Hyves/Hieves/hiv/whatever. Heeft hij daar wel tijd voor, hij moet toch het land besturen?
Kijkt in zijn zeldzame vrije uren graag naar het spel Lingo op tv.

VVD, Mark Rutte, maakt zich o.a. erg sterk voor een nieuw televisie programma wat na de verkiezingen uitgezonden gaat worden en wat als titel krijgt: Politicus zoekt vrouw. Wat mij betreft mag hij vast met de opname’s beginnen.

SP, Jan Marijnissen, weet wat dit land op de been houdt, een stevige kom tomatensoep, helaas geserveerd zonder gehaktballetjes. Vind ik, als carnivoor zijnde, toch een minpuntje.

Partij Voor De Dieren, Marianne Thieme, uiterlijk zonder twijfel de meest aantrekkelijke van het stel, zij heeft de vaandel overgenomen van Femke Halsema van Groen Links die vroeger de babe van de politiek was maar nu met haar 40+ over de houdbaarsheidsdatum heen is qua aantrekkelijk zijn. Helaas zal ik als overtuigd carnivoor mij niet kunnen vinden in alle standpunten van mevrouw Thieme (Marianne voor intimi). Wel hebben ze een erg goede poster waarin de bekende blauwe 2e kamer stoel aan flarden is getrokken door een trots poserende kat.

PVDA, Wouter Bos, Met een glimlach op zijn lippen bevroren leidt deze man helaas aan een quarterlifecrisis, hij durft maar niet te kiezen tussen een linkse coalitie of tch een coalitie met het CDA, er zit nogal een verschil tussen deze twee.

Ik zweef ergens aan de linkerkant en twijfel nog tussen Groen Links en SP. Ik denk dat het de laatste partij gaat worden, ondanks de ontbrekende gehaktballen. Ach, juist voor die extra’s die het leven zo leuk maken moet je toch zelf zorgen.

Sinterklaas

Gisteravond had ik mijn schoen gezet. Liedje gezongen en een emmer water voor het paard klaargezet.

Toen ik vanochtend ging kijken wat de lieve Sint in mijn schoen gestopt had, bleken mijn schoenveters gejat te zijn.

Onder dwang

Afgelopen weekend heb ik me naast het mij ongans eten aan appels ook nog erg vermaakt met een boek met een toch wel zwaar beladen onderwerp. Hoewel ik het niet altijd eens ben met de schrijver en ik vind dat hij een soms wel erg gekleurd verslag geeft van zijn gebeurtenissen tijdens zijn detentie en TBS vond ik het een zeer boeiend boek wat ik graag bij u wil aanraden.

Wat speelt zich af in TBS-klinieken als de Van Mesdagkliniek? Worden mensen daar werkelijk ‘klaargestoomd’ voor terugkeer in de maatschappij of worden ze gewoon voor onbepaalde tijd opgesloten? In “Onder Dwang” beschrijven Humphrey Ludwig (pseudoniem) en journalist Rick Blom het leven van een terbeschikkinggestelde in al zijn facetten

Het verhaal begint op het moment dat de dan 26-jarige Humphrey, de rechtbank zijn vonnis hoort uitspreken: vijf jaar cel met TBS, wegens de moord op zijn vrouw. “U bent een ernstig gestoorde persoonlijkheid…”, voegde de president van de rechtbank daar nog eens aan toe. "En dat gezegd door iemand die zich als man dagelijks in een zwarte soepjurk in het openbaar durft te vertonen".

Wat volgt is een met veel vaart en humor geschreven verhaal waarin achtereenvolgens verteld wordt over de onderzoeken in het Pieter Baan Centrum die zeven weken duren en zijn tijd daarna in de van "Mesdagkliniek" te Groningen, onder gedetineerden ook wel aangeduid als ‘de Hel van het Noorden’.
Humphrey omschrijft zijn eerste indruk van de kliniek als volgt: er doemde een gebouwencomplex voor mij op dat op verschillende plaatsen werd omlijst door grimmig prikkeldraad. Het geheel had iets grimmigs, iets dreigends, alsof daar in die stoffige gebouwen iets huisde dat op mij loerde.
Eenmaal in de kliniek aangekomen maakt hij kennis met het personeel aldaar: de bewakers, de sociotherapeuten, de afdelingspsychologen en de psychiaters. Met name de sociotherapeuten blijken een grote invloed te hebben op de gang van zaken binnen de instelling. Zo heeft iedere gedetineerde een sociotherapeut als vaste ‘mentor’ die voor hem als rolmodel diende te figureren. Geen gevoel voor zelfrespect kon daar volgens Humphrey echter te klein voor zijn. In zijn boek geeft hij meermalen aan over het algemeen niet zo’n hoge pet op te hebben van deze ‘sociotherapeuten’. Zij waren volgens Humphrey zelfs verantwoordelijk voor allerlei misstanden binnen de kliniek. Genoemd worden o.a. het feit dat er verschillende gedetineerden overlijden wegens het niet op tijd verlenen van medische hulp, liefdesrelaties tussen gedetineerden en vrouwelijke sociotherapeuten (5 x in één jaar!)en competentiestijd tussen de verschillende therapeuten onderling.

Ondanks het feit dat er ernstige onderwerpen in worden aangeroerd is geen deprimerend boek. Ik wil zeker geen oordeel vellen over dat iemand wel of niet terecht TBS krijgt, wat wel blijkt is dat de omgang met TBS door justitie soms nogal te wensen over laat. Met Humphrey is het goed gekomen, al blijft hij natuurlijk wel iemand met een moord op zijn geweten.

Helaas gebeurt het echter vaak dat iemand met TBS na behandeling of tijdens zijn/haar ontsnapping in herhaling vervalt, met alle afschuwelijke gevolgen vandien.

Appels

Is het voor sommige blijkbaar al tijd voor appeltjes van oranje, zelf heb ik gisteren bijna een overdosis gehad van de gewone handappel, al waren sommige exemplaren meer geschikt als moesappel of voetbalappel, wat ik ter plekke dan ook uitprobeerde.

