Soms bekruipt mij het gevoel dat deze eeuw mijn eeuw niet is. Niet dat ik niet gelukkig ben of zo, integendeel. Het leven lacht mij toe en ik geniet er met volle teugen van. Ik heb het naar m’n zin en ik doe wat ik leuk vind. Alleen heb ik soms wat moeite met de moderne technologie, of andersom natuurlijk. Het ligt er maar net aan waar je de accenten wilt leggen.
Qua technologie ben ik meer van vroeger.
Vroeger, toen het bier nog in houten kratten zat en je flink moest doorzuipen om de kachel warm te stoken.
In die tijd had je geen tomtom systeem in je auto, toen had je nog gewoon paard en wagen.
Je had geen mobiel telefoon met daarom kekke deuntjes. Als je wilde bellen ging je naar de dokter of de notaris, lichtte beleefd de hoed of pet en vroeg of je even gebruik mocht maken van de telefoon. Vaak kwam dit niet voor, immers, de meeste mensen waar je mee omging hadden ook geen telefoon.
Vroeger had je geen e-mail, wel had je emaillen.
Vroeger had je geen computer met daarin je contactpersonen, je had een kaartenbak.
Ja die computer….
Hoewel ik er aardig mee kan werken moet je bij mij niet veel verder gaan als wat typen in word en af een toe een e-mailtje sturen in plaats van een briefkaart.
Vraag me niets over servers, netwerkkaarten, routers en weet ik veel wat. Bij storingen in mijn pc krijg ik altijd spontaan de neiging om dat klereding door het raam te sodemieteren. Helaas beland hij dan in mijn eigen tuin en ik hou niet zo van troep in de tuin. Bovendien is het erg koud in deze tijd van het jaar om voor je lol het raam eruit te tikken. Meestal weet ik me dus wel te beheersen.
Ik vind het knap als ik op sommige log’s lees hoe zij iets doorlinken. Dan staat er klik hier en prompt komt u bij de betreffende website terecht. Ik heb dit ook geprobeerd maar ik geloof niet dat dit werkt. U kunt rustig hier klikken maar er gebeurt verder niets bijzonders (ik ben benieuwd hoeveel mensen het nu toch gaan proberen).
Een ander probleem waar ik heden nog al eens mee te maken krijg is de server van Kneiper. Een bandlid is erg handig met Pc’s en heeft een soort van server gebouwd zodat alle bandleden daar kunnen inloggen om daar hun bladmuziek op te halen, MP3’s (hadden ze vroeger ook niet) te beluisteren van het origineel of van de opnames die iedere week gemaakt worden en ga zo maar door. Hartstikke handig, tenzij…
Tenzij je Rene Vermey heet en er de ballen van snapt. Al verschillende malen heb ik deze week contact gehad met onze vriendelijke toetsenist Peter en gebruld;
Peet, het lukt niet!!!
Ik weet niet wat voor werk hij verder doet, waarschijnlijk iets met computers, maar als hij ooit een carrière switch overweegt kan hij zo solliciteren bij een telefonisch helpdesk. Tot nu toe is hem nog steeds gelukt om mij weer op het juiste spoor te zetten zodat ik alsnog bij de betreffende bestanden terechtkom.
p.s. misschien is er iemand die mij uit kan leggen hoe ik ook een link kan plaatsen die wel werkt zonder dat ik de volledige link neertyp zoals in mijn voorgaande log's het geval was?
27 februari, 2006
25 februari, 2006
30300 passen
Vandaag was ik weer in de gelukkige omstandigheden om met Weekendhike op pad te mogen. Dit keer een rondwandeling bij Veenendaal De Klomp.
De NS werkt dit keer prima mee om mij op mijn bestemming te krijgen en na wat overstappen beland ik keurig op tijd op Station Veenendaal De Klomp waar de meeste Weekendhikers zitten te wachten in een verwarmde wachtruimte. Na even handen schudden blijkt dat we nog wachten op 2 heren en een dame. Buiten zie ik wel een dame rondlopen die aan het Weekendhike profiel voldoet (stevige schoenen, rugzak).
Ik besluit haar even aan te spreken om te zien of ze wellicht bij Weekendhike hoort. Als ik haar vraag of ze op de bus staat te wachten, op haar vriend staat te wachten of wellicht op zoek is naar mede-Weekendhikers beantwoord zij mijn vraag ontkennend. Later zal blijken dat zij met haar zus/vriendin/nichtje/whatever aan de wandel gaat. We zullen haar later die dag nog een paar keer tegenkomen. Eigenlijk zou je voor dit soort gelegenheden wat ansichtkaarten bij je moeten hebben van Weekendhike om de boel wat te promoten.
Spoedig arriveren de beide heren, de dame laat nog op zich wachten maar na een kort telefoontje van onze organisatrice annex hostess van die dag blijkt deze dame te kampen met een kapotte kachel. Dit had zij net gemaild, blijkbaar word er tegenwoordig van een organisator M/V verwacht dat hij/zij een laptop mee heeft om de laatste afmeldingen te bekijken.
Na dit telefoontje gaan we op pad. Klein Duimpje is voor ons op pad geweest want het eerste pad ligt bezaaid met strooizout. Strooizout is handiger dan broodkruimels of kiezelsteentjes. Vogels lusten geen strooizout en het is een stuk lichter als kiezelsteentjes. Toch moet het strooizout wel zijn neergelegd door klein duimpje want het is vandaag prachtig wandelweer, een strakblauwe lucht en geen spoor van ijzel, sneeuw of andere gladheid. Wel staat er een fris briesje waar we lekker in kunnen uitwaaien.
Wat opvalt vandaag is dat we vandaag grotendeels over dijkjes lopen, die blijkbaar deel uitmaken van de Grebbelinie. Al spoedig ontstaan er heerlijke gesprekken. Zelf doe ik mee aan een geschiedkundige discussie die voert van De Romeinen die rare jongens waren via Napoleon die ergens leefde tussen 1700 en 1850(ik kan er een jaartje of wat naast zitten) tot de eerste en de tweede wereldoorlog. De discussie over de eerste wereldoorlog gaat uiteraard over de loopgravenoorlog en zo komen we op muziek terecht. Immers, Paul Mc Cartney maakte ooit een nummer getiteld “Pipes of Peace” en in de bijbehorende videoclip (DVD clip?) is daar een stukje te zien over de beroemde kerstnacht waarbij zowel de Engelsen als de Duitsers uit hun loopgraven komen om elkaar de hand te schudden, prettig kerstfeest te wensen en tegen elkaar te voetballen. Terwijl we druk aan het wandelen en discussieren zijn komen we dame van het station weer tegen.
Lopend door een prachtige omgeving komen we na zo’n 3,5 uur op het koffiekopje terecht, waar we wederom de dame van het station tegenkomen. De cappuccino en het appelgebak smaken heerlijk, toch roepen we deze tent uit tot vreselijk foute tent. Het nep bloemstuk wil je nog niet neerzetten op de grafkist van je schoonmoeder, de opgezette buizerd is erg kitsch, de muur met schilderijen hangt wel erg vol (vochtplekken in de muur die verborgen moeten worden?) en de muziekkeuze is helemaal fout en doet ons denken aan Sky Radio (brrr) tijdens kerst (wederom brrr). We vervolgen onze wandeling waarbij we het nog even hebben over kabouters met cowboylaarzen en een greppelhoed. Terug op het station blijkt dat we zo’n 30300 passen hebben gezet die dag, wat neerkomt op zo’n 22 km. We blijken we nog een half uur te moeten wachten op de trein maar wederom hebben we geluk. Onze hostess biedt een lift aan richting Utrecht waar een aantal Weekendhikers, waaronder ik, dankbaar gebruik van maken. Op Het station Utrecht werpen we een snelle blik op het schaatsen alvorens we de trein in sprinten.
In het laatste stuk naar Beverwijk beland ik in een coupe met een paar dames, nou ja, schreeuwers, die de hele trein plus omliggende perrons laten genieten van hun zojuist gedane inkopen. KIJK EENS WAT EEN LEUK ROKJE!!!! Zelf vond ik er geen moer aan maar het leek me tactisch dit niet te vermelden daar eens van de aanwezigen schoenen met een hoog hakje heeft gekocht die mij makkelijk een schedelbasisfractuur kunnen bezorgen.
KIJK EENS WAT EEN MOOIE SCHOENEN!!!
De NS werkt dit keer prima mee om mij op mijn bestemming te krijgen en na wat overstappen beland ik keurig op tijd op Station Veenendaal De Klomp waar de meeste Weekendhikers zitten te wachten in een verwarmde wachtruimte. Na even handen schudden blijkt dat we nog wachten op 2 heren en een dame. Buiten zie ik wel een dame rondlopen die aan het Weekendhike profiel voldoet (stevige schoenen, rugzak).
Ik besluit haar even aan te spreken om te zien of ze wellicht bij Weekendhike hoort. Als ik haar vraag of ze op de bus staat te wachten, op haar vriend staat te wachten of wellicht op zoek is naar mede-Weekendhikers beantwoord zij mijn vraag ontkennend. Later zal blijken dat zij met haar zus/vriendin/nichtje/whatever aan de wandel gaat. We zullen haar later die dag nog een paar keer tegenkomen. Eigenlijk zou je voor dit soort gelegenheden wat ansichtkaarten bij je moeten hebben van Weekendhike om de boel wat te promoten.
