Zondagmorgen en veel te vroeg gaat de wekker. Oef… wie heeft die nu op zondag zo vroeg gezet? O ja, ikzelf natuurlijk weer. Ik heb het in mijn hoofd gehaald om op deze koude dag met Weekendhike op stap te gaan in de buurt van Aalsmeer. Als ik de kamer binnenloop merk ik tot mijn grote opluchting dat de koffie al loopt, dat werkt goed, een koffiezet apparaat met een tijdklok ertussen, en onder het motto van s’nachts een man, overdag ook een wrak weet ik mezelf onder de douche te manoeuvreren..Het was wel weer laat gisteravond en de wijn was erg lekker maar na een douche en een kort ontbijt ga ik toch op zoek naar een trein. Deze zoektocht slaagt een stuk beter dan mijn zoektocht naar een zelfgebreide lange onderbroek diezelfde morgen, die ik gewoon niet blijk te hebben. Brr, het is toch wel fris buiten.
Keurig om 09.16 uur loopt de trein station Amsterdam Centraal binnen, waarna ik op zoek ga naar bus 172 die mij naar de bloemenveiling van Aalsmeer zal brengen. Ook dit draait uit op een ware zoektocht, het blijkt dat ze de bushalte van de betreffende lijn verplaatst hebben maar na er een korte spurt haal ik het nog net en ontmoet ik in de bus al de eerste mede-Weekendhiker.
Na een rondrit van zo’n 50 minuten komen we terecht bij het afspreekpunt van vandaag waar alle overige mede-Weekendhikers ons al op staan te wachten. Welgemutst gaan we op pad en al spoedig klauteren we over dijkjes. Met recht klauteren, want we maken continu gebruik van speciaal daarvoor geplaatste op- en afstapjes die je over het hek moeten helpen, al komen we er bij het laatste opstapje achter dat dat hek ook gewoon open blijkt te kunnen. Het is heerlijk weer om te wandelen, een strak blauwe lucht en een zonnetje doen vergeten dat er een fris windje staat en als we even later wat uit de wind lopen verdwijnen de meeste mutsen en handschoenen in het daarvoor bestemde handschoenenvakje aan de rugzak. Als we bij het eerste Fort aankomen, wat op de kaart het eerste en enige koffiekopje is, blijkt deze gesloten te zijn. Gelukkig zijn de Weekendhikers goed uitgerust en na een graai in de rugzak vervolgen we onze weg. We lopen nu langs de Amstel met aan de andere kant weilanden en bevroren slootjes. Hier en daar treffen we een schaatser aan, niet op de Amstel, want dat ijs ziet er nog onbetrouwbaar uit, al levert het wel een prachtig gezicht op. Wat opvalt zijn de grote aantallen zwanen die men hier aantreft en groot is de hilariteit als een zwaan een prachtige demonstratie buikschuiven weergeeft en zo een wak in duikt. Even verderop krijgen we een heuse voorstelling te zien van twee ganzen die met een soort van schaatsende beweging een sloot oversteken, het is net Holiday on Ice.
Bij een bruggetje wordt even gepauzeerd en we krijgen een demonstratie van een mobiele telefoon, waar ook foto’s mee gemaakt worden. Tijdens een latere stop krijgen we nogmaals een demonstratie van dit kekke apparaat, verpakt in een soort van roze ovenhandschoen. Het blijkt dat men met dit roze apparaat ook MP3 kan afspelen en de eigenaresse heeft het volgeladen met TV tunes van voornamelijk kinderseries uit mijn jeugd. Barbapappa, Beertje Colargol en de Snorkels passeren de revue, zelf ben ik blij als we weer verder lopen. Het lopen gaat me goed af, al merk ik wel dat het nu toch echt tijd voor wat serieuzere wandelschoenen. De goedkope schoenen die ik nu heb, laten het na drie maanden al behoorlijk afweten. De zolen zijn al aardig versleten en wandelcomfort is dan ook ver te zoeken, ook ben ik er laatst achter gekomen dat ze niet meer waterdicht zijn. Gelukkig heb ik daar vandaag geen last van. Redelijk bijtijds bereiken we de eindbestemming waar onder het genot van warme chocomel met appeltaart nog even nagenoten wordt.