Woopi had via Weekendhike een hike georganiseerd die van Geldermalsen en in de eerste helft van deze wandeling ging langs de Linge door oude Betuwse dorpjes als Deil en Enspijk, met regelmatig uitzicht over de rivier de Linge.
We kwamen langs veel fruitbomen en hoewel het seizoen al een beetje over is viel er voor de oplettende wandelaar nog genoeg te smullen onderweg. Al appels naar binnenwerkend werden er recepten uitgewisseld voor appeltaart, appelsap, appelcider, appelstroop, appelflappen en appelmoes.
Na wat speuren vonden we een cafeetje wat de Keuringsdienst van Waren nog nooit heeft gevonden, anders hadden ze ter plekke wel kunnen sluiten. De gordijnen stonken nog erger dan in de oefenruimte van Kneiper en te zien aan de spinnenwebben had de inrichting nog het meeste weg van een spookhuis. Ach, je komt nog eens ergens met Weekendhike.

Het tweede deel ging door lanen en onverharde paden van het schitterende Landgoed Mariënwaerdt richting Culemborg. Op een gegeven moment zouden we na een paar honderd meter op het station uit moeten komen, blijkbaar is bijna een kilometer een paar honderd meter voor Culemborgse begrippen.

De stationsomroeper bleek dezelfde te zijn als een paar weken geleden op station Santpoort Zuid, getuige de volgende mededeling die over het perron schalt:
De stoptrein naar Utrecht zal over vijf minuten binnen komen. Na drie minuten gevolgd door het bericht dat de stoptrein naar Utrecht over vijf minuten zal binnenkomen.

Een goed gesprek

Volgende ingewijden kan ik, "lekker uit mijn nek lullen" en ik zal niet ontkennen dat ik slap ouwehoeren tot een ware kunst verheven heb. Maar op zijn tijd een goed gesprek zal ik niet uit de weg gaan waarbij serieuze onderwerpen als kunst, religie, liefde en politiek (hoe serieus kun je dat laatste nog nemen tegenwoordig?) de revue passeren. Ik vind het heerlijk om op zijn tijd in goed gezelschap van b.v. een goede vriend een stevig gesprek aan te gaan waarbij we de hele wereld verbeteren tussen de kaasplank en het glas wijn. Dat er dan af en toe een glas te veel genuttigd wordt is bijzaak. Veel effect sorteren deze gesprekken niet, als ik de volgende morgen wakker word blijkt er vaak niks veranderd te zijn in de wereld, terwijl je de avond ervoor nog zo'n mooi wereldbeeld had gecreëerd. Daar doe je dan zo je best voor.

De kans is groot dat zulke gesprekken er in de toekomst heel anders uit gaan zien. Volgens een gerennomeerd wetenschappelijk blad zullen wij over een aantal jaren in staat zijn om te communiceren met onze huisdieren. Dan hoef je niet meer naar je psychiater of de kroeg maar je bespreekt je problemen met Bello/Pluto/hoe je hond ook heten mag, woningnood bespreek je met de goudvis die als ervaringsdeskundige optreed omdat hij zelf al jaren in een veel te klein kommetje rond dobbert en je laatste belevenissen op het amoureuze vlak bespreek je met een tortelduif die passant het wasgoed wat in de tuin te drogen hangt onderschijt.

Stank voor dank, zullen we maar zeggen.

Lawaaihemd

Regelmatig pak ik mijn basgitaar in omdat er gespeeld moet worden. Twee keer in de week pak ik "Marloes" of "The black pearl" in een hoes om ze mee te nemen naar repetities van "Shin Kickin'" of "Kneiper". Het heeft wel iets als je dan over straat loopt met op je rug je kostbaarste bezit. Terwijl ik dan de deur uitloop zie je bewonderende blikken van passanten die vragen waar je moet spelen vanavond. Amsterdam, antwoord ik dan zonder blikken of blozen, of: gewoon, repeteren. Net afhankelijk van wat er die avond op het programma staat.

Als het echter aan de wetenschap ligt zullen passanten binnenkort niet meer vragen waar ik moet spelen vanavond. Voor gitaristen is hij er al, het wachten is nu totdat Bassie ook in zijn hemd staat.

Ik snap best dat gitaristen zich te buiten gaan aan dit soort rare fratsen, het blijven tenslotte gitaristen en dat is nu eenmaal anders als een bassist. Maar ik moet er niet aan denken dat ik over 10 jaar een kek hemdje uit de kast pak omdat ik de behoefte heb om te musiceren.

Straks speel je niet de nieuwste basgitaar van Ibanez, maar trek je een truitje aan van een dure modewinkel/Zeeman/Whatever.

Zouden Hawaihemden dan wel weer mogen?

Schaapjes tellen

Als u niet kunt slapen klikt u hier.(wel even uw speakers aanzetten)

Net als Ernie prefereer ik persoonlijk toch brandweerauto's ;-)

Woerden - IJsselstein

Liep ik gisteren al 22 km, vandaag stond er nog een toetje op het programma van nog eens 22 km.
Dit maal iets verder van huis, kon ik gisteren riant uitslapen, vandaag trof ik het minder en ging mijn trein reeds om 08.40 richting Woerden. Gelukkig ging de trein rechtstreeks en kon ik onderweg nog wat verder wakker worden met de nodige koffie uit de thermoskan en wat lekkernijen die overbleven van Sint Maarten.
Ruim op tijd was ik in Woerden alwaar een kleine maar alweer een zeer leuke groep welgemutst regenbuien, een verdwaalde hagelkorrel en glibberige dijkjes trotseerden, onderweg de meest vreemde projecten passerend in het anders zo rustige Linschoten.