Spoedig arriveren de beide heren, de dame laat nog op zich wachten maar na een kort telefoontje van onze organisatrice annex hostess van die dag blijkt deze dame te kampen met een kapotte kachel. Dit had zij net gemaild, blijkbaar word er tegenwoordig van een organisator M/V verwacht dat hij/zij een laptop mee heeft om de laatste afmeldingen te bekijken.
Na dit telefoontje gaan we op pad. Klein Duimpje is voor ons op pad geweest want het eerste pad ligt bezaaid met strooizout. Strooizout is handiger dan broodkruimels of kiezelsteentjes. Vogels lusten geen strooizout en het is een stuk lichter als kiezelsteentjes. Toch moet het strooizout wel zijn neergelegd door klein duimpje want het is vandaag prachtig wandelweer, een strakblauwe lucht en geen spoor van ijzel, sneeuw of andere gladheid. Wel staat er een fris briesje waar we lekker in kunnen uitwaaien.
Wat opvalt vandaag is dat we vandaag grotendeels over dijkjes lopen, die blijkbaar deel uitmaken van de Grebbelinie. Al spoedig ontstaan er heerlijke gesprekken. Zelf doe ik mee aan een geschiedkundige discussie die voert van De Romeinen die rare jongens waren via Napoleon die ergens leefde tussen 1700 en 1850(ik kan er een jaartje of wat naast zitten) tot de eerste en de tweede wereldoorlog. De discussie over de eerste wereldoorlog gaat uiteraard over de loopgravenoorlog en zo komen we op muziek terecht. Immers, Paul Mc Cartney maakte ooit een nummer getiteld “Pipes of Peace” en in de bijbehorende videoclip (DVD clip?) is daar een stukje te zien over de beroemde kerstnacht waarbij zowel de Engelsen als de Duitsers uit hun loopgraven komen om elkaar de hand te schudden, prettig kerstfeest te wensen en tegen elkaar te voetballen. Terwijl we druk aan het wandelen en discussieren zijn komen we dame van het station weer tegen.
Lopend door een prachtige omgeving komen we na zo’n 3,5 uur op het koffiekopje terecht, waar we wederom de dame van het station tegenkomen. De cappuccino en het appelgebak smaken heerlijk, toch roepen we deze tent uit tot vreselijk foute tent. Het nep bloemstuk wil je nog niet neerzetten op de grafkist van je schoonmoeder, de opgezette buizerd is erg kitsch, de muur met schilderijen hangt wel erg vol (vochtplekken in de muur die verborgen moeten worden?) en de muziekkeuze is helemaal fout en doet ons denken aan Sky Radio (brrr) tijdens kerst (wederom brrr). We vervolgen onze wandeling waarbij we het nog even hebben over kabouters met cowboylaarzen en een greppelhoed. Terug op het station blijkt dat we zo’n 30300 passen hebben gezet die dag, wat neerkomt op zo’n 22 km. We blijken we nog een half uur te moeten wachten op de trein maar wederom hebben we geluk. Onze hostess biedt een lift aan richting Utrecht waar een aantal Weekendhikers, waaronder ik, dankbaar gebruik van maken. Op Het station Utrecht werpen we een snelle blik op het schaatsen alvorens we de trein in sprinten.
In het laatste stuk naar Beverwijk beland ik in een coupe met een paar dames, nou ja, schreeuwers, die de hele trein plus omliggende perrons laten genieten van hun zojuist gedane inkopen. KIJK EENS WAT EEN LEUK ROKJE!!!! Zelf vond ik er geen moer aan maar het leek me tactisch dit niet te vermelden daar eens van de aanwezigen schoenen met een hoog hakje heeft gekocht die mij makkelijk een schedelbasisfractuur kunnen bezorgen.
KIJK EENS WAT EEN MOOIE SCHOENEN!!!
23 februari, 2006
Carnaval
Dit weekend barst het carnavalsgeweld boven de rivieren weer los. Aan mij is het persoonlijk niet zo besteed, wellicht heeft het feit dat ik van boven de rivieren ben daar mee te maken.
Ik heb het ooit een keer gevierd, waarschijnlijk in een vlaag van verstandsverbijstering.
Het zal nu zo’n 6 jaar geleden zijn dat een meisje wat ik wel mooi vond mij vertelde dat ze tijdens carnaval rond zou rijden op een praal wagen. Zij zou verkleed gaan als sneeuwwitje en zij deed dit samen met zeven kinderen die de rollen zouden vervullen als de zeven dwergen, hetgeen mij er toe deed roepen dat ik dan wel de prins zou willen zijn. Zoals u wellicht weet, mag deze sneeuwwitje immers wakker zoenen. Mooie meisjes wakker zoenen behoort tot mijn hobby’s. Dit voorstel werd gretig aanvaard en eigenlijk had ik toen al nattigheid moeten ruiken. In de regel zijn mooie meisjes er niet zo van gediend om wakker gezoend te worden. Althans, niet door mij.
Haar moeder werd ook gelijk enthousiast en nog was ik niet gewaarschuwd. Immers, moeders zijn er in de regel niet van gediend dat ik avances maak met hun oogappel. Vol goede moed werd er een meetlint om me heen gedrapeerd zodat zij voor mij een mooie prinsenpak zouden naaien. Op de dag des oordeels meldde ik mij keurig op tijd bij de afgesproken plek waar ik een prachtig kostuum toegereikt kreeg. Ik trok het aan en tada. Prins René was gereed, kleren maken de man, zullen we maar zeggen.
We stegen aan boord van een pracht- en praal wagen en werden toegejuicht door een enorme horde mensen. Prins Willem Alexander heeft tijdens zijn “ zie mij eens een lekker wijf hebben” tour door Nederland niet zoveel publiek gehad. Helaas was het was frisjes en al gauw bleek dat het Prinsenpak niet al te warm was. Ik begon te lijken op Prins Bibber. Toen het ook nog begon te regen was het helemaal gedaan met de lol want de kraag van het Prinsenpak bleek gemaakt te zijn van karton. Karton heeft de vervelende eigenschap dat het niet waterbestendig is dus daar stond de Prins met een stuk in zijn kraag. Gelukkig konden we ons daarna laven aan de warme chocomel met rum en s’avonds werd het tijd voor het “echte” carnaval.
Wat een onzinnig feest is dat dan. Daar sta je dan als een verlepte Prins met een stuk in je kraag terwijl je nog geen biertje op hebt jezelf een beetje moed in te drinken. Want laten we wel wezen;
De enige reden waarom er tijdens het carnaval zoveel gezopen wordt is om het carnaval nog enigszins draaglijk te maken. Een beetje weldenkend mens haalt het anders toch niet in zijn hoofd om verkleed clown, travestiet of paarsgeel gespikkelde marsipulami naar een feest te gaan. Na het indrinken en het aanhoren van wat hoempa muziek wordt er een polonaise ingezet en enigszins verwonderd sluit je aan en leg je je handen op de schouders van je voorganger. Onder het luidkeels brallen van lala lalala lalala lalala lala laaa lala la laaaa loop je naar de andere kant van de kroeg. Je hebt geen idee waarom men daar heen loopt dus braaf loop je erachteraan. Misschien is het aan de andere kant wel leuk of hebben ze er gratis bier. Groot was dan ook mijn verbazing toen ze, eenmaal aan de andere kant gekomen, rustig omdraaiden en weer terug liepen. Ik vond het al wat vreemd dat ik onderweg dezelfde mensen tegenkwam die in de eerste instantie voorop liepen. Dit houdt men de gehele avond vol. Nou ja, ik niet.
Ik had het na een paar uurtjes echt wel gezien en ben ertussenuit geknepen.
U begrijpt dat het tussen sneeuwwitje en mij nooit iets is geworden.
Ik heb het ooit een keer gevierd, waarschijnlijk in een vlaag van verstandsverbijstering.
Het zal nu zo’n 6 jaar geleden zijn dat een meisje wat ik wel mooi vond mij vertelde dat ze tijdens carnaval rond zou rijden op een praal wagen. Zij zou verkleed gaan als sneeuwwitje en zij deed dit samen met zeven kinderen die de rollen zouden vervullen als de zeven dwergen, hetgeen mij er toe deed roepen dat ik dan wel de prins zou willen zijn. Zoals u wellicht weet, mag deze sneeuwwitje immers wakker zoenen. Mooie meisjes wakker zoenen behoort tot mijn hobby’s. Dit voorstel werd gretig aanvaard en eigenlijk had ik toen al nattigheid moeten ruiken. In de regel zijn mooie meisjes er niet zo van gediend om wakker gezoend te worden. Althans, niet door mij.
Haar moeder werd ook gelijk enthousiast en nog was ik niet gewaarschuwd. Immers, moeders zijn er in de regel niet van gediend dat ik avances maak met hun oogappel. Vol goede moed werd er een meetlint om me heen gedrapeerd zodat zij voor mij een mooie prinsenpak zouden naaien. Op de dag des oordeels meldde ik mij keurig op tijd bij de afgesproken plek waar ik een prachtig kostuum toegereikt kreeg. Ik trok het aan en tada. Prins René was gereed, kleren maken de man, zullen we maar zeggen.
