Hij is werkzaam bij de EOD. Als je hem heel hard ziet lopen met het angstzweet op zijn voorhoofd en met in zijn ene hand een tang en in zijn andere hand een schroevedraaier, stel dan geen moeilijke vragen.
Ren zo hard mogelijk met hem mee!
29 oktober, 2006
Tijdbom II
Hij is werkzaam bij de EOD. Als je hem heel hard ziet lopen met het angstzweet op zijn voorhoofd en met in zijn ene hand een tang en in zijn andere hand een schroevedraaier, stel dan geen moeilijke vragen.
Ren zo hard mogelijk met hem mee!
28 oktober, 2006
27 oktober, 2006
New beginning
Nadat vorige week onze solo gitarist vrij onverwacht had aangegeven er per onmiddelijke ingang mee te stoppen moesten gisteravond de vier overgebleven koppies bij elkaar gestoken worden om te bespreken hoe verder te gaan. Deze vier, normaal harde koppen, waren er al snel uit. We gaan gewoon met ons vieren door! Zelden zijn we het zo snel eens geweest binnen de band, volgende vraag: Wat te doen met het concert in Groningen op 25 november in de provincie Groningen in een plaats die met een B begint. Ook door laten gaan. Mooi ook opgelost. Blijft de vraag hoe die plaats in Groningen heet die met een B begint en die op ongeveer 10 km van de Duitse grens ligt. Onder de juiste oplossingen verloot ik een "meet en greet" met de bassist van de band Kneiper. Mede bandleden zijn uitgesloten van deelname, die koppen zie ik iedere week al ;-)
Na zo een uurtje om tafel te hebben gezeten werd het tijd voor het echte werk, tenslotte komen we hier om te repeteren. Maar eerst moest onze zangeres nog even naar de wc.
René, wil je even meelopen? Pardon! Je bent toch oud en wijs genoeg om zelf je broek los te knopen? Oh er zit een spin en die moet ik voor je weghalen. Nou, vooruit dan maar. Ik wist dat Moon (onze zangeres) over een fenomenale strot beschikt maar de uithalen die ik nu te horen krijg teisteren mijn trommelvliezen, ik had mijn oordopjes nog niet in. Terug in de oefenruimte vragen Stok en Toets wat ik wel niet allemaal met Moon uitgespookt heb daar ze haar hebben horen gillen als de sirene van een brandweerauto. Nou niks bijzonders, even een spinnetje verwijderd.
Eindelijk trappen dan af en we gaan los als een groep Feyenoordsupporters in een bestuursvergadering. Omdat we besloten hebben om geen audities te doen voor een nieuwe sologitarist heeft dat als gevolg dat er hier en daar wat ruimte over blijft voor bijvoorbeeld een bassolo. Zelf stel ik voor om een kleine bassolo te doen in het nummer "So What". We spelen het nummer en in de bewuste passage laat ik horen wat ik bedoel. Ik zie goedkeurende blikken om me heen en na afloop van het nummer vraag ik wat ze er van vinden. Nice one! Die houden we er maar even in en ik zal er thuis nog wat aan schaven.Voor de kenners, een solo gespeeld in de pentatonische bluesladder van Bes inclusief de blauwe noten. De avond vliegt voorbij en als we afsluiten en bij het hek nog wat nakletsen laat Toets het nummer "New beginning" horen van Ilse Delange. Eigenlijk geldt voor Kneiper ook een beetje deze avond:
Een soort van nieuw begin, nu zonder sologitarist maar wel met een mooie bassolo in het vooruitzicht.
New beginning
First breath of air I'm so aware of
New beginning
I'n thankful for the chance to start again
I've turned the page, a change came with the wind
It's not the end
It's a new beginning
Na zo een uurtje om tafel te hebben gezeten werd het tijd voor het echte werk, tenslotte komen we hier om te repeteren. Maar eerst moest onze zangeres nog even naar de wc.
René, wil je even meelopen? Pardon! Je bent toch oud en wijs genoeg om zelf je broek los te knopen? Oh er zit een spin en die moet ik voor je weghalen. Nou, vooruit dan maar. Ik wist dat Moon (onze zangeres) over een fenomenale strot beschikt maar de uithalen die ik nu te horen krijg teisteren mijn trommelvliezen, ik had mijn oordopjes nog niet in. Terug in de oefenruimte vragen Stok en Toets wat ik wel niet allemaal met Moon uitgespookt heb daar ze haar hebben horen gillen als de sirene van een brandweerauto. Nou niks bijzonders, even een spinnetje verwijderd.
Eindelijk trappen dan af en we gaan los als een groep Feyenoordsupporters in een bestuursvergadering. Omdat we besloten hebben om geen audities te doen voor een nieuwe sologitarist heeft dat als gevolg dat er hier en daar wat ruimte over blijft voor bijvoorbeeld een bassolo. Zelf stel ik voor om een kleine bassolo te doen in het nummer "So What". We spelen het nummer en in de bewuste passage laat ik horen wat ik bedoel. Ik zie goedkeurende blikken om me heen en na afloop van het nummer vraag ik wat ze er van vinden. Nice one! Die houden we er maar even in en ik zal er thuis nog wat aan schaven.Voor de kenners, een solo gespeeld in de pentatonische bluesladder van Bes inclusief de blauwe noten. De avond vliegt voorbij en als we afsluiten en bij het hek nog wat nakletsen laat Toets het nummer "New beginning" horen van Ilse Delange. Eigenlijk geldt voor Kneiper ook een beetje deze avond:
Een soort van nieuw begin, nu zonder sologitarist maar wel met een mooie bassolo in het vooruitzicht.
New beginning
First breath of air I'm so aware of
New beginning
I'n thankful for the chance to start again
I've turned the page, a change came with the wind
It's not the end
It's a new beginning
23 oktober, 2006
Witte sokken
Witte sokken zijn passé, witte sokken, dat kan gewoon echt niet meer. Ik vraag me af waarom niet? Het grappige is dat het vaak wordt gezegd door mensen die er zelf uit zien als een soort van kruising tussen een vogelverschrikker en Lady Edna. Alleen al de gedachte aan dat soort mensen maakt dat ik hard gillend naar de klerenkast ren om zoveel mogelijk maagdelijk witte sokken aan te trekken. Maar hiermee is mijn vraag niet beantwoord op wat er mis is met witte sokken.
Wel schijnt het zo te zijn dat je witte sokken kunt compenseren door een bepaald merk wc-papier in huis te hebben, aldus een al weer iets gedateerde TV reclame. De logica hiervan ontgaat me eveneens volkomen. Gaan ze ervan uit dat je je bips dan wel derrière (ik wil hier geen ongepaste namen ten toon spreiden voor achterwerk) soms afveegt met witte sokken als je niet dat bepaalde merk toiletpapier in huis hebt?
Boze tongen beweren dat het dragen van witte (al dan niet sport-)sokken rampzalig zou zijn voor de kwaliteit van sperma, en zorgt voor mismaakte nakomelingen. Alsof ik me sokken aan zou houden in bed!
Toch hoef ik me geloof ik geen echte zorgen te maken als ik naar beneden kijk en daar mijn voeten aanschouw. Zij zijn niet gestoken in witte sokken. Ooit waren ze dat wel, maar nu zijn mijn sokken grijs en iets verwassen. Vanuit een klein gat in mijn linkersok steekt mijn kleine teen brutaal naar buiten alsof hij mij een knipoog wil geven ;-)
Ik denk dat ik binnenkort maar eens ga kijken voor witte wandelsokken.
Beestachtig
Van mij mag deze hond wel happen naar de baas die een iets andere betekenis aan het woord doggystyle gaf.
22 oktober, 2006
Schipperslatijn II
Een schip dat voorbij de kim zeilt is niet weg.
Het is alleen niet meer zichtbaar.
Het is alleen niet meer zichtbaar.
Dona Dona
Vandaag ben ik samen met Laura naar Nikitov geweest, een akoestisch ensemble dat Jiddische liederen en Klezmer speelt, waarbij ritme en klank uit de Gypsy Jazz en de Oost-Europese volksmuziek duidelijk doorklinken.
De van oorsprong Nederlandse groep wordt in de Verenigde Staten beschouwd als "een van de beste moderne Jiddische volkszangensembles". Ze speelt in zalen in zowel Amerika als Europa. Vandaag speelde zij Nederland. Niet in een zaal als het Haarlems Concertgebouw waar dit gezelschap thuis zou horen, maar in het Mosterdzaadje te Santpoort-Noord, een oud maar klein kerkgebouw aldaar. Het was vandaag te klein, de laatste bezoekers moesten met een schoenlepel naar binnen gewrongen worden.
Even denken we dat we beland zijn op de 100ste verjaardag van opa die zijn verjaardag viert in het plaatselijke clubgebouw. Laura en ik zijn, op de bandleden na, de enige twee personen zonder grijze haren en met eigen tanden. Dan schuift achter mij een jonge moeder aan met op schoot een kind van een jaar of drie. Het kind heeft nog geen grijze haren, wel schreeuwt het de hele kerk bij elkaar. Ik vind het prima dat je je kind cultureel op wilt voeden maar stuur een kind van drie lekker naar K3 of zo, i.p.v. naar een Jiddisch Concert. Het kind vind het niet leuk en begint te dreinen, de moeder raakt geïrriteerd en fluistert STIL NOU! waarop de hele zaal zich irriteert en de band zijn concentratie kwijt raakt.
