Poster

Leven als Gort in Frankrijk

Vandaag kreeg ik van Marco een leuk boek kado, getiteld ”Leven als Gort in Frankrijk”, geschreven door Ilja Gort. Deze Nederlander, thans vermaard wijnboer in de Bordeaux schrijft de meest humoristische verhalen over zijn belevenissen tussen de wijnboeren op het Zuid-Franse platteland.
Regelmatig lees ik tegenwoordig het weblog van dit heerschap en regelmatig verschijnt er een dikke grijns op mijn gezicht. U begrijpt dat ik, voor ik dit boek ga lezen, een greep zal doen in mijn eigen wijnkelder om daar een passende fles bij te zoeken. Ik zou natuurlijk kunnen gaan voor de befaamde rose van de meester zelf (hij schijnt volgens eigen zeggen tevens een vermaarde witte alsmede een fameuze rode wijn te creëren), maar stiekem denk ik aan een mooie pinot noir uit de bourgogne, die mijn smaakpapillen zal verwennen met een mond bomvol diksappig fruit als aardbei, framboos en vleeskersen, afgerond door een stevige vleug mokka en romige vanille van eikenhout. Ik verheug me er nu al op als ik binnenkort lekker een weekendje vrij heb om van deze beide geneugten te genieten. Uiteraard zal de wijn vergezeld gaan worden van een bijpassende kaasplank.
Ik ben benieuwd wat ik eerder zal vervolmaken, het in één adem uitlezen van dit boek of het ledigen van deze fles.

Ik laat het u weten.

Massagestoel

Schreef ik in het vorige blokje nog dat ik niet zoveel gaf om uiterlijke verzorging, toch ontkom ik er niet aan om af en toe eens plaats te nemen in de stoel van de kapper, al is dit tegenwoordig wel een zeer bijzondere stoel. Dus toen ik afgelopen week constateerde dat mijn haar dermate lang werd dat ik er over dreigde te struikelen werd het weer eens tijd om mijn achterwerk te parkeren in deze stoel en mij op Samsonachtige wijze te laten ontdoen van wat overtollige haargroei, helaas niet door Delilah maar dit keer door Amber.
Niets te nadele van Delilah, maar Amber had zeker niet misstaan in het rijtje van godinnen. Een prachtig figuur met weelderig lang blond haar en hemelsblauwe ogen waar ik bijna in verdrink, komt u maar mee, zingt ze me toe. Dan gaan we eerst u haren wassen, het zit bij de prijs inbegrepen en krijgt er een heerlijke massage bij in onze speciale stoel. Ik klapper met mijn oren, u gaat me masseren, vraag ik blue. Helaas, zo verwend wordt ik ook weer niet. Het blijkt hier te gaan om een stoel die allerlei trillende bewegingen maakt. Het voelt alsof je met een ongeveerde auto heel hard over de Belgische kasseien hobbelt. Na 10 minuten voel je je gelijk een flink geschudde knikkerzak. Die valse meiden ook altijd. Eerst Delilah die stiekem het haar van Samsom afknipte en nu weer Amber die mij doet belanden in een martelstoel die ze in de tijd van de inquisitie goed hadden kunnen gebruiken. Maar na enige tijd begint het te wennen en net als je het lekker begint te vinden wordt de stoel uitgezet.
Ze begint te knippen en te doen en na verloop van tijd wordt mijn haardracht weer enigszins toonbaar. Na afloop beland ik wederom in de stoel alwaar mijn haren nog even uitgewassen worden, dit keer helaas zonder dat de stoel in massage stand wordt gezet.

Als ik weer naar buiten loop voel ik het hier en daar kriebelen. Zou dat nou door Amber komen of door wat verdwaalde haartjes?

eau de toilette

Baldessarini

Was dat dan? Vraagt u zich af, vroeg ik me ook even af, moet ik eerlijk toegeven. Hoewel ik vrij weinig geld spendeer aan uiterlijke verzorging ontkom ik er niet aan om af en toe zeep te moeten kopen en wat tandpasta, wil ik niet uit mijn bakkes meuren als een ongewassen berenkont. Verder zullen ze wel niet rijk van mijn worden, afgezien van een deo tegen overtollige zweetlucht geef ik nu eenmaal niet om aftershaves, eau de toilette en weet ik wat voor zooi je tegenwoordig nog meer op je gezicht of andere lichaamsdelen schijnt te moeten smeren.

Toch kreeg ik vandaag een flesje mee van de vriendelijke glimlachende dame van de drogisterij. Een flesje zo groot als een mini jackplug verpakt in een kartonnetje met daarop de afbeelding van een ongeschoren ouwe vent. Niet iets waar ik me mee kan identificeren. Ik ben regelmatig ongeschoren maar zeker niet oud! Ik ben een jonge vent en spring nog over een huis heen, mits het in Madurodam staat dan. Het zal vast geen aftershave zijn anders hadden ze wel een geschoren ouwe vent op het pakje afgebeeld.

Verbaasd pak ik het thuis uit, eau de toilette, wat moet ik daar nou weer mee? Dat gebruiken toch alleen een bepaald soort vrouwen die de naam dame over het algemeen niet verdienen en een uur in de wind meuren als ze naast je in trein gaan zitten met een over het algemeen te zwaar opgemaakt geblondeerde hars…eh hoofd? Welke Libellelezeres heeft nu weer bedacht dat mannen ook aan de eau de toilette moeten?

Baldessarini del mar staat er op het pakje, nooit van gehoord. Maar als de libellelezeres danwel vriendelijke glimlachende dame van de drogisterij denkt dat ik 60 zuurverdiende Euri’s ga spenderen aan een één of ander luchtje waarvan de insecten spontaan dood neervallen heeft ze haar vak niet goed verstaan.
Voorzichtig open ik het flesje en snuif er eens aan, het valt mee: ik zie nog geen roze olifanten spontaan voorbij paraderen. Misschien moet ik het toch eens opdoen, wellicht tijdens het optreden van a.s. zondag.