Wat te denken van auqa-tennisbanen en Annie’s Bodycentrum, het klinkt als een vaag bordeel maar daar doen ze niet aan in het brave Linschoten. Nee, bij Annie kunt u Power-platen, vacu-steppen en wrappen met Pilates, of zoiets. Het zal u niet verbazen dat we hard doorgelopen zijn, dus ik kan u niet vertellen wat het nu allemaal inhoudt, wel heb ik me laten vertellen dat jij bij drie power-plates een cola kunt krijgen. We lopen verder en passeren en houden een pauze in Montfoort. Na cappuccino met appelgebak met slagroom ( ja, ja, het was een zeer calorierijk weekend) klimmen en klauteren we verder. We komen nog wat hekjes tegen waarover heen geklauterd dient te worden maar dat is voor een beetje Weekendhiker geen probleem, ook een omgewaaide boom die over de dijk ligt wordt zonder moeite overwonnen. En terwijl er weer wat plaatselijke druppels naar beneden komen gaan we dapper voort. De regen deert ons niet, het meeste valt er immers toch naast en gelukkig zijn het maar drie buitjes, onderweg zien we ook nog een prachtige regenboog en spoedig naderen we nu IJsselstein, alwaar we de tram pakken richting Utrecht Centraal waarna de trein me keurig thuis brengt.

Al met al heb ik in twee dagen tijd 44 km gelopen. Ik heb geen blaren en geen spierpijn en daar ben ik eerlijk gezegd best een beetje trots op. Zeker als je bedenkt dat ik op 1 oktober 2005 begonnen ben met Weekendhike en al 34 hikes heb gelopen, waarvan ik er 5 zelf heb georganiseerd.

Even voor de statistieken: een totaal van 653 km, dat gedeeld door 34 maakt 19,2 km per hike. Niet dat het verder iets zegt maar ik vind dat ik wel een glas wijn verdiend heb.

Cheers

Sint Maarten hike

Sint Maarten Hike

Enkele weken geleden bedacht ik het idee om een hike te organiseren met Sint Maarten en mijn deelnemers, in het kader van Sint Maarten, daarna een etentje aan te bieden bij mij thuis, intimi en u nu dus ook, weten dat ik daarmee restaurant “De gevulde kippenkont” bedoel.

Voor ze echter aan mochten schuiven moest er natuurlijk wel even gebikkeld worden, voor niks gaat de zon op. De tocht die ik uitzette voerde van Station Castricum eerst naar het welbekende Johanna’s Hoeve, dwars door een begrazingsgebied heen. Na koffie met gebak bogen we af naar het strand waar we heerlijk konden uitwaaien. Met een stevige wind is het strand een mooie plek om uit te waaien. Een machtig gezicht om de golven te zien breken op het strand wat met grote schuimkoppen gepaard gaan. Bij Heemskerk zijn we weer het duingebied ingegaan om via de Meeuwenweg en het Moffenpadje in Wijk aan Zee uit te komen, alwaar we in Sonnevanck konden genieten van een goed glas bockbier. Waarna we welgemoed de laatste zes kilometers naar mijn huis aflegden.

Ik had express donderdag en vrijdagmiddag vrij genomen om als een witte tornado door mijn paleis te gaan en me voor te bereiden op het koken voor vijf gasten en de gastheer zelf. De beste wijnen werden uit de wijnkelder betrokken en de binnen no time stond de pasta saus te borrelen op het vuur, één en ander begeleid onder stemmig Sint Maarten gezang

Sinte Maarten, beste man
zette op het vuur een pan
Met tomaat, room, kruiden en gehakt
zorg dat je tijdens het eten niet smakt.

Hoewel het erg lekker smaakte is het de visite niet gelukt om de pan tot op de bodem leeg te krijgen, als ik morgenavond dus terugkom van de volgende hike hoef ik het alleen maar even op te warmen in de magnetron.

Elektrische tandenborstel

Zelf gebruik ik mijn tandenborstel alleen om mijn tanden te poetsen maar vrouwen zijn toch een stuk creatiever met die dingen, blijkens bijgaande berichten. Oftewel,wat je wel en wat je niet kunt doen met je elektrische tandenborstel.

Wie is dat?

Vandaag kreeg ik van een collega deze afbeelding toegemaild met de opmerking dat de persoon rechts wel heel erg op mij lijkt. Dat klopt vrij aardig, brilletje, kort haar wat alle kanten opstaat en een vette grijns die mij regelmatig aanstaart als ik in de spiegel kijk. Blijft de vraag wie de bevallige dame aan de linkerkant is...

Zou ik best willen weten.

Woordverificatie

Ter voorkoming van spam heb ik voor de optie woordverificatie gekozen zodat je eerst een vreemd woord moet intypen, voor je je reactie achter kunt laten. Zo word ik op mijn log tenminste niet geconfronteerd met zaken als Viagra (als ik wat wil laten staan, laat ik mijn baard wel staan) Rolexen waar het goud van aflazert en andere meuk.

Het nadeel van woordverificatie is dat je woorden tegenkomt waar je nog nooit van gehoord hebt en die je niet in je dikke van dale kunt terugvinden. Dus regelmatig vragen zowel medeblogger Ron als ik zich af wat de betekenis zou zijn van een woord.
Dit kan leiden tot zeer interessante onthullingen. Zo zijn we inmiddels al achter de volgende betekenissen:

Yrmamf: Moermansk, uitgesproken door iemand met een slecht zittend kunstgebit.

Zgiemam: CSKA Zgiemam, zestiende in de tweede divisie van Kazachstan. Twee punten achter Sarysu Karaghandy.

Itmdgugp: De volgende tegenstander is van CSKA Zgieman in het AK47 Bekertournooi van Kazachstan

Xrsuvfk: De daarop volgende tegenstander in het AK47 Bekertournooi van Kazachstan

bwlyh: het geluid is wat je maakt als je teveel wijn heb gedronken.



Ik ben benieuwd naar het volgende leerzame moment.

Bassbro said

Als je weer met je beide benen op de grond staat blijkt steeds weer
dat muziek de enige ware liefde is.