Het is een mooi concert wat gegeven wordt, al verst a ik geen Hebreeuws. Gelukkig vertelt de zangeres waar de nummers over gaan. De meeste nummers gaan over drinken of over de liefde. Er zijn beroerdere dingen om je aan te zondigen. Er wordt veel bruiloftsmuziek gezongen en af en toe komt er een gevoelig nummer voorbij wat gaat over afscheid nemen of over het toeval.
Dona, dona
Dona, dona
Ojfn foerl ligt dos kelbl,
ligt geboendn mit a sjtrik,
hojch in himl
flit dos sjwelbl,
frejt zich,
drejt zich hin oen krik.
Lacht der wind in korn,
lacht oen lacht oen lacht,
lacht er op a tog a gantsn
mit a halber nacht.
Dona, dona, dona ...
Sjrajt dos kelbl,
zogt der pojer:
"Wer zje hejst
dich zajn a kalb?
Wolst gekert tsoe zajn a fojgl,
wolst gekert tsoe zajn a sjwalb.
Bidne kelber toet men bindn
oen men sjlept zej
oen men sjecht,
wer's hot fligl, flit arojftsoe,
iz baj kejnem nisjt kejn knecht.
Dona, dona, dona ...
En de vertaling is als volgt:
Op de wagen ligt het kalfje,
ligt gebonden met een strik,
hoog in de hemel
vliegt de zwaluw,
verheugt zich,
draait links en rechts.
De wind lacht in het koren,
lacht en lacht en lacht,
hij lacht een hele dag
en een halve nacht.
Dona, dona, dona ...
Het kalfje schreeuwt,
de boer zegt:
"Wie heeft je dan opgedragen
om een kalfje te zijn?
Je had een vogel kunnen zijn,
je had een zwaluw kunnen zijn.
Arme kalfjes bindt men vast
ze worden meegevoerd
en geslacht,
wie vleugels heeft, vliegt weg,
is niemands knecht.
Dona, dona, dona ...
De van oorsprong Nederlandse groep wordt in de Verenigde Staten beschouwd als "een van de beste moderne Jiddische volkszangensembles". Ze speelt in zalen in zowel Amerika als Europa. Vandaag speelde zij Nederland. Niet in een zaal als het Haarlems Concertgebouw waar dit gezelschap thuis zou horen, maar in het Mosterdzaadje te Santpoort-Noord, een oud maar klein kerkgebouw aldaar. Het was vandaag te klein, de laatste bezoekers moesten met een schoenlepel naar binnen gewrongen worden.
Even denken we dat we beland zijn op de 100ste verjaardag van opa die zijn verjaardag viert in het plaatselijke clubgebouw. Laura en ik zijn, op de bandleden na, de enige twee personen zonder grijze haren en met eigen tanden. Dan schuift achter mij een jonge moeder aan met op schoot een kind van een jaar of drie. Het kind heeft nog geen grijze haren, wel schreeuwt het de hele kerk bij elkaar. Ik vind het prima dat je je kind cultureel op wilt voeden maar stuur een kind van drie lekker naar K3 of zo, i.p.v. naar een Jiddisch Concert. Het kind vind het niet leuk en begint te dreinen, de moeder raakt geïrriteerd en fluistert STIL NOU! waarop de hele zaal zich irriteert en de band zijn concentratie kwijt raakt.
Het is een mooi concert wat gegeven wordt, al verst a ik geen Hebreeuws. Gelukkig vertelt de zangeres waar de nummers over gaan. De meeste nummers gaan over drinken of over de liefde. Er zijn beroerdere dingen om je aan te zondigen. Er wordt veel bruiloftsmuziek gezongen en af en toe komt er een gevoelig nummer voorbij wat gaat over afscheid nemen of over het toeval.
Dona, dona
Dona, dona
Ojfn foerl ligt dos kelbl,
ligt geboendn mit a sjtrik,
hojch in himl
flit dos sjwelbl,
frejt zich,
drejt zich hin oen krik.
Lacht der wind in korn,
lacht oen lacht oen lacht,
lacht er op a tog a gantsn
mit a halber nacht.
Dona, dona, dona ...
Sjrajt dos kelbl,
zogt der pojer:
"Wer zje hejst
dich zajn a kalb?
Wolst gekert tsoe zajn a fojgl,
wolst gekert tsoe zajn a sjwalb.
Bidne kelber toet men bindn
oen men sjlept zej
oen men sjecht,
wer's hot fligl, flit arojftsoe,
iz baj kejnem nisjt kejn knecht.
Dona, dona, dona ...
En de vertaling is als volgt:
Op de wagen ligt het kalfje,
ligt gebonden met een strik,
hoog in de hemel
vliegt de zwaluw,
verheugt zich,
draait links en rechts.
De wind lacht in het koren,
lacht en lacht en lacht,
hij lacht een hele dag
en een halve nacht.
Dona, dona, dona ...
Het kalfje schreeuwt,
de boer zegt:
"Wie heeft je dan opgedragen
om een kalfje te zijn?
Je had een vogel kunnen zijn,
je had een zwaluw kunnen zijn.
Arme kalfjes bindt men vast
ze worden meegevoerd
en geslacht,
wie vleugels heeft, vliegt weg,
is niemands knecht.
Dona, dona, dona ...
Amsterdamse Waterleidingduinen
Zaterdag een hele mooie hike gelopen door de Amsterdamse Waterleidingduinen. Een voordeel van dit gebied is dat het niet zo ver is, een ander voordeel was dat de hike pas om 12.45 begon. Zo kon ik nog uitslapen ook want hard nodig was want de om vrijdagavond om 19.00 uur naar bed gaan is me niet gelukt. Dus eerst lekker uitslapen, daarna uitgebreid douchen, scheerbeurt en een uitgebreid ontbijt met een dubbele espresso waarna ik op mijn dooie akkertje naar het station kon kuieren.
Ik moest in Heemstede – Aerdenhout overstappen op een bus en die sloten helaas niet op elkaar aan, hoewel helaas…
Er bleek een viskraam te zitten aan de overkant en op een paar haring met ui is het goed hiken, kan ik u nu uit eigen ervaring vertellen. Het verzamelen van de deelnemers ging niet helemaal zonder slag of stoot. De organisator had bij het doorgeven van de vertrekdata van het openbaar vervoer de verkeerde data ingevoerd zodat iedereen maar langzaam binnendruppelde. Tevens was er iemand met de auto gekomen die het niet helemaal kon vinden. Uiteindelijk kon zij ons wel achterna lopen zodat we om 14.00 uur compleet waren. Toen hadden we de eerste kilometers al in de benen en luisterden naar het geluid van reebokken, het lijkt een beetje op het geluid van een zwaar verkouden kikker.
De Waterleidingduinen zijn een zeer afwisselend gebied met hoge duinen, ruig begroeide valleien en vlaktes, zandverstuivingen, bossen met grote oude bomen, met riet omzoomde waterplassen en diverse kanalen. De meidoorn, vlier en duindoorn zaten al bomvol kleurige vruchtjes. We hebben zelfs een reebok gezien.
Wel een ander gezicht dan in een hertenkamp. Maar ook deze was aardig gewend aan de nabijheid van mensen, hij ging onverstoorbaar door met wat hij dan ook aan het doen was. Daarna nog even wat wezen eten in een pannenkoekenhuis.
Waarna de terugweg aanvaard werd, nou ja met een kleine omweg dan. De organisator had een verjaardag en belde even met de jarige, waarop ik gelijk enthousiast “lang zal ze leven” begon te brullen. Blijkbaar werden mijn zangkunsten voor één keer wel gewaardeerd want prompt werd ik uitgenodigd om ook even langs te komen.
Dus zo belande ik totaal onverwacht op verjaardag visite bij Susan, wat erg gezellig was. Weer een paar leuke mensen ontmoet en leuke verhalen gehoord.
Zo zie je maar weer dat de leukste dingen gebeuren als je niet teveel en te ver vooruit denkt wat je allemaal wilt gaan doen, zo kun je nog eens ja zeggen op een totaal onverwachte uitnodiging. Ik ga nog eens nadenken of ik voor 2007 wel een agenda ga aanschaffen ;-)
Ik moest in Heemstede – Aerdenhout overstappen op een bus en die sloten helaas niet op elkaar aan, hoewel helaas…
Er bleek een viskraam te zitten aan de overkant en op een paar haring met ui is het goed hiken, kan ik u nu uit eigen ervaring vertellen. Het verzamelen van de deelnemers ging niet helemaal zonder slag of stoot. De organisator had bij het doorgeven van de vertrekdata van het openbaar vervoer de verkeerde data ingevoerd zodat iedereen maar langzaam binnendruppelde. Tevens was er iemand met de auto gekomen die het niet helemaal kon vinden. Uiteindelijk kon zij ons wel achterna lopen zodat we om 14.00 uur compleet waren. Toen hadden we de eerste kilometers al in de benen en luisterden naar het geluid van reebokken, het lijkt een beetje op het geluid van een zwaar verkouden kikker.
