Natte ramen

Omdat gitarist René waarmee ik normaal mee rij vanavond verhinderd was, werd ik deze avond opgehaald door Peter (met stokjes) om eerst te eten bij Peter en Moon thuis om daarna door te gaan naar de repetitieruimte. Via wat kruip door, sluip door verkeer bereiken we hun huis alwaar heerlijke etensgeuren ons tegemoet walmen. Na een hartelijk, Hallo schat, we zijn thuis, volgt een korte kennismaking met een grote hond (brr) en kat en nog een kat die na morgen een jeweetwel kat zal zijn en bezichtigen we het drumhok van Peter waarna we aanschuiven. Wat is het toch lekker als er voor je gekookt wordt. Zou dat de reden zijn dat er zoveel mensen trouwen? Ik ga het toch eens overwegen ;-)

Na een heerlijk maal gaan we richting oefenruimte alwaar we vanavond wat nieuwe nummers gaan uitproberen waaronder “Ik kan het niet alleen”van De Dijk. Natte ramen is een stukje wat in de tekst zit, dit wordt deze avond wel erg letterlijk genomen. De condens staat op het raam en de rock ’n roll druipt er weer vanaf vanavond. Of dit nu komt doordat ik in dit stuk wat ruimte krijg om eens lekker te slappen weet ik niet, maar dit wordt mijn nieuwe favoriet, naast “My Sacrifice” van Creed natuurlijk.
Het wordt tijd voor het volgende nieuwe nummer, “In the Shadows” van Rasmus. Zowel het nummer als de band zijn mij onbekend, maar het heeft wel een heerlijke bassgroove, die ik samen Peter Keys even uit zoek. (Peter Keys zoekt hem uit, ik drink ondertussen even een biertje)

Net als het echt lekker begint te lopen, landt er een helikopter in de oefenruimte. Althans, zo klinkt het. Even wordt gevreesd voor een uitrukkende traumahelikopter en om e.e.a. sfeervol te ondersteunen wordt spontaan “Goodnight Saigon” ingezet van Billy Joel. Gelukkig blijkt het nogal mee te vallen, het zijn de batterijen van de draadloze microfoon die op blijken te zijn. Er zaten pas nieuwe batterijen in en we vragen ons af wat Moon, onze zangeres, doet met al die batterijen. Daar ze echter erg lekker gekookt heeft voor mij en Peter vanavond besluit ik voorzichtig te zijn met voor de hand liggende opmerkingen over vrouwen en batterijen. Peter is minder voorzichtig, hij is dan ook al een tijdje met haar getrouwd.

Na afloop krijg ik een lift van de andere gitarist, Johan, die me weer keurig thuis brengt. Ik voel me heel bijzonder dat er zo met me om gegaan wordt. Het is toch wel erg luxe om telkens weer gehaald en gebracht te worden.