Maarssen - Lage Vuursche

Vandaag met Weekendhike een stukje van het Utrechtpad gelopen. Eerst met de trein naar Haarlem-Spaarnwoude alwaar Susan me oppikte om naar Station Maarssen te rijden. De stationsweg is gauw gevonden, alleen ligt het Amsterdam-Rijnkanaal tussen het station en de Stationsweg in. Daar is over nagedacht in Maarssen. Ik stel voor om de Dukes of Hazard te imiteren en zo het kanaal over te steken. Susan is wijzer en pakt de brug 100 meter verderop. Wel zo veilig, al mag je soms best voor de opwinding gaan in je leven. Maar Susan is of erg zuinig op haar auto, of heeft na een blik op mijn goedgevulde buik geen vertrouwen in de goede afloop van dit avontuur.

Station Maarssen blijkt een ramp te zijn. Ten eerste ligt de stationsweg aan de overkant van het water, ten tweede blijkt er geen koffie te krijgen te zijn op het station. Ik snap nu waarom er hoge hekken geplaatst zijn bij de bruggen over het spoor heen, je zou er spontaan suïcidaal van worden. Gelukkig huppelt de rest gauw binnen en terwijl Mark en ik verhalen over het organisatoren weekend (wat te doen bij onderkoeling? (Geen idee, heb je geen gebroken been want dat is wel behandeld) steken we weer het water over om via een oude dorpskern langs mooie paadjes die weer langs fraaie paleizen voert verder te lopen.

Terwijl we onderweg het ene mooie huis na het andere tegenkomen en de boel al aan het verdelen zijn, jij woont hier, ik woon daar, en in die botenloods slaapt het personeel, slinkt de inhoud van de dropzak die ik meegenomen heb als alternatief voor de gemiste picknick als sneeuw voor de zon en zo keuvelend komen we bij het eerste koffiekopje van vandaag. Eindelijk, cafeïne. Gecombineerd met een goede appelpunt met slagroom geeft dit voldoende energie voor het vervolg van deze tocht.
Via prachtige landschappen lopen we de volgende kilometers tot we bij een drukke weg belanden, na 500 meter naar links zou hier het volgende koffiekopje zijn. We steken de weg over en besluiten om linksaf te gaan, al na 250 meter (de kaart klopt dus niet!) belanden we bij een terras wat zich aan de overkant bevindt. De organisator steekt met gevaar voor eigen leven over en brult zo hard hij kan;
Er brand licht!
Helaas wordt het wat overstemd door het geluid van passerende auto’s;
Wat, is ie dicht?
We steken over om erachter komen dat er
A: licht brand
B: Hij wel dicht is
C: We besluiten om toch maar even op het terras te rusten en te genieten van de restanten uit onze rugzakken waarop een dame uit het restaurant naar buiten komt en ons mededeelt hier niet op gesteld te zijn, helaas kunnen we ook niet bestellen omdat het etablissement gesloten is en we besluiten verder te lopen, ondertussen restaurant Floyds uitroepend tot chagrijnen van de dag.

Iets verder passeren we de heide en daar worden we niet weggejaagd. Wel komen er wat grote honden snuffelen en laat Robert aan Nienke weten dat hij met haar wil trouwen, dit doet hij met behulp van een vliegtuig met sleep. Navraag leert dat beide personen zich niet in onze groep bevinden en ook een passerend stel achter de kinderwagen blijkt het niet te zijn, al had zij wel belangstelling voor een huwelijk wat haar vriend ons niet in dank afnam, gezien de blikken die hij ons toezond. We praten nog wat over deze ludieke actie van Robert; er zijn mensen die het erg romantisch vinden om te trouwen en dat dit een originele manier is om iemand te huwelijk te vragen. Zelf kom ik met de suggestie om een sleep achter een duikboot te hangen, maar ik ben dan ook niet zo’n romanticus. Hoewel ik best weet hoe het hoort; diners bij kaarslicht met een knapperend haardvuur op de achtergrond en zo ben ik meer een botte boer, al zijn er mensen die beweren dat ik dat nu juist niet mag zeggen van mezelf : -P

We liggen lekker op de heide met onze zonnebrillen op want zo schijn je minder te horen. Iets wat hard nodig is want naast eerdergenoemde Robert met zijn sleepvliegtuig passeren er nog wat ouwe vliegtuigen die het geluid maken alsof ze iedere moment uit elkaar kunnen vallen. Blijkbaar weten ze nog niet dat W.O.II al een tijdje voorbij is. We besluiten verder te lopen richting Lage Vuursche. Waar de bussen maar een keer per uur rijden, op de even uren richting Den Dolder en op de oneven uren richting Hilversum. We besluiten dus eerst wat te drinken en te eten, hierbij kunnen we kiezen uit een pannenkoekenhuis (groene boekje), pannekoekenhuis (witte boekje) en een pan&koekhuis (vrije spelling) Blijkbaar houden ze niet van allochtonen in Lage Vuursche want een Chinees, Italiaan of shoarmaboer hebben ze er niet. Toch smaakt de salade met bladspinazie, feta, rode ui en andere vitamines me uitstekend en zo kan ik onvervaard de tocht naar huis ondernemen.