De Waterleidingduinen zijn een zeer afwisselend gebied met hoge duinen, ruig begroeide valleien en vlaktes, zandverstuivingen, bossen met grote oude bomen, met riet omzoomde waterplassen en diverse kanalen. De meidoorn, vlier en duindoorn zaten al bomvol kleurige vruchtjes. We hebben zelfs een reebok gezien.
Wel een ander gezicht dan in een hertenkamp. Maar ook deze was aardig gewend aan de nabijheid van mensen, hij ging onverstoorbaar door met wat hij dan ook aan het doen was. Daarna nog even wat wezen eten in een pannenkoekenhuis.
Waarna de terugweg aanvaard werd, nou ja met een kleine omweg dan. De organisator had een verjaardag en belde even met de jarige, waarop ik gelijk enthousiast “lang zal ze leven” begon te brullen. Blijkbaar werden mijn zangkunsten voor één keer wel gewaardeerd want prompt werd ik uitgenodigd om ook even langs te komen.
Dus zo belande ik totaal onverwacht op verjaardag visite bij Susan, wat erg gezellig was. Weer een paar leuke mensen ontmoet en leuke verhalen gehoord.
Zo zie je maar weer dat de leukste dingen gebeuren als je niet teveel en te ver vooruit denkt wat je allemaal wilt gaan doen, zo kun je nog eens ja zeggen op een totaal onverwachte uitnodiging. Ik ga nog eens nadenken of ik voor 2007 wel een agenda ga aanschaffen ;-)
20 oktober, 2006
Dr. Teeth and the Electric Mayhem
Kan iemand mij misschien helpen aan muziek van Dr. Teeth and the Electric Mayhem?
De bassist uit deze band behoort namelijk tot mijn absolute favorieten. Niet dat hij zo bijzonder goed is, maar hij is wel de meest coole bassist die ik ooit heb gezien. Hij schijnt zelfs een steady room te hebben in the house of the hippest.
Deze bassist, Sgt. Floyd Pepper is een hippie-achtig figuur met een lila huidskleur en lang oranjeachtig haar, gedragen in een paardenstaart. Een opmerkelijke uiterlijke eigenschap is dat hij twee lege oogkassen heeft. Meestal heeft hij een groene legerpet op zijn hoofd en draagt hij een rood uniform met epauletten op de schouders en goudkleurige, ornamentele knopen.
Zijn naam verwijst naar zowel naar de Britse band Pink Floyd, als naar de titel van het beroemde Beatles-album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Op de hoes van dit album staat een jack afgebeeld dat vrijwel identiek is aan Floyds jack.
De overige band leden zijn: Dr. Teeth (bandleider, piano), Janice (gitaar), (Zoot (saxofoon) en Animal (drums). Lips (trompet) en Rowlf(piano).
Mocht er iemand nog een LP (Deze band was actief van 1976 tot 1981 en toen hadden ze nog geen CD's) van deze band van wereldformaat hebben hou ik me aanbevolen.
19 oktober, 2006
Gaap
Goede morgen is een contradictie in termen. Wat kan er nu goed zijn aan een morgen? Zoals algemeen bekend starten ochtenden altijd te vroeg. Goedemiddag zal wel lukken en bij een goedenavond is succes verzekerd. Maar goedemorgen, welke sadist heeft dat uitgevonden?
Zo filosofeerde ik erop los terwijl vanochtend de wekker afging als het luchtalarm in Beiroet. Ik rol door maar ja, daar ligt niemand om nog even tegenaan te kruipen en dus is er ook niemand om koffie bij te bestellen. Wel val ik nu bijna uit bed en terwijl ik de koffiepot aan slinger en ik mezelf onder de douche zet bedenk ik dat ik de laatste tijd te vaak te laat naar bed ga. Tegen 22.00 uur word ik pas actief. Ik ben dan ook echt een nachtmens die tegen de avond pas op leeft.
Dit tot groot verdriet van mezelf als ik de volgende morgen weer eens achter mijn buro zit te vechten tegen dichtvallende oogleden, ondertussen liters cafeïne naar binnen werkend.
Maar ja, de wijn smaakte lekker gisteravond en die LP met Gerry Mulligan had ik al een tijd niet gehoord. Vervolgens kreeg ik het nog op mijn heupen om nog even een uurtje in de home studio te werken, uiteraard wel met koptelefoon op, anders wordt de hele buurt wakker. Midden in de nacht nog een paar basslicks inspelen is geen activiteit waar je vrienden mee maakt.
Het is de kunst om van geluidsoverlast een buurtfeest te maken, maar mijn buren trappen er niet in. Daarna nog eens geluisterd naar wat ik ingespeeld had en ik kreeg al weer ideeën om in die break een hoge partij toe te voegen als een soort van powerchords met distortion toen ik de tegenwoordigheid van geest had om even op mijn klok te kijken…
Slik, 03.30 alweer, en ik zou op tijd naar bed gaan. Damn, weer mislukt. Vanavond dan maar. Oh nee, vanavond repeteren met Kneiper dus ik ben meestal niet voor 23.45 thuis.
Vrijdagavond is het begin van het weekend, ik denk dat ik dan maar eens om 19.00 naar bed ga.
Zo filosofeerde ik erop los terwijl vanochtend de wekker afging als het luchtalarm in Beiroet. Ik rol door maar ja, daar ligt niemand om nog even tegenaan te kruipen en dus is er ook niemand om koffie bij te bestellen. Wel val ik nu bijna uit bed en terwijl ik de koffiepot aan slinger en ik mezelf onder de douche zet bedenk ik dat ik de laatste tijd te vaak te laat naar bed ga. Tegen 22.00 uur word ik pas actief. Ik ben dan ook echt een nachtmens die tegen de avond pas op leeft.
Dit tot groot verdriet van mezelf als ik de volgende morgen weer eens achter mijn buro zit te vechten tegen dichtvallende oogleden, ondertussen liters cafeïne naar binnen werkend.
Maar ja, de wijn smaakte lekker gisteravond en die LP met Gerry Mulligan had ik al een tijd niet gehoord. Vervolgens kreeg ik het nog op mijn heupen om nog even een uurtje in de home studio te werken, uiteraard wel met koptelefoon op, anders wordt de hele buurt wakker. Midden in de nacht nog een paar basslicks inspelen is geen activiteit waar je vrienden mee maakt.
Het is de kunst om van geluidsoverlast een buurtfeest te maken, maar mijn buren trappen er niet in. Daarna nog eens geluisterd naar wat ik ingespeeld had en ik kreeg al weer ideeën om in die break een hoge partij toe te voegen als een soort van powerchords met distortion toen ik de tegenwoordigheid van geest had om even op mijn klok te kijken…
Slik, 03.30 alweer, en ik zou op tijd naar bed gaan. Damn, weer mislukt. Vanavond dan maar. Oh nee, vanavond repeteren met Kneiper dus ik ben meestal niet voor 23.45 thuis.
Vrijdagavond is het begin van het weekend, ik denk dat ik dan maar eens om 19.00 naar bed ga.
18 oktober, 2006
Kabouter gooien II
Het is gelukt,
Na een zeer zwaar trainingskamp waarbij een trainingskamp van Al Qaida gekwalificeerd kan worden als een dagje Efteling, gevolgd door een stage door de vele tuinen in mijn buurt waarbij geen enkele tuinkabouter veilig bleek voor mijn heilige guerrilla oorlog is het me gelukt om mijn naam te vestigen in de top vijf van kabouter gooiers. Nu maar hopen dat ik geen last krijg met het Kabouter Actie Front.
Om nog maar te zwijgen van het tegen offensief om mij weer uit de top vijf te stoten.
Na een zeer zwaar trainingskamp waarbij een trainingskamp van Al Qaida gekwalificeerd kan worden als een dagje Efteling, gevolgd door een stage door de vele tuinen in mijn buurt waarbij geen enkele tuinkabouter veilig bleek voor mijn heilige guerrilla oorlog is het me gelukt om mijn naam te vestigen in de top vijf van kabouter gooiers. Nu maar hopen dat ik geen last krijg met het Kabouter Actie Front.
Om nog maar te zwijgen van het tegen offensief om mij weer uit de top vijf te stoten.
16 oktober, 2006
Om te janken zo mooi
Wie appelen vaart, wie appelen eet, luidt een oud spreekwoord. Als je werkzaam bent in de IT krijg je een laptop, als verpleegster een jaarabonnement pleisters, een agent krijgt gratis bekeuringen en het meisje van de bakker heeft de lekkerste kadetten. Ik ben werkzaam in de muziek wat als voordeel heeft dat ik nogal eens vrijkaarten krijg voor een voorstelling, première en soms een CD in handen krijg gedrukt. Zoals vrijdag, toen ik de nieuwste CD van Maarten van Roozendaal, Egon Kracht en Marcel de Groot in ontvangst mocht nemen, getiteld “Barmhart”. Vers van de pers, hij was nog warm toen ik hem kreeg.
Wat een mooie CD is dit. Al vele malen heb ze zien optreden, met deze CD lijken ze het beste van de afgelopen jaren te combineren.