Blijft de vraag waarom de vriendelijke glimlachende dame van de drogisterij mij dit monster gegeven heeft:
Vond ze me aardig, zag ze in mij een potentiële eau de toilette koper of vond ze me gewoon ongelofelijk stinken en werd het tijd voor een scheerbeurt, waarbij ik deze eau de toilette als aftershave dien te gebruiken? Want wanneer zou je anders een eau de toilette moeten gebruiken?

De eerste keer

Niets voelt zo goed en zo speciaal als de eerste keer dat je iets doet. Wie herinnerd zich niet de eerste zoen op het schoolplein, vlak voordat je naar huis toe moest om te eten. Een zweterig plakhandje en wat onhandig gemompel. Of de eerste keer dat je het eerste salaris van je eerste baan ontving, de hele maand had je hard gewerkt en met je salarisstrook kon je de hele wereld kopen, althans, zo voelde het. Inmiddels weet je beter.

De allereerste keer op het podium is ook zo’n ervaring om nooit te vergeten: Als kind al was ik gefascineerd door de basgitaar. Helaas vonden mijn ouders muziekles te duur en ik was reeds lang het huis uit, toen ik op 24jarige leeftijd besloot om eens mee te doen aan een popcursus in Donkey Shot Heemskerk. Tijdens deze cursus krijg je in een paar weken een korte introductie op de verschillende instrumenten, schrijf je samen met je mede cursisten een eigen nummer en treed je daar na 12 weken mee op. Op zo’n avond worden er meerdere bands gepresenteerd met als gevolg dat ik die avond optrad voor zo’n 300 (driehonderd!) man. Ik heb daar na vaker opgetreden met verschillende bandjes maar nooit meer dat gevoel gehad als de eerste keer, waarbij ik drie dagen letterlijk zweefde door Beverwijk.

Komende zondag wordt het de eerste keer dat Kneiper optreed, toch ook weer een eerste keer en dus heel bijzonder. Ik ben erg benieuwd hoe het gaat, al ben ik niet echt zenuwachtig, misschien komt het nog. Wel heb ik me voorgenomen om “The Black Pearl” nog eens goed op te poetsen en helemaal na te kijken, een dame moet je op zijn tijd toch wat aandacht geven en ze moet er goed uitzien op het podium en nog veel belangrijker, mij niet in de steek te laten. Ik heb het ooit gepresenteerd om tijdens een concert een snaar in tweeën te trekken op precies de allerlaatste noot. Een hele prestatie op zich, maar ik heb liever niet dat het me midden in een nummer gebeurt als ik zondag op het podium sta. De Ampeg afstoffen zal niet nodig zijn, 1 keer flink blazen op het podium en al het stof is eruit. Voor de rest maak ik me niet druk, ik trek die dag aan wat er uit mijn klerenkast komt vallen, bij de Red Hot Chilli Peppers kwam er ooit alleen een sok voor ieder bandlid uit de klerenkast gevallen.

Ik hoop dat er bij mij zondag iets meer uit valt als alleen een sok, al was het alleen maar omdat ik twee voeten heb.

Try-out

Met nietsontziende slagen tikt de klok gestaag maar onverstoorbaar verder richting zondag 1 oktober, de dag waarop Kneiper zijn debuut zal maken op het podium in café Sman te Wormerveer.
We zullen daar waarschijnlijk drie sets van 15 minuten gaan spelen als een try-out voor het optreden op 15 oktober. Klinkt goed he, een try-out op 1 oktober, een premiere op 15 oktober en op 25 november een full concert in Groningen, te dicht bij Duitsland. Als ik me niet vergis in Winschoten maar zodra ik exacte lokatie en tijden heb zal ik het u melden.
Maar eerst de try out komende zondag:

1 Oktober
tijd: 17.00 uur
Plaats: Cafe Sman
Zaanweg 2
Wormerveer

Ik heb er nu al veel zin in en hoop dat het gaat spetteren, maar dan niet zo letterlijk als vorige week zondag toen ik tijdens het wegzetten van mijn basgitaar een gigantische opdoffer kreeg. Op nog niet opgehelderde wijze had mijn standaard zichzelf statisch geladen wat een grote gele vonk tot gevolg had. Het zag er wel spectaculair uit en het zou niet misstaan als act op een podium, maar ik schrok wel erg. Gelukkig bleek mijn basgitaar er beter tegen bestand als mijn hart, het hart zat in mijn keel maar mijn bas deed het nog gewoon, al heb ik die avond mijn standaard niet meer durven te gebruiken.
Zo krijgen we toch nog een spectaculaire lichtshow, compleet met vuurwerk. We hebben trouwens een geweldig idee voor een eigen lichtshow. We zetten allemaal een mijnwerkershelm op met daarop een lamp gemonteerd. Zo'n helm heeft nog een groot ander voordeel:
Een zeker iemand met stokjes wil nog weleens voor houthakker spelen en waar gehakt wordt vallen spaanders, met een helm op wordt hoofdletsel voorkomen.

Ik hoop u zondag te mogen begroeten.

Quarterlife crisis II

Afgelopen week vertelde ik u dat als je de quarterlife crisis hebt gehad je minder kans maakt op de midlife crisis, ook maakte ik de conclusie op dat ik waarschijnlijk toch geen last heb van de quarterlife crisis.
Na een avond chillen met mijn matties ben ik tot de conclusie gekomen dat ik dus goede kans maak om over 7 jaar in de midlife te schieten. Echter, ik zal niet kiezen voor een sportwagen en/of een jonge dame van 18, ik ben bang dat ik ze allebei niet kan bijhouden.
Nee, we kwamen tot de conclusie dat ik meer gebaat ben bij een nog vettere basinstallatie, de beroemde 8 x 10 kast van Ampeg leek me wel wat.