Groeten van Jan

Krijg ik net een SMS van Jan met de vraag of ik hem even wil helpen. Ik vraag me af wat hij van me wil, ik wil met alle liefde een basslick voor hem inspelen maar de kans is groot dat als hij hem afkeurt je dan tomaten naar je hoofd krijgt.

Shin kickin'

De naam is al afgekort, het repertoire al aardig uitgebreid. Nou ja, wat we willen gaan spelen dan. Wat te denken van artiesten als ZZ top, Walter Trout, Stevie Ray Vaughn, Ian Moore (geen familie van Gary), Vooruit, Gary Moore dan ook maar, Rory Gallagher, Ten Years After, Pat Travers, The Jeff Healy band, Travis Tritt, Jimi Hendrix en Slash's Snakepit, om maar eens met wat namen te smijten die we graag zouden willen coveren.
Stevige 12 bar bluesrock, ritmisch vaak niet al te ingewikkeld maar met ontzettende power en dynamiek gespeeld. Kortom, blues met ballen.

"Whippin post" van Frank Zappa zou ik ook erg graag willen toevoegen, alleen is die weer behoorlijk ingewikkeld en dan heb je ook nog minimaal een percussionist en een toetsenist nodig, en we twijfelen nu al of we er een drummer bij gaan zoeken, een drumcomputer is makkelijker te vinden en drinkt geen bier, zodat wij weer meer hebben. Tenslotte moet het wel leuk blijven en blijft Kneiper mijn voornaamste band.

Volgende week gaan we weer schenen schoppen!

Doodstraf

Laat schreef ik een stuk getiteld misdaad loont, het comment wat ik van Ron kreeg zette mij aan het denken.

Hij vroeg zich af of hij tussen de regels door las dat ik voor de doodstraf ben. Hoewel mijn stuk daar verder niet over ging en ik ik ook niet de intentie had om voor of tegen de doodstraf te pleiten zette het mij toch aan het denken.

Mijn eerste gedachte was NEE, ik ben niet voor de doodstraf. Hoe kan iemand nou voor de doodstraf zijn? Je begeeft je daarmee toch op hetzelfde nivo als de moordenaar, voorop gesteld dat het een moordenaar is die je veroordeeld tot de doodstraf.
Stel je eens voor dat de bewijslast toch niet helemaal waterdicht is, veroordeel je dan een onschuldig man tot de doodstraf? Daar zou ik niet mee willen en kunnen leven.
Maar wat als de veroordeelde bij zijn vrijlating opnieuw in de fout gaat? Wat als diezelfde veroordeelde na zijn vrijlating jouw geliefde of kind vermoord, ben je dan ook tegen de doodstraf? Er zijn mensen die erin berusten, er zijn zelfs mensen die de moordenaar van hun kind kunnen vergeven. Ik vind dit hele dappere mensen. Ik twijfel of ik zelf zo groot zou kunnen zijn.

Het antwoord op de vraag of ik dan ook nog tegen de doodstraf ben moet ik helaas schuldig blijven. Ik heb het gelukkig nog nooit van dichtbij meegemaakt en hoop het nooit mee te maken, maar het is een feit dat het al verschillende malen is voorgekomen dit jaar waarbij een TBSer tijdens een proefverlof opnieuw in de fout ging.

Zoals zoveel dingen in dit leven is het nooit zwart/wit, maar een groot grijs gebied waarin je je dan begeeft. Hoewel mijn eerste gedachte is dat ik tegen de doodstraf pleit, ben ik daar bij nader inzien dus niet zo zeker van. Gelukkig ben ik geen rechter, advocaat of jurist en zal ik daarin dus nooit officieel stelling hoeven te nemen.

Ik kan alleen voor mezelf spreken en ik weet het eigenlijk niet of ik nou voor of tegen de doodstraf ben.

Niks

Het is weer zover, de blaadjes vallen van de bomen.

Ja René, da’s meestal zo. In de zomer vallen de mussen uit de boom en in de herfst vallen er blaadjes uit. Het wordt pas zorgelijk als er bakstenen uit de bomen vallen, al geeft het wel weer een geheel nieuwe dimensie aan een mooie boswandeling. Stiekem vraag ik me nu af of jij toch niet getroffen bent door een vallende baksteen, stoeptegel of straatklinker.

Hoezo dan?

Je bent zo rusteloos de laatste tijd. Je hebt vanavond zegge en schrijven één pan kaasfondue veroberd, twee glazen wijn opgedronken, drie hoofdstukken gelezen in een boek, vier basgitaren bespeeld en vijf keer gekeken of je nog mail hebt. En dit alles in willekeurige volgorde.

Ja, knap hé, probeer ik er nog enthousiast van te maken.

Morgenavond moet je repeteren met de Shin kickin white socks sucks bluesband en donderdagavond repeteer je met Kneiper. Je moet nog twee dagen werken en dan heb je zowaar eens twee dagen vrijgenomen, je hebt zeggen en schrijven al wel twee hele vakantiedagen opgenomen en dit zijn je volgende twee. Ga je ff lekker weg of zo?

Nee nee, geen tijd voor. Druk, druk druk, weet u nog.

Ja waarmee dan?

Nou eh… geen idee eigenlijk. Of, om maar eens met Maarten te spreken:

Was ik nu bezig boodschappen aan het doen
Of was ik bezig niet te hyperventileren
Ga ik nu gewoon dood
Of ben ik bezig mooi te sterven
Waar ben je nou mee bezig
En het begint je langzaam te dagen
Weet je wat jij moet doen

Niks
Blijf nou maar rustig liggen en doe Niks
Niks
Hou nou maar op met ademhalen en doe Niks
En adem uit

Regelmatig klaagt mijn omgeving dat ze zo moe van me worden, nu wordt ik warempel ook nog eens moe van mezelf!