29 januari, 2006
28 januari, 2006
Prinses
Ik heb inmiddels een leuke collectie bassen opgebouwd, voor de kenner noem ik ze even;
Een TCS precision (luistert, en soms luistert ze niet, naar de naam Marloes), een Hohner precison fretless Arbor series, een zwarte Ibanez Soundgear 800 (the black pearl) en de hier afgebeelde Egmond Princess uit 1967.
Over deze prinses valt een hoop te vertellen, er valt überhaupt een hoop te vertellen over Egmond maar dan kunt u beter even op http://home.wanadoo.nl/wimmarkenhof/ kijken.
Vandaag heb ik het over mijn Egmond, mijn prinses. Sinds enkele jaren is zij mijn trotse bezit, mijn onafscheidelijke metgezel en ook dat pokkeding omdat je iedere drie weken alle boutjes vast moet draaien en de elektronica soms wat problemen geeft. Ik heb over deze bas ooit eens de volgende beschrijving gelezen;
De ideale bas voor bij en voor in de open haard.
U zult begrijpen dat ik het met deze omschrijving niet eens ben. Zelf vind ik het meer een rijpere dame die, hoewel haar karakter soms wat opspeelt, maar dat mag als je een rijpere dame bent, mij vaak inspireert tot het spelen van melodieuze baspartijen. Het is een bijzondere gedachte dat er iemand is geweest die haar in 1967 nieuw heeft gekocht en haar als trotse bezitter mee naar huis nam, uiteindelijk is ze via wat omzwervingen bij mij terechtgekomen en mijn liefdevolle vertroetelingen hebben er toe bijgedragen dat ze heden ten dage bij tijd en wijle weer genoeglijk bromt en mooie klanken weergeeft. Kijkt u nog maar eens naar de prachtige rondingen van haar body en haar relatief korte hals, wat uitnodigt tot snelle "walking bass" line.Vandaag had ik weer eens zo'n bui waarin ik even lekker alle remmen los gooi en met wat pedalen kom tot een onverantwoorde maar o zo heerlijke scheur en beuk partij. Helaas liggen oude elektronica en moderne pedalen elkaar niet zo. Op het moment dat ik inplug begint het te piepen en lijkt het op het intro van het nummer "New York City Cops"van The Strokes. Zo hebben ze dat dus gedaan, denk ik nog. En ik scheur er vrolijk op los. Door de korte hals nodigt deze dame echt uit tot bijna gitaarachtig scheurwerk, en daar is op zijn tijd niks mis mee. Op het moment dat ik mijn pedaal in de neutraal stand zet komt de mooie brom er weer en komt er een stoot laag uit mijn versterker die de broekspijpen doet fladderen. HEERLIJK!!! Ik besluit wat op te nemen en draai me om naar de pc, met de prinses nog om mijn nek (welke man kan er nog meer zeggen dat er een prinses om zijn nek hangt?) Op het moment dat ik me omdraai komt er een geknor en gepiep van jewelste uit de versterker. Wat is dit dan weer? vraag ik me af. O ja, Deze elementen (elementen is een duur woord voor een stukje karton omwikkeld met dun koperdraad) zijn niet afgeschermd. Op het moment dat je dan te dicht bij een beeldscherm of een halogeen lamp komt breekt de hel los. Gauw een schakelaar omgezet en de rust daalt weer neer over Beverwijk. Dit maakt haar helaas wat minder geschikt voor live performances maar aangezien ik op het moment toch bandeloos ben, geeft dat geen verdere problemen. Ik heb altijd Marloes en the black pearl nog mocht ik weer in een band willen gaan spelen.
25 januari, 2006
24 januari, 2006
Hé kale!!!
Gisteren ben ik weer eens bij de kapper geweest, op zich niks bijzonders. Iedereen komt er wel eens. Een lieftallig meisje bood mij koffie aan en ander, al even lieftallig meisje stelde zich voor als Desiree.
Een heel verhaal werd afgestoken;
Wilt u het gewassen hebben?
Aangezien ik van de wasbakken bij de kapper altijd spontaan een whiplash krijg zei ik nee.
Hoe wilt u het hebben?
Aan de rechterkant wil ik het driekwart over m'n oor, maar aan de linkerkant juist twee centimeter boven mijn oor. Linksachter in m'n nek moet het worden opgeschoren, en de scheiding wil ik diagonaal over m'n hoofd, zodat m'n haar achter op m'n hoofd rechtop komt te staan. Bovendien wil ik over m'n voorhoofd twee lange lokken zodat ik die op straat continu uit m'n gezicht moet blazen.