We stegen aan boord van een pracht- en praal wagen en werden toegejuicht door een enorme horde mensen. Prins Willem Alexander heeft tijdens zijn “ zie mij eens een lekker wijf hebben” tour door Nederland niet zoveel publiek gehad. Helaas was het was frisjes en al gauw bleek dat het Prinsenpak niet al te warm was. Ik begon te lijken op Prins Bibber. Toen het ook nog begon te regen was het helemaal gedaan met de lol want de kraag van het Prinsenpak bleek gemaakt te zijn van karton. Karton heeft de vervelende eigenschap dat het niet waterbestendig is dus daar stond de Prins met een stuk in zijn kraag. Gelukkig konden we ons daarna laven aan de warme chocomel met rum en s’avonds werd het tijd voor het “echte” carnaval.
Wat een onzinnig feest is dat dan. Daar sta je dan als een verlepte Prins met een stuk in je kraag terwijl je nog geen biertje op hebt jezelf een beetje moed in te drinken. Want laten we wel wezen;
De enige reden waarom er tijdens het carnaval zoveel gezopen wordt is om het carnaval nog enigszins draaglijk te maken. Een beetje weldenkend mens haalt het anders toch niet in zijn hoofd om verkleed clown, travestiet of paarsgeel gespikkelde marsipulami naar een feest te gaan. Na het indrinken en het aanhoren van wat hoempa muziek wordt er een polonaise ingezet en enigszins verwonderd sluit je aan en leg je je handen op de schouders van je voorganger. Onder het luidkeels brallen van lala lalala lalala lalala lala laaa lala la laaaa loop je naar de andere kant van de kroeg. Je hebt geen idee waarom men daar heen loopt dus braaf loop je erachteraan. Misschien is het aan de andere kant wel leuk of hebben ze er gratis bier. Groot was dan ook mijn verbazing toen ze, eenmaal aan de andere kant gekomen, rustig omdraaiden en weer terug liepen. Ik vond het al wat vreemd dat ik onderweg dezelfde mensen tegenkwam die in de eerste instantie voorop liepen. Dit houdt men de gehele avond vol. Nou ja, ik niet.
Ik had het na een paar uurtjes echt wel gezien en ben ertussenuit geknepen.
U begrijpt dat het tussen sneeuwwitje en mij nooit iets is geworden.
21 februari, 2006
Gaykrant
Toen ik in januari begon met dit weblog had ik wel ongeveer een beetje een idee wat ik wilde delen. Mijn wandelingen, muziek en mijn soms rare hersenspinsels zouden de voornaamste belevenissen zijn die op mijn weblog thuishoren.
Wat ik beslist niet kwijt wilde in wat ik zie als een soort van persoonlijk dagboek, zijn de persoonlijke gebeurtenissen die mij echt raken en waaruit boosheid of verdriet voortvloeit.
Vandaag heb ik besloten om met deze regel te breken. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik oprecht geschokt door de bekrompen ideeën van mensen die wel heel erg dicht in mijn persoonlijke leefomgeving zitten.
Op het moment dat ik dit schrijf is er familie over vanuit Amerika. Een tante die in de jaren 60 samen met haar man naar Amerika emigreerde. Al die tijd hebben zij en haar man vastgehouden in wat in de jaren 60 werd gezien als normen en waarden en inmiddels zijn deze normen en waarden wat veroudert. In plaats van met haar tijd mee te gaan hebben zij, als emigranten, er voor gekozen om hardnekkig vast te houden aan die tijdgeest en deze waar mogelijk uit te dragen. Op zich is daar niet zoveel mis mee maar….
(en wat ik nu ga opschrijven is louter en alleen mijn persoonlijke mening!)
Ik heb het verhaal gehoord dat zij van de week een stukje las in de Libelle of de Viva of weet ik veel wat voor blad, en daarin wordt iedere week een kijkje genomen bij lezers thuis. Er wordt dan gekeken naar hoe dat gezin leeft, wat ze eten en wat ze voor schilderijtje boven de bank hebben hangen. Hoewel het niet mijn keuze is om aan dit soort artikelen aandacht te besteden vind ik het verder prima, blijkbaar is er behoefte aan.
In het laatste blad wordt er in huis gekeken bij een homostel. Moet kunnen, vind ik. Persoonlijk maakt het mij niet uit of je hetero of homo bent.
Mijn tante dacht hier nogal anders over en verkondigde dat homo’s afschuwelijk waren.
Helaas heb ik dit hele verhaal pas achteraf gehoord, wat misschien maar beter is ook. Ik had mijn grote mond wel eens niet kunnen houden.
Gelukkig heb ik voor dat soort momenten een weblog en ik hoop dat ze dit leest.
Het maakt mij, en samen met mij miljoenen andere mensen, niets uit of iemand hetero of homo is. Ik zal je er niet op beoordelen.
Wat ik wel afschuwelijk vind is dat er mensen zijn die zich een beeld vormen over alles en iedereen wat afwijkt van hun eigen benauwde norm en deze vervolgens afwijzen. Ik vraag me af waar ze dit soort waanideeën vandaan halen. Komen die uit de Amerikaanse media, krijg je dit te horen in de kerk waar zij zo graag mee pronkt of is dit louter haar eigen angst van "wat de boer niet kent, dat eet de boer niet"?
Op het moment dat iemand die tot mijn kennissenkring of familie behoort, zich zondigt aan uitspraken als"homo's zijn afschuwelijk" en deze oprecht meent, krijg ik last van plaatsvervangende schaamte en ik vraag me dan af, hoe durft u zich Christen te noemen?
Ik heb begrepen dat ze van de week nog even mijn huis wil bewonderen.Ik denk dat ik, bij wijze van stil protest, een gaykrant ga kopen en die pontificaal op de salontafel neerleg, goed zichtbaar zodat je er niet om heen kunt.
Wat ik beslist niet kwijt wilde in wat ik zie als een soort van persoonlijk dagboek, zijn de persoonlijke gebeurtenissen die mij echt raken en waaruit boosheid of verdriet voortvloeit.
Vandaag heb ik besloten om met deze regel te breken. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik oprecht geschokt door de bekrompen ideeën van mensen die wel heel erg dicht in mijn persoonlijke leefomgeving zitten.
Op het moment dat ik dit schrijf is er familie over vanuit Amerika. Een tante die in de jaren 60 samen met haar man naar Amerika emigreerde. Al die tijd hebben zij en haar man vastgehouden in wat in de jaren 60 werd gezien als normen en waarden en inmiddels zijn deze normen en waarden wat veroudert. In plaats van met haar tijd mee te gaan hebben zij, als emigranten, er voor gekozen om hardnekkig vast te houden aan die tijdgeest en deze waar mogelijk uit te dragen. Op zich is daar niet zoveel mis mee maar….
(en wat ik nu ga opschrijven is louter en alleen mijn persoonlijke mening!)
Ik heb het verhaal gehoord dat zij van de week een stukje las in de Libelle of de Viva of weet ik veel wat voor blad, en daarin wordt iedere week een kijkje genomen bij lezers thuis. Er wordt dan gekeken naar hoe dat gezin leeft, wat ze eten en wat ze voor schilderijtje boven de bank hebben hangen. Hoewel het niet mijn keuze is om aan dit soort artikelen aandacht te besteden vind ik het verder prima, blijkbaar is er behoefte aan.
In het laatste blad wordt er in huis gekeken bij een homostel. Moet kunnen, vind ik. Persoonlijk maakt het mij niet uit of je hetero of homo bent.
Mijn tante dacht hier nogal anders over en verkondigde dat homo’s afschuwelijk waren.
Helaas heb ik dit hele verhaal pas achteraf gehoord, wat misschien maar beter is ook. Ik had mijn grote mond wel eens niet kunnen houden.
Gelukkig heb ik voor dat soort momenten een weblog en ik hoop dat ze dit leest.
Het maakt mij, en samen met mij miljoenen andere mensen, niets uit of iemand hetero of homo is. Ik zal je er niet op beoordelen.
Wat ik wel afschuwelijk vind is dat er mensen zijn die zich een beeld vormen over alles en iedereen wat afwijkt van hun eigen benauwde norm en deze vervolgens afwijzen. Ik vraag me af waar ze dit soort waanideeën vandaan halen. Komen die uit de Amerikaanse media, krijg je dit te horen in de kerk waar zij zo graag mee pronkt of is dit louter haar eigen angst van "wat de boer niet kent, dat eet de boer niet"?
Op het moment dat iemand die tot mijn kennissenkring of familie behoort, zich zondigt aan uitspraken als"homo's zijn afschuwelijk" en deze oprecht meent, krijg ik last van plaatsvervangende schaamte en ik vraag me dan af, hoe durft u zich Christen te noemen?
Ik heb begrepen dat ze van de week nog even mijn huis wil bewonderen.Ik denk dat ik, bij wijze van stil protest, een gaykrant ga kopen en die pontificaal op de salontafel neerleg, goed zichtbaar zodat je er niet om heen kunt.
19 februari, 2006
High Ball
Na eerder op zaterdag de wandel en fietsbeurs onveilig gemaakt te hebben (zie vorige blog), ben ik doorgereisd naar Zeeland alwaar een etentje plaatsvond met de familie. Via station RAI treinde ik naar Schiphol om daar over te stappen op de intercity naar Zeeland. Toe we de Schipholtunnel inreden kreeg ik het gevoel alsof ik een mijn inreed, ik kreeg aardig wat last van de druk op mijn trommelvliezen. Navraag bij een aardige conducteur leerde dat we toch zo'n 15 meter beneden N.A.P. zaten.