Soms luchtig zet het me aan het denken, zoals in het nummer “Sonja”, waarin gezongen wordt over een koopzieke vrouw die alleen nog maar koopt om te vergeten, soms ramt hij keihard binnen. Zoals in het vijfde nummer, getiteld “Het te late einde”, waarin verhaald wordt over een man die zorgt voor zijn inmiddels seniele en zwaar zieke vrouw, die nu niet meer bang is voor haar man.
“Sterfbed” hakt er ook flink in, het gaat over hoe hij bij het sterfbed van zijn vader staat. Een tekst die me ondanks alles aanspreekt. Mensen die me kennen weten wel wat ik bedoel. Ik heb de CD nu een aantal maal beluisterd en het is één van mijn favoriete nummers van deze CD. Waanzinnig mooie tekst, perfect arrangement. Misschien moet ik een stap overslaan en hopen dat er ooit, als mijn tijd gekomen is, er een kind aan mijn bed zal staan die mijn hand vast houdt.
Het nummer eindigt met een live uitvoering van “Mooi”, Om te janken zo mooi, wordt er gezongen. Wat mij betreft zeer van toepassing op deze CD.
Wat een mooie CD is dit. Al vele malen heb ze zien optreden, met deze CD lijken ze het beste van de afgelopen jaren te combineren.
Soms luchtig zet het me aan het denken, zoals in het nummer “Sonja”, waarin gezongen wordt over een koopzieke vrouw die alleen nog maar koopt om te vergeten, soms ramt hij keihard binnen. Zoals in het vijfde nummer, getiteld “Het te late einde”, waarin verhaald wordt over een man die zorgt voor zijn inmiddels seniele en zwaar zieke vrouw, die nu niet meer bang is voor haar man.
“Sterfbed” hakt er ook flink in, het gaat over hoe hij bij het sterfbed van zijn vader staat. Een tekst die me ondanks alles aanspreekt. Mensen die me kennen weten wel wat ik bedoel. Ik heb de CD nu een aantal maal beluisterd en het is één van mijn favoriete nummers van deze CD. Waanzinnig mooie tekst, perfect arrangement. Misschien moet ik een stap overslaan en hopen dat er ooit, als mijn tijd gekomen is, er een kind aan mijn bed zal staan die mijn hand vast houdt.
Het nummer eindigt met een live uitvoering van “Mooi”, Om te janken zo mooi, wordt er gezongen. Wat mij betreft zeer van toepassing op deze CD.
Google Earth
Al enige tijd is het mogelijk om via Google Earth satelliet foto's te bekijken. Dus kun je rondkijken bij de Eifeltoren om daarna door te zweven naar willekeurig welke plaats dan ook. Nou ja, bijna dan. Strategische doelen staan er niet op. Die worden gekenmerkt door een zwart blokje. Weet je i.i.g waar ze zich ongeveer bevinden. Mijn huis is geen strategisch doel, ik kon het vrij makkelijk vinden.
15 oktober, 2006
Première
Op het moment van schrijven duizelt het me nog na, we hebben het gehad, de première van Kneiper op het Out! West festival te Amsterdam.
Wat moet ik er over schrijven? Ik ben niet gauw sprakeloos maar nu heb ik toch even tijd nodig om bij te komen. 1000 gedachten spelen door mijn hoofd en ik ben nog erg vol van het gebeuren. Het bandje waar ik deel van uit maak heeft de eer gehad om een festival te openen in Amsterdam, voor ons het tweede optreden in twee weken tijd, na de try-out nu dus de première gehad. Het was helaas niet zo druk wat ik jammer vond. Wat ik wel weer heel bijzonder vond was het feit dat er drie Weekendhikers in de zaal zaten:
Ron , Godelieve en Susan, ik vond het zo tof dat jullie speciaal waren gekomen voor deze gelegenheid. Thanx en een big bass hug vanaf deze kant.
Het optreden ging goed, al is een half uur natuurlijk zo voorbij. Ik heb er wel ontzettend van genoten en daarna in mijn pure spanningsboog nog even mijn muziekstandaard naar de gallemiezen (waar ligt dat?) geholpen. Je kunt zo ding blijkbaar niet inklappen als je niet eerst de schroeven los draait.
Er zijn twee biertjes die altijd extra lekker smaken. Het ene is het eerste biertje na de sex, het andere biertje smaakt zo lekker na het optreden. Ook deze keer was het een lekker biertje en het zou er niet bij één blijven. Dus lekker in het zonnetje zitten we nog wat te kletsen onder het genot van een biertje, ook dat is het harde bandleven. Later op de dag kuier ik wat rond en zie onder andere mijn bro Eric spelen met zijn Daddy’s Swing Unit. Terwijl Toets en ik het busje vol laden met onze meuk blijkt Stok zowaar nog een keer op het podium te verschijnen. Doet hij nu al auditie voor een ander band? Het blijkt dat hij gevraagd is om in te vallen bij een spontane jamsessie. Al te veel krijgen Toets en ik hier niet van mee want het busje staat al geladen voor de deur, en Amsterdam oud west is nu niet bepaald een veilige plek voor een busje volgeladen met kostbare instrumenten en apparatuur.
Tevreden rijden we naar huis toe, over zes weken pakken we onze zooi weer in voor een weekendje Winschoten, of all places. Tot die tijd gaan we nog even terug de repetitieruimte in om hier en daar nog wat nummers op te poetsen en nieuw materiaal in te studeren.
Maar eest nog even nagenieten met een biertje!
Wat moet ik er over schrijven? Ik ben niet gauw sprakeloos maar nu heb ik toch even tijd nodig om bij te komen. 1000 gedachten spelen door mijn hoofd en ik ben nog erg vol van het gebeuren. Het bandje waar ik deel van uit maak heeft de eer gehad om een festival te openen in Amsterdam, voor ons het tweede optreden in twee weken tijd, na de try-out nu dus de première gehad. Het was helaas niet zo druk wat ik jammer vond. Wat ik wel weer heel bijzonder vond was het feit dat er drie Weekendhikers in de zaal zaten:
Ron , Godelieve en Susan, ik vond het zo tof dat jullie speciaal waren gekomen voor deze gelegenheid. Thanx en een big bass hug vanaf deze kant.
Het optreden ging goed, al is een half uur natuurlijk zo voorbij. Ik heb er wel ontzettend van genoten en daarna in mijn pure spanningsboog nog even mijn muziekstandaard naar de gallemiezen (waar ligt dat?) geholpen. Je kunt zo ding blijkbaar niet inklappen als je niet eerst de schroeven los draait.
Er zijn twee biertjes die altijd extra lekker smaken. Het ene is het eerste biertje na de sex, het andere biertje smaakt zo lekker na het optreden. Ook deze keer was het een lekker biertje en het zou er niet bij één blijven. Dus lekker in het zonnetje zitten we nog wat te kletsen onder het genot van een biertje, ook dat is het harde bandleven. Later op de dag kuier ik wat rond en zie onder andere mijn bro Eric spelen met zijn Daddy’s Swing Unit. Terwijl Toets en ik het busje vol laden met onze meuk blijkt Stok zowaar nog een keer op het podium te verschijnen. Doet hij nu al auditie voor een ander band? Het blijkt dat hij gevraagd is om in te vallen bij een spontane jamsessie. Al te veel krijgen Toets en ik hier niet van mee want het busje staat al geladen voor de deur, en Amsterdam oud west is nu niet bepaald een veilige plek voor een busje volgeladen met kostbare instrumenten en apparatuur.
Tevreden rijden we naar huis toe, over zes weken pakken we onze zooi weer in voor een weekendje Winschoten, of all places. Tot die tijd gaan we nog even terug de repetitieruimte in om hier en daar nog wat nummers op te poetsen en nieuw materiaal in te studeren.
Maar eest nog even nagenieten met een biertje!
EIKEL
Terwijl de kosten voor de zorg net zo hard omhoog gaan als de wachtlijsten, een vader zijn eigen kind in stukken
hakt en je als amubulancemedewerker niet meer normaal je werk kan doen op zaterdagavond maakt de Haagse politiek zich zorgen over een stom spelletje op TV waar je de IQ van een garnaal voor nodig hebt.
Politicus, vijf letters
EIKEL
hakt en je als amubulancemedewerker niet meer normaal je werk kan doen op zaterdagavond maakt de Haagse politiek zich zorgen over een stom spelletje op TV waar je de IQ van een garnaal voor nodig hebt.
Politicus, vijf letters
EIKEL
13 oktober, 2006
Onzedelijk voorstel
Voor onze gig op zondag moest er nog even flink gerepeteerd worden, dus hebben we zowel gisteravond als vanavond alles uit de kast getrokken. Natuurlijk valt er dan wel eens een onvertogen woord, dat kan ook niet anders als je zo close met elkaar optrekt. Maar wat ik vanavond hoorde, deed de adem in mijn keel stokken. Zelf een doorgewinterde vloeker als ik kan nog van kleur verschieten.
Omdat we op een festival spelen en we redelijk strak in een tijdschema zitten, leek het ons een goed idee om i.p.v. een gitaar een andere stemming te geven, een reserve gitaar mee te nemen. Zelf was ik al van plan om naast “The Black Pearl” ook nog “Marloes” mee te nemen, gewoon als back-up voor het geval er een snaar breekt. Dan kan ik gauw switchen en verder spelen en gaat er geen kostbare tijd verloren met het wisselen van snaren. Dus staan er zondag drie of vier gitaren op het podium en twee basgitaren.