Desiree trok hierop wat wit weg dus ik stelde haar gauw gerust;
Geintje, doe maar makkelijk, vanachter de tondeuse erover en bovenop mag het iets langer blijven.
oké, zei Desiree zichtbaar opgelucht.
Onder het standaard kapperspraatje "Bent u vrij vandaag? Wat voor werk doet u?" ging Desiree voortvarend te werk. Je zou toch verwachten dat dit wel eens bekend zou zijn, tenslotte kom ik al jaren in dezelfde kapsalon. Er staan wel iedere keer als ik er kom nieuwe gezichten, (ik kom er niet zo heel vaak) maar ze houden wel een dossier bij waar je woont en zo. Het lijkt me een kleine moeite om daar wat leuke gespreksstof bij te vermelden.
Hoe vindt u het zo, vroeg Desiree na een tijdje. Ik heb geen idee, ik moest immers mijn bril van je afzetten. Na mijn bril opgezet te hebben en het resultaat bewonderd te hebben kwam er nog een heel scala aan vragen.
Wilt u er wax in?
Nee, krijg je zo'n vette kop van.
Wilt u dan wat gel?
Nee, (dat doe ik alleen als ik een heeeel leuk iemand tegenkom).
Zal ik de haartjes nog even uitspoelen?
Nee.
Ik geloof dat Desiree wel een beetje teleurgesteld was. Geen wasbeurt vooraf, simpel met de tondeuse, geen wax, geen gel, niet eens even de haartjes uitspoelen.
Na 10 minuten en € 20, 95 stond ik weer buiten, da's gauw verdiend, zullen ze binnen wel gedacht hebben.
Uiteraard word je dan de volgende dag wel door iemand begroet met de uitroep;
Hé kale!!!
Waarop ik antwoordde met de vraag;
Geef jij één EURO voor iedere haar die ik nog bezit?
Helaas, deze vraag werd ontkennend beantwoord. Dat is erg jammer. Niet alleen had ik het dan van het geld mijn kapsel af kunnen laten maken, maar ook had ik dan de rest van mijn leven op een warm tropisch eiland kunnen zitten. Daar had ik me best voor willen laten epileren of harsen. Het heeft niet zo mogen zijn. In plaats van op een tropisch eiland zit ik in een koud Nederland, wat extra koud aanvoelt op mijn kortgeknipte bolletje.
Heeft iemand toevallig mijn muts gezien?
22 januari, 2006
Di Gojim
Geheel onverwacht ben ik vandaag in het theater geweest. Dat zijn altijd de leukste uitjes, onverwacht meegenomen worden.
Laura kwam vanochtend met de vraag of ik zin had om mee te gaan als stand-in voor haar geblesseerde vriend, een rol die ik altijd graag vervul als het aankomt op culturele uitjes zoals concert, theater en museabezoek. Toen ik vroeg waar we eigenlijk gingen vandaag kreeg ik te horen dat we naar Di Gojim gingen in het Thalia theater te IJmuiden.
Di Gojim ken ik wel, daar ben ik al eens eerder geweest met Laura, het is een van haar favoriete bands. Het Thalia theater is weer een van mijn favorieten. Eigenlijk is het een voormalige bioscoop en hoewel het wat aan de krappe kant is en de technische voorzieningen minimaal zijn, heeft het wel heel veel sfeer. In 1890 oorspronkelijk gebouwd als oud-katholieke kerk en in 1919 omgebouwd tot bioscooptheater, doet het tegenwoordig nog steeds dienst als theater. Art-deco en Amsterdamse school details nemen je ruim 100 jaar terug in de tijd. Dat het soms wat moeilijk is om de show te volgen komt zeker niet door de muzikanten maar ligt aan het feit dat we op het balkon plaatsen hebben gekregen waardoor we tegen, over en onder de balustrade zitten te kijken, hetgeen Laura het idee geeft dat we ons aan boord bevinden van de Titanic.