Na een korte overstaptijd op Schiphol vervolgde ik mijn weg richting Zeeland alwaar om 17.08 mijn taxi al klaar stond die mij naar het huis van bestemming bracht. Na het begroeten van diverse familieleden en een cappucino werd koers gezet naar het restaurant van die avond, waar nog wat familie zat. Wederom schalden kreten van begroeting door het hele restaurant. Als de familie uit eten gaat weet gelijk heel Zeeland dan. Eigenlijk verdienen wij het predikaat "Gezelligste familie van Nederland", i.p.v. de TROS. Al zijn we bij ons in de familie wel een stuk muzikaler. Weinig voor nodig als je Frans en Marianne programmeert. Het is overwegend grijs en de eerste 5 rijen ruiken vaag naar urine? Inderdaad, het gemiddelde Frans en Marianne publiek. Al moet ik hier wel een kritische noot aan toevoegen. Er bevinden zich in mijn familie mensen die van Truus Geeuwis houden. Voor alle duidelijkheid;
IK BEN HET NIET!!!!!!!!!
Niettemin was het eten smakelijk en de gesprekken geanimeerd. na afloop werd ik keurig naar het huis van mijn oom en tante gebracht in een soort van jongensdroom. Twee blonde dames (mijn nichtjes) in een BMW (de auto van hun vader).
Na nog wat naborrelen aldaar werden de bedden opgezocht.
De volgende morgen terwijl ik onder de douche sta presteert mijn lieftallige nicht het om mij in recordtijd te laten douchen. Dit doet zij, heel gemeen, door keihard naar de eerder genoemde Truus Geeuwis te luisteren. Een koude douche is minder erg. Binnenkort ga ik haar opzoeken in Eindhoven. Ik denk er nu sterk over om haar muzikaal wat op te gaan voeden, of het althans te proberen, door haar kennis te laten maken met wat muziek van Iron Maiden, Frank Zappa of The Beatles.
Gelukkig maakte de high ball die mijn oom later schonk een hoop goed. Een high ball is een blend Canadian wiskey, aangelengd met sprite en ijsblokjes. Voor de puristen onder ons. Ik weet dat er niks gaat boven Schotse Single Malt, maar om die nou om 13.00 al weg te gaan zitten tikken...
Op dat moment prefereer ik mijn drank nog wat aangelengd ;-)
Ik vond het in ieder geval een erg lekker aperitiefje voor de lunch.
Na een korte overstaptijd op Schiphol vervolgde ik mijn weg richting Zeeland alwaar om 17.08 mijn taxi al klaar stond die mij naar het huis van bestemming bracht. Na het begroeten van diverse familieleden en een cappucino werd koers gezet naar het restaurant van die avond, waar nog wat familie zat. Wederom schalden kreten van begroeting door het hele restaurant. Als de familie uit eten gaat weet gelijk heel Zeeland dan. Eigenlijk verdienen wij het predikaat "Gezelligste familie van Nederland", i.p.v. de TROS. Al zijn we bij ons in de familie wel een stuk muzikaler. Weinig voor nodig als je Frans en Marianne programmeert. Het is overwegend grijs en de eerste 5 rijen ruiken vaag naar urine? Inderdaad, het gemiddelde Frans en Marianne publiek. Al moet ik hier wel een kritische noot aan toevoegen. Er bevinden zich in mijn familie mensen die van Truus Geeuwis houden. Voor alle duidelijkheid;
IK BEN HET NIET!!!!!!!!!
Niettemin was het eten smakelijk en de gesprekken geanimeerd. na afloop werd ik keurig naar het huis van mijn oom en tante gebracht in een soort van jongensdroom. Twee blonde dames (mijn nichtjes) in een BMW (de auto van hun vader).
Na nog wat naborrelen aldaar werden de bedden opgezocht.
De volgende morgen terwijl ik onder de douche sta presteert mijn lieftallige nicht het om mij in recordtijd te laten douchen. Dit doet zij, heel gemeen, door keihard naar de eerder genoemde Truus Geeuwis te luisteren. Een koude douche is minder erg. Binnenkort ga ik haar opzoeken in Eindhoven. Ik denk er nu sterk over om haar muzikaal wat op te gaan voeden, of het althans te proberen, door haar kennis te laten maken met wat muziek van Iron Maiden, Frank Zappa of The Beatles.
Gelukkig maakte de high ball die mijn oom later schonk een hoop goed. Een high ball is een blend Canadian wiskey, aangelengd met sprite en ijsblokjes. Voor de puristen onder ons. Ik weet dat er niks gaat boven Schotse Single Malt, maar om die nou om 13.00 al weg te gaan zitten tikken...
Op dat moment prefereer ik mijn drank nog wat aangelengd ;-)
Ik vond het in ieder geval een erg lekker aperitiefje voor de lunch.
Promotieteam
In het kader van de promotie van Weekendhike mocht ik zaterdag samen met nog 7 andere enthousiastelingen Weekendhike promoten op de Fiets en Wandelbeurs die afgelopen weekend werd gehouden in de RAI te Amsterdam.
Na wat enthousiaste kreten ter begroeting en het aantrekken van het nieuwe Weekendhike shirt kon de pret beginnen.
Na eerst maar eens met een stapel flyers de beurs over te zijn gewandeld en aan iedereen die maar enigszins iets droeg wat leek op wandelschoenen deze flyer in handen te hebben gedrukt kwamen we terug bij de stand alwaar het tijd werd voor het serieuze werk;
De agressieve verkoop methode. Onder het motto”als lullen pudding is zijn wij Dr. Oetker” gingen we voortvarend te werk om zieltjes te winnen, hetgeen aardig lukte. We (we is in dit geval Weekendhike, u kent het wel, het we gevoel) hadden speciaal voor de beurs een beursaanbieding. Na een korte uitleg over hoe Weekendhike werkt en uitleg over het strippen systeem vertelde je de mensen dat ze kans maakten op een gratis jaarkaart. Vertel de gemiddelde Nederlander dat ze kans maken op een gratis jaarkaart en je hebt de interesse gewekt. Na om 13.30 uur afgelost te zijn konden we zelf de beurs over lopen en hebben we die even onveilig gemaakt. Dit hebben we bereikt door o.a. diverse fietsen uit te proberen op een speciaal daar voor aangelegd parcours. Vooral de tandem en de tegensturende bakfiets zorgden voor grote hilariteit. En als Miranda in de bak zit heb je geen fietsbel meer nodig.We hebben daarna wel bij Ruben opgebiecht dat we vreemd zijn gegaan door wat fietsen uit te proberen. Weekendhike is immers geen fietsclub. Gelukkig is het ons vergeven.Ik heb me weer prima vermaakt deze dag, zoals eigenlijk altijd wel als ik met weekendhike op stap mag.
P.S. ik heb gehoord dat Veronica(u weet wel, de omroep met het bijbehorende blad) het promotieteam van weekendhike graag een baan zou willen aanbieden. Inderdaad, als nieuwe gezichten van het promotieteam.
17 februari, 2006
Kneiper
Gisteren werd ik benaderd door een bandje wat verlegen zat om een bassist. Na wat kort heen en weer getelefoneer werd de afspraak gemaakt dat ik die avond proef zou komen spelen en even later lagen de eerste partijen in mijn mailbox. Vervoer was geen probleem want een van de gitaristen woont ook in Beverwijk en heeft de luxe beschikking over een auto. Keurig om 18.30 werd ik opgehaald en togen we richting Wormerveer, alwaar deze band zijn oefenruimte heeft in een oude loods. Ideaal om eens flink uit te pakken want het zit midden op het industrieterrein. Na het opstellen en stemmen volgde er een korte introductie van de band genaamd Kneiper en de bandleden.
Daarna ging het geweld los. Heerlijk om weer ouderwets hard te basknallen! Jammer dat mijn versterker er na een uur anders over dacht en gevaarlijk begon te klippen. Het is best een goede versterker alleen is ie wat overbeveiligd. Gelukkig was het een goede oefenruimte want er bleken meerdere versterkers aanwezig, waaronder een Ampeg basversterker. Na daarin geprikt te hebben waren de problemen opgelost en met fladderende broekspijpen en een gelukzalige grijns op mijn snuit werd de repetitie voortgezet.
Na zo’n 1,5 uur spelen kwam voor mij het verlossende woord en mag ik vanaf nu zeggen dat ik de bassist ben van Kneiper. Hierop werd het bier geheven en hebben we nog zeker een uur verder gespeeld. Hoewel het geheel nog lang niet vlekkeloos verliep en we nog wel even zullen moeten oefenen was het wel weer ontzettend leuk om te doen. Donderdagavond mogen we weer.
Yes, ik speel weer in een bandje!!!
Daarna ging het geweld los. Heerlijk om weer ouderwets hard te basknallen! Jammer dat mijn versterker er na een uur anders over dacht en gevaarlijk begon te klippen. Het is best een goede versterker alleen is ie wat overbeveiligd. Gelukkig was het een goede oefenruimte want er bleken meerdere versterkers aanwezig, waaronder een Ampeg basversterker. Na daarin geprikt te hebben waren de problemen opgelost en met fladderende broekspijpen en een gelukzalige grijns op mijn snuit werd de repetitie voortgezet.
Na zo’n 1,5 uur spelen kwam voor mij het verlossende woord en mag ik vanaf nu zeggen dat ik de bassist ben van Kneiper. Hierop werd het bier geheven en hebben we nog zeker een uur verder gespeeld. Hoewel het geheel nog lang niet vlekkeloos verliep en we nog wel even zullen moeten oefenen was het wel weer ontzettend leuk om te doen. Donderdagavond mogen we weer.
Yes, ik speel weer in een bandje!!!
