Quarterlife crisis

Vandaag las ik in de krant dat de Quarterlife crisis zijn opmars maakt in Nederland, niet te verwarren met een quarterpounder, zo'n vies vettig broodje waarop een zielig restantje ligt van wat ooit eens een blij varken is geweest die nu rondzwemt in een vettige saus waarin als een groene oase een verlept blaadje sla eenzaam rond dobbert.
Evenmin is het een kwart van de midlife crisis, al schijnt het dat als je de quarterlifecrisis je minder kans hebt op een midlife crisis, het is maar waar je voorkeur naar uitgaat.

De Quarterlife crisis kenmerkt zich door het continu te lopen twijfelen en niet te durven kiezen, althans dat is in het kort de omschrijving die ik er uit op kan maken. En ik maar denken dat ik onzeker ben. Dat valt best mee, ik heb slechts een quarterlifecrisis. Toch wat onthutst wil ik al naar de medicijnkast lopen om daar een flinke dosis prozac of rohypnol te pakken maar ik kan niet kiezen tussen deze twee, dit zou wel eens een symptoom van deze crisis kunnen zijn, immers, niet kunnen kiezen behoort tot het ziekte beeld. Danig van slag loop ik terug naar de krant om het artikel verder te lezen.

Er staat dat je begin 30 bent, dat klopt, en je een management functie hebt, dat klopt niet, af en toe schop ik beroepshalve wat artiesten op het podium maar om mezelf nou manager te noemen vind ik wat ver gaan, het enige waar ik manager over ben is mijn eigen huishouden en die manager is al lang overwerkt, getuige de zooi op tafel en de afwas die al een week staat. Ik lees verder.
Je twijfelt over gezins uitbreiding, das ook niet waar, nou ja niet helemaal dan. Kinderen lijken me best leuk maar ik heb altijd geleerd dat ik daar een vrouw voor nodig heb. Zou ik best willen, lijkt me best gezellig maar ik heb er geen.
Ik lees verder: Je wilt zo veel mogelijk van het leven genieten en eruit halen wat erin zit. Rond je dertigste komt echter het besef dat je steeds meer verantwoordelijkheden krijgt. Een middelmatig leven ligt op de loer. Dat strookt niet met elkaar, dat veroorzaakt een crisis: de Quarterlife crisis. Dat ik zoveel mogelijk van het leven wil genieten is absoluut waar, dat lukt me dan ook prima, hoezo middelmatig leven? Ik doe wat ik leuk vind en getuige het feit dat ik daar alweer bijna acht jaar mijn boterham mee verdien zal ik dat wel niet zo onaardig doen, natuurlijk kijk ik wel om me heen voor een andere baan maar het is zeker niet zo dat ik me verveel in mijn huidige baan, ik hou alleen graag een breed blikveld.

Opgelucht haal ik adem, volgens mij valt het wel mee met die Quarterlife crisis van mij, er is niks mis om soms te twijfelen over beslissingen die je moet maken, het tekent dat je er serieus over nadenkt.

Alle wegen liggen immers nog open en het kan erg boeiend zijn om eens een onverwacht pad in te gaan en te zien waar je uitkomt.