Chili con carne met chocolademousse

Al enige tijd was ik aan het rondkijken voor een nieuw gasfornuis met bijbehorende pannenset. De pannenset was ik gauw over uit, Tefal natuurlijk. Want daarin kun je de lekkerste eieren bakken. Maar nu nog een bijbehorend gasfornuis. Eigenlijk wil ik, als kok van "De gevulde kippenkont" natuurlijk graag een Boretti, maar ja, dat is niet echt handig als wilt backpacken. En u had natuurlijk al lang begrepen dat het om een éénpitsgasbrander ging met schroefventiel. Ik ga de komende tijd wat vaker een weekendje weg en er gaat niks boven een beetje op je ballen zitten voor een tentje en ‘s ochtends water te koken voor de koffie en een eitje te bakken en dan ‘s avonds wat te prutten in een te klein pannetje terwijl je thuis een dijk van een keuken hebt met magnetron en een espressoapparaat.

Het is ongeveer hetzelfde als slapen op een self inflatable matje terwijl je thuis een dijk van een bed hebt. Helaas heeft Auping nog steeds geen opblaasbare bedden en opblaasbare verstelbare lattenbodems maar het voordeel van een paar nachten doorbrengen op je self inflatable is dat je dan je rug weer eens in standen krijgt die je thuis nooit voor elkaar krijgt.


Terug naar de gasbrander. Ik ben als een blok gevallen voor de Markill Hot Shot zoals op bijgevoegde foto staat. De prijs was erg aangenaam, met één druk op de knop heb je vuur en als je hem inklapt past hij desnoods in je broekzak (wel eerst even laten afkoelen anders krijg je gebraden ballen). Om te proberen kreeg ik er van de winkelier een paar gratis maaltijden bij. Wat te denken van chili con carne met chocolademousse? Instant uiteraard, zoals een ware backpacker betaamt. Beetje kokend water erbij en je hebt Chili con carne, voor de Mousse volstaat koud water. Zodat ik eigenlijk geen brander nodig heb als ik genoegen zou nemen met diners bestaande uit chocolademousse en/of vanillemousse. De komende tijd ga ik dus allerlei instant maaltijden uitproberen. Ik zag al gevriesdroogde vacuüm verpakte hamburgers liggen, hartkeks erbij en klaar is de backpacker.

Uiteraard moest het setje gelijk uitgeprobeerd worden. Er stond op de verpakking dat de brander 2minuten en 50 seconden nodig heeft om één liter water aan de kook te brengen. Dat klopte. Wat er niet bijstond was het aantal decibellen wat de brander produceerde. Een naverbrander op een F16 is er jaloers op, zachtjes een eitje koken en een kopje thee en daarmee dat leuke meisje verrassen wat in dat tentje naast je slaapt zit er niet in. Als je de brander ontsteekt staat defensie klaar met luchtafweergeschut.

Nu nog op zoek naar instant eieren...

1985

Voor het eerst sinds 1963 werd er weer een elfstedentocht gereden, Michail Gorbatsjow wordt de nieuwe partijleider van Rusland en het Greeanpeace schip “Rainbow Warrior” wordt door Frankrijk tot zinken gebracht.

Het is 1985 en ik ben 12 jaar oud. Dat jaar ga ik voor het eerst naar de middelbare school, kom erachter dat meisjes soms helemaal niet stom zijn (en uiteindelijk toch weer wel stom zijn) en Sting brengt de LP “The dream of the blue turtles” uit. Op dat moment kan me dat totaal niet boeien. Ik luister dan liever naar Dire Straits en Bruce Springsteen. The Police vond ik altijd erg goed, maar die zijn op dat moment net een jaar uit elkaar en Sting is me op dat moment veel te sloom. Gelukkig weet ik tegenwoordig beter.
Het enige goede album wat Bruce Springsteen ooit maakte was de River, en dat deed hij al in 1980.
Dire Straits draai ik nog maar zelden, hoewel ik wel hun meeste werk in huis heb. Meisjes zijn nog steeds afwisselend leuk en lief en soms ook zo stom en Sting maakt nog steeds prachtige platen, zoals hij dat in 1985 ook al deed.

Op “The dream of the blue turtles” zijn naast Sting nog een aantal, toen vaak onbekende artiesten, te horen. Wat dacht u bijvoorbeeld van de toen jonge bassist Darryl Jones,die tegenwoordig met de Stones mee op tournee mag, of saxofonist Branford Marsalis. Toen afkomstig uit de jazzhoek, hij had gespeeld bij de bigband van Art Blakey, bij Clark Terry, en bij Blakey's Jazz Messengers. Vanaf 1982 tot en met 1985 speelde hij in de groep van zijn oudere broer Wynton en daarna ging hij dus met Sting aan de gang. Omar Hakim en Kenny Kirkland had ik toen ook niet begrepen. Het waren immers stuk voor stuk jazzmuzikanten en als 12 jarige associeerde ik jazzmuziek met louter herrie. Als 34 jarige weet ik beter. Er is inderdaad een hoop toet-piep-knor jazz maar er zijn ook prachtige albums gemaakt.