15 februari, 2006
Marketing
Er zijn dingen die ik niet begrijp, nu moet ik toegeven dat er veel dingen zijn die ik niet begrijp. Ik vind dit niet erg, ik ben op een leeftijd gekomen dat ik niet meer alles hoef te begrijpen. Toen ik 20 was, snapte ik alles en hoefde je me niets meer te vertellen. Nu ik 33 ben snap ik een hoop niet en ik vind dat helemaal niet erg. Hoe ouder ik word, hoe minder ik snap. Dat schijnt zo te horen in je dertiger jaren. Ik vind het allemaal wel prima.
Iets wat ik bijvoorbeeld echt niet snap is marketing. Hier schijn je een HBO opleiding voor te moeten volgen. Ik vraag me wel eens af wat ze daar zoal leren. Volgens mij worden deze opleidingen deels bekostigd door de concurrent van het bedrijf waar je straks komt te werken.
Zo is de TPG begonnen met het vervangen van haar brievenbussen. De “oude” brievenbussen, die meestal pas sinds 2004 stonden, worden nu vervangen door een exemplaar is de nieuwe huiskleur, oranje. Dit alles omdat de TPG per 15 mei 2006 TNT zal gaan heten. Persoonlijk maakt het mij niet uit of ik mijn post nu in een rode, oranje of paars - geel gestippelde brievenbus deponeer, zolang mijn post maar aankomt. Waarschijnlijk zal er met deze operatie een flink bedrag gemoeid zijn, terwijl ik me meen te herinneren dat er bij de TPG nog niet zo lang geleden een flinke reorganisatie is geweest omdat men moest bezuinigen. Waarschijnlijk heeft men toen te drastisch bezuinigd en had men daarna wat geld over, wat er toe geleid heeft dat u binnenkort uw brief mag deponeren in een mooie koninklijk oranje brievenbus. Waarschijnlijk zal dit wel gemoeid gaan met een fikse tarief verhoging van uw brief of kaart.
Een andere marketingstrategie die ik niet snap zijn de nieuwe flessen van Coca-Cola. Sinds de invoering van deze nieuwe pet fles, is de prijs met gemiddeld zo’n 35 cent omhoog gegaan. Persoonlijk vind ik het niet zo erg, daar ik cola alleen gebruik voor het ontroesten van bouten en moeren. Maar het lijkt mij dat Pepsi Cola de lachende concurrent is met prijzen die nog steeds op het oude niveau liggen.
Al deze prachtige plannen worden verzonnen door slimme jongens en meisjes die marketing gestudeerd hebben. Ik heb geen marketing gestudeerd dus misschien dat ik het daarom niet snap, maar is het niet zo dat je marketing toepast omdat je omzet wilt verhogen? Of is marketing juist bedoeld om je klanten een poot uit te draaien en ze naar de concurrent te jagen?
Iets wat ik bijvoorbeeld echt niet snap is marketing. Hier schijn je een HBO opleiding voor te moeten volgen. Ik vraag me wel eens af wat ze daar zoal leren. Volgens mij worden deze opleidingen deels bekostigd door de concurrent van het bedrijf waar je straks komt te werken.
Zo is de TPG begonnen met het vervangen van haar brievenbussen. De “oude” brievenbussen, die meestal pas sinds 2004 stonden, worden nu vervangen door een exemplaar is de nieuwe huiskleur, oranje. Dit alles omdat de TPG per 15 mei 2006 TNT zal gaan heten. Persoonlijk maakt het mij niet uit of ik mijn post nu in een rode, oranje of paars - geel gestippelde brievenbus deponeer, zolang mijn post maar aankomt. Waarschijnlijk zal er met deze operatie een flink bedrag gemoeid zijn, terwijl ik me meen te herinneren dat er bij de TPG nog niet zo lang geleden een flinke reorganisatie is geweest omdat men moest bezuinigen. Waarschijnlijk heeft men toen te drastisch bezuinigd en had men daarna wat geld over, wat er toe geleid heeft dat u binnenkort uw brief mag deponeren in een mooie koninklijk oranje brievenbus. Waarschijnlijk zal dit wel gemoeid gaan met een fikse tarief verhoging van uw brief of kaart.
Een andere marketingstrategie die ik niet snap zijn de nieuwe flessen van Coca-Cola. Sinds de invoering van deze nieuwe pet fles, is de prijs met gemiddeld zo’n 35 cent omhoog gegaan. Persoonlijk vind ik het niet zo erg, daar ik cola alleen gebruik voor het ontroesten van bouten en moeren. Maar het lijkt mij dat Pepsi Cola de lachende concurrent is met prijzen die nog steeds op het oude niveau liggen.
Al deze prachtige plannen worden verzonnen door slimme jongens en meisjes die marketing gestudeerd hebben. Ik heb geen marketing gestudeerd dus misschien dat ik het daarom niet snap, maar is het niet zo dat je marketing toepast omdat je omzet wilt verhogen? Of is marketing juist bedoeld om je klanten een poot uit te draaien en ze naar de concurrent te jagen?
14 februari, 2006
Koe knuffelen
Hadden we vroeger weinig dierenactiviteiten, tegenwoordig struikel je over de, soms meest idiote, neigingen om met dieren om te gaan.
Een paar jaar geleden was het bijvoorbeeld erg in om te zwemmen met dolfijnen. Nou vind ik dolfijnen sinds Flipper vreselijk irritante over het net gesprongen $#% beesten (vreemd, mijn spellingscontrole zegt niks over het woord $#%). Maar leef je rustig uit als jij denkt helemaal ying yang te kunnen worden door het zwemmen met die mislukte balacrobaat. Persoonlijk heb ik er niet zoveel behoefte aan. Ik ben dan ook een nuchtere Hollander en ik geloof niet zo in die poespas.
Niet dat ik niet van dieren hou, integendeel. Ik ben dol op dieren en ik zie ze graag. Alleen dan wel in hun eigen natuurlijke leefomgeving. Een uitzondering maak ik voor de dierentuin want van een dagje Blijdorp of Artis kan ik intens genieten. Misschien is dat mijn dubbele moraal, het zij zo.
Tegenwoordig is er weer iets nieuws in Nederland om je weer helemaal back to basics te krijgen. Of misschien is het er al een tijdje en volg ik die rare fratsen niet zo. Ik kwam vandaag de term koe knuffelen tegen op internet en tijdens het lezen van de werfingstekst gingen mijn wenkbrauwen steeds hoger op mijn schedel staan. Mocht u geïnteresseerd zijn in het koe knuffelen kunt u dat lezen op
http://www.superidee.nl/details.asp?language=nl&productID=20116
Dit schijnt een manier te zijn om de stress van alledag van u af te schudden. Verwonderd schud ik met mijn hoofd, dit kan gewoon niet waar zijn. Als u last van stress heeft dient u dit op te lossen door het aan te pakken daar waar het vandaan komt, niet door de stress op de schouders van die arme koe te leggen.
Het koe knuffelen schijnt een beroep te doen op uw intuïtie, die zich situeert in de rechter hersenhelft, net zoals de kunst van de non verbale communicatie. Dit is de reden dat al veel bedrijven de weg naar de boerderij gevonden hebben. Het brengt alles weer terug bij de kern van de organisatie: communicatie en samenwerken. Voor mij staat communiceren nog altijd gelijk aan het duidelijk maken d.m.v. praten of gebaren. Ik hoef geen koe te knuffelen alvorens ik mijn baas om opslag vraag, en ook heb ik geen behoefte aan een koeienknuffel als mijn baas die vraag vervolgens lachend afwijst.
U kunt ook schilderen tussen de koeien om de creativiteit en de rust te stimuleren. Waarschijnlijk krijgt u dan een wit vel en een zwarte stift waarmee u vlekken mag schilderen. Thuis kunt u dan trots zeggen dat u die koe die zo schattig boven de bank hangt zelf geschilderd heeft. Zelf heb ik er niet zoveel behoefte aan, het kleurt niet zo fraai in mijn interieur.
Indien gewenst kunt u na afloop dineren in het Ribhouse. De naam Ribhouse doet mij denken aan een soort van steakhouse waar je kunt genieten van een biefstuk met pepersaus. Dat zijn, voor mij, de betere berichten. Er gaat niets boven een malse biefstuk of een sappige rib-eye.
Alleen vind ik de combinatie van eerst koe knuffelen en vervolgens biefstuk eten wat raar;
Zouden ze daar soms de koeien serveren die niet langer wensten te knuffelen met een manager die gestresst is omdat zijn buurman een grotere auto rijdt?
Ik denk dat ik binnenkort ga beginnen met het commercieel uiterst aantrekkelijke “Kroelen met Grizzlyberen”. Na een Big Bear Hug kunt u in onze, tot restaurant omgebouwde boot, genaamd “De Berenboot” genieten van een Broodje Gebakken Berenbal of een Berenhap met Pindasaus.
Een paar jaar geleden was het bijvoorbeeld erg in om te zwemmen met dolfijnen. Nou vind ik dolfijnen sinds Flipper vreselijk irritante over het net gesprongen $#% beesten (vreemd, mijn spellingscontrole zegt niks over het woord $#%). Maar leef je rustig uit als jij denkt helemaal ying yang te kunnen worden door het zwemmen met die mislukte balacrobaat. Persoonlijk heb ik er niet zoveel behoefte aan. Ik ben dan ook een nuchtere Hollander en ik geloof niet zo in die poespas.