En als we dan toch bezig zijn, doe er maar wat extra bassen bij, daarvan heb je er nooit genoeg. Een Gibson Thunderbird is al jaren een favoriet van me maar ook een Rickenbacker 4003 staat hoog op mijn lijstje.
Nog 7 jaar, dan is het zover. Ik heb dus nog even om de sponsering rond te krijgen.

Ik kan bijna niet wachten tot ik ook mijn midlifecrisis heb ;-)

Varkens masseren

Vertelde ik u op 14 februari nog over het knusse koeknuffelen, vandaag kwam ik tijdens een surftocht het begrip varkens masseren tegen. Het moet niet gekker worden.

Wat bezielt mensen toch om dit te verzinnen. Het zal allemaal hartstikke prettig zijn voor de mens maar ik vraag me serieus of zo’n dier er wel bij gebaat is. Een glunderende dame zegt dat het varken zo vrolijk knort. Nogal logisch, ik heb nog nooit een varken horen miauwen, blaffen of andere geluiden maken dan een hoop geknor.
Het zal ongetwijfeld hartstikke rustgevend en fijn zijn om Miss Piggy te mogen knijpen maar zou zijn beest nou echt niet gestressed worden van dat geflikflooi de hele dag? Persoonlijk moet ik er niks van hebben als iemand de hele dag aan me wil zitten, laat staan dat vreemde mensen op me afkomen en mij ongevraagd gaan masseren. Hou je handen thuis, denk ik dan. Maar ja, dat kan een varken niet zeggen natuurlijk.
Het is hartstikke leuk om samen met je vrienden en met Knir, Knar en Knor wat te rollebollen in het stro, maar wees eens eerlijk, schiet je dan niet een beetje ver door in je zogenaamde dierenliefde? Zoals bekend zijn varkens erg gevoelig voor stress en ik kan me niet voorstellen dat het rustgevend als er 10 man rond je hok hangt en jou ongevraagd gaat masseren.
Uiteraard hangt er aan het varkens masseren een prijskaartje, al vraag ik me af wie daar het meest bij gebaat is. De varkens, of toch die varkenshouder? Zo zijn we anno 2006 dan toch beland bij een omgekeerde wereld.

Vroeger had men dieren voor het vlees, de vacht en de bijproducten als melk en eieren, waarbij de beesten wat rond scharrelden in de vrije natuur, daarna moesten de beesten op stal waarna de bio-industrie zijn opmars maakte.
Tegenwoordig heeft men blijkbaar een nieuwe vorm van dierenmishandeling uitgevonden, je laat de mens er op los die zijn stress weg kan masseren op een varken.

Wat is het volgende wat de zogenaamde dierenliefhebbers gaan bedenken, kanarie kietelen, zebra’s zoenen of gaan we straks massaal walvissen wiegen?

Geld

ik hou aan het eind van mijn geld een stukje maand over.

Quarterlife crisis

Vandaag las ik in de krant dat de Quarterlife crisis zijn opmars maakt in Nederland, niet te verwarren met een quarterpounder, zo'n vies vettig broodje waarop een zielig restantje ligt van wat ooit eens een blij varken is geweest die nu rondzwemt in een vettige saus waarin als een groene oase een verlept blaadje sla eenzaam rond dobbert.
Evenmin is het een kwart van de midlife crisis, al schijnt het dat als je de quarterlifecrisis je minder kans hebt op een midlife crisis, het is maar waar je voorkeur naar uitgaat.

De Quarterlife crisis kenmerkt zich door het continu te lopen twijfelen en niet te durven kiezen, althans dat is in het kort de omschrijving die ik er uit op kan maken. En ik maar denken dat ik onzeker ben. Dat valt best mee, ik heb slechts een quarterlifecrisis. Toch wat onthutst wil ik al naar de medicijnkast lopen om daar een flinke dosis prozac of rohypnol te pakken maar ik kan niet kiezen tussen deze twee, dit zou wel eens een symptoom van deze crisis kunnen zijn, immers, niet kunnen kiezen behoort tot het ziekte beeld. Danig van slag loop ik terug naar de krant om het artikel verder te lezen.

Er staat dat je begin 30 bent, dat klopt, en je een management functie hebt, dat klopt niet, af en toe schop ik beroepshalve wat artiesten op het podium maar om mezelf nou manager te noemen vind ik wat ver gaan, het enige waar ik manager over ben is mijn eigen huishouden en die manager is al lang overwerkt, getuige de zooi op tafel en de afwas die al een week staat. Ik lees verder.
Je twijfelt over gezins uitbreiding, das ook niet waar, nou ja niet helemaal dan. Kinderen lijken me best leuk maar ik heb altijd geleerd dat ik daar een vrouw voor nodig heb. Zou ik best willen, lijkt me best gezellig maar ik heb er geen.
Ik lees verder: Je wilt zo veel mogelijk van het leven genieten en eruit halen wat erin zit. Rond je dertigste komt echter het besef dat je steeds meer verantwoordelijkheden krijgt. Een middelmatig leven ligt op de loer. Dat strookt niet met elkaar, dat veroorzaakt een crisis: de Quarterlife crisis. Dat ik zoveel mogelijk van het leven wil genieten is absoluut waar, dat lukt me dan ook prima, hoezo middelmatig leven? Ik doe wat ik leuk vind en getuige het feit dat ik daar alweer bijna acht jaar mijn boterham mee verdien zal ik dat wel niet zo onaardig doen, natuurlijk kijk ik wel om me heen voor een andere baan maar het is zeker niet zo dat ik me verveel in mijn huidige baan, ik hou alleen graag een breed blikveld.

