Harry meets Dalai Lama.

Nadat er vorige week op maandag, dinsdag en woensdag druk gemonteerd werd om van Harry een goede voorstelling te maken ging het gezelschap afgelopen week op pad om eens flink te try-outen. De eerste try-out hadden we al gehad op woensdag 14 februari maar een beetje rock-opera heeft niet genoeg aan één try-out. Dus ging de karavaan 4 dagen langs verschillende theaters, met de nadruk op verschillend.

Als eerste was het Cultuurcentrum VU Griffioen aan de beurt. Een klein zaaltje zonder trekkenwand. Das best lastig als je decor stukken hebt die tijdens de voorstelling naar beneden dienen te komen. Je kunt ze wel van de portaalbrug af gooien maar hoe krijg je ze dan weer op tijd omhoog? Dus zo stond ik die avond met een schattig kaboutermutsje op mijn hoofd zodat ik eruitzag als de Dalai Lama op een portaalbrug wat aan de touwen te vieren.

De volgende dag was het de beurt aan het spoortheater in Nijverdal. Nou ja, theater... Het geheel was een kruising tussen een buurthuis zaal uit de jaren 70 waar je op woensdagavond kan klaverjassen en een verenigingsgebouw wat oma afhuurt om haar 80ste verjaardag te vieren. OOk hier geen trekkenwand, zelfs geen portaalbrug. Maar als je nu een vlakke vloer opstelling maakt, je laat het podium leeg en je hangt achter de gordijnen op het podium je decorstukken op aan een steiger dan trek je op het moment supreme de gordijnen open en tada, ook dat werkte.

Als je dan denkt dat je het wel gehad hebt qua technische beperkingen kom je terecht in het Beauforthuis te Austerlitz. Dat is dan de overtreffende trap. Je komt binnen om de vrachtwagen te lossen, stagehands hebben ze niet, een laad en los platform is er ook niet en om te lossen leg je een rijplaat tussen de klep van het vrachtwagen en het podiumpje wat nog kleiner is dan de riser die we normaal gebruiken als podium voor drums, keybord en percussie. Dus alles met het handje tillen, iedere keer bukken want anders stoot je je harses aan de opening van wat laat maar los heet en dan de zaal in tillen. Geen trekkenwand, geen portaalbrug dus op het moment dat de decorstukken nodig zijn loop ik iedere keer vermomd als Dalai Lama de zaal in met het betreffende decorstuk in mijn handen. Het zag er wel heel grappig uit.

Gisteren mochten we dan eindelijk in een echt theater staan. De Bussel in OOsterhout. Goed laad en los platform, Trekkenwand met 40 trekken, 4 man techniek erbij van het theater. Now we're talking. Alles liep van een leien dakje. Gelukkig staan er voor de rest van de tour voornamelijk van dit soort theaters op het programma. Nu zit Harry weer even in zijn flightcase, zaterdag mag hij er weer even uit voor een try-out in het Koningstheater te Den bosch en maandag is de premiere in de Goudse schouwburg te Gouda.

Komt u ook?

Blij dat ik rij

Failliet!!!

Playing too loud during warm-up $10
Slapping while soundchecking your amp $25
Playing it loud and fast, after playing it wrong $20
Asking for an "E" while tuning $25
Playing a written riff $50
Playing a written riff wrong $75
Writing down the names of the notes played $50
Writing down the names of the wrong notes played $100
Slowing down an up-tempo song $75
Slowing down a ballad $100
Tuning during a ballad $50
Falling asleep during a ballad $1
Ignoring the drummer's tempo $100
Playing the drummer's tempo $250
Can't find beat after drum fill $25
After playing out of tune, faking that you're tuning your bass $50
Asking for the last note of a song $50
Getting the last note of a song. . . from the singer $100
Playing a long slide to last note of a song $200
Forget to turn on amp $40
Bringing an amp you can't move by yourself $75
Taking more than one bass to a gig $100 per bass
Setting up and tearing down earlier than the rest $55.00
Playing a song other than what the rest of the band is playing $150.00
Slapping a double bass $150
Rehearsing during breaks $50
Rehearsing during a drum solo $1
Rehearsing during a song $100
Not rehearsing at home $500
Starting a sentence with, "when I was a guitar player. . ." $1,000
Playing above the first octave You're FIRED!

