Gaykrant

Toen ik in januari begon met dit weblog had ik wel ongeveer een beetje een idee wat ik wilde delen. Mijn wandelingen, muziek en mijn soms rare hersenspinsels zouden de voornaamste belevenissen zijn die op mijn weblog thuishoren.
Wat ik beslist niet kwijt wilde in wat ik zie als een soort van persoonlijk dagboek, zijn de persoonlijke gebeurtenissen die mij echt raken en waaruit boosheid of verdriet voortvloeit.
Vandaag heb ik besloten om met deze regel te breken. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik oprecht geschokt door de bekrompen ideeën van mensen die wel heel erg dicht in mijn persoonlijke leefomgeving zitten.

Op het moment dat ik dit schrijf is er familie over vanuit Amerika. Een tante die in de jaren 60 samen met haar man naar Amerika emigreerde. Al die tijd hebben zij en haar man vastgehouden in wat in de jaren 60 werd gezien als normen en waarden en inmiddels zijn deze normen en waarden wat veroudert. In plaats van met haar tijd mee te gaan hebben zij, als emigranten, er voor gekozen om hardnekkig vast te houden aan die tijdgeest en deze waar mogelijk uit te dragen. Op zich is daar niet zoveel mis mee maar….
(en wat ik nu ga opschrijven is louter en alleen mijn persoonlijke mening!)

Ik heb het verhaal gehoord dat zij van de week een stukje las in de Libelle of de Viva of weet ik veel wat voor blad, en daarin wordt iedere week een kijkje genomen bij lezers thuis. Er wordt dan gekeken naar hoe dat gezin leeft, wat ze eten en wat ze voor schilderijtje boven de bank hebben hangen. Hoewel het niet mijn keuze is om aan dit soort artikelen aandacht te besteden vind ik het verder prima, blijkbaar is er behoefte aan.

In het laatste blad wordt er in huis gekeken bij een homostel. Moet kunnen, vind ik. Persoonlijk maakt het mij niet uit of je hetero of homo bent.
Mijn tante dacht hier nogal anders over en verkondigde dat homo’s afschuwelijk waren.
Helaas heb ik dit hele verhaal pas achteraf gehoord, wat misschien maar beter is ook. Ik had mijn grote mond wel eens niet kunnen houden.
Gelukkig heb ik voor dat soort momenten een weblog en ik hoop dat ze dit leest.

Het maakt mij, en samen met mij miljoenen andere mensen, niets uit of iemand hetero of homo is. Ik zal je er niet op beoordelen.
Wat ik wel afschuwelijk vind is dat er mensen zijn die zich een beeld vormen over alles en iedereen wat afwijkt van hun eigen benauwde norm en deze vervolgens afwijzen. Ik vraag me af waar ze dit soort waanideeën vandaan halen. Komen die uit de Amerikaanse media, krijg je dit te horen in de kerk waar zij zo graag mee pronkt of is dit louter haar eigen angst van "wat de boer niet kent, dat eet de boer niet"?
Op het moment dat iemand die tot mijn kennissenkring of familie behoort, zich zondigt aan uitspraken als"homo's zijn afschuwelijk" en deze oprecht meent, krijg ik last van plaatsvervangende schaamte en ik vraag me dan af, hoe durft u zich Christen te noemen?

Ik heb begrepen dat ze van de week nog even mijn huis wil bewonderen.Ik denk dat ik, bij wijze van stil protest, een gaykrant ga kopen en die pontificaal op de salontafel neerleg, goed zichtbaar zodat je er niet om heen kunt.