Opgelucht haal ik adem, volgens mij valt het wel mee met die Quarterlife crisis van mij, er is niks mis om soms te twijfelen over beslissingen die je moet maken, het tekent dat je er serieus over nadenkt.

Alle wegen liggen immers nog open en het kan erg boeiend zijn om eens een onverwacht pad in te gaan en te zien waar je uitkomt.

Warning, Loud bassplayer!!!

Deze foto had u nog van me tegoed. Heftig setje zo. Ik moest even nadenken over een passende tekst hierboven. Ik kreeg van Joost al de tip om op te passen om de ruiten er niet uit te blazen, zelf zat ik meer te denken aan "orkaangeweld teistert oefenruimte". Mijn medemuzikanten zullen wellicht gedacht hebben aan "Bassist blaast onze trommelvliezen op". "Bassist krijgt hernia", is ook niet onaardig, het is wel duidelijk dat je deze set niet even in een rugzak propt.

Ik ben er wel heel erg trots op.

Go your own way

Ik ben net weer terug van een repetitie met Kneiper, nog twee weken en we hebben onze eerste gig. Yes, ik heb er zin in!
Vanavond konden we gebruik maken van het PA systeem van de kroeg waarin we zondag 1 oktober optreden, om eens te kijken hoe dat nou klinkt.
Aangezien ik nodig eens verwend moest worden en ik dat toch zelf moet doen, heb ik zaterdag een werkloze speakerkast met daarin een 15 inch speaker geprepareerd voor uitbreiding van mijn Ampeg set. Nieuwe speakerkabel er aan gezet met een mooie verloop naar speakon toe en inprikken maar. Vanavond was het een mooie gelegenheid om dit eens uit te proberen. Hoewel een 15 inch kast van Warwick het qua kwaliteit niet haalt bij mijn 2 x 10 van Ampeg, is de combinatie erg succesvol te noemen. Ik hoef niet apart over de PA geschakeld te worden, ik heb met 2 x 300 watt voldoende vermogen in huis om de klus te klaren. Wat klinkt deze set lekker zo. Ik heb wel besloten om deze setup alleen te gaan gebruiken tijdens concerten en voor de repetities alleen de 2 x 10 brulkast van Ampeg te gebruiken, anders wordt het wel erg veel gesleep twee keer in de week. Maar het klinkt wel helemaal te gek zo, er zijn wat foto's gemaakt en als ik ze doorgemaild krijg zet ik ze gauw op mijn log, want ik bent zo trots als een aap met zeven staarten.

Verder zijn we weer eens met een nieuw nummer begonnen, ik weet nog niet of we hem al zullen spelen op onze eerste gig maar volgend jaar komt ie zeker op de setlist te staan, want we zijn inmiddels uitgenodigd om een keer in Groningen te komen spelen en er schijnt een andere kroeg te zijn in Wormerveer die ons gevraagd heeft of we daar niet eens een openbare repetitie willen verzorgen. Al met al timmeren we dus flink aan de weg, en dit terwijl het eerste optreden pas over twee weken gepland staat. Maar een nieuw nummer dus, daar begon ik deze alinea mee:
"Go your own way" van Fleetwood Mac, kan het toepasselijker? Ik heb het altijd al een heerlijk nummer gevonden en op het ogenblik heeft het even een extra waarde voor me.

You can go your own way
Go your own way
You an call it
Another lonely day
You can go your own way
Go your own way

Ik ben niet de enige

Het verheugt mij zeer om te bemerken dat ik niet de enige bassist ben die er zo over denkt.

Basgitaar dan toch zeker

Mijn ikken

Naast het feit dat ik zelf graag muziek maak en beroepshalve veel met muziek bezig ben mag ik graag luisteren naar een goede LP of CD. Ik hou dan ook van veel soorten muziek, ik vind het dan ook heerlijk om me op zijn tijd heerlijk te verliezen in mooie Nederlandstalige nummers. Denk nu niet aan iets vreselijks als Frans Bouwer, Frank Boeijen of Andre Hazes of vul zelf maar iets in. Sorry voor iedereen die het mooi vindt maar ik vind het dus absoluut drie keer niks. Smaken verschillen, zullen we maar zeggen.
Toch heb ik zo’n 60 Nederlandstalige Cd’s in huis. Denk hierbij Maarten van Roozendaal, Jeroen Zijlstra, Thé Lau, Frederique Spigt maar ook Harrie Jekkers, vroeger bekend van het Klein Orkest, daarna vooral bekend geworden met cabaret. Wat minder van hem bekend is dat hij daarnaast heel veel serieuze luisterliedjes heeft gemaakt waarbij hij het niet schuwde om wat zwaardere onderwerpen aan te snijden. Denk hierbij aan vrouwenmishandeling in het nummer “Nooit meer terug”, dementie in “Terug bij af” of een ernstig zieke in “Intensive care”.

Een van de mooiste Nederlandstalige nummers vind ik echter “Mijn ikken” van Harrie Jekkers. Dit nummer vind ik zeer herkenbaar, zeker op dit moment. In dit nummer zingt hij hoe hij als 9 jarig jongetje o.a: huilend op de gang staat, 4 pennen aan elkaar bind omdat hij strafwerk moet schrijven, voetbalt op het schoolplein en in de winter blij is dat het sneeuwt.

Als 20 jarige denkt in uitroeptekens, In zwart en wit, dwars tegen alles in. Gematigd en voorzichtig zijn, vindt-ie water bij de wijn. Hij wil alles of niks en niks er tussen in. Een rugzak vol met idealen, dat is mijn ik van twintig jaar. Dat wordt later bakzeil halen, want die zak is veel te zwaar.

