Puupenkoppenland

Weekendhike is erg leuk, sterker nog: ik vind het een verrijking van mijn toch al goed ingedeelde leven. Het heeft één nadeel. Je moet soms vroeg op. Iets waar ik absoluut niet van hou. Gisteren een nieuw record gezet in het vroeg opstaan voor een tocht met Weekendhike.
6 uur, zes ja. Dat is toch geen tijd voor een fatsoenlijk mens? Meestal ga ik op die tijd pas naar bed.

Even na negenen arriveer ik in Amersfoort waar ik de kaartlezer tegenkom, per bus reizen we verder om halverwege nog eens over te stappen in een andere bus. Sommige plekken zijn wat moeilijk bereikbaar, we zullen maar denken dat zoiets goed is voor het avontuurlijk gevoel in dit verhaal. Uiteindelijk bereiken we Achterveld, wat ter ere van het carnaval is omgedoopt in Puupenkoppenland. Het klinkt een beetje als een nieuwe kinderserie. Yoko en Choko in Puupenkoppenland.

Vanuit hier gaat er gelopen worden, terug naar Amersfoort. En je was al in Amersfoort, hoor ik daar iemand zeggen. Tja, je moet iets doen om de tijd te doden. Via prachtige bospaadjes, ondergelopen paadjes en modderige paadjes trekken we door deze woestenij.
We stoppen bij een hotel voor koffie met gebak en als we naar buiten gaan zijn we getuige van een schouwspel wat niet misstaan zal hebben in de tweede helft van de 19e eeuw. Een jachttafereel wordt opgezet. Bij de deur staat een man in witte maillots (ben je wel een man als je een witte maillot draagt?), een rode blazer en een ventielloze Beshoorn om zijn schouder. Ik vraag of hij een stukje Miles Davis kan spelen maar dat zit niet in zijn repertoire. Wel legt hij vriendelijk uit wat er gaande is: ze gaan een vossenjacht naspelen door met een in vossenurine gedoopte doek sporen uit te zetten voor de jachthonden. Uiteraard wordt er niet echt gejaagd, dat is al 16 jaar verboden in Nederland. Verder vertelt hij over het communiceren met de hoorn, de 40 honden die straks losgelaten worden en dat de vossenjacht vroeger voornamelijk voor rijke mensen was. Dat laatste is volgens mij nog steeds zo, getuige de vele PC. Hoofdstraattrekkers op het parkeerterrein.

We lopen verder, springen over een sloot en belanden op iets wat de naam pad niet verdiend, maar het lopen wel erg leuk maakt. Begroeid met alle soorten struiken die prikken, steken, je veter los laten gaan en krassen maken op alle uitstekende lichaamsdelen. Na zo’n 50 meter dit pad gevolgd te hebben blijken de paden samen te komen en op te gaan in een goed begaanbaar pad. Ach, het was wel even goed voor het avontuurlijk gevoel in dit verhaal. We lopen door om uit te komen bij een niet meer in gebruik zijnde spoorbaan, met mijn oor op de rails gelegd kan ik verkondigen dat er hier al zeker in geen 30 jaar meer een trein heeft gereden. Zo lopen Amersfoort binnen. We duiken nog even een kroegje in en gaan daarna nog even een hapje eten bij een leuk eetcafé. Tegen 21.30 nemen we afscheid op het station, met bijna 30 km in de benen en een goed gevulde buik doezel ik rustig op de terugreis en zonder vertraging ben ik om 23.15 weer thuis.