Niet dat ik niet van dieren hou, integendeel. Ik ben dol op dieren en ik zie ze graag. Alleen dan wel in hun eigen natuurlijke leefomgeving. Een uitzondering maak ik voor de dierentuin want van een dagje Blijdorp of Artis kan ik intens genieten. Misschien is dat mijn dubbele moraal, het zij zo.
Tegenwoordig is er weer iets nieuws in Nederland om je weer helemaal back to basics te krijgen. Of misschien is het er al een tijdje en volg ik die rare fratsen niet zo. Ik kwam vandaag de term koe knuffelen tegen op internet en tijdens het lezen van de werfingstekst gingen mijn wenkbrauwen steeds hoger op mijn schedel staan. Mocht u geïnteresseerd zijn in het koe knuffelen kunt u dat lezen op
http://www.superidee.nl/details.asp?language=nl&productID=20116
Dit schijnt een manier te zijn om de stress van alledag van u af te schudden. Verwonderd schud ik met mijn hoofd, dit kan gewoon niet waar zijn. Als u last van stress heeft dient u dit op te lossen door het aan te pakken daar waar het vandaan komt, niet door de stress op de schouders van die arme koe te leggen.
Het koe knuffelen schijnt een beroep te doen op uw intuïtie, die zich situeert in de rechter hersenhelft, net zoals de kunst van de non verbale communicatie. Dit is de reden dat al veel bedrijven de weg naar de boerderij gevonden hebben. Het brengt alles weer terug bij de kern van de organisatie: communicatie en samenwerken. Voor mij staat communiceren nog altijd gelijk aan het duidelijk maken d.m.v. praten of gebaren. Ik hoef geen koe te knuffelen alvorens ik mijn baas om opslag vraag, en ook heb ik geen behoefte aan een koeienknuffel als mijn baas die vraag vervolgens lachend afwijst.
U kunt ook schilderen tussen de koeien om de creativiteit en de rust te stimuleren. Waarschijnlijk krijgt u dan een wit vel en een zwarte stift waarmee u vlekken mag schilderen. Thuis kunt u dan trots zeggen dat u die koe die zo schattig boven de bank hangt zelf geschilderd heeft. Zelf heb ik er niet zoveel behoefte aan, het kleurt niet zo fraai in mijn interieur.
Indien gewenst kunt u na afloop dineren in het Ribhouse. De naam Ribhouse doet mij denken aan een soort van steakhouse waar je kunt genieten van een biefstuk met pepersaus. Dat zijn, voor mij, de betere berichten. Er gaat niets boven een malse biefstuk of een sappige rib-eye.
Alleen vind ik de combinatie van eerst koe knuffelen en vervolgens biefstuk eten wat raar;
Zouden ze daar soms de koeien serveren die niet langer wensten te knuffelen met een manager die gestresst is omdat zijn buurman een grotere auto rijdt?
Ik denk dat ik binnenkort ga beginnen met het commercieel uiterst aantrekkelijke “Kroelen met Grizzlyberen”. Na een Big Bear Hug kunt u in onze, tot restaurant omgebouwde boot, genaamd “De Berenboot” genieten van een Broodje Gebakken Berenbal of een Berenhap met Pindasaus.
11 februari, 2006
Struinen door de duinen
Na vanochtend nog even gauw mijn muurtje in de voorstrijk gezet te hebben, ben ik er vanmiddag op uit gegaan om mijn nieuwe schoenen eens uit te gaan testen.
Ik ben eerst naar het strand van Heemskerk gefietst en ben vervolgens vanaf daar gaan lopen. De bedoeling was om via de duinen naar paal 46 te lopen en zo via het strand weer terug te gaan. Al gauw besloot ik omweg te maken, want het pad wat aan mijn rechterhand lag zag er zeer aanlokkelijk uit en leidde mij naar de rand van wat een klein woud van naaldbomen genoemd mag worden. Al doende struinde ik er vrolijk op los.
Via wat paadjes waarbij ik in schijnbare willekeur wat linksaf en rechtsaf ben gegaan belandde ik de zweefvliegclub. Helaas waren ze er niet vandaag. Wel stonden er wat schapen maar die wilden niet op de foto. Zouden die schapen weten dat ik toch wel eens shoarma eet?
Via wat kronkelpaadjes kwam ik bij het boetje van oom Kees, of was het nou oom Co? Voor degene die dit gebied kennen weten dat dit een vogelobservatiehut is. Ik heb daar even rondgehangen om de ganzen, meerkoeten, eenden en ander gevogelte te bewonderen. Daarna ben ik om het meertje heengelopen waarbij ik aan de andere kant van het meer een koppel zwanen zag. Wat een prachtige dieren vind ik dit toch. Na nog wat rondgelopen te hebben kwam ik uiteindelijk weer op mijn oude pad terecht wat mij naar paal 46 bracht. Na nog even bewonderend stil te hebben gestaan bij een meer wat gebruikt wordt voor het waterwingebied, het water is hier heel helder. Er zijn meerdere van deze meren in dit duingebied, en bij een van deze meren zie je op rustige dagen karpers zwemmen van wel 50 cm. Deze heb ik vandaag niet gezien. Via het strand ben ik weer teruggelopen. Wat opviel was de grote hoeveelheid zeesterren op het strand. Ik kan me niet herinneren er ooit zoveel gezien te hebben op dit stuk, terwijl ik hier toch regelmatig kom. Weer terug bij mijn fiets realiseer ik me wat een geluksvogel ik ben; Te wonen op minder dan 10 km afstand van dit prachtige natuurgebied. Helaas zijn er meer mensen die dit weten en op zondag kan het hier erg druk zijn. Gelukkig heb ik daar geen last van gehad vandaag. Al met al zijn mijn schoenen met glans geslaagd voor deze test. Ik heb gelopen over asfalt, verhard - en onverhard pad en nog zo’n 5 km over het strand, dit alles zonder problemen.
Bij thuiskomst heb ik de slaapkamermuur voor de tweede keer in de voorstrijk gezet, morgenochtend kan ik hem schilderen.
Ik ben eerst naar het strand van Heemskerk gefietst en ben vervolgens vanaf daar gaan lopen. De bedoeling was om via de duinen naar paal 46 te lopen en zo via het strand weer terug te gaan. Al gauw besloot ik omweg te maken, want het pad wat aan mijn rechterhand lag zag er zeer aanlokkelijk uit en leidde mij naar de rand van wat een klein woud van naaldbomen genoemd mag worden. Al doende struinde ik er vrolijk op los.
Via wat paadjes waarbij ik in schijnbare willekeur wat linksaf en rechtsaf ben gegaan belandde ik de zweefvliegclub. Helaas waren ze er niet vandaag. Wel stonden er wat schapen maar die wilden niet op de foto. Zouden die schapen weten dat ik toch wel eens shoarma eet?
Via wat kronkelpaadjes kwam ik bij het boetje van oom Kees, of was het nou oom Co? Voor degene die dit gebied kennen weten dat dit een vogelobservatiehut is. Ik heb daar even rondgehangen om de ganzen, meerkoeten, eenden en ander gevogelte te bewonderen. Daarna ben ik om het meertje heengelopen waarbij ik aan de andere kant van het meer een koppel zwanen zag. Wat een prachtige dieren vind ik dit toch. Na nog wat rondgelopen te hebben kwam ik uiteindelijk weer op mijn oude pad terecht wat mij naar paal 46 bracht. Na nog even bewonderend stil te hebben gestaan bij een meer wat gebruikt wordt voor het waterwingebied, het water is hier heel helder. Er zijn meerdere van deze meren in dit duingebied, en bij een van deze meren zie je op rustige dagen karpers zwemmen van wel 50 cm. Deze heb ik vandaag niet gezien. Via het strand ben ik weer teruggelopen. Wat opviel was de grote hoeveelheid zeesterren op het strand. Ik kan me niet herinneren er ooit zoveel gezien te hebben op dit stuk, terwijl ik hier toch regelmatig kom. Weer terug bij mijn fiets realiseer ik me wat een geluksvogel ik ben; Te wonen op minder dan 10 km afstand van dit prachtige natuurgebied. Helaas zijn er meer mensen die dit weten en op zondag kan het hier erg druk zijn. Gelukkig heb ik daar geen last van gehad vandaag. Al met al zijn mijn schoenen met glans geslaagd voor deze test. Ik heb gelopen over asfalt, verhard - en onverhard pad en nog zo’n 5 km over het strand, dit alles zonder problemen.
Bij thuiskomst heb ik de slaapkamermuur voor de tweede keer in de voorstrijk gezet, morgenochtend kan ik hem schilderen.
09 februari, 2006
vrees het frezen
Op het moment dat ik dit schrijf loop ik nog enigzins rond in witte wolken. Soms bevind ik me weleens op een roze wolk maar dat heeft dan een andere oorzaak, meestal blijf ik wel met mijn voeten op de grond. Deze witte wolk heeft een andere betekenis, niet te verwarren met witte rook.
Deze witte wolk is onstaan door het frezen vandaag. Niet dat ik ergens bang voor ben maar ik heb vandaag gleuven gefreesd in de muur. Tijdens deze activiteit kwam er dermate veel wit stof vrij dat de lokale junk aanbelde met de vraag of ik hem wellicht kon helpen aan een bolletje wit. Normaal eet ik alleen bruin brood maar ik heb hem wat wit poeder verkocht als zijnde onversneden wit. Er lag op dat moment een lijn van 5 cm dik, 5 cm hoog en ruim 2 meter lang. Da's nog eens een lijntje snuiven. Na het inbrengen van de speakerkabel heb ik de gleuven weer dichtgemaakt met gips, later deze week wordt dat nog afgewerkt met een laagje plamuur zodat het geheel weer zo glas is als een spiegel. Precies, een spiegel waar je een lijntje op kunt snuiven.