Puupenkoppenland

Weekendhike is erg leuk, sterker nog: ik vind het een verrijking van mijn toch al goed ingedeelde leven. Het heeft één nadeel. Je moet soms vroeg op. Iets waar ik absoluut niet van hou. Gisteren een nieuw record gezet in het vroeg opstaan voor een tocht met Weekendhike.
6 uur, zes ja. Dat is toch geen tijd voor een fatsoenlijk mens? Meestal ga ik op die tijd pas naar bed.

Even na negenen arriveer ik in Amersfoort waar ik de kaartlezer tegenkom, per bus reizen we verder om halverwege nog eens over te stappen in een andere bus. Sommige plekken zijn wat moeilijk bereikbaar, we zullen maar denken dat zoiets goed is voor het avontuurlijk gevoel in dit verhaal. Uiteindelijk bereiken we Achterveld, wat ter ere van het carnaval is omgedoopt in Puupenkoppenland. Het klinkt een beetje als een nieuwe kinderserie. Yoko en Choko in Puupenkoppenland.

Vanuit hier gaat er gelopen worden, terug naar Amersfoort. En je was al in Amersfoort, hoor ik daar iemand zeggen. Tja, je moet iets doen om de tijd te doden. Via prachtige bospaadjes, ondergelopen paadjes en modderige paadjes trekken we door deze woestenij.
We stoppen bij een hotel voor koffie met gebak en als we naar buiten gaan zijn we getuige van een schouwspel wat niet misstaan zal hebben in de tweede helft van de 19e eeuw. Een jachttafereel wordt opgezet. Bij de deur staat een man in witte maillots (ben je wel een man als je een witte maillot draagt?), een rode blazer en een ventielloze Beshoorn om zijn schouder. Ik vraag of hij een stukje Miles Davis kan spelen maar dat zit niet in zijn repertoire. Wel legt hij vriendelijk uit wat er gaande is: ze gaan een vossenjacht naspelen door met een in vossenurine gedoopte doek sporen uit te zetten voor de jachthonden. Uiteraard wordt er niet echt gejaagd, dat is al 16 jaar verboden in Nederland. Verder vertelt hij over het communiceren met de hoorn, de 40 honden die straks losgelaten worden en dat de vossenjacht vroeger voornamelijk voor rijke mensen was. Dat laatste is volgens mij nog steeds zo, getuige de vele PC. Hoofdstraattrekkers op het parkeerterrein.

We lopen verder, springen over een sloot en belanden op iets wat de naam pad niet verdiend, maar het lopen wel erg leuk maakt. Begroeid met alle soorten struiken die prikken, steken, je veter los laten gaan en krassen maken op alle uitstekende lichaamsdelen. Na zo’n 50 meter dit pad gevolgd te hebben blijken de paden samen te komen en op te gaan in een goed begaanbaar pad. Ach, het was wel even goed voor het avontuurlijk gevoel in dit verhaal. We lopen door om uit te komen bij een niet meer in gebruik zijnde spoorbaan, met mijn oor op de rails gelegd kan ik verkondigen dat er hier al zeker in geen 30 jaar meer een trein heeft gereden. Zo lopen Amersfoort binnen. We duiken nog even een kroegje in en gaan daarna nog even een hapje eten bij een leuk eetcafé. Tegen 21.30 nemen we afscheid op het station, met bijna 30 km in de benen en een goed gevulde buik doezel ik rustig op de terugreis en zonder vertraging ben ik om 23.15 weer thuis.

Mooi moment

Starend vanuit het slaapkamerraam zie een hoe een merel op de schutting zit te fluiten. Hij vliegt op en land naast de vijver om daaruit te drinken. De krokussen staan in bloei en ook de tulpenbollen komen weer uit de grond. Achter in de vuurdoorn scharrelt een vink op zoek naar wat eetbaars, of zou hij een nest willen bouwen?
Met een glimlach op mijn lippen loop ik naar binnen voor een kop koffie. Gelukkig, het voorjaar komt er weer aan.

Ik wil nog even niet denken aan het werk wat er nog gedaan moet worden in de tuin. De schutting moet opnieuw in de beits worden gezet, de deur van de schutting moet worden vervangen en er moet hoognodig gesnoeid worden.

Nu even niet, ik wil de vogels niet storen.

Fileleed

Romantisch doen op valentijnsdag? Echt niet!!

Vrouwen zeggen nooit eens...

Poeh, ruik je die! Goed gelukt, hè?

harige billen zijn enorm sexy, vind ik.

Ik vergiste me. Je had weer gelijk.

Dat ziet er zwaar uit. Zal ik het dragen?