Komt er een zangeres met het lumineuze idee om mensen in te gaan huren die dan de gitaren en de bassen gaan verzorgen. Voor mij wilde deze dame die ik normaal als lief zou kwalificeren maar nu gelijk maar omdoopte tot “Fucking Angel” dan wel een vrouw vragen die mijn bassen zou gaan stemmen. Ze dacht mij hier een plezier mee te doen aangezien ik bekend sta als een liefhebber van leuke dames:
Eerlijk is eerlijk, ik zie liever een leuke meid als het paard van de bakker maar om te vragen of zij mijn bas gaat stemmen gaat echt veel te ver.
Ik wil graag voor een dame koken,
Misschien trek ik wel de beste fles wijn uit mijn wijnrek,
Maar mijn bas uit handen geven aan een vreemde dame?
NO WAY!!!
Ik heb ook gevoelens.
Omdat we op een festival spelen en we redelijk strak in een tijdschema zitten, leek het ons een goed idee om i.p.v. een gitaar een andere stemming te geven, een reserve gitaar mee te nemen. Zelf was ik al van plan om naast “The Black Pearl” ook nog “Marloes” mee te nemen, gewoon als back-up voor het geval er een snaar breekt. Dan kan ik gauw switchen en verder spelen en gaat er geen kostbare tijd verloren met het wisselen van snaren. Dus staan er zondag drie of vier gitaren op het podium en twee basgitaren.
Komt er een zangeres met het lumineuze idee om mensen in te gaan huren die dan de gitaren en de bassen gaan verzorgen. Voor mij wilde deze dame die ik normaal als lief zou kwalificeren maar nu gelijk maar omdoopte tot “Fucking Angel” dan wel een vrouw vragen die mijn bassen zou gaan stemmen. Ze dacht mij hier een plezier mee te doen aangezien ik bekend sta als een liefhebber van leuke dames:
Eerlijk is eerlijk, ik zie liever een leuke meid als het paard van de bakker maar om te vragen of zij mijn bas gaat stemmen gaat echt veel te ver.
Ik wil graag voor een dame koken,
Misschien trek ik wel de beste fles wijn uit mijn wijnrek,
Maar mijn bas uit handen geven aan een vreemde dame?
NO WAY!!!
Ik heb ook gevoelens.
Diploma
Tegenwoordig moet je in dit land overal een diploma voor hebben. Je kunt geen scheet meer laten als je hier niet gediplomeerd voor bent. Zelfs kinderen kunnen tegenwoordig niet zonder diploma, al op vier jarige leeftijd krijgen ze tegenwoordig een veterstrik diploma, waarna ze op gaan voor een zwemdiploma, middelbaar school diploma en noem de hele winkel maar op. Er is één ding waar je geen diploma voor nodig hebt. Dat is het kiezen voor een kind. Daar mag je zonder diploma aan beginnen. Je hoeft zelfs geen proeve van bekwaamheid af te leggen. Terecht, is mijn eerste gedachte.
Als er twee mensen zijn die uit oprechte liefde voor elkaar kiezen voor een kindje is dat het toppunt van geluk. Ik heb zelf geen kinderen maar wat moet het heerlijk zijn om je eigen kind te verschonen, voor te lezen, naar bed te brengen en op te zien groeien. Ik denk dat een kindje het meest kostbare bezit is wat je kunt krijgen. Je zult het koesteren, liefhebben en waarschijnlijk ook af en toe achter het behang willen plakken.
Helaas begint het er op te lijken dat steeds meer mensen dat laatste wel erg letterlijk schijnen te nemen. Ik lees steeds vaker in de krant over babymoord.
Hoe ziek ben je als je als vader of moeder je eigen kind vermoord? Hoe haal je het in je hersens, voor zover die dan aanwezig zijn, om je kind te mishandelen, gebruiken als wapen in een echtelijke ruzie of het na de geboorte te verdrinken in bad?
Ik vervloek de mensen die er zulke lage praktijken op na houden, had dan een condoom gebruikt, achterlijke idioot.
Helaas zijn dit soort mensen, voor zover je ze nog mensen kunt noemen, zelfs hier te stom voor.
Ik wil hier niet pleiten voor de doodstraf maar kunnen ze sterilisatie niet verplicht stellen?
Als er twee mensen zijn die uit oprechte liefde voor elkaar kiezen voor een kindje is dat het toppunt van geluk. Ik heb zelf geen kinderen maar wat moet het heerlijk zijn om je eigen kind te verschonen, voor te lezen, naar bed te brengen en op te zien groeien. Ik denk dat een kindje het meest kostbare bezit is wat je kunt krijgen. Je zult het koesteren, liefhebben en waarschijnlijk ook af en toe achter het behang willen plakken.
Helaas begint het er op te lijken dat steeds meer mensen dat laatste wel erg letterlijk schijnen te nemen. Ik lees steeds vaker in de krant over babymoord.
Hoe ziek ben je als je als vader of moeder je eigen kind vermoord? Hoe haal je het in je hersens, voor zover die dan aanwezig zijn, om je kind te mishandelen, gebruiken als wapen in een echtelijke ruzie of het na de geboorte te verdrinken in bad?
Ik vervloek de mensen die er zulke lage praktijken op na houden, had dan een condoom gebruikt, achterlijke idioot.
Helaas zijn dit soort mensen, voor zover je ze nog mensen kunt noemen, zelfs hier te stom voor.
Ik wil hier niet pleiten voor de doodstraf maar kunnen ze sterilisatie niet verplicht stellen?
Kabouter gooien
Als variant op het dwergwerpen presenteert The Troupe heden het vermaarde kaboutergooien
11 oktober, 2006
Laat maar
Het is al weer een paar jaar geleden dat ik verliefd werd op een vrouw die zich bevond in mijn directe vriendenkring. Het maakte me erg onzeker en ik wist niet zo goed wat ik er mee aan moest. Ik had haar leren kennen op een fietsvakantie en we hadden contact gehouden. We zagen elkaar af en toe, mailden elkaar en stonden af en toe als een paar schaduwboksers elkaar figuurlijk uit te dagen. Niet letterlijk, maar altijd was er wel geflirt over en weer. We hadden inmiddels besloten om het jaar daarop samen op vakantie te gaan. Gaandeweg sloeg bij mij de twijfel toe,wat moest ik hier nu mee. Stel je eens voor dat ik het haar vertelde: hoe zou ze dan reageren? Zou ze boos worden, zou ze me afwijzen, zou dit het einde beteken van de vriendschap of zouden we samen heel gelukkig worden? Weken was ik er mee bezig en nachten lag ik er wakker van, iets wat op den duur een zeer vermoeiende bezigheid is. Dit is het ook niet, dacht ik. En eerlijk gezegd hou ik niet van stiekem doen, normaal gesproken ben ik recht door zee, je moet toch kunnen zeggen dat je verliefd bent op iemand zonder een vriendschap in gevaar te brengen, dacht ik in mijn naïviteit. Helaas bleek de werkelijkheid toch iets anders te zijn.
Op een gegeven moment heb ik toch maar de stoute schoenen aangetrokken en haar verteld hoe mijn gevoelens voor haar lagen. Dit had ik beter niet kunnen doen. Zichtbaar geraakt vertelde ze me dat haar gevoelens niet wederzijds waren maar ze voegde er aan toe dat onze vriendschap nu nog closer zou worden. Helaas is dat niet gebeurt: Blijkbaar toch geschrokken draaide ze om als een blad aan een boom en i.p.v. die leuke goede vriendin die ze was geweest veranderde ze in een botte boerin. De vakantie is uitgelopen op een debacle en daarna heb ik haar vaarwel gezegd. Telkens als ik onderstaand nummer hoor vraag ik me af wat ik zou doen als het me weer zou overkomen.