Misdaad loont

In 1987 werd Nederland opgeschrikt door een ontvoeringszaak. Op 9 september 1987 wachtte Ferdi Elsas, tegenwoordig bekend als Paul Elsas, zijn slachtoffer Gerrit Jan Heijn op in diens villa in Bloemendaal. Ze reden naar de bossen in Renkum en daar liet hij het slachtoffer wat bandjes inspreken, sneed zijn pink af en schoot hem daarna van achteren dood.

Vervolgens eiste hij zijn losgeld op waarna hij gepakt werd om dat hij een fles drank betaalde met een gemerkt biljet van 250,00 gulden. Nadat hij 20 jaar had vastgezeten kwam hij in 2001 vrij.
Met behulp van zijn advocaat kreeg hij zo’n 350.000,00 EURO in verband met achterstallige WAO./AAW. Tezamen met de opbrengst van een boek wat geschreven werd door zijn zielig en alleen achtergebleven vrouw vormde dit een prachtig startkapitaal om tegenwoordig in een riante woonboerderij te Ruurloo te vertoeven, want voor de 425.000,00 die hij hiervoor uitgaf zal het goed toeven zijn. Al is het wel erg sneu voor hem dat hij niet meer welkom is op de jaarlijkse barbecue van Ruurloo.
Het is maar te hopen dat hij dit niet ziet als een nieuw onrecht wat hem wordt aangedaan want straks gaat hij weer pinken afsnijden en erop los moorden, iemand nog een pink van de barbecue?

Ik vind het van de zotte dat iemand die 20 jaar mocht verblijven in een staatshotel wat een aardig bedrag per jaar kost bij zijn vrijlating doodleuk 350.000,00 EURO meekrijgt bij wijze van achterstallig WAO./AAW.
Degene die de WAO./AAW. echt nodig hebben kunnen vaak amper de eindjes aan elkaar knopen en moeten aan het van de maand maar zien hoe ze aan eten komen, laat staan dat ze eens lekker kunnen barbecuen. Wellicht kunnen zij ook iemand ontvoeren, verminken en vermoorden zodat zij er straks over 20 jaar ook lekker warmpjes bij zitten?

over drie minuten hebben we nogmaal vijf minuten vertraging

Gisteren met Weekendhike een rondwandeling door de duinen in Zuid-Kennemerland. Niet vanaf station Santpoort Noord maar ditmaal vanaf station Santpoort-Zuid. Terwijl we ons daar verzamelen horen we het volgende bericht: de sprinter naar Beverwijk zal over vijf minuten binnen komen. Na nog eens drie minuten klinkt het bericht dat de sprinter naar Beverwijk over vijf minuten zal binnenkomen. Huh, dat zei je drie minuten geleden ook al. En dan dat bericht. Vroeger, toen de treinen nog op kolen liepen en je tussen de rails de laatste brokjes weghaalde om thuis de kachel warm te stoken, hadden de treinen nog gewoon vertraging. Tegenwoordig komen ze over vijf minuten binnen, waarbij die vijf minuten dan wel een heel ruim begrip is. Gelukkig rolt de trein toch binnen en brengt ons de laatste Weekendhiker waarna we op pad kunnen.

We passeren een paar imposante villa’s om via de hockey- en voetbalvelden van Bloemendaal de ingang van de duinen te bereiken. Een van de mooiste gebieden van Nederland ontvouwt zich aan ons oog en via wat kleine heuveltjes die we nog net zonder stijgijzers konden beklimmen komen we bij een meer uit. We blijven even staan om te genieten van het uitzicht en lopen dan verder tot we uitkomen bij een uitzichtpunt wat ons een weids uitzicht bied over de duinen. In één woord: prachtig! Via het vogelmeer komen we bij het bekende Parnassia alwaar we even pauzeren. Daarna lopen we even het strand op en terwijl ik even aan de vloedlijn sta en mijn veters vastknoop wordt ik bijna overvallen door een iets te enthousiaste golf. Gelukkig blijken mijn schoenen nog steeds waterdicht te zijn waarna we weer het duin inlopen. Onderweg passeren we een kudde Schotse Hooglanders, helaas krijg ik niemand zo gek om een rodeo te laten rijden. Even verderop staat een kudde Koniks, Poolse paarden. Het is een behoorlijk grote groep en we zouden ze makkelijk als lastdieren kunnen gebruiken ware het niet dat we vrij kleine rugzakjes bij ons hebben die we makkelijk zelf kunnen dragen.

Tenslotte komen we weer uit bij de hockey- en voetbalvelden van Bloemendaal alwaar twee teams elkaar bestrijden op het voetbalveld. Zo te horen deugt de arbitrage niet al brengen de voetballers er zelf ook weinig van terecht. Aan zijn postuur te zien fungeert één voetballer tevens als ballenkast, Je kunt niet zeggen dat de bal onder zijn t-shirt zit, hier is plaats voor alle ballen van de club en van zijn t-shirt kan de groep Weekendhikers een tent maken waar we allemaal onder kunnen schuilen. Maar dan moet het shirt wel eerst gewassen worden.

Op Station Santpoort-Zuid waaieren we uit elkaar, op het perron klinkt de volgende mededeling:

De sprinter naar Beverwijk zal over vijf minuten binnen komen. Na drie minuten gevolgd door het bericht dat de sprinter naar Beverwijk over vijf minuten zal binnenkomen.

Druk druk druk

Soms is het net alsof je in een glazen knikker zit, je ziet het leven voorbij rollen en je bent niet bij machte het te stoppen. Soms wil je wel even uit de knikker stappen om even vanaf de zijkant te staan kijken hoe het leven doorrolt maar daar is geen tijd voor. Je moet doorrollen, doorrollen, doorrollen….