The dream of the blue turtles is geen jazz album, net zomin als Norah Jones ooit een jazzalbum gemaakt heeft. The dream of the blue turtles is een fantastisch popalbum en toen ik vanmiddag bij de kringloopwinkel deze LP zag liggen voor 2 EURO’s, moest ik het hebben.

22 jaar na dato is dit nog steeds een prachtig album wat ik nu, in tegenstelling tot toen, erg kan waarderen. Tevreden zit ik in mijn luie stoel en geniet van deze tijdloze, prachtige muziek.

CD opnames V

Zaterdag 21 april

Terwijl ik om 17.00 de pan met soep op het vuur zet luister ik naar de ruwe mix van de CD. Ik zet het vuur laag en besluit nog even te gaan liggen om te luisteren. De ideale luisterpostie is immers onderuitgezakt in je luie stoel met je voeten op de voetenbank. Om 18.45 schrik ik wakker. Het is blijkbaar een rustgevende CD aan het worden. De soep is inmiddels drooggekookt en mijn trein vertrekt over 20 minuten. Tijd om te gaan dus, dan maar een broodje scoren onderweg.

Terwijl ik onderweg wat eet en wat koffie naar binnen slemp om weer een beetje mens te worden denk ik na over wat er allemaal moet gebeuren dit weekend wil ik zondag met een definitieve master weer naar huis gaan. De toetsen mogen wat zachter, drums wat feller, etc etc. Bas hoeft niet zoveel aan te gebeuren. Niet echt verwonderlijk. Ampeg levert nu eenmaal de beste voorversterkers en de bassist doet de rest. Om 21.10 haalt Eric me op van station Breda en we hebben het zoal over de dingen die morgen moeten gebeuren.

De volgende morgen zitten we al om 11.00 in de studio, “Upstairs @ Eric’s”, waar het vandaag gaat gebeuren. De afgelopen week hebben we met de hele band de CD beluisterd en alle commentaren heb ik meegenomen. Per nummer zijn we gauw drie kwartier bezig, sommige nummers hebben wat meer tijd nodig.
We zetten een gate op de drums, gebruiken hier en daar wat compressie en veranderen de EQ op verschillende kanalen. Als ik het nummer waarin ik contrabas op speel ga afmixen probeer ik wat uit. Andere EQ, beetje flange, compressie misschien? Uiteindelijk halen we alles er weer af en gebruiken de track zoals het is. Uiteindelijk klinkt mijn contrabas zo wel heel natuurlijk. Hier en daar halen we wat tweede stem weg, toch niet zo mooi. En iedere keer weer opnieuw luisteren. Is het zo goed, kunnen we hier nog wat aan doen? Behoorlijk vermoeiend maar uiteindelijk hebben we het beste resultaat bereikt. Meer is niet haalbaar, tenzij we opnieuw gaan inspelen en met overdubs gaan werken. We laten het zo. Het is goed.
Om 18.30 sta ik weer beneden met een Master CD.

HIJ IS AF!!!!

Mijn aandeel zit er nu op. Morgen moet er gefotografeerd worden en wordt er een mooie hoes gemaakt. Dit laat ik graag aan anderen over. Mixen vind ik erg leuk, me bezighouden met foto’s, fotoshoppen en printen boeien me niet. Ieder zijn specialiteit. De ideeën die ik gehoord heb van onze toetsenist/gitarist/hoesontwerper (multitalentje) lijken me prachtig.
Uiteraard zal ik het melden wanneer en waar de CD gepresenteerd gaat worden en wanneer hij in de verkoop gaat.
Maar eerst laat ik morgen het definitieve eindproduct horen aan mijn mede-bandleden.

Vergeet mij niet

Toen ik een aantal jaar geleden iemand moest loslaten waar ik er dol op was heb ik wat myosotis geplant in de tuin, beter bekend als vergeet mij niet. een plantje wat ieder jaar wel weer terugkomt in je tuin, altijd op een andere plaats.
Terwijk ik vandaag wat in de tuin bezig was zag ik dat ze dit jaar een plekje had gekozen aan de kant van het water. Toepasselijker kan bijna niet. Volgens een oude mythe komt de plant aan haar naam door de volgende gebeurtenis:

In de middeleeuwen waren eens een ridder en zijn geliefde langs een rivier aan het wandelen. Bij het plukken van een bosje bloemen viel hij door de zwaarte van zijn harnas in het water. Terwijl hij verdronk gooide hij het bosje bloemen naar zijn geliefde en riep "Vergeet mij niet".