Ik ging naar je toe met lood in m'n schoenen
ging ik naar je toe en ik keek je aan
Ik wilde het zeggen, ik moest het je zeggen
maar toen ben ik opeens weer naar huis terug gegaan
Omdat ik had nagedacht en m'n verstand zei
dat ik, wie weet, misschien wel voor schut zou hebben gestaan
want stel dat ik wel van jou hou
maar jij niet van mij
laat maar
laat maar
Ik ging naar je terug met knikkende knieen
ging ik naar je terug, maar ik heb het gedaan
Wat ik je moest zeggen, zei ik maar zo'n beetje
't was eigenlijk amper te verstaan
Omdat ik had nagedacht en m'n verstand zei
dat ik de tijd er eerst maar eens overheen moest laten gaan
zoals golven over het zand
zoals nachtvorst over het land
laat maar
laat maar
Maar toen opeens waren de rapen gaar
ik moest naar je terug en toen stond ik daar
met chardonnay en zalmtartaar, maar ja, ik dacht
dan maak ik het een beetje gezellig
En je keek me aan en je gaf me je hand
en die hand zette m'n hele lichaam in brand
weet je, ik moet je wat zeggen, riep ik
maar zo'n beetje wat jij toen al niet meer verstond
want je riep dat je meer van me hield
dan de sultan van Bagdad
de sultan van Bagdad
en je kuste me vol op mijn mond
en de wereld werd plat
Ik ga naar je toe met lood in m'n schoenen
ga ik naar je toe, dan is 't maar gedaan
ik ga het je zeggen, ik ga het je zeggen
of zal ik maar weer terug naar huis
Want stel dat ik van jou hou
maar jij niet van mij
laat maar
laat maar
Op een gegeven moment heb ik toch maar de stoute schoenen aangetrokken en haar verteld hoe mijn gevoelens voor haar lagen. Dit had ik beter niet kunnen doen. Zichtbaar geraakt vertelde ze me dat haar gevoelens niet wederzijds waren maar ze voegde er aan toe dat onze vriendschap nu nog closer zou worden. Helaas is dat niet gebeurt: Blijkbaar toch geschrokken draaide ze om als een blad aan een boom en i.p.v. die leuke goede vriendin die ze was geweest veranderde ze in een botte boerin. De vakantie is uitgelopen op een debacle en daarna heb ik haar vaarwel gezegd. Telkens als ik onderstaand nummer hoor vraag ik me af wat ik zou doen als het me weer zou overkomen.
Ik ging naar je toe met lood in m'n schoenen
ging ik naar je toe en ik keek je aan
Ik wilde het zeggen, ik moest het je zeggen
maar toen ben ik opeens weer naar huis terug gegaan
Omdat ik had nagedacht en m'n verstand zei
dat ik, wie weet, misschien wel voor schut zou hebben gestaan
want stel dat ik wel van jou hou
maar jij niet van mij
laat maar
laat maar
Ik ging naar je terug met knikkende knieen
ging ik naar je terug, maar ik heb het gedaan
Wat ik je moest zeggen, zei ik maar zo'n beetje
't was eigenlijk amper te verstaan
Omdat ik had nagedacht en m'n verstand zei
dat ik de tijd er eerst maar eens overheen moest laten gaan
zoals golven over het zand
zoals nachtvorst over het land
laat maar
laat maar
Maar toen opeens waren de rapen gaar
ik moest naar je terug en toen stond ik daar
met chardonnay en zalmtartaar, maar ja, ik dacht
dan maak ik het een beetje gezellig
En je keek me aan en je gaf me je hand
en die hand zette m'n hele lichaam in brand
weet je, ik moet je wat zeggen, riep ik
maar zo'n beetje wat jij toen al niet meer verstond
want je riep dat je meer van me hield
dan de sultan van Bagdad
de sultan van Bagdad
en je kuste me vol op mijn mond
en de wereld werd plat
Ik ga naar je toe met lood in m'n schoenen
ga ik naar je toe, dan is 't maar gedaan
ik ga het je zeggen, ik ga het je zeggen
of zal ik maar weer terug naar huis
Want stel dat ik van jou hou
maar jij niet van mij
laat maar
laat maar
10 oktober, 2006
09 oktober, 2006
Schijt in je nest
Na een afmattende hike van 18 km moest er gisteravond ook nog gerepeteerd gaan worden. Dus na het hiken gauw even een broodje gehaald met die saus waar mee je je medebandleden zo’n plezier doet, de cafeïne naar binnen gegoten en weer ready to rock ’n roll.
Eerst maar een uitgebreide evaluatie gehad van het eerste concert van Kneiper. De foto’s staan inmiddels online op de site en er is een gastenboek geopend, voelt u vrij om het te tekenen.
Daarna moest er hard gewerkt worden, want komende zondag staat immers alweer een concert voor de deur. We krijgen het nog druk met optredens. Het concert op 25 november te Groningen is nu ook definitief geworden en er schijnt nog meer aan te komen.
Hard werken gaat gepaard met krachttermen, boze tongen beweren dat ik hiermee begonnen ben, maar u als lezer weet wel beter. Ik ben immers zeer welbespraakt en in mijn vocabulaire valt slechts zelden een onvertogen woord te vernemen. Toch vliegen vanavond de nodige geslachtsdelen als warme broodjes door de oefenruimte, wordt regelmatig de hulp van god ingeroepen en meerdere malen valt te horen dat u uw behoefte kunt doen in bed danwel panty. Uiteraard in iets andere bewoordingen die ik echter omwille van de goede smaak niet zal herhalen. Het is tenslotte niet de bedoeling om u te shockeren.
Toch gaat het repeteren best lekker vanavond al ben ik in combinatie met de hike van 18 km toch wel erg moe als ik s’avonds in mijn kribbe spring, gelukkig zonder uitwerpselen. Vrijdagavond gaan we nog 1 keer repeteren waarna we op zondag 15 oktober onze kunsten ten gehore mogen brengen op het hoofdpodium van het Het Out ! West Festival wat plaats vindt in buurtcentrum De Havelaar aan de Douwes Dekkerstraat 2 te Amsterdam.
Kneiper zal gaan spelen om : 14:30 uur en de entree is gratis.
Ik hoop u daar te mogen begroeten!
Eerst maar een uitgebreide evaluatie gehad van het eerste concert van Kneiper. De foto’s staan inmiddels online op de site en er is een gastenboek geopend, voelt u vrij om het te tekenen.
Daarna moest er hard gewerkt worden, want komende zondag staat immers alweer een concert voor de deur. We krijgen het nog druk met optredens. Het concert op 25 november te Groningen is nu ook definitief geworden en er schijnt nog meer aan te komen.
Hard werken gaat gepaard met krachttermen, boze tongen beweren dat ik hiermee begonnen ben, maar u als lezer weet wel beter. Ik ben immers zeer welbespraakt en in mijn vocabulaire valt slechts zelden een onvertogen woord te vernemen. Toch vliegen vanavond de nodige geslachtsdelen als warme broodjes door de oefenruimte, wordt regelmatig de hulp van god ingeroepen en meerdere malen valt te horen dat u uw behoefte kunt doen in bed danwel panty. Uiteraard in iets andere bewoordingen die ik echter omwille van de goede smaak niet zal herhalen. Het is tenslotte niet de bedoeling om u te shockeren.
Toch gaat het repeteren best lekker vanavond al ben ik in combinatie met de hike van 18 km toch wel erg moe als ik s’avonds in mijn kribbe spring, gelukkig zonder uitwerpselen. Vrijdagavond gaan we nog 1 keer repeteren waarna we op zondag 15 oktober onze kunsten ten gehore mogen brengen op het hoofdpodium van het Het Out ! West Festival wat plaats vindt in buurtcentrum De Havelaar aan de Douwes Dekkerstraat 2 te Amsterdam.
Kneiper zal gaan spelen om : 14:30 uur en de entree is gratis.
Ik hoop u daar te mogen begroeten!
08 oktober, 2006
Erich Fried
Het is onzin, zegt het verstand... Het is belachelijk, zegt de trots... Het is onmogelijk, zegt de ervaring... Het is wat het is, zegt de liefde
07 oktober, 2006
De avond van het liefdeslied
Zowel in de muziek als in de poëzie is de liefde een grote bron van inspiratie. En terecht, want geeft u eens eerlijk toe:
Bent u nooit eens zo verliefd geweest dat u zingend en stralend door het leven huppelde met uw gedachte's bij die ene speciale persoon. Daarom ben ik heel erg benieuwd naar de paringsdans van poëzie en popmuziek die morgenavond op TV uitgezonden zal worden tijdens De Avond van het Liefdeslied. Dertien dichters kozen dertien muzikanten om samen een nieuw lied te schrijven over de liefde.
De dichters/muzikanten koppels bestaan uit de volgende personen:
Gerrit Komrij & Huub van der Lubbe
Ilja Leonard Pfeijffer & Ellen ten Damme
Hagar Peeters & Martin Buitenhuis (Van Dik Hout)
Neel Maria Min & Thé Lau
Erik-Jan Harmens & Roos (Roosbeef)
Peter Verhelst (B) & An Pierlé (B)
Manon Uphoff & Maarten van Roozendaal
Hafid Bouazza & Laïs (B)
Joost Zwagerman & Fréderique Spigt
Menno Wigman & Erik de Jong (Spinvis)
Antjie Krog & Wende Snijders
Kees 't Hart & De Jeugd Van Tegenwoordig
Alfred Schaffer & Bent Van Looy (Das Pop)(B)
De avond van het liefdeslied zal zondagavond 8 oktober uitgezonden worden op Nederland 3 om 20.30. Hoewel ik zelf niet gekluisterd zal zitten aan de buis wegens repetitie verplichtingen heb ik zojuist mijn video al ingesteld. Helemaal zonder roze bril zal ik dit stuk niet kunnen bekijken, ik heb wat kleine ondersteunende werkzaamheden gehad met betrekking tot de productie.