Als iemand je vraagt hoe het met je gaat antwoord je druk druk druk. Je hebt het blijkbaar zo druk dat alleen druk niet genoeg is, nee je hebt het druk druk druk. Vroeger gaf je nog weleens gewoon antwoord: goed, zei je dan, of gaat wel, net afhankelijk van hoe je je voelde. Daarna kwamen de telefoongesprekken waarin je zei waar je was. Je nam de telefoon op en een stem aan de andere kant zei: Hoi, René, waar ben je? In de trein, op je werk, onderweg. Altijd was je wel ergens. Nooit zei je, ik zit nu heerlijk in mijn luie stoel te niksen. Dat kon gewoon niet, dat was “not done”. Als je niet druk bent tel je niet meer mee in deze maatschappij, waarin we minder tijd hebben voor diepgaande sociale contacten. Wel hebben we tijd voor oppervlakkigheid. Hoe is het met jou? Ook druk zeker? En we zijn al weer op weg naar de volgende “belangrijke” afspraak. We vliegen vanuit werk naar de sportschool, daarna vliegen we door naar de supermarkt voor een snelle hap om s’avonds weer op tijd bij de cursus “Authentieke Balinese dakpannen leggen” te zijn. Verder vliegen we toch zeker twee keer per jaar naar een bestemming die zo ver mogelijk ligt van hier en in ieder geval verder als de bestemming van de buren.
Immers, we moeten scoren. Nog meer salaris, een nog verdere vakantie, een nog grotere versterker. Noem maar op. Stilstand is achteruitgang.

Maar René, waarom stap je dan niet uit die glazen knikker om even vanaf een afstandje te staan kijken hoe het leven passeert? Straks spat die glazen knikker met een grote knal uiteen tegen een muur en zit jij met de scherven. Beweer dan nog maar eens dat scherven geluk brengen.
Nurks haal ik mijn schouders op. Natuurlijk zou ik graag even uit die glazen knikker willen stappen. Maar weet je wat het probleem is?

Ik heb het te druk.

Met de B van Balen

Zojuist heb ik te horen gekregen dat het concert in het Groningse plaatsje B niet doorgaat. Het dorpje wat welgeteld twee inwoners blijkt te hebben heeft haar enige kroeg moeten sluiten. Blijkbaar hebben de twee inwoners een andere kroeg gevonden in het nabijgelegen Duitsland waar naast de benzine ook het bier dus goedkoper schijnt te zijn, of hebben ze gezamenlijk een andere hobby gevonden, wellicht elkaar, of anders het altijd kolderieke neutenschaiten.

Heeft er iemand misschien nog een leuke gig voor ons op 25 november?

The shin kickin white socks sucks blues band

René, de oude gitarist van Kneiper belde of ik zin had om langs te komen in zijn studio om wat te pilsen en passant wat te spelen. Tuurlijk, ik zie je vanavond was mijn enthousiaste reactie. Dus de bas gepakt en mezelf gehuld in stevige wind- en water dichte kledij en op naar zijn studio. Eerst maar ff bijpraten, verteld over de plannen voor 2007 waarin Kneiper een CD wil gaan maken (vertel ik u binnenkort meer over) en over de verdeling van zijn solo’s. Geef er maar één aan Bassie, zei ik grijnzend. Na de koffie werd het tijd om ons op te sluiten in de studio in het gezelschap van een paar hete versterkers en wat koude bieren, een prima combinatie om eens lekker te scheuren op onze instrumenten. Geen Kneiper repertoire, maar wel wat stevigere rock songs van o.a. Iron Maiden en Danko Jones. Verder hebben we ons tussendoor nog wat vermaakt met wat strakke bluesschema’s, slap ouwehoeren en het ledigen van zijn koelkast. Passant verzinnen we nog een kekke naam die niet op een CD hoesje past tenzij je hele kleine lettertjes gebruikt;

The shin kickin white socks sucks blues band.

We eindigen met wat meespelen op een CD van Danko Jones, ondertussen allebei vals meeblerend. Volgens een weekendhiker die ik laatst sprak maakt het niet uit wat je zingt, als je vanuit je hart zingt is het nooit vals. Deze dame is werkzaam als muziektherapeute dus je mag aannemen dat ze er verstand van heeft.

love to play my Rock'n'Roll, but I've played the blues before
I've had my share of broken hearts
but I don't play the blues no more
If you meet the girl of your wildest dreams
she's gonna turn out to be a curse
Love will hit you bad boy, but the blues will hit you worse

Terwijl we afspreken om het gauw weer over te doen pak ik tevreden "The Black Pearl" in.

Damn, I suck as a singer but i'm a hell of a bassplayer!

Tijdbom II

Hij is werkzaam bij de EOD. Als je hem heel hard ziet lopen met het angstzweet op zijn voorhoofd en met in zijn ene hand een tang en in zijn andere hand een schroevedraaier, stel dan geen moeilijke vragen.

Ren zo hard mogelijk met hem mee!

Verdriet

Als je tranen zijn opgedroogd wil het niet zeggen dat je verdriet verwerkt is.

New beginning

Nadat vorige week onze solo gitarist vrij onverwacht had aangegeven er per onmiddelijke ingang mee te stoppen moesten gisteravond de vier overgebleven koppies bij elkaar gestoken worden om te bespreken hoe verder te gaan. Deze vier, normaal harde koppen, waren er al snel uit. We gaan gewoon met ons vieren door! Zelden zijn we het zo snel eens geweest binnen de band, volgende vraag: Wat te doen met het concert in Groningen op 25 november in de provincie Groningen in een plaats die met een B begint. Ook door laten gaan. Mooi ook opgelost. Blijft de vraag hoe die plaats in Groningen heet die met een B begint en die op ongeveer 10 km van de Duitse grens ligt. Onder de juiste oplossingen verloot ik een "meet en greet" met de bassist van de band Kneiper. Mede bandleden zijn uitgesloten van deelname, die koppen zie ik iedere week al ;-)

Na zo een uurtje om tafel te hebben gezeten werd het tijd voor het echte werk, tenslotte komen we hier om te repeteren. Maar eerst moest onze zangeres nog even naar de wc.
René, wil je even meelopen? Pardon! Je bent toch oud en wijs genoeg om zelf je broek los te knopen? Oh er zit een spin en die moet ik voor je weghalen. Nou, vooruit dan maar. Ik wist dat Moon (onze zangeres) over een fenomenale strot beschikt maar de uithalen die ik nu te horen krijg teisteren mijn trommelvliezen, ik had mijn oordopjes nog niet in. Terug in de oefenruimte vragen Stok en Toets wat ik wel niet allemaal met Moon uitgespookt heb daar ze haar hebben horen gillen als de sirene van een brandweerauto. Nou niks bijzonders, even een spinnetje verwijderd.