Mijn moeder wilde langskomen maar ik heb een smoes verzonnen hoor.

Als je wilt dat ik een biertje kom brengen, kun je ook gewoon een boer laten. Dat hoor ik wel vanuit de keuken.

Een man hoort niet af te wassen. Bemoei jij je nu maar met de DVD recorder.

Ik vind het niet meer leuk. Je besteed veel te veel aandacht en geld aan mij.

Ik heb op de kaart gekeken en je moet hier linksaf.

Ga maar lekker slapen, ik zal je niet wakker houden met mijn gezwets.

Het regent, ik doe de boodschappen wel.

Hier heb je mijn salaris, koop die basgitaar maar die je wou hebben.

Utrechtse heuvelrug

Het is zaterdag nog veel te vroeg als de wekker gaat maar als je de wekker zelf hebt gezet moet je dus ook opstaan. Logica waar geen speld tussen te krijgen is. Het is bedoeling dat ik veertig kilometer ga lopen, maar als ik nu niet gauw wakker word kom ik niet verder dan slaapwandelen.
Veertig kilometer, hoe verzinnen ze het. Na een heftige douche flikker ik gauw wat brood in mijn backpack en gesp een thermoskan koffie aan de zijkant. Zo, ontbijten kan in de trein wel. Het duurt immers twee uur voor dat ik aan zal komen in het über pittoreske Veenendaal-West.
En als mijn brood voortijdig opraakt kan ik altijd nog aan de energie repen, druivensuikers en stuiterdrankjes die er verder in mijn tas een plaats hebben gekregen. Ik schijn het niet nodig te hebben want er is mij vrijdagavond telefonisch verzekerd dat we voldoende restaurants aan zullen doen. Een blik op mijn weldoorvoede buik besluit dat het geen kwaad kan om zelf nog wat extra’s mee te sjouwen. Bovendien ben ik wel benieuwd naar de effecten van stuiterdrank met de opwindende naam Blue Bastard, niet te verwarren met de gelijknamige punk band uit Munchen waarvan ik helaas geen Cd’s in de kast heb staan maar die ongetwijfeld hoge ogen gaan gooien bij de uitreiking van de Duitse versie van de Zilveren Harp, Echo heet deze prijs, geloof ik.

Terug naar het lopen van vandaag. Na een voorspoedige reis kwam ik aan in Veenendaal – West. Er waren wel twee deelnemers. Pieter die tevens fungeerde als kaartlezer/organisator en ik. Welgemoed gaan we op pad dwars door de Utrechtse heuvelrug, al gauw vrolijk ouwehoerend over een weekend wildkamperen wat we willen gaan ondernemen, muziek, en al dat andere wat het leven zo bijzonder maakt. Af en toe graai ik achter in mijn rugzak naar wat brood of ander voedsel en zo stappen we rond ik een werkelijk prachtige omgeving rondom de Amerongse berg en het Egelmeer. Het is jammer dat het wat mistig is want de uitzichten moeten soms fenomenaal zijn met helder weer. We dwalen rond over stukken hei en later blijkt dat we passant een extra rondje hebben gelopen van zo’n vijf kilometer. Na zo’n 25 km aan één stuk te hebben gelopen wordt het tijd voor een goede pauze, normaal heb ik, als ik 25 km loop al zeker één en nog vaker twee keer gepauzeerd maar als je zo’n eind wilt lopen is het zaak om vooral niet te vaak te gaan pauzeren. Dus vandaar dat we een eerder tegengekomen restaurant links hebben laten liggen, letterlijk en figuurlijk. Om 15.40 nestelen we ons in luxe stoelen en na een frisse salade gaan we verder om 16.30.
We lopen nu richting Driebergen, het uitzicht is hier een stuk minder langs een rijksweg maar na een lang stuk buigen we af. Het begint al aardig te schemeren en als we even later in een modderige berm lopen wordt het tijd om de lamp te voorschijn te halen, de rode fietslamp achter op mijn backpack brand al een tijdje maar nu gespen we toch ook maar de hoofdlampen om. Gestaag ploeteren we verder als twee mijnwerkers. Het begint nu stevig te regenen en de laatste 7 km vallen me zwaar, hoewel ik het ook wel een uitdaging vind. Tegen 19.30 bereiken we het station van Driebergen – Zeist. Al met al hebben we in 9 uur en drie kwartier 40 km gelopen, als je daar nog zo’n 3 kwartier pauze vanaf trek hou je negen uur over. Niet slecht voor een amateur, sterker nog, eigenlijk ben ik wel trots op mezelf dat ik zo’n eind gelopen heb. In Utrecht gaan we nog wat eten in een Indiaas restaurant, als ik even naar de wc toe ga strompel ik als een gerimpelde hoogbejaarde zwangere vrouw maar het lukt me om niet om te vallen. Terug naar de trein gaat het me net zo af maar de volgende ochtend, terwijl ik dit stukje type, is de spierpijn al weer zo goed als verdwenen.