Nu moet alles even goed drogen en kan ik ondertussen de boel goed ventileren. Desondanks is de kans groot dat ik morgen wakker wordt met een verstopte neus. Niet omdat ik zelf snuif en ook niet omdat ik verkouden ben.
Ik vrees alleen dat het witte stof nog wel even zal ronddwarrelen op mijn slaapkamer.
Deze witte wolk is onstaan door het frezen vandaag. Niet dat ik ergens bang voor ben maar ik heb vandaag gleuven gefreesd in de muur. Tijdens deze activiteit kwam er dermate veel wit stof vrij dat de lokale junk aanbelde met de vraag of ik hem wellicht kon helpen aan een bolletje wit. Normaal eet ik alleen bruin brood maar ik heb hem wat wit poeder verkocht als zijnde onversneden wit. Er lag op dat moment een lijn van 5 cm dik, 5 cm hoog en ruim 2 meter lang. Da's nog eens een lijntje snuiven. Na het inbrengen van de speakerkabel heb ik de gleuven weer dichtgemaakt met gips, later deze week wordt dat nog afgewerkt met een laagje plamuur zodat het geheel weer zo glas is als een spiegel. Precies, een spiegel waar je een lijntje op kunt snuiven.
Nu moet alles even goed drogen en kan ik ondertussen de boel goed ventileren. Desondanks is de kans groot dat ik morgen wakker wordt met een verstopte neus. Niet omdat ik zelf snuif en ook niet omdat ik verkouden ben.
Ik vrees alleen dat het witte stof nog wel even zal ronddwarrelen op mijn slaapkamer.
08 februari, 2006
Onthangen
Een paar keer per jaar las ik een paar klusdagen in, ter verfraaiing van mijn paleis. Op dit moment zit ik er weer middenin. Iedere keer dat ik er aan begin denk ik na een paar uur;
Waar ben ik aan begonnen? Gelukkig is het, totnogtoe, altijd weer gelukt om er wat moois van te maken. Ik ben er van overtuigd dat het ook dit keer uiteindelijk weer een fraai resultaat oplevert. Ere wie ere toekomt, ik heb een fantastisch team wat mij helpt om mijn droomhuis te verwezenlijken.
Op het ogenblik zijn we bezig om de slaapkamer te verfraaien. Vandaag hebben Gerhard en ik hard lopen onthangen. Niet duidelijk is of onthangen een goed Nederlands woord is, mijn spellingscontrole zegt er in ieder geval niks van. Als je een muur kunt behangen kun je een muur ook onthangen. Voor de leek die nu nog niet doorheeft waar het over gaat;
Onthangen is het verwijderen van oude lagen behang.
Tot zover is het gelukt. We hebben nu een bord geplaatst waarop te lezen staat dat het onthangen van deze muur mede mogelijk is gemaakt door Biotex.
Morgen gaan we verder. Hoewel de muur nu officieel onthangen is verklaard hebben we nog wel wat werk voor we met schilderen kunnen beginnen. We beginnen morgen met het frezen van 2 gleuven waar de speakerkabel in weggewerkt gaat worden, op zijn tijd een muziekje in de slaapkamer kan zeer rustgevend zijn. Daarna smeren we de gleuven, met daarin de speakerkabel, weer dicht met plamuur. Zo loop je niet tegen een paar lelijke kabels aan te kijken. Verder zijn er nog wat gaten en kieren die gedicht moeten worden, ook de kieren tussen plafond en muur moeten worden gedicht, deze worden echter afgekit zodat er een elastische werking blijft. Anders zit je volgend jaar weer met kieren.
Vervolgens zal ik alles voorstrijken, waarna de eerste laag latex erover heen gaat. Deze is vanmiddag speciaal voor mij gemengd door mijn vaste binnenhuisarchitect, Astrid. Zij kwam langs met wat proeflapjes voor het eindresultaat, want u begrijpt, dat het niet zal blijven met het opbrengen van een laag latex. Als deze laag gedroogd is, wordt ze vervolgens bestreken met een mengsel van latex en een soort van glaceerverf, waarna deze er met een doek ingewreven wordt. Zo doende komt men tot een zeer fraai geheel, wat er ietwat gemarmerd uitziet, al zal mijn binnenhuisarchitect dat vast anders noemen. Ze kwam vandaag ook even proefmonsters laten zien. Zelf was ze niet zo gelukkig met de door mij bedachte kleurkeuze en na een kort overleg mengde zij ter plekke een andere variant. Ik moet toegeven dat deze variant veel mooier kleurt bij het tapijt.
De komende dagen moet er nog even hard aangetrokken worden. Het is niet zozeer het werk maar meer de droogtijd van de verschillende lagen. Woensdag 15 februari is de finale, dan brengt Astrid de toplaag aan met een doek, als we tenminste op tijd klaar zijn met het andere werk, maar daar heb ik alle vertrouwen in.
Ik verheug me nu al op het eindresultaat. Het wordt prachtig, daar ben ik van overtuigd.
Waar ben ik aan begonnen? Gelukkig is het, totnogtoe, altijd weer gelukt om er wat moois van te maken. Ik ben er van overtuigd dat het ook dit keer uiteindelijk weer een fraai resultaat oplevert. Ere wie ere toekomt, ik heb een fantastisch team wat mij helpt om mijn droomhuis te verwezenlijken.
Op het ogenblik zijn we bezig om de slaapkamer te verfraaien. Vandaag hebben Gerhard en ik hard lopen onthangen. Niet duidelijk is of onthangen een goed Nederlands woord is, mijn spellingscontrole zegt er in ieder geval niks van. Als je een muur kunt behangen kun je een muur ook onthangen. Voor de leek die nu nog niet doorheeft waar het over gaat;
Onthangen is het verwijderen van oude lagen behang.
Tot zover is het gelukt. We hebben nu een bord geplaatst waarop te lezen staat dat het onthangen van deze muur mede mogelijk is gemaakt door Biotex.
Morgen gaan we verder. Hoewel de muur nu officieel onthangen is verklaard hebben we nog wel wat werk voor we met schilderen kunnen beginnen. We beginnen morgen met het frezen van 2 gleuven waar de speakerkabel in weggewerkt gaat worden, op zijn tijd een muziekje in de slaapkamer kan zeer rustgevend zijn. Daarna smeren we de gleuven, met daarin de speakerkabel, weer dicht met plamuur. Zo loop je niet tegen een paar lelijke kabels aan te kijken. Verder zijn er nog wat gaten en kieren die gedicht moeten worden, ook de kieren tussen plafond en muur moeten worden gedicht, deze worden echter afgekit zodat er een elastische werking blijft. Anders zit je volgend jaar weer met kieren.
Vervolgens zal ik alles voorstrijken, waarna de eerste laag latex erover heen gaat. Deze is vanmiddag speciaal voor mij gemengd door mijn vaste binnenhuisarchitect, Astrid. Zij kwam langs met wat proeflapjes voor het eindresultaat, want u begrijpt, dat het niet zal blijven met het opbrengen van een laag latex. Als deze laag gedroogd is, wordt ze vervolgens bestreken met een mengsel van latex en een soort van glaceerverf, waarna deze er met een doek ingewreven wordt. Zo doende komt men tot een zeer fraai geheel, wat er ietwat gemarmerd uitziet, al zal mijn binnenhuisarchitect dat vast anders noemen. Ze kwam vandaag ook even proefmonsters laten zien. Zelf was ze niet zo gelukkig met de door mij bedachte kleurkeuze en na een kort overleg mengde zij ter plekke een andere variant. Ik moet toegeven dat deze variant veel mooier kleurt bij het tapijt.
De komende dagen moet er nog even hard aangetrokken worden. Het is niet zozeer het werk maar meer de droogtijd van de verschillende lagen. Woensdag 15 februari is de finale, dan brengt Astrid de toplaag aan met een doek, als we tenminste op tijd klaar zijn met het andere werk, maar daar heb ik alle vertrouwen in.
Ik verheug me nu al op het eindresultaat. Het wordt prachtig, daar ben ik van overtuigd.
07 februari, 2006
Schoenen
Dit zijn ze geworden;Mijn nieuwe wandelschoenen. Na het passen van verschillende paren is uiteindelijk mijn keuze gevallen op een paar Meindl Boston men. Een schoen met een Vibram zool, leren binnen en buitenwerk en een voering van gore-tex. Hier hoop ik straks vele kilometers door bos, strand en duin te zwerfen. De eerstvolgende wandeling met weekendhike staat gepland op 25 februari, wat mij de gelegenheid geeft om ze voor die tijd ruimschoots in te lopen.
Ze zijn mooi, hé.
05 februari, 2006
33 en een beetje
Mijn huis trilt nog na op zijn grondvesten, figuurlijk dan. Letterlijk staat mijn huis vrij stevig. Gisteravond vierde ik mijn verjaardag en het was weer gevaarlijk gezellig. Volgens instructies die ik per kaart had ontvangen moest ik me laten overladen met kado’s en knuffels, vervolgens overgieten met flink wat alcohol en dat dan een nacht laten marineren. Zo gezegd, zo gedaan.