Eindelijk trappen dan af en we gaan los als een groep Feyenoordsupporters in een bestuursvergadering. Omdat we besloten hebben om geen audities te doen voor een nieuwe sologitarist heeft dat als gevolg dat er hier en daar wat ruimte over blijft voor bijvoorbeeld een bassolo. Zelf stel ik voor om een kleine bassolo te doen in het nummer "So What". We spelen het nummer en in de bewuste passage laat ik horen wat ik bedoel. Ik zie goedkeurende blikken om me heen en na afloop van het nummer vraag ik wat ze er van vinden. Nice one! Die houden we er maar even in en ik zal er thuis nog wat aan schaven.Voor de kenners, een solo gespeeld in de pentatonische bluesladder van Bes inclusief de blauwe noten. De avond vliegt voorbij en als we afsluiten en bij het hek nog wat nakletsen laat Toets het nummer "New beginning" horen van Ilse Delange. Eigenlijk geldt voor Kneiper ook een beetje deze avond:

Een soort van nieuw begin, nu zonder sologitarist maar wel met een mooie bassolo in het vooruitzicht.

New beginning
First breath of air I'm so aware of
New beginning
I'n thankful for the chance to start again
I've turned the page, a change came with the wind
It's not the end
It's a new beginning

Witte sokken

Witte sokken zijn passé, witte sokken, dat kan gewoon echt niet meer. Ik vraag me af waarom niet? Het grappige is dat het vaak wordt gezegd door mensen die er zelf uit zien als een soort van kruising tussen een vogelverschrikker en Lady Edna. Alleen al de gedachte aan dat soort mensen maakt dat ik hard gillend naar de klerenkast ren om zoveel mogelijk maagdelijk witte sokken aan te trekken. Maar hiermee is mijn vraag niet beantwoord op wat er mis is met witte sokken.
Wel schijnt het zo te zijn dat je witte sokken kunt compenseren door een bepaald merk wc-papier in huis te hebben, aldus een al weer iets gedateerde TV reclame. De logica hiervan ontgaat me eveneens volkomen. Gaan ze ervan uit dat je je bips dan wel derrière (ik wil hier geen ongepaste namen ten toon spreiden voor achterwerk) soms afveegt met witte sokken als je niet dat bepaalde merk toiletpapier in huis hebt?

Boze tongen beweren dat het dragen van witte (al dan niet sport-)sokken rampzalig zou zijn voor de kwaliteit van sperma, en zorgt voor mismaakte nakomelingen. Alsof ik me sokken aan zou houden in bed!

Toch hoef ik me geloof ik geen echte zorgen te maken als ik naar beneden kijk en daar mijn voeten aanschouw. Zij zijn niet gestoken in witte sokken. Ooit waren ze dat wel, maar nu zijn mijn sokken grijs en iets verwassen. Vanuit een klein gat in mijn linkersok steekt mijn kleine teen brutaal naar buiten alsof hij mij een knipoog wil geven ;-)

Ik denk dat ik binnenkort maar eens ga kijken voor witte wandelsokken.

Beestachtig

Van mij mag deze hond wel happen naar de baas die een iets andere betekenis aan het woord doggystyle gaf.

Schipperslatijn II

Een schip dat voorbij de kim zeilt is niet weg.
Het is alleen niet meer zichtbaar.

Dona Dona

Vandaag ben ik samen met Laura naar Nikitov geweest, een akoestisch ensemble dat Jiddische liederen en Klezmer speelt, waarbij ritme en klank uit de Gypsy Jazz en de Oost-Europese volksmuziek duidelijk doorklinken.
De van oorsprong Nederlandse groep wordt in de Verenigde Staten beschouwd als "een van de beste moderne Jiddische volkszangensembles". Ze speelt in zalen in zowel Amerika als Europa. Vandaag speelde zij Nederland. Niet in een zaal als het Haarlems Concertgebouw waar dit gezelschap thuis zou horen, maar in het Mosterdzaadje te Santpoort-Noord, een oud maar klein kerkgebouw aldaar. Het was vandaag te klein, de laatste bezoekers moesten met een schoenlepel naar binnen gewrongen worden.

Even denken we dat we beland zijn op de 100ste verjaardag van opa die zijn verjaardag viert in het plaatselijke clubgebouw. Laura en ik zijn, op de bandleden na, de enige twee personen zonder grijze haren en met eigen tanden. Dan schuift achter mij een jonge moeder aan met op schoot een kind van een jaar of drie. Het kind heeft nog geen grijze haren, wel schreeuwt het de hele kerk bij elkaar. Ik vind het prima dat je je kind cultureel op wilt voeden maar stuur een kind van drie lekker naar K3 of zo, i.p.v. naar een Jiddisch Concert. Het kind vind het niet leuk en begint te dreinen, de moeder raakt geïrriteerd en fluistert STIL NOU! waarop de hele zaal zich irriteert en de band zijn concentratie kwijt raakt.

Het is een mooi concert wat gegeven wordt, al verst a ik geen Hebreeuws. Gelukkig vertelt de zangeres waar de nummers over gaan. De meeste nummers gaan over drinken of over de liefde. Er zijn beroerdere dingen om je aan te zondigen. Er wordt veel bruiloftsmuziek gezongen en af en toe komt er een gevoelig nummer voorbij wat gaat over afscheid nemen of over het toeval.