Het meest herkenbaar is de ik van 30:

Mijn ik van dertig jaar is teruggekomen
Van: "Zeker weten, zwart en wit" en "Ik heb gelijk!"
Hij nuanceert met zijn verstand
De waarheid tot een diamant
Die steeds van kleur verandert als je anders kijkt
Hij geeft absoluut het voordeel aan de twijfel
Maar soms krijgt-ie opeens zo'n heimwee naar
Dat stompzinnige geloof in idealen
Van zijn uitgesproken ik van twintig jaar
Kijk, daar kiest-ie nog een keertje voor de vrijheid
Maakt z'n verkering uit en zegt z'n baantje op

Mijn baantje heb ik maar niet opgezegd, de rest is echter maar al te waar op dit moment.
Als laatste zingt hij hoe het leven is als 40 jarige, iets wat ik u pas over zo’n zeven jaar kan vertellen:

Laatst riep ik weer mijn ikken bij elkaar
En toen ik weer eens vroeg "He‚ welke ik is eigenlijk waar?"
Zeiden mijn ikken opeens: "Zeg jij het maar
Jij bent de oudste, de ik van veertig jaar!"
En toen ik zei: "Dat zou ik eigenlijk niet weten"
Zeiden mijn ikken: "Da's helemaal niet waar
Weet je wat jij bent, joh? Je bent ons niet vergeten
Daarom roep je ons nog altijd bij elkaar"

Je bent die jongen met die rood-oranje vlieger
Die af en toe nog blij is als het sneeuwt
Je bent die jongen met lang haar
Van twintig jaar, met een gitaar
Die af en toe nog weleens over onrecht schreeuwt
En soms ben je die jongen weer van dertig
Van: "Ik weet niet, misschien, bekijk het maar"
Je bent een dromer, een drammer, een twijfelaar
Een ik van veertig jaar, die nog geen ikje is vergeten
En nog vaak van ons wil weten
Maak ik jullie af en toe nog wel eens waar.

Ik hoop dat hij gelijk krijgt.

Zappa in het zand

Vandaag naar Wijk aan Zee gereisd voor wat wel eens de aller allerlaatste Joe zou kunnen worden uit de geschiedenis van The Troupe, immers, vanaf februari staan zij met Faust in de theaters, een stuk waar ik u een volgende keer meer over zal vertellen. Googled u ondertussen maar eens op internet, de kans is groot dat u al wat informatie zult vinden over dit nieuwe project van The Troupe.

Terug naar vandaag, op 15.30 verzamelden wij ons allen op een parkeerplaats aan de blanke top der duinen, alwaar wij, en veel belangrijker, alle gear opgehaald zullen worden door een 4 wheel drive daar de plek waar we vanavond spelen alleen op die manier bereikbaar zal zijn. Terwijl we als eerste aankomen en ondertussen wat van de befaamde blikjes opentrekken en we wat lopen te ouwehoeren (een groot gedeelte van life on the road bestaat uit wachten en daarbij behorende conversaties) kijken we vermakelijk toe hoe de parkeerplaats in een soort van circuit verandert waarop voor iedere vertrekkende auto er drie auto’s om de vrijgekomen plaats rijden. Het lijkt wel een stock car race. Nadat het gezelschap compleet is bellen we met de strandtent waar die avond gespeeld gaat worden en zij sturen een 4 wheel drive. Al gauw blijkt dat niet alles er in een keer in past, er zal dus twee keer gereden moeten worden. Terwijl ik achter blijf bij de spullen die niet mee konden in de pick up truck en er een aantal musici meelopen naar de strandtent, besluiten de overige musici zich te mengen in de stock car race en al gauw hebben zij een parkeerplaats gevonden. Ondertussen gaat mijn mobieltje af, het blijkt dat de pick up zich vast heeft gereden in het zand en dat ze hem zullen uitgraven. Het kan dus nog wel even duren voor de truck weer terug is voor de rest van de spullen. Ach, ik maak me niet druk, het is zondag, het zonnetje schijnt, er lopen wat schaars geklede badgastes voorbij die verwonderd kijken naar de gedemonteerde vibrafoon die bij me ligt. Het heeft wel iets weg van oud ijzer en passerende blondines kun je nu eenmaal van alles wijsmaken. Nou ja, bijna alles. Een crew slut blijkt niet voorhanden en ook laten de dames zich moeilijk porren om mee te doen in wet T-shirt contest wat toch echt in dit stuk van Zappa voorkomt. The Troupe zal het wederom zonder moeten stellen vandaag.