Gelukkig maar, want volgende week staat er weer 29 km op het programma.

Als de nood het hoogst is, is de redding nabij

Reisadvies

In verband met de sneeuw adviseert de NS reizigers 'gespreid' te reizen.
Hoe doet je dat dan?
Legt u mijn benen maar in het bagagerek, mijn armen reizen eerste klas en de rest van mijn lichaam tweede klas.
Of is het de bedoeling dat ik wijdbeens met de armen gespreid plaats nemen zodat ik in mijn eentje vier plekken bezet hou?

Geraakt.

Ik ben een man, dat wil zeggen dat je witte sokken draagt, je hersens regelmatig een meter lager zakken en je je verder ongevoelig gedraagt. Mode heb ik schijt aan dus ik draag inderdaad witte sokken en door te zeggen dat ik schijt heb aan wat mode is toon ik me van ongevoelige kant. Als ik een leuke vrouw zie zakken mijn hersens i.d.d. een meter lager, rollen mijn ogen uit mijn kassen en begin ik te kwijlen. Gelukkig liggen mijn eisen op het gebied van leuke vrouwen erg hoog zodat de laatste situatie niet al te vaak voor komt. Ik schreeuw vaak en bij wijle ook erg hard, het is immers zo lekker om jezelf eens te horen brullen. Maar ondanks dat mijn gedrag af en toe verdomd veel lijkt op dat van een botte boer valt het verder wel mee met mijn ongevoeligheid.
Zo ben ik de afgelopen week een paar goed geraakt en wist ik niet goed wat te zeggen, iets wat mij zelden overkomt.
Zo ben ik op zowel donderdag als op zaterdag ontzettend verwend. Iets wat ik erg fijn gevonden heb maar waar ik ook een beetje stil van word. De moeite die mensen genomen hebben om mij een fijne dag te bezorgen. De cadeaus die ik mocht ontvangen zijn erg leuk en goed in de smaak gevallen.
Wat ik echter nog veel fijner vond was de aandacht die ik kreeg. Vrienden en vriendinnen die speciaal langs komen dan wel meenemen. Daar word ik pas echt verlegen van.

Een andere gebeurtenis die mij erg raakte was het feit dat ik gevraagd ben om samen met een gitarist een bandje te vormen. Nu spelen we al weer een tijdje samen, eigenlijk al sinds hij bij Kneiper weg is waar ik hem heb leren kennen. Vorige week belde hij me op dat hij toch ook weer in een echte band wil spelen en of ik het zag zitten om dat samen met hem op te zetten. Nu ben ik wel een basverslaafde maar om nou te beweren dat ik een hele goeie bassist ben...
Ik vind dat wel meevallen.
Hij dacht er anders over want hij wou mij er graag bij hebben, zowel op het persoonlijke als op het muzikale vlak.
Dat is altijd erg fijn om te horen.

Uiteraard heb ik ja gezegd. Er is maar één goede manier om een goede bassist te worden en dat is door veel te spelen. Dus gaan we nu op zoek naar een drummer en een zanger. Dat werd gisteren gevierd met het spelen van een stevig stukje bluesrock waarbij de bastonen als heipalen dreunden en ik ook nog een stukje gezongen heb. Nou ja, ik moest me wel eerst even wat moed indrinken maar ook dat hoort bij de botte bassende boeren blues, als je er niet over kunt praten neem je een biertje en speel je wat voor de vuist weg, conclusie:

I suck as a singer but i'm a hell of a bassplayer.

Gelukkig maar dat we op zoek gaan naar een zanger.

Uiteraard ga ik voorlopig gewoon door met Kneiper. De data voor de CD opnames komen eraan en ik ga naast verschillende speelstijlen op de basgitaar, zowel fingerpicking, slappen en spelen met een plectrum, één nummer inspelen op contrabas.
Gelukkig maar dat ik muziek maken als hobby heb, het geeft me mooi de gelegenheid om die gevoelens van “geraakt zijn” om te zetten in goed basspel.