06 oktober, 2006
Muzikantenbak
Het komt vaak voor dat een muzikant een grote auto heeft. Het is simpelweg noodzaak om zijn dure instrumenten en bijbehorende apparatuur te vervoeren. Een contrabas past nu eenmaal niet in een Mini, en een beetje knappe basversterker laat zich niet proppen in een lelijke eend. Bekende muzikantenbakken zijn bevoorbeeld de bekende oude grote Volvo's. Degelijk gebouwde bakken die lang meegaan en waar een hoop zooi inpast. Met een Volvo Estate kun je al gauw de apparatuur van een gemiddelde rockband vervoeren. Recent onderzoek heeft echter uitgewezen dat die grote auto wel eens aangeschaft zou kunnen zijn met het oog op een heel ander doel, namelijk dat van de activiteiten na afloop van het concert met de bijbehorende groupies. Zelf heeft Kneiper volgende week zondag waarschijnlijk de beschikking over een heuse tourbus ;-)
Contrabas ontmoet piano
één van de voordelen van werken in een pand wat naast een kantoorruimte tevens een studio herbergt is de veelvuldige aanwezigheid van inspirerende mensen die zich bezig houden met musiceren en het schrijven van mooie liedjes, al is mooie liedjes weer zo simpel gezegd. Probeer het maar eens. Zelf kan ik het niet. Wel mag ik graag achter de oude piano gaan zitten die hier in de studio staat en schijnbaar achteloos wat pingelen. Eigenlijk kan ik totaal geen piano spelen, het is ook helemaal mijn instrument niet. Ik weet dat het instrument het complete bereik heeft van 8 volle akkoorden en daardoor geliefd is bij componisten, maar ik hoor liever een instrument wat minder bereik heeft maar juist daardoor zo veel kan zeggen. Uiteraard vind ik basgitaar en contrabas geweldig, maar als dat instrument mij niet uitgekozen zou hebben zou ik wellicht zijn gevallen voor de charme van een cello of de weemoedige klanken van een hees geblazen trompet.
Toch mag ik, zoals gezegd, in een verloren uurtje als de studio vrij is graag even achter de oude piano gaan zitten om daar wat voor me uit te denken terwijl ik zoek naar mooie klanken. Over alles wat er de afgelopen week gebeurd is, wat er gezegd is en hoe mensen mij soms weten te raken. Momenten waarop ik mijn gedachten de vrije loop laat en ik mijn grote bek niet nodig heb, er is toch niemand die het hoort. En er is niemand die met me meedenkt of me tegenspreekt. Soms haal ik wel een een paar mooie lijntjes uit de oude piano, die ik dan kan vertalen naar mijn contrabas. In tegenstelling tot de piano heeft deze wel soul. Zij praat tegen me, ze kan tevreden grommen als ik haar op de juiste wijze bespeel, ze huilt met me mee als ik verdrietig ben en brult als ik boos ben of pijn heb. Zo inspireren wij elkaar om het beste in ons beide boven te brengen.
De piano en de contrabas zouden een prachtige combinatie zijn: Beide gekrast door de tand des tijds maar muzikaal nog in optima forma;
De piano die technisch nagenoeg perfekt is met haar grote bereik van 8 oktaven en de contrabas met die geweldige bezieling.
Misschien moet ik ze eens aan elkaar voorstellen.
Toch mag ik, zoals gezegd, in een verloren uurtje als de studio vrij is graag even achter de oude piano gaan zitten om daar wat voor me uit te denken terwijl ik zoek naar mooie klanken. Over alles wat er de afgelopen week gebeurd is, wat er gezegd is en hoe mensen mij soms weten te raken. Momenten waarop ik mijn gedachten de vrije loop laat en ik mijn grote bek niet nodig heb, er is toch niemand die het hoort. En er is niemand die met me meedenkt of me tegenspreekt. Soms haal ik wel een een paar mooie lijntjes uit de oude piano, die ik dan kan vertalen naar mijn contrabas. In tegenstelling tot de piano heeft deze wel soul. Zij praat tegen me, ze kan tevreden grommen als ik haar op de juiste wijze bespeel, ze huilt met me mee als ik verdrietig ben en brult als ik boos ben of pijn heb. Zo inspireren wij elkaar om het beste in ons beide boven te brengen.
De piano en de contrabas zouden een prachtige combinatie zijn: Beide gekrast door de tand des tijds maar muzikaal nog in optima forma;
De piano die technisch nagenoeg perfekt is met haar grote bereik van 8 oktaven en de contrabas met die geweldige bezieling.
Misschien moet ik ze eens aan elkaar voorstellen.
04 oktober, 2006
Ontzet
Op het moment van schrijven ben ik ontzet en tolt mijn hoofd nog na. Figuurlijk dan, letterlijk valt het wel mee, geloof ik.
Ik heb vanavond met een paar mensen van Weekendhike het Leidens ontzet gevierd, een klein groepje, maar wel gevaarlijk gezellig. Al had het wat voeten in aarde om vandaag in Leiden te geraken. Liggen er geen blaadjes op de rails, dan verzint de NS wel om op last van de politie geen treinen te laten rijden tussen Haarlem en Leiden. Ik moest reizen via Amsterdam Sloterdijk. Nu had ik een half uur extra reistijd genomen om in Leiden te genieten van een maaltje hutspot maar dat ging dus mooi niet door. Net op tijd was ik bij de groep Weekendhikers die onder leiding van Woopi Leiden onveilig zouden maken.
Dat onveilig maken is aardig gelukt. Zo ben ik voor het eerst van mijn leven in een soort bungee jump geweest. Janneke vroeg: wie gaat er met me mee, Ik, hoorde ik mezelf zeggen. We stapten in een kooi aan twee grote elastieken waar je stevig in vastgesnoerd wordt waarna je met een vaart waar een F16 niet tegen op kan de lucht in geschoten waarna je nog tig keer over de kop gaat en tenslotte rustig wiegend naar beneden gaat. Daarna ben ik met Woopi nog in een soort van spin geweest. Eerlijk gezegd vond ik die erger dan de bungee jump, of zou het de combinatie zijn geweest?
Daarna werd het de hoogste tijd om eens wat aan het knorrende gevoel in mijn maag te doen. Geen hutspot, maar wel het bekende kermis voer zoals een hamburger, oliebol, loempia en een plaatselijke snack van banaan met slagroom, dacht eerst dat het iets te maken zou hebben met één of andere vage bar maar het viel mee. Alles lekker doorgespoeld met een biertje want het was tenslotte kermis. Ondertussen liepen we over een soort van braderie en ja hoor, met drie dames in de groep ben je dan de pineut. Dat werd tassen uitzoeken. Ron en ik wachten wel even. Zijn we er toch weer ingetrapt.
Daarna zijn we nog wat bandjes wezen luisteren. Ik kreeg gelijk zin om zelf het podium op te springen maar ik moet nog even wachten, volgende week zondag mag ik weer. Tenslotte zijn we via een mensen massa weer terug gelopen naar het station.
Gelukkig reden er weer treinen tussen Leiden en Haarlem en terwijl mijn hoofd nog natold van alle gebeurtenissen luister ik tevreden naar de muziek uit mijn MP3 speler. “A town called Malice” van the Jam, in gedachte verbaster ik het tot “A town called Leiden”, en ik moet mezelf inhouden om het niet luidkeels mee te bleren in de trein.
Leiden is in ieder geval een leuke stad die ik graag nog eens beter wil leren kennen.
Ik heb vanavond met een paar mensen van Weekendhike het Leidens ontzet gevierd, een klein groepje, maar wel gevaarlijk gezellig. Al had het wat voeten in aarde om vandaag in Leiden te geraken. Liggen er geen blaadjes op de rails, dan verzint de NS wel om op last van de politie geen treinen te laten rijden tussen Haarlem en Leiden. Ik moest reizen via Amsterdam Sloterdijk. Nu had ik een half uur extra reistijd genomen om in Leiden te genieten van een maaltje hutspot maar dat ging dus mooi niet door. Net op tijd was ik bij de groep Weekendhikers die onder leiding van Woopi Leiden onveilig zouden maken.
Dat onveilig maken is aardig gelukt. Zo ben ik voor het eerst van mijn leven in een soort bungee jump geweest. Janneke vroeg: wie gaat er met me mee, Ik, hoorde ik mezelf zeggen. We stapten in een kooi aan twee grote elastieken waar je stevig in vastgesnoerd wordt waarna je met een vaart waar een F16 niet tegen op kan de lucht in geschoten waarna je nog tig keer over de kop gaat en tenslotte rustig wiegend naar beneden gaat. Daarna ben ik met Woopi nog in een soort van spin geweest. Eerlijk gezegd vond ik die erger dan de bungee jump, of zou het de combinatie zijn geweest?
Daarna werd het de hoogste tijd om eens wat aan het knorrende gevoel in mijn maag te doen. Geen hutspot, maar wel het bekende kermis voer zoals een hamburger, oliebol, loempia en een plaatselijke snack van banaan met slagroom, dacht eerst dat het iets te maken zou hebben met één of andere vage bar maar het viel mee. Alles lekker doorgespoeld met een biertje want het was tenslotte kermis. Ondertussen liepen we over een soort van braderie en ja hoor, met drie dames in de groep ben je dan de pineut. Dat werd tassen uitzoeken. Ron en ik wachten wel even. Zijn we er toch weer ingetrapt.
Daarna zijn we nog wat bandjes wezen luisteren. Ik kreeg gelijk zin om zelf het podium op te springen maar ik moet nog even wachten, volgende week zondag mag ik weer. Tenslotte zijn we via een mensen massa weer terug gelopen naar het station.