Even later blijkt de truck toch weer vrijgekomen te zijn en we laden de rest van het oud ijzer in, waarna we uitgenodigd worden om mee te liften achter in de bak. Met nog wat musici die als overwinnaars uit de stock car race kwamen klimmen we achter in de bak en via een hobbelige rit over het strand waarbij we met moeite de nodige enkels en knieën passeren bereiken we de Instuif en terwijl ik onderweg het topless bruinend vrouwelijk publiek bewonder of verafschuw (soms is een burkha helemaal zo gek nog niet) en fantaserend over een Zappa project met kneiper, precies: Titties & Beer uit volgens mij 1976. We beginnen met opbouwen, rustig aan lijkt het devies vandaag en met soundchecken krijg ik ze met moeite live on stage. Waarna ze weer vrolijk buiten in het zonnetje gaan staan. Er wordt overlegd hoe laat er nu gestart moet worden, de een staat nog lekker, de ander wil wel beginnen. Met een “Shut Up 'N' Play Yer Guitar” richting de gitarist en zo alle instrumenten benoemen krijg je ze wel het podium op, wellicht moet ik het zo eens proberen. Maar zoals altijd lukt het me toch vrij makkelijk om ze het podium op te krijgen, kwestie van over(ge)wicht.
Het stuift vandaag werkelijk in de Instuif, nog eenmaal wordt alles uit de kast gehaald en de band rockt weer als vanouds. Het is wel een raar gezicht om ze in een strandtent te zien spelen die qua oppervlakte net zo groot is als een theaterpodium waar ze zich normaal bevinden, in deze strandtent is geeneens een podium. Toch weten ze de sterren van de hemel te spelen, letterlijk dan, want op de achtergrond zien we de zon langzaam in de zee zakken. Iets wat toch wel een meerwaarde geeft aan dit bijzondere concert. Na afloop genieten we van een gezamenlijke maaltijd waarna we met de pick up weer een paar keer over het strand rijden om weer bij de parkeerplaats te komen. Ik zit achterin en ik geniet van deze bijzondere ervaring. Hoe vaak krijg je nou de kans om op een mooie nazomeravond achter in een 4 wheel drive over het strand te rijden, terwijl je op de achtergrond de zee ziet met daarop wat verlichte schepen, de wind in je haren waait en een meeuw rakelings langs je hoofd schijt.

Pyracantha

Al enige tijd zat ik ertegenaan te hikken maar langer uitstel kon echt niet. De verwildering van de Pyracantha Coccinea was mij een doorn in het oog. Huh, de watte? De Pyracantha oftewel vuurdoorn. In het voorjaar gehuld met witte bloemschermen en op dit moment overvloedig drager van oranjegele bessen. Hij was de afgelopen jaren toch wel erg verwilderd en het begon iets weg te krijgen van een ondoordringbaar amazone gebied, weliswaar een grote trekpleister als broedplaats voor o.a. merels, maar helaas begon hij steeds meer tuin in te nemen en drukte hij de schuur bijkans omver.
Dus gehuld als Tarzan (zonder weekmakers) ben ik ten strijde getrokken om het gevecht aan te gaan met de Pyracantha. De eerste slag was duidelijk aan de Pyracantha, wat een hufterige doorns heeft dat ding toch. (Op het moment dat ik dit typ stroomt mijn toetsenbord onder het bloed) Hier moest grof geweld aan te pas komen. Het was duidelijke dat de elektrische heggenschaar niet door de stammen van 4 cm dik zou komen, dit vroeg om drastischere maatregelen. Maar met een telescopische takkenschaar verloor hij dan toch de strijd. 6 dikke doorzagen gaf al een heel ander gezicht. Het scheelde zeker een meter in de hoogte en al het kale hout waar niks meer op groeide was ik gelijk kwijt, nou ja kwijt..
Op het ogenblik zal het nog wel een aantal weken duren voor ik al het snoeiafval heb kunnen afvoeren in de groen bak. Mocht er iemand dus nog wat leuke bloemstukjes willen maken, ik heb nog wat fraaie takken in de aanbieding met oranje bessen.

schunnige berichten

Sommige vrouwen worden hier week van.
Man pompt eigen airbag op tijdens auto ongeluk.
muziekdoos Hier zit pas muziek in.

Iron Maiden - A matter of life and Death

Ik, en met mij vele anderen, hebben er drie jaar op moeten wachten maar hij is er;
De nieuwe studio plaat van Iron Maiden getiteld "A matter of Life and death".
Wel was er nog een tussendoortje in de vorm van een vorig jaar uitgebrachte live CD getiteld "Death on the road", maar op een zoveelste live uitvoering van "Running Free"zit ik niet meer te wachten, daar heb ik al drie live uitvoeringen van. Veel interessanter vind ik de lijn die ze de laatste zes jaar voeren met de albums "Brave new world" en "Dance of death", want wie denkt dat Iron Maiden nog steeds nummers maakt met als thema dat je je dochter naar de slager moet brengen heeft het mis. Luister maar eens naar het schitterende "Paschendale" van het album "Dance of death", een lied over de veldslag om Passendale tijdens de Eerste Wereldoorlog, ook wel bekend als de Derde Slag om Ieper.

Terug naar "A matter of life" hoewel ik hem pas eenmaal gehoord heb, benoem ik hem nu al tot beste Rockplaat van 2006. Hij ligt duidelijk in het verlengde van de twee voorgaande albums en dat waren al mijn favoriete Iron Maiden albums tot nu toe. Ik ben benieuwd waar ik deze straks ga plaatsen.
Bijzonder vind ik het basspel van Steve Harris. Hij kan als een van de weinige bassisten akkoorden op zijn bas spelen. Zijn vingers kunnen razendsnel op de bassnaren iedere muzieklijn spelen.
Het gitaarwerk is als vanouds, legato melodielijnen die vloeiend in elkaar overlopen, afgewisseld met een sterke scheur, niet verwonderlijk met drie gitaristen in de band.
Kortom, een echte aanrader die ik voorlopig regelmatig in de CD speler zal stoppen.

Keuze II

Op het moment dat ik dit schrijf is het laat, ik zou in bed moeten liggen maar aangezien ik geen laptop heb zit ik achter mijn pc. Man, ga toch slapen, zult u wellicht denken. Maar daar ligt juist het probleem. Ik kan de slaap niet vatten vanavond hoewel ik behoorlijk moe ben. Daar heb ik wel vaker last van dus tot zover niks schokkends. Het nadeel van niet kunnen slapen terwijl je wel moe bent is dat je dan gaat malen. Niks mis mee mits je molenaar bent. helaas is dat beroep vrij zeldzaam aan het worden en behoor ik dus niet tot deze beroepsgroep. Gelukkig maar, want het stormt nogal buiten en het stormt ook in mijn hoofd.

