Regelmatig pak ik mijn basgitaar in omdat er gespeeld moet worden. Twee keer in de week pak ik "Marloes" of "The black pearl" in een hoes om ze mee te nemen naar repetities van "Shin Kickin'" of "Kneiper". Het heeft wel iets als je dan over straat loopt met op je rug je kostbaarste bezit. Terwijl ik dan de deur uitloop zie je bewonderende blikken van passanten die vragen waar je moet spelen vanavond. Amsterdam, antwoord ik dan zonder blikken of blozen, of: gewoon, repeteren. Net afhankelijk van wat er die avond op het programma staat.
Als het echter aan de wetenschap ligt zullen passanten binnenkort niet meer vragen waar ik moet spelen vanavond. Voor gitaristen is hij er al, het wachten is nu totdat Bassie ook in zijn hemd staat.
Ik snap best dat gitaristen zich te buiten gaan aan dit soort rare fratsen, het blijven tenslotte gitaristen en dat is nu eenmaal anders als een bassist. Maar ik moet er niet aan denken dat ik over 10 jaar een kek hemdje uit de kast pak omdat ik de behoefte heb om te musiceren.
Straks speel je niet de nieuwste basgitaar van Ibanez, maar trek je een truitje aan van een dure modewinkel/Zeeman/Whatever.
Zouden Hawaihemden dan wel weer mogen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten