Hollands kustpad

Vandaag ben ik met Weekendhike wederom op stap geweest. Dit maal werd er een stuk van het Hollands Kustpad gelopen. Een thuiswedstrijd voor mij, aangezien de start in Beverwijk is. Al op het station zie ik de nodige bekenden van Weekendhike aankomen. Gelukkig ook weer wat nieuwe gezichten erbij, voor mij althans. Dat zullen zij ook wel gedacht hebben, kijk, een nieuw gezicht. Na het uitwisselen van de beleefdheden variërend van, aangenaam, ik ben René, tot hé hallo, hoe is het met jou, gaan we op pad. Met een aantal Weekendhikers ben ik vorige week zondag nog op pad geweest en al gauw pakken we het gesprek op waar we afgelopen zondag gebleven waren. Men informeert naar de band en wanneer de eerste optredens zijn en al spoedig valt de rest van de groep in. Goh wat leuk, speel je in een band, wat doe je?
Uiteraard kan ik het niet laten om met verve te vertellen over Kneiper, immers, waar het hart van vol is loopt de mond van over. En zo keuvelend gaat het op weg richting Wijk aan Zee. Via wat kruip door, sluip door komen we in het duingebied rondom Corus, en zolang je Corus in de rug houdt ziet het er fraai uit. Spoedig stuiten we op een genetisch gemanipuleerde paashaas, zou het door Corus komen? Ik heb nog nooit een paashaas gezien met een lengte van 1.80, maar het is wel handig voor het kerstdiner. Helaas heeft deze paashaas de eieren wel erg grondig verstopt want ze zijn niet te vinden. Later op de dag wordt dit echter meer dan goed gemaakt door een van de drie Judithen die chocolade eitjes gevuld met bananencrème mee blijkt te hebben.

In Wijk aan Zee wordt een bezoek gebracht aan het vermaarde Sonnevanck alwaar genoten wordt van de bekende cappuccino met appelgebak. Bij andere Hikers vindt de thee gretig aftrek en druk verhalend dat Andre Hazes echt niet kan en dat Iron Maiden cool is zijn we spoedig voldoende gelaafd om aan het volgende deel van de trip te beginnen. Deze voert ons de duinen in en onder het genot van een weldadig zonnetje lopen we een donker bos in. Hadden we het eerder al over de paashaas, dit bos doet de verbeelding parten spelen want al spoedig passeren achtereenvolgens een niet van rechts komende Grote Smurf, Roodkapje, De grote boze wolf, Bor de Wolf en Ed en Willem Bever ons pad. Na een tijdje belanden we gezamenlijk in een zonnige duinpan waar we heerlijk gestrekt gaan, onder het genot van de eitjes van Judith. Na een half uurtje lekker te hebben gelegen ( het dreamteam van Weekendhike) gaan we weer op pad. Hier stuit ik op een klein probleem, mijn knie zegt krak, en ik zeg een woord wat ik omwille van de gevoelige lezers niet zal herhalen, maar lastig is het wel. Zoals altijd houd ik mijn poot stijf en zo hobbelen we vrolijk verder door een indrukwekkend landschap. Het gaat nu richting Castricum en even wordt ik weer aangewezen als stagiaire kaartlezer, om zodoende bij een goede horecagelegenheid te eindigen, alwaar de nodige trekhaken geprobeerd worden, uit de eerste komt witbier, uit de tweede Amstel en uit de derde Affligem. Na een trappist ga ik overstag voor een van de trekhaken en geniet ik na met affligem. Al doende vrolijk keuvelend komt de tweede Weekendhike groep van die dag er ook aan gelopen en zoetjes aan gaat de een na de ander naar huis.

Stephan, de kaartlezer van vandaag en ik blijven als laatste over. Ik zal ook niet als laatste overblijven. Wij besluiten deze dag af te sluiten met een etentje en genieten achtereenvolgens van drie soorten soep ( de Weekendhiker heeft immers stevige trek) en een schotel sparerib waar we onze vingers bij aflikken.
Helaas zien we de trein voor onze neus wegrijden en besluiten de bus naar Beverwijk te pakken. Hier nemen we afscheid van elkaar, maar niet zonder de belofte elkaar gauw weer te treffen.