Enige tijd geleden schreef ik dat niet kiezen ook een keuze zou zijn, vandaag las ik het volgende:

Alleen de mensen die keuzes maken met het risico dat die keuze verkeerd is, maken echte keuzes.

Vind ik een boeiende gedachte. Kun je verkeerd kiezen? Kun je een verkeerde keuze ook weer ongedaan maken? Hoe weet je dat je een verkeerde keuze gemaakt hebt?

Neem nu als voorbeeld dat ik op dit nachtelijke tijdstip nog wakker ben en achter de PC zit. Het is niet mijn keuze om wakker te zijn, wel heb ik ervoor gekozen om nu achter de PC te zitten. Ik had er ook voor kunnen kiezen om nog wat te studeren op mijn basgitaar, de horlepiep te dansen of om brandweerauto's te tellen (want van schaapjes tellen schijn je in slaap te vallen).Waarschijnlijk bedenk ik straks als ik slaapwandel naar mijn werk dat ik gewoon had moeten slapen, helaas kan ik dat niet meer ongedaan maken en mijn baas zal niet blij zijn als ik onder werktijd zit te slapen. Was het dan verkeerd om achter de pc te zitten en dit onzinnig geleuter op te schrijven waarmee ik mijn eigen weblog vervuil? Geen idee, deze keuze kan ik echter weer ongedaan maken door het blogje in de prullenbak te verplaatsen. Het schrijven van dit blogje leidt me wel weer af van de reden waarom ik niet slapen kan, dus in zoverre is het weer een goede keus. Uiteraard is dit een onschuldig voorbeeld, de ware aard van mijn slapeloosheid zal ik u niet mee vermoeien, ik hoop dat u die keuze begrijpt. Mocht ik mij ooit bedenken, dan kan ik er altijd nog voor kiezen om deze te publiceren. Ik wens u een goede nachtrust verder, welterusten.

Maarssen - Lage Vuursche

Vandaag met Weekendhike een stukje van het Utrechtpad gelopen. Eerst met de trein naar Haarlem-Spaarnwoude alwaar Susan me oppikte om naar Station Maarssen te rijden. De stationsweg is gauw gevonden, alleen ligt het Amsterdam-Rijnkanaal tussen het station en de Stationsweg in. Daar is over nagedacht in Maarssen. Ik stel voor om de Dukes of Hazard te imiteren en zo het kanaal over te steken. Susan is wijzer en pakt de brug 100 meter verderop. Wel zo veilig, al mag je soms best voor de opwinding gaan in je leven. Maar Susan is of erg zuinig op haar auto, of heeft na een blik op mijn goedgevulde buik geen vertrouwen in de goede afloop van dit avontuur.

Station Maarssen blijkt een ramp te zijn. Ten eerste ligt de stationsweg aan de overkant van het water, ten tweede blijkt er geen koffie te krijgen te zijn op het station. Ik snap nu waarom er hoge hekken geplaatst zijn bij de bruggen over het spoor heen, je zou er spontaan suïcidaal van worden. Gelukkig huppelt de rest gauw binnen en terwijl Mark en ik verhalen over het organisatoren weekend (wat te doen bij onderkoeling? (Geen idee, heb je geen gebroken been want dat is wel behandeld) steken we weer het water over om via een oude dorpskern langs mooie paadjes die weer langs fraaie paleizen voert verder te lopen.

Terwijl we onderweg het ene mooie huis na het andere tegenkomen en de boel al aan het verdelen zijn, jij woont hier, ik woon daar, en in die botenloods slaapt het personeel, slinkt de inhoud van de dropzak die ik meegenomen heb als alternatief voor de gemiste picknick als sneeuw voor de zon en zo keuvelend komen we bij het eerste koffiekopje van vandaag. Eindelijk, cafeïne. Gecombineerd met een goede appelpunt met slagroom geeft dit voldoende energie voor het vervolg van deze tocht.
Via prachtige landschappen lopen we de volgende kilometers tot we bij een drukke weg belanden, na 500 meter naar links zou hier het volgende koffiekopje zijn. We steken de weg over en besluiten om linksaf te gaan, al na 250 meter (de kaart klopt dus niet!) belanden we bij een terras wat zich aan de overkant bevindt. De organisator steekt met gevaar voor eigen leven over en brult zo hard hij kan;
Er brand licht!
Helaas wordt het wat overstemd door het geluid van passerende auto’s;
Wat, is ie dicht?
We steken over om erachter komen dat er
A: licht brand
B: Hij wel dicht is
C: We besluiten om toch maar even op het terras te rusten en te genieten van de restanten uit onze rugzakken waarop een dame uit het restaurant naar buiten komt en ons mededeelt hier niet op gesteld te zijn, helaas kunnen we ook niet bestellen omdat het etablissement gesloten is en we besluiten verder te lopen, ondertussen restaurant Floyds uitroepend tot chagrijnen van de dag.

Iets verder passeren we de heide en daar worden we niet weggejaagd. Wel komen er wat grote honden snuffelen en laat Robert aan Nienke weten dat hij met haar wil trouwen, dit doet hij met behulp van een vliegtuig met sleep. Navraag leert dat beide personen zich niet in onze groep bevinden en ook een passerend stel achter de kinderwagen blijkt het niet te zijn, al had zij wel belangstelling voor een huwelijk wat haar vriend ons niet in dank afnam, gezien de blikken die hij ons toezond. We praten nog wat over deze ludieke actie van Robert; er zijn mensen die het erg romantisch vinden om te trouwen en dat dit een originele manier is om iemand te huwelijk te vragen. Zelf kom ik met de suggestie om een sleep achter een duikboot te hangen, maar ik ben dan ook niet zo’n romanticus. Hoewel ik best weet hoe het hoort; diners bij kaarslicht met een knapperend haardvuur op de achtergrond en zo ben ik meer een botte boer, al zijn er mensen die beweren dat ik dat nu juist niet mag zeggen van mezelf : -P

