Nijmegen, niet te koop

Vandaag afgezakt naar Nijmegen, om daar samen met mijn Bassbro een dagje te gaan basscruisen. Als ik op het station sta blijkt hij nog in de file te staan, hetgeen mij mooi de gelegenheid geeft om een bak koffie te scoren. Net als ik mijn tweede bak wil gaan halen, de file blijkt langer als ik dacht, gaat mijn mobiel af;
Ik sta voor het station.
Das mooi, koffie?
Ja, is goed.

En zo balanceer ik door het station met twee verse dampende koffie op weg naar buiten waar ik bij hem in de auto stap. Met een luid ”gas Bas” scheuren we weg. Om uit te komen bij een “met gevaar voor eigen leven opscheuren” rotonde. Het is landelijk zo geregeld dat verkeer wat zich op een rotonde bevindt voorrang heeft, behalve in Nijmegen:
Hier heeft het verkeer wat de rotonde op wil voorrang. Handig als je er op wilt rijden, maar een stuk minder als je er op rijdt en je er pas na vijf afslagen verder er weer af wilt. Vijf ja, zo lang kostte het Eric om uit te vinden waar nou het knopje van de richtingaanwijzer zat, daarom een extra rondje van de zaak gedraaid.

We parkeren de auto en begroeten elkaar maar eens stevig zoals alleen basbroeders dat kunnen. Er wordt aan handen gezwengeld en op schouders gebeukt wat bij een gewone sterveling zou lijden tot een driedubbele sleutelbeenbreuk. Zo niet bij basbroeders, dagelijks trainen wij onze schouders door er een basgitaar om te hangen met een gemiddeld gewicht van vijf kilo.
Tegeltjeswijsheid leert ons dan ook dat “toen plassen pissen werd is het gezeik begonnen” en om Nijmegen nog maar eens extra af te zeiken besproeien we het Kronenburgpark. De reden dat Frank Boeijen hier ooit een liedje over gemaakt heeft is voor ons reden te meer om hem eens flink uit de broek te laten hangen al moet je wel oppassen niet betrapt te worden op wildplassen, dat kost je vijftig EURO. De laatste keer dat het mij overkwam heb ik de agent vijfenvijftig EURO gegeven. Toen de agent vroeg waar dat goed voor was vertelde ik hem dat ik net een scheet gelaten had, hetgeen de agent niet echt kon waarderen

We beginnen vandaag met een bezoek aan Paul alwaar we zijn nieuwe zaak aan goedkeurende blikken onderwerpen. Fijn spul heeft deze man hangen, mocht ik morgen over een flinke stapel geld struikelen dan weet ik waar ik een flink deel heen kan brengen. Toppunt is een collectie Fender Jazzbassen uit de jaren 60 en 70. Helaas staat er bij de meeste een bordje “Niet te koop”. Het lekkerste houdt Paul voor zichzelf. Terwijl Bassbro een elektrische upright aan een nader onderzoek onderwerpt vermaak ik me met wat bassen die her en der hangen om verliefd te worden op een Fender Jazzbas uit de jaren 70 met een maple hals en toets en de voor de jaren 70 zo typische blockinlay. Maar slik, 2300 EURO voor een bas uit 1975, das wel de hoofdprijs.

Kwijlend verlaat ik de winkel, vooral omdat Eric mij hardhandig aan de schouder mee naar buiten sleurt. Het is maar goed dat het om een getrainde schouder gaat, al zullen ze daar in Nijmegen niet echt blij zijn geweest met het kwijlspoor.
We gaan op zoek naar de volgende muziekwinkel, de waarheid gebiedt ons te zeggen dat Nijmegen een beetje tegenvalt, zeker op het gebied van muziekwinkels. Wel lopen we nog even binnen bij een winkel gespecialiseerd in vinyl, genaamd Vinylarchief, waarbij het mijn beurt is om Eric een schouder uit de kom te draaien. Onderweg komen we nog langs een klokkenwinkel maar bij meer dan de helft van het aangebodene staat een briefje “niet te koop”, het geen ons doet verzuchten dat Nijmegen best leuke spullen heeft maar het niet wil verkopen. Eigenlijk is het dus een soort van museum, maar dan wel één zonder openbaar toilet. We besluiten onze dag met een etentje waarbij we de stand van zaken nog eens doornemen. Conclusie:

A: Er zijn geen goede muziekwinkels meer in Nederland, je kunt beter struinen op internet.
B: De volgende basscruise pakken we al onze spullen in, huren een ruimte en gaan ons daar uitleven met onze versterkers en bassen.
C: De volgende keer slaan we het shoppen over en gaan we gelijk uit eten.

We verlaten Nijmegen en terwijl onze sporen langzaam opdrogen zal het nog wel even onrustig blijven in de stad. In de trein naar huis tref ik nog een Weekendhiker die deze dag is gaan hiken in Vaalst. Zouden ze daar meer muziekwinkels hebben?