Dona, dona

Dona, dona
Ojfn foerl ligt dos kelbl,
ligt geboendn mit a sjtrik,
hojch in himl
flit dos sjwelbl,
frejt zich,
drejt zich hin oen krik.

Lacht der wind in korn,
lacht oen lacht oen lacht,
lacht er op a tog a gantsn
mit a halber nacht.

Dona, dona, dona ...

Sjrajt dos kelbl,
zogt der pojer:
"Wer zje hejst
dich zajn a kalb?
Wolst gekert tsoe zajn a fojgl,
wolst gekert tsoe zajn a sjwalb.

Bidne kelber toet men bindn
oen men sjlept zej
oen men sjecht,
wer's hot fligl, flit arojftsoe,
iz baj kejnem nisjt kejn knecht.

Dona, dona, dona ...

En de vertaling is als volgt:

Op de wagen ligt het kalfje,
ligt gebonden met een strik,
hoog in de hemel
vliegt de zwaluw,
verheugt zich,
draait links en rechts.

De wind lacht in het koren,
lacht en lacht en lacht,
hij lacht een hele dag
en een halve nacht.

Dona, dona, dona ...

Het kalfje schreeuwt,
de boer zegt:
"Wie heeft je dan opgedragen
om een kalfje te zijn?
Je had een vogel kunnen zijn,
je had een zwaluw kunnen zijn.

Arme kalfjes bindt men vast
ze worden meegevoerd
en geslacht,
wie vleugels heeft, vliegt weg,
is niemands knecht.

Dona, dona, dona ...

Amsterdamse Waterleidingduinen

Zaterdag een hele mooie hike gelopen door de Amsterdamse Waterleidingduinen. Een voordeel van dit gebied is dat het niet zo ver is, een ander voordeel was dat de hike pas om 12.45 begon. Zo kon ik nog uitslapen ook want hard nodig was want de om vrijdagavond om 19.00 uur naar bed gaan is me niet gelukt. Dus eerst lekker uitslapen, daarna uitgebreid douchen, scheerbeurt en een uitgebreid ontbijt met een dubbele espresso waarna ik op mijn dooie akkertje naar het station kon kuieren.
Ik moest in Heemstede – Aerdenhout overstappen op een bus en die sloten helaas niet op elkaar aan, hoewel helaas…

Er bleek een viskraam te zitten aan de overkant en op een paar haring met ui is het goed hiken, kan ik u nu uit eigen ervaring vertellen. Het verzamelen van de deelnemers ging niet helemaal zonder slag of stoot. De organisator had bij het doorgeven van de vertrekdata van het openbaar vervoer de verkeerde data ingevoerd zodat iedereen maar langzaam binnendruppelde. Tevens was er iemand met de auto gekomen die het niet helemaal kon vinden. Uiteindelijk kon zij ons wel achterna lopen zodat we om 14.00 uur compleet waren. Toen hadden we de eerste kilometers al in de benen en luisterden naar het geluid van reebokken, het lijkt een beetje op het geluid van een zwaar verkouden kikker.

De Waterleidingduinen zijn een zeer afwisselend gebied met hoge duinen, ruig begroeide valleien en vlaktes, zandverstuivingen, bossen met grote oude bomen, met riet omzoomde waterplassen en diverse kanalen. De meidoorn, vlier en duindoorn zaten al bomvol kleurige vruchtjes. We hebben zelfs een reebok gezien.
Wel een ander gezicht dan in een hertenkamp. Maar ook deze was aardig gewend aan de nabijheid van mensen, hij ging onverstoorbaar door met wat hij dan ook aan het doen was. Daarna nog even wat wezen eten in een pannenkoekenhuis.
Waarna de terugweg aanvaard werd, nou ja met een kleine omweg dan. De organisator had een verjaardag en belde even met de jarige, waarop ik gelijk enthousiast “lang zal ze leven” begon te brullen. Blijkbaar werden mijn zangkunsten voor één keer wel gewaardeerd want prompt werd ik uitgenodigd om ook even langs te komen.
Dus zo belande ik totaal onverwacht op verjaardag visite bij Susan, wat erg gezellig was. Weer een paar leuke mensen ontmoet en leuke verhalen gehoord.

Zo zie je maar weer dat de leukste dingen gebeuren als je niet teveel en te ver vooruit denkt wat je allemaal wilt gaan doen, zo kun je nog eens ja zeggen op een totaal onverwachte uitnodiging. Ik ga nog eens nadenken of ik voor 2007 wel een agenda ga aanschaffen ;-)

Dr. Teeth and the Electric Mayhem

Kan iemand mij misschien helpen aan muziek van Dr. Teeth and the Electric Mayhem?

De bassist uit deze band behoort namelijk tot mijn absolute favorieten. Niet dat hij zo bijzonder goed is, maar hij is wel de meest coole bassist die ik ooit heb gezien. Hij schijnt zelfs een steady room te hebben in the house of the hippest.
Deze bassist, Sgt. Floyd Pepper is een hippie-achtig figuur met een lila huidskleur en lang oranjeachtig haar, gedragen in een paardenstaart. Een opmerkelijke uiterlijke eigenschap is dat hij twee lege oogkassen heeft. Meestal heeft hij een groene legerpet op zijn hoofd en draagt hij een rood uniform met epauletten op de schouders en goudkleurige, ornamentele knopen.

Zijn naam verwijst naar zowel naar de Britse band Pink Floyd, als naar de titel van het beroemde Beatles-album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Op de hoes van dit album staat een jack afgebeeld dat vrijwel identiek is aan Floyds jack.

De overige band leden zijn: Dr. Teeth (bandleider, piano), Janice (gitaar), (Zoot (saxofoon) en Animal (drums). Lips (trompet) en Rowlf(piano).

Mocht er iemand nog een LP (Deze band was actief van 1976 tot 1981 en toen hadden ze nog geen CD's) van deze band van wereldformaat hebben hou ik me aanbevolen.