We liggen lekker op de heide met onze zonnebrillen op want zo schijn je minder te horen. Iets wat hard nodig is want naast eerdergenoemde Robert met zijn sleepvliegtuig passeren er nog wat ouwe vliegtuigen die het geluid maken alsof ze iedere moment uit elkaar kunnen vallen. Blijkbaar weten ze nog niet dat W.O.II al een tijdje voorbij is. We besluiten verder te lopen richting Lage Vuursche. Waar de bussen maar een keer per uur rijden, op de even uren richting Den Dolder en op de oneven uren richting Hilversum. We besluiten dus eerst wat te drinken en te eten, hierbij kunnen we kiezen uit een pannenkoekenhuis (groene boekje), pannekoekenhuis (witte boekje) en een pan&koekhuis (vrije spelling) Blijkbaar houden ze niet van allochtonen in Lage Vuursche want een Chinees, Italiaan of shoarmaboer hebben ze er niet. Toch smaakt de salade met bladspinazie, feta, rode ui en andere vitamines me uitstekend en zo kan ik onvervaard de tocht naar huis ondernemen.

Mooie lijst

Volgens de site van Ampeg spelen o.a. de volgende mensen op hun versterkers danwel speakercabinetten, geen verkeerde lijst om tussen te staan. Al zal ik waarschijnlijk wel de enigste uit dit lijstje zijn die geen endorsement heeft.

Adam Blake: H2O
Anna K: Hanzel und Gretyl
Arion Salazar: Third Eye Blind
Beefcake the Mighty: GWAR
Billy Sheehan: Niacin / Mr. Big
Bootsy Collins: Parliament, Funkadelic, James Brown
Bryan Keinlen: Bouncing Souls
BT: BT
Chi Cheng: Deftones
Chris Squire: Yes
Chris Beattie: Hatebreed
Chuck Mead: BR5-49
Cliff Williams: AC/DC
Conrad Korsch: Rod Stewart
Conrad Lozano: Los Lobos
Dale Stewart: Seether
Dave Farrell: Linkin Park
Dave Larue: Dixie Dregs / Steve Morse Band
Dave Novotny: Saliva
Dave Pybus: Cradle of Filth
David Schools: Widespread Panic
Donald Duck Dunn: Crosby, Stills, Nash and Young
Doug Pinnick: Kings-X
Emir Abdo: A LOVE ENDS SUICIDE
Evan Seinfeld: Biohazard
Faydoedeelay: Crazy Town
Fieldy: Korn
Frank Cavanaugh: Filter
Freddie Feedback: Art Brut
Gail Dorsey: David Bowie
Gareth Davies: Funeral for a Friend
Garry Beers: INXS
Geezer Butler: Black Sabbath
Gene Simmons: Kiss
George Clinton: P-Funk
George Porter Jr.: The Meters
Greg Hanna: The Dickies
Hank III:
Ian Grushka: New Found Glory
Jack Lawrence: Greenhornes
James Genus: James Genus
Jason Newsted: Voivod
Jay Bentley: Bad Religion
Jim Widner: Jim Widner Big Band
Jimbo Wallace: Reverend Horton Heat
Joey Canady: Steven Curtis Chapman
John Fahnestock: Lo-Pro
John McVie: Fleetwood Mac
John Stirrat: Wilco
Johnny April: Staind
Josh Homme: Queens of the Stone Age
Josh Paul: Suicidal Tendencies / Infectious Grooves
Joshua Zarbo: Spoon, The Rite Flyers
Justin Meldal-Johnsen: Beck / Ima Robot
Ken Casey: Dropkick Murphys
Les Claypool: Primus
Mando Lopez: The Breeders / Fear
Marcelo D. Rapp: Abloom
Mark Fain: Ricky Skaggs
Mark Hoppus: Blink 182
Mark Klepaski: Breaking Benjamin
Mawk Young: (hed) PE
Maya Ford: The Donnas
Melissa Auf Der Maur: Auf Der Maur
Meshell Ndegeocello:
Michael Anthony: Van Halen
Michael Inez: Heart
Mona Gnader: Sammy Hagar and the Waboritas
Nathen Maxwell: Flogging Molly
Nikolai Fraiture: The Strokes
Oteil Burbridge: Oteil & the Peacemakers / Allman Brothers
Paul Wilson: Snow Patrol
Phil Lipscomb: Taproot
Randy Bradbury: Pennywise
Randy McDonald: Tommy Castro Band
René Vermey: Kneiper
Rex Brown : Pantera
Ricky Phillips: Styx
Rob Wasserman: Rob Wasserman
Robbie Takac: Goo Goo Dolls
Robert Mercurio: Galactic
Robert Trujillo: Metallica
Roger Twig: Less Than Jake
Ronnie James: The Fabulous Thunderbirds
Ryan Martinie: Mudvayne
Scott Owen: Living End
Simon Rix: Kaiser Chiefs
Stefan Lessard: Dave Matthews Band
Steve Bailey:
Sting: Sting
Stuart Cole: Squirrel Nut Zippers
Susan Tedeschi: Susan Tedeschi
T.M. Stevens: Shocka Zooloo, Joe Cocker
Taras Prodaniuk: Lucinda Williams
Tim King: SOil
Tim Skold: Marilyn Manson
Tobin Esperance: Papa Roach
Tom Araya: Slayer
Tom Kennedy: Dave Weckl Trio
Tony Levin: Peter Gabriel
Victor Borge: TNT/FRAEY
Victor Wooten: Bela Fleck and the Flecktones
Will Lee: CBS Orchestra
Will Turpin: Collective Soul