Verwend!

Zo, de laatste glazen staan weer in de kast. Nu nog even bijkomen. Ik voel me op dit moment heel bijzonder, terwijl er toch niet zoveel bijzonders is aan 34 worden. Tenminste, er zijn hele volksstammen 34 geworden maar zouden ze zich net zo bijzonder voelen als ik me nu voel?
Niet dat 34 worden nou zo’n bijzondere prestatie is, maar wat ben ik verwend.
Het voelt erg fijn en ik voel me stiekem ook wel een beetje geraakt door alle aandacht die ik heb gekregen. Wat heerlijk allemaal. Kaarten, SMSjes, tegoedbonnen, een paar prachtige flessen voor zowel inwendig als uitwendig gebruik, noem het maar op. Eerst heb ik donderdag al een fantastische dag gehad en nu vanavond weer.
De komende weken ga ik me verdiepen in het vinden van een perfecte partner en alles wat daarbij komt kijken zoals ingrijpende plastische chirurgie, internetdaten, opdringerige telefonische verkopers en verboden dromen. Ja, ik ben net zo nieuwsgierig als u, terwijl ik dat boek lees geniet ik van een goed glas en een lekker stuk chocola, waarna ik me ga verdiepen in het ontdekken van bijzondere wijnstreken, terwijl ik passant een wandelroute in de provincie Antwerpen uitzet. Kortom, ik ben verwend vanavond en niet zo’n klein beetje ook.

Dankjulliewel allemaal!

Dagje Rotterdam

Op mijn vierde verjaardag ging ik met mijn moeder naar de kinderboerderij, gisteren werd ik op 34 jarige leeftijd getrakteerd op een dagje dierentuin. Dit keer niet door mijn moeder maar door Gerhard. Diergaarde Blijdorp viert dit jaar zijn 150 jarig bestaan, ik werd gisteren 34. Een mooie gelegenheid om twee jarigen met elkaar in contact te brengen. Dankzij, of ondanks “medewerking” van de NS wisten we Rotterdam te bereiken en na een korte wandeling liepen we de dierentuin binnen. Het was lekker rustig dus we konden overal op ons gemak rondkijken. Hoogtepunt vond ik het bezoek aan het Oceanium, waar we begonnen met een bezoek aan het zo inspirerend klinkende “Bass Rock”.
We zagen hoe een Zeeotter uitgebreid dineerde. Hij zwom op zijn rug en op zijn buik lag een stuk vis wat hij regelmatig oppakte om er een flink stuk van af te happen. Af en toe dook hij naar beneden om daar een nieuw stuk vis te pakken. Verder prachtige koraalriffen gezien, haaien, pijlstaartroggen (strikey!!) en uiteraard de koningspinguïns, er stond een jong tussen van een paar maanden wat nog het meeste weg had van een langgerekt bolletje wol.

Vorig jaar is er een ware babyboom geweest in Blijdorp en we hebben veel jongen bewonderd, zo zijn we op kraamvisite geweest bij o.a. de gorilla’s, dwergnijlpaarden, de leeuwtjes die blijkbaar na al vaderloos zijn zodat ze een moeilijke jeugd tegemoet gaan, de giraffes en heel veel schilpadden.

Tegen vijfen liepen we naar buiten op zoek naar Astrid, het dierentuinbezoek was weliswaar afgelopen maar ze hadden nog een verassing voor mij in petto. Astrid hadden we spoedig gevonden en nadat we bijgepraat hadden in het bekende jazzcafé
Dizzy onder het genot van een witbiertje werd ik meegetroond naar een Pakistaans restaurant.
Zelden heb ik zo lekker gegeten. We konden kiezen uit mild, toeristen heet of heet en volgens G & A kon ik heet makkelijk aan, tenslotte had ik al eens Indiaas bij hun gegeten zonder problemen. De waarheid is dat ik wel wat gewend ben op het gebied van pittig en inderdaad had ik met de scherp gekruide gerechten geen moeite. Wat smaakte het toch heerlijk. Ken je het gevoel van vol te zitten maar toch nog een hapje te willen nemen omdat alles zo lekker smaakt? Eten is zo fijn, het is jammer dat je het niet de hele dag kunt volhouden. Al met al was het dus een echte “Schijt aan Sonja” dag gisteren.

Het was een fantastische dag gisteren en ik heb genoten van de verwennerij. Dankjulliewel!

34