Ik ben behoorlijk verwend gisteravond en geniet er nog steeds van. Het is toch wel erg leuk om op dergelijke wijze in het zonnetje gezet te worden. Leuke kado’s gehad gisteravond. Zelf zeg ik dat ik alles al heb wat mijn hart begeerd, toch weten ze altijd weer wat leuks te vinden voor me. Ik heb wandelsokken gehad en ik sta te trappelen om ze uit te proberen, ook de sponsering van mijn nieuwe wandelschoenen is nu bijna rond. Deze week ga ik op schoenenjacht. Verder een paar lekkere flessen wijn gehad, wat muziek die ik volgens insiders beslist moet leren kennen: de Prelude’s van Alexander Scriabin en VU van The Velvet Underground, en ik heb weer een film gekregen op DVD: The Butterfly Effect, directors cut Ik heb net even de trailer bekeken en ik denk dat ik me met deze film ook prima ga vermaken.
Menig bezoeker was gisteravond jaloers op mij. Was het niet vanwege het feit dat ik gewoon heerlijk verwend ben dan was het wel dat ik, ondanks dat ik mijn verjaardag vierde, de jongste was in het gezelschap. Uiteraard konden de “oudjes” het niet laten om daar wat van te zeggen, zelf behoor ik natuurlijk nog lang niet tot de groep oudere jongeren, jongere ouderen, jong bejaarden of anderzijds. Ik ben gewoon in de bloei van mijn leven.
Nog nagenietend heb ik de rommel weer opgeruimd, ik zag dat mijn wijnkelder hier en daar wat gaten begint te vertonen na gisteravond. Als er op wijnflessen statiegeld zou zitten kon ik er nu van ontbijten.
Helaas, het wordt een rondje glasbak
Ik ben behoorlijk verwend gisteravond en geniet er nog steeds van. Het is toch wel erg leuk om op dergelijke wijze in het zonnetje gezet te worden. Leuke kado’s gehad gisteravond. Zelf zeg ik dat ik alles al heb wat mijn hart begeerd, toch weten ze altijd weer wat leuks te vinden voor me. Ik heb wandelsokken gehad en ik sta te trappelen om ze uit te proberen, ook de sponsering van mijn nieuwe wandelschoenen is nu bijna rond. Deze week ga ik op schoenenjacht. Verder een paar lekkere flessen wijn gehad, wat muziek die ik volgens insiders beslist moet leren kennen: de Prelude’s van Alexander Scriabin en VU van The Velvet Underground, en ik heb weer een film gekregen op DVD: The Butterfly Effect, directors cut Ik heb net even de trailer bekeken en ik denk dat ik me met deze film ook prima ga vermaken.
Menig bezoeker was gisteravond jaloers op mij. Was het niet vanwege het feit dat ik gewoon heerlijk verwend ben dan was het wel dat ik, ondanks dat ik mijn verjaardag vierde, de jongste was in het gezelschap. Uiteraard konden de “oudjes” het niet laten om daar wat van te zeggen, zelf behoor ik natuurlijk nog lang niet tot de groep oudere jongeren, jongere ouderen, jong bejaarden of anderzijds. Ik ben gewoon in de bloei van mijn leven.
Nog nagenietend heb ik de rommel weer opgeruimd, ik zag dat mijn wijnkelder hier en daar wat gaten begint te vertonen na gisteravond. Als er op wijnflessen statiegeld zou zitten kon ik er nu van ontbijten.
Helaas, het wordt een rondje glasbak
01 februari, 2006
33
KABOEM!!!
Pijnlijk dringt de waarheid tot me door. Ik ben zojuist 33 geworden. Oef, ietwat onwennig sta ik voor de spiegel, op zoek naar sporen die duiden op inzet van het verval. Hmm nog geen grijze haar te bekennen, dat valt weer mee. Die zwembandjes om mijn middel, had ik die gisteren ook al? En dan die kraaienpootjes rond mijn ogen! Vreselijk, het lijken wel struisvogelpoten. Verder valt het wel mee, geloof ik. Eerst maar eens diep adem halen. Dat werkt nog. Het zou ook erg pijnlijk zijn als dat niet meer zou werken. Ik hou mijn buik in voor de spiegel. Kijk, zo zie ik er nog uit als een jonge god van 32, jammer dat ik dit niet langer vol hou als 1 minuut, daarna begin ik toch echt wat paars aan te lopen.
Goed, na dit geaccepteerd te hebben, tenslotte gaat hem om de inhoud en niet om de verpakking, besluit ik om me er niet zomaar bij neer te leggen. 33, het zal wat. De wereld ligt aan mijn voeten. Enthousiast begin ik samen te vatten wat ik de afgelopen dagen allemaal bedacht heb. Ook in mijn bovenkamer waait wel eens een frisse wind en de afgelopen dagen ben ik er met een bezem flink door gegaan om ruimte te maken voor nieuwe ideeën.
Ik ben al een tijdje op zoek naar een andere baan, dat moet dit jaar maar eens gaan lukken. Verder wil ik weer op vakantie dit jaar. Dat heb ik vorig jaar wel een beetje gemist. Al moet ik zeggen dat de reden dat ik vorig jaar niet op vakantie ben geweest zeer de moeite waard is geweest. Het huis waar ik nu in woon groeit uit tot een waar paleis, waar ik vorstelijk in vertoef. Daarnaast wil ik meer muziek maken, het is al veel te lang rustig op dat gebied. Toch weer eens verder werken aan die rockopera waar ik ooit aan begonnen ben. Eens kijken of ik mijn oude schijven van mijn vorige pc nog kan kraken. Verder wil ik het goede gevoel wat ik de laatste tijd heb vooral vasthouden. Het leven is om van te genieten, dat doe ik dan ook met volle teugen.
Vandaag doe ik het maar eens rustig aan, tenslotte ben ik nu wel 33. Ik heb lekker vrij en installeer me straks op de bank met een goed boek. Vanavond ga ik uitgebreid koken voor mezelf. De klassieke garnalencocktail vooraf, gegrilde kip met gebakken aardappels, witlof met ham en kaas en een broccolisalade. Uiteraard vergezeld van een goed glas wijn. Ik heb nog een mooie haut-médoc liggen, hoewel champagne ook wel mag op mijn geboorte dag. Lekker genieten straks. En dan zaterdag een groot feest met al mijn vrienden die ik mijn hart draag. Want zeg nou zelf, 33 worden, daar mag je best twee feestdagen aan wijden. Ik verheug me er nu al op.
Zal ik vast een flesje open trekken?
Pijnlijk dringt de waarheid tot me door. Ik ben zojuist 33 geworden. Oef, ietwat onwennig sta ik voor de spiegel, op zoek naar sporen die duiden op inzet van het verval. Hmm nog geen grijze haar te bekennen, dat valt weer mee. Die zwembandjes om mijn middel, had ik die gisteren ook al? En dan die kraaienpootjes rond mijn ogen! Vreselijk, het lijken wel struisvogelpoten. Verder valt het wel mee, geloof ik. Eerst maar eens diep adem halen. Dat werkt nog. Het zou ook erg pijnlijk zijn als dat niet meer zou werken. Ik hou mijn buik in voor de spiegel. Kijk, zo zie ik er nog uit als een jonge god van 32, jammer dat ik dit niet langer vol hou als 1 minuut, daarna begin ik toch echt wat paars aan te lopen.
Goed, na dit geaccepteerd te hebben, tenslotte gaat hem om de inhoud en niet om de verpakking, besluit ik om me er niet zomaar bij neer te leggen. 33, het zal wat. De wereld ligt aan mijn voeten. Enthousiast begin ik samen te vatten wat ik de afgelopen dagen allemaal bedacht heb. Ook in mijn bovenkamer waait wel eens een frisse wind en de afgelopen dagen ben ik er met een bezem flink door gegaan om ruimte te maken voor nieuwe ideeën.
Ik ben al een tijdje op zoek naar een andere baan, dat moet dit jaar maar eens gaan lukken. Verder wil ik weer op vakantie dit jaar. Dat heb ik vorig jaar wel een beetje gemist. Al moet ik zeggen dat de reden dat ik vorig jaar niet op vakantie ben geweest zeer de moeite waard is geweest. Het huis waar ik nu in woon groeit uit tot een waar paleis, waar ik vorstelijk in vertoef. Daarnaast wil ik meer muziek maken, het is al veel te lang rustig op dat gebied. Toch weer eens verder werken aan die rockopera waar ik ooit aan begonnen ben. Eens kijken of ik mijn oude schijven van mijn vorige pc nog kan kraken. Verder wil ik het goede gevoel wat ik de laatste tijd heb vooral vasthouden. Het leven is om van te genieten, dat doe ik dan ook met volle teugen.
Vandaag doe ik het maar eens rustig aan, tenslotte ben ik nu wel 33. Ik heb lekker vrij en installeer me straks op de bank met een goed boek. Vanavond ga ik uitgebreid koken voor mezelf. De klassieke garnalencocktail vooraf, gegrilde kip met gebakken aardappels, witlof met ham en kaas en een broccolisalade. Uiteraard vergezeld van een goed glas wijn. Ik heb nog een mooie haut-médoc liggen, hoewel champagne ook wel mag op mijn geboorte dag. Lekker genieten straks. En dan zaterdag een groot feest met al mijn vrienden die ik mijn hart draag. Want zeg nou zelf, 33 worden, daar mag je best twee feestdagen aan wijden. Ik verheug me er nu al op.
Zal ik vast een flesje open trekken?
Abonneren op:
Posts (Atom)