Gelukkig reden er weer treinen tussen Leiden en Haarlem en terwijl mijn hoofd nog natold van alle gebeurtenissen luister ik tevreden naar de muziek uit mijn MP3 speler. “A town called Malice” van the Jam, in gedachte verbaster ik het tot “A town called Leiden”, en ik moet mezelf inhouden om het niet luidkeels mee te bleren in de trein.
Leiden is in ieder geval een leuke stad die ik graag nog eens beter wil leren kennen.
02 oktober, 2006
Walking on sunshine II
Op het moment van schrijven heb ik nog steeds het "Walking on sunshine" gevoel.
Gisteren om 15.00 uur verzameld in Café Sman, waar we begonnen met een biertje om ons toch wat moed in te drinken. Zenuwachtig René? Vraagt een mede-Kneiper me. Nee, antwoord ik met een stem die een halve oktaaf omhoog schiet. Natuurlijk ben ik zenuwachtig maar dat laat ik natuurlijk niet blijken als coole bassist. Dus sta ik er luchtig bij en worden passant de mouwen opgestroopt. Moon vind dat ik er zo nog cooler uitzie, zelf ben ik bang om met mijn bovenarmen op de tocht te staan dus ik rol mijn mouwen maar gauw weer naar beneden, een blessure kan ik nou niet gebruiken. We beginnen te bouwen, als jij nou daar ga staan, dan zet ik daar mijn versterker neer. Zo zijn we al gauw druk bezig met bouwen. Helaas hebben we als beginnende band nog geen roady’s. Stroom wordt aangelegd en na nog een biertje is het tijd voor een soundcheck. Zo, die staat hard zeg. Ik besluit om het optreden zonder oordopjes te doen, dit gevoel wil ik helemaal ondergaan.
Even na vijfen gaan we los. En hoe, Café Sman staat te trillen op zijn grondvesten en als een kudde wilde indianen op oorlogspad trekken we ten strijde, alles gevend wat we hebben. Mijn bas beukt, knalt en ronkt en als een machinegeweer produceer ik de ene strakke baslijn naar de andere. Veel te snel naar mijn zin is de eerste set afgelopen, zo de kop is eraf en het ging lekker. Hier en daar maak ik een praatje en zie zelfs een groupie in een Kneiper shirt rondlopen.
De tweede set verloopt vlekkeloos, in tegenstelling tot de derde set die wat minder goed verloopt.
Als goedmakertje besluiten we er nog maar een extra set tegenaan te knallen. We pikken de beste nummers eruit en die doen we gewoon nog een keer. Zo krijgt het publiek een toegift van 6 nummers. Als ik tijdens deze set om me heen kijk zie ik mijn 4 mede bandleden keihard werken en het erg naar hun zin hebben, zelf sta ik ook met een idioot brede grijns te spelen, wat heb ik het naar mijn zin! Tijdens het laatste nummer klim ik op al spelend op een barkruk om mijn bas aan de de bashemelpoort te tonen;
de toelatingscommissie, bestaande uit o.a. Phil lynott en John Entwistle besluit dat ik nog veel meer mag laten horen en knijpen tevreden een oogje toe.
Well done, moeten ze daarboven vast gedacht hebben.
Gisteren om 15.00 uur verzameld in Café Sman, waar we begonnen met een biertje om ons toch wat moed in te drinken. Zenuwachtig René? Vraagt een mede-Kneiper me. Nee, antwoord ik met een stem die een halve oktaaf omhoog schiet. Natuurlijk ben ik zenuwachtig maar dat laat ik natuurlijk niet blijken als coole bassist. Dus sta ik er luchtig bij en worden passant de mouwen opgestroopt. Moon vind dat ik er zo nog cooler uitzie, zelf ben ik bang om met mijn bovenarmen op de tocht te staan dus ik rol mijn mouwen maar gauw weer naar beneden, een blessure kan ik nou niet gebruiken. We beginnen te bouwen, als jij nou daar ga staan, dan zet ik daar mijn versterker neer. Zo zijn we al gauw druk bezig met bouwen. Helaas hebben we als beginnende band nog geen roady’s. Stroom wordt aangelegd en na nog een biertje is het tijd voor een soundcheck. Zo, die staat hard zeg. Ik besluit om het optreden zonder oordopjes te doen, dit gevoel wil ik helemaal ondergaan.
Even na vijfen gaan we los. En hoe, Café Sman staat te trillen op zijn grondvesten en als een kudde wilde indianen op oorlogspad trekken we ten strijde, alles gevend wat we hebben. Mijn bas beukt, knalt en ronkt en als een machinegeweer produceer ik de ene strakke baslijn naar de andere. Veel te snel naar mijn zin is de eerste set afgelopen, zo de kop is eraf en het ging lekker. Hier en daar maak ik een praatje en zie zelfs een groupie in een Kneiper shirt rondlopen.
De tweede set verloopt vlekkeloos, in tegenstelling tot de derde set die wat minder goed verloopt.
Als goedmakertje besluiten we er nog maar een extra set tegenaan te knallen. We pikken de beste nummers eruit en die doen we gewoon nog een keer. Zo krijgt het publiek een toegift van 6 nummers. Als ik tijdens deze set om me heen kijk zie ik mijn 4 mede bandleden keihard werken en het erg naar hun zin hebben, zelf sta ik ook met een idioot brede grijns te spelen, wat heb ik het naar mijn zin! Tijdens het laatste nummer klim ik op al spelend op een barkruk om mijn bas aan de de bashemelpoort te tonen;
de toelatingscommissie, bestaande uit o.a. Phil lynott en John Entwistle besluit dat ik nog veel meer mag laten horen en knijpen tevreden een oogje toe.
Well done, moeten ze daarboven vast gedacht hebben.
01 oktober, 2006
Walking on sunshine
Voor vanavond had ik de Juttersborrel op het programma staan, dit maal door mij georganiseerd. Het is traditie om enkele maanden na het juttersfestival nog even na te borrelen met de medewerkers van het juttersfestival. Een hapje en een drankje, een film waarop je kan toezien hoe het was en natuurlijk plannen bedenken voor volgend jaar.
Het was erg gezellig, maar ik was er af en toe niet helemaal bij met mijn gedachten. In gedachten stond ik al op het podium, niet van het Juttersfestival maar morgen, in cafe Sman. Samen met Toets stonden we ons er al op te verheugen. Afgesproken dat hij morgen om 14.30 uur bij me is op de Ampeg, "The Black Pearl" en de bassist naar het podium te brengen.
Verder nog wat gepraat over wat wel en wat niet te doen, de gein die we ongetwijfeld zullen trappen en eerlijk is eerlijk, ook over de zenuwen. Ik ben dan wel een coole bassist maar een heel klein beetje zenuwachtig ben ik wel, dat zal ik eerlijk toegeven. Het voelt niet onaangenaam, het is een beetje het gevoel wat je hebt op een eerste date met iemand die je erg leuk vindt. Het is spannend en je hebt het erg naar je zin, maar je vraagt je stiekem wel af wat zij van je vind en of zij het ook zo leuk heeft met jou, en of je haar nog een keer zult zien. Je voelt een vreemde kriebel in je buik die niet onaangenaam is en je loopt rond met een big smile op je gezicht:
"Walking on sunshine" heet dat gevoel, precies wat ik nu ook heb, heerlijk.
Over 24 uur is het optreden voorbij en kan ik u vertellen hoe het was geweest. Of ik dan nog steeds "walk on sunshine" of dat ik dan de blues speel. één ding weet ik zeker: ik ga er erg van genieten, of zoals mijn bassbro me zojuist mailde:
Rock on!
Het was erg gezellig, maar ik was er af en toe niet helemaal bij met mijn gedachten. In gedachten stond ik al op het podium, niet van het Juttersfestival maar morgen, in cafe Sman. Samen met Toets stonden we ons er al op te verheugen. Afgesproken dat hij morgen om 14.30 uur bij me is op de Ampeg, "The Black Pearl" en de bassist naar het podium te brengen.
Verder nog wat gepraat over wat wel en wat niet te doen, de gein die we ongetwijfeld zullen trappen en eerlijk is eerlijk, ook over de zenuwen. Ik ben dan wel een coole bassist maar een heel klein beetje zenuwachtig ben ik wel, dat zal ik eerlijk toegeven. Het voelt niet onaangenaam, het is een beetje het gevoel wat je hebt op een eerste date met iemand die je erg leuk vindt. Het is spannend en je hebt het erg naar je zin, maar je vraagt je stiekem wel af wat zij van je vind en of zij het ook zo leuk heeft met jou, en of je haar nog een keer zult zien. Je voelt een vreemde kriebel in je buik die niet onaangenaam is en je loopt rond met een big smile op je gezicht:
"Walking on sunshine" heet dat gevoel, precies wat ik nu ook heb, heerlijk.
Over 24 uur is het optreden voorbij en kan ik u vertellen hoe het was geweest. Of ik dan nog steeds "walk on sunshine" of dat ik dan de blues speel. één ding weet ik zeker: ik ga er erg van genieten, of zoals mijn bassbro me zojuist mailde:
Rock on!
Abonneren op:
Posts (Atom)