Dit jaar staat mijn vergeet mij niet dus aan de waterkant. Drie kleine blauwe bloemetjes.
Ik ben haar nog niet vergeten en als ik de bloemen zie staan vraag ik me even af hoe het nu met haar zal gaan. Ik hoop dat ze haar geluk gevonden heeft.

Vlagvertoon

Ik ben net weer thuis van een tweetal voorstellingen met Faust, waarvan één hilarische voorstelling. Zoals bekend fungeer ik in theater zonder trekkenwand als levende vlaggenstok. Vanavond ging dat niet helemaal vlekkeloos. De wet van Murphy deed zijn intrede op pijnlijke wijze.
Toen ik in het eerste bedrijf opkwam met de vlag met daarop het logo van “Scoutin for Boys” gleed de onderste stang uit het doek vandaan. Momentje, dit is een budgetproductie, ff de vlaggenmast goed stellen. Uiteraard nam ik me voor om dit in het tweede bedrijf niet nog een keer te laten gebeuren, dus backstage tapete ik, in het donker de onderkant van de “Kabouteractiefront” vlag vast met podiumtape. Jammer dat je in het donker niet zo goed kan zien wat je doet en je dan de vlag verkeerd oprolt.
Prachtig marcherend kom ik op, het ziet er geweldig uit. Ik laat de vlag zakken en er komt totaal geen reactie uit de zaal. Wat is dat nou?? Pas na 2 minuten denk ik het door te hebben, terwijl de band lag blauw van het lachen en ik daar stond met de vlag….
Beetje jammer dat ik de vlag achterstevoren hield. Met een komische gebaar hebben we de vlag omgedraaid en met buikpijn van het lachen stond ik te schuddebuiken, gelukkig goed verstopt achter de vlag.

Gelukkig hebben we volgende week weer een theater met een trekkenwand, nu wel goed opletten dat ik de vlaggen goed in hang. Ik zal de komende weken wel flink het zakkie zijn als ik de vlaggen in hang.

Hé muts, hang je die vlag wel goed op!

CD opnames IV

Terwijl ik gisteren bezig was met de CD verkoop tijdens de laatste Mattheus in Oosterhout, kreeg ik ineens een ander Cd’tje in handen gedrukt van bro Eric. Luister hier maar eens naar.
En daar stond ik, met in mijn handen de ruwe mix van wat de CD van Kneiper moet gaan worden.
Enigszins terughoudend liet ik hem zien aan Egon waarop hij beslist zei: Die gaan we draaien op de terugweg. Enigszins wit trok ik weg. Oeps, daar sta je tegenover één van de beste bassisten van Nederland die heel beslist zegt dat hij de CD wil horen van het bandje waar je in speelt en waar je ooit in een ver verleden les van hebt gehad.

Terwijl we met de bus Oosterhout uit rijden doen we verwoede pogingen om de CD speler aan de praat te krijgen. Hij zwijgt in alle talen waarop besloten wordt om de gettoblaster uit de laadruimte te halen. Na wat gerommel tussen flightcases heb ik hem in mijn handen. Helaas wil ook deze niet meewerken. Shit, zou de CD zo slecht zijn geworden dat alle CD spelers hem spontaan gaan weigeren?

Tegen 23.00 stap ik mijn huiskamer binnen en zet de CD op. Hij doet het! Het eerste nummer ben ik wat afwachtend en kritisch. Hmm, het is niet helemaal. Hier moet nog een hoop aan geschaafd worden. Maar bij het tweede nummer verschijnt er een grijns op mijn gezicht en tijdens het derde nummer breekt het ijs definitief. Damned, we’re fuckin good! Ik ben echt enthousiast en begin gelijk een lijstje te maken voor de definitieve eindmix. Dit nog een beetje aanpassen, hier mag de zang wat minder, daar mag de gitaar wat voller. Misschien nog een beetje compressie op de bas. Maar de basis is fantastisch en enthousiast mail ik hem rond naar de andere bandleden. De volgende avond maak ik, als geintje, al een radio remix van één van de nummers. 17 april komen we samen om e.e.a. te bespreken. Tot die tijd wil ik hem beluisteren op zoveel mogelijk verschillende sets. 22 april gaan Eric en ik de eindmix maken.
Hoes ontwerp wordt inmiddels besproken en eigenlijk willen we hem gaan presenteren tijdens een concert.

Hij wordt echt gaaf!!!!!

Parkeerplaats

Het vinden van de juiste vrouw na je 30ste is net zoiets als het zoeken naar een parkeerplaats in het centrum van Amsterdam op een drukke zaterdag. De beste plekken zijn al bezet en wat overblijft zijn de plaatsen voor invaliden.

Gelukkig reis ik meestal per trein dus heb ik geen last van het niet kunnen vinden van een parkeerplaats ;-)