Aaaaaaaaaaooooooooooeeeeeeeee...

Op een troosteloze “derde zondag” verzamelen zich op een troosteloos station een groepje Weekendhikers. Terwijl Santpoort Noord nog op zijn of haar gat ligt dan wel met één oor op een kussen komt het station tot leven. Schoenen worden verwisseld, Thermoskannen worden ontkurkt en Weekendhikers worden gedropt. Terwijl het miezeren stopt gaan we op pad. Tunneltje onderdoor, rechts, links. Ik dirigeer maar wat of ik doe alsof. De waarheid is dat ik dit stuk vaker gelopen heb en het dus nagenoeg uit mijn hoofd ken. Wel heb ik voor de zekerheid een kaart in mijn binnenzak gestoken. Bij Parnassia houden we een korte stop waar we concluderen dat

A: Kinderen best leuk zijn
B: We allemaal nog even wachten met kinderen
C: Ouders kinderen meenemen naar het strand zodat ze niet thuis de boel afbreken.

We besluiten om over het strand naar Zandvoort te lopen. Zo komt de kaart toch nog even van pas. Want lag dat het Station van Zandvoort nou achter de 200000000 zandkorrel of achter de 200000001ste zandkorrel?

Op het strand bij Zandvoort geniet ik van een haring wat me op het idee brengt om ook eens een Hollandse Haring Hap Hike te organiseren. Een HHHH dus. Stinkt het nou zo naar vis of komt het omdat je zulke grote stappen neemt?
We eindigen in Zandvoort in een zeer “fout” café. De muziek, voor zover je het muziek mag noemen klinkt nog het meest als een soort van kruising tussen Whitney Houston die een kind ligt te baren en Maria Kerrie die met haar vingers tussen de deur zit.

Aaaaaaaaaaooooooooooeeeeeeeee...