De show waar Di Gojim op dit moment mee toert, staat geheel in het teken van het 15-jarig bestaan van deze Klezmer band. Met een mengeling van Oost-Europese volksmuziekstijlen, zigeunermuziek en Joodse muziek. Het verhaal van het Joodse volk in de diaspora klinkt door in deze unieke muzieksoort. Verdriet, vreugde en humor tekenen de liederen en dansen.Hoewel het geen muziek is die ik vaak thuis zou draaien, vind ik het toch altijd erg leuk om ze live te gaan bezoeken. De muzikanten staan achter wat zij doen en stralen dit ook uit. Het spelplezier straalt vanmiddag dan ook van het, te kleine, podium. Naast mooie muziek die je soms doet schateren om je op het volgende moment weer doet ontroeren, weten de zes heren de aandacht van de zaal er goed bij te houden door gebruik te maken van een soort van slapstick achtige humor die doet denken aan de films van Charlie Chaplin waarin gebaren en gezichtsuitdrukkingen een belangrijke rol spelen.
Laura kwam vanochtend met de vraag of ik zin had om mee te gaan als stand-in voor haar geblesseerde vriend, een rol die ik altijd graag vervul als het aankomt op culturele uitjes zoals concert, theater en museabezoek. Toen ik vroeg waar we eigenlijk gingen vandaag kreeg ik te horen dat we naar Di Gojim gingen in het Thalia theater te IJmuiden.
Di Gojim ken ik wel, daar ben ik al eens eerder geweest met Laura, het is een van haar favoriete bands. Het Thalia theater is weer een van mijn favorieten. Eigenlijk is het een voormalige bioscoop en hoewel het wat aan de krappe kant is en de technische voorzieningen minimaal zijn, heeft het wel heel veel sfeer. In 1890 oorspronkelijk gebouwd als oud-katholieke kerk en in 1919 omgebouwd tot bioscooptheater, doet het tegenwoordig nog steeds dienst als theater. Art-deco en Amsterdamse school details nemen je ruim 100 jaar terug in de tijd. Dat het soms wat moeilijk is om de show te volgen komt zeker niet door de muzikanten maar ligt aan het feit dat we op het balkon plaatsen hebben gekregen waardoor we tegen, over en onder de balustrade zitten te kijken, hetgeen Laura het idee geeft dat we ons aan boord bevinden van de Titanic.
De show waar Di Gojim op dit moment mee toert, staat geheel in het teken van het 15-jarig bestaan van deze Klezmer band. Met een mengeling van Oost-Europese volksmuziekstijlen, zigeunermuziek en Joodse muziek. Het verhaal van het Joodse volk in de diaspora klinkt door in deze unieke muzieksoort. Verdriet, vreugde en humor tekenen de liederen en dansen.Hoewel het geen muziek is die ik vaak thuis zou draaien, vind ik het toch altijd erg leuk om ze live te gaan bezoeken. De muzikanten staan achter wat zij doen en stralen dit ook uit. Het spelplezier straalt vanmiddag dan ook van het, te kleine, podium. Naast mooie muziek die je soms doet schateren om je op het volgende moment weer doet ontroeren, weten de zes heren de aandacht van de zaal er goed bij te houden door gebruik te maken van een soort van slapstick achtige humor die doet denken aan de films van Charlie Chaplin waarin gebaren en gezichtsuitdrukkingen een belangrijke rol spelen.
21 januari, 2006
Beverwijk - Overveen
Vandaag weer gewandeld met Weekendhike. Dit keer ging de wandeling van Beverwijk naar Overveen. Ik had dus de mazzel, als Wijker zijnde, dat ik mijn ogen kon openen op het moment dat de meeste Hikers al in de trein zaten.
Na wat commentaar op het station van mijn stad gingen we op pad.
Een voordeel van een local in de groep is dat er niet op de kaart gekeken hoeft te worden om de pont te bereiken. Via wat rare oversteek manoeuvres ben je al snel bij de pont. Na de overtocht werden de rare oversteek manoeuvres vervolgd omdat we wel, niet, nee, toch wel langs het Noordzeekanaal onze weg diende te vervolgen. In dit geval leiden er vele wegen naar het Beeckesteijn park. Of was het in ons geval nou lijden? Na wat zoeken konden we in Driehuis ons eerste koffiekopje scoren, danwel thee of warme choco met eventueel appelgebak met of zonder slagroom. Je hebt wat keuzes tegenwoordig. Vreemd blijft het dat ze daar ieder derde kopje thee koud serveren. Ze zullen wel een kleine boiler hebben.
Na deze korte, maar welkome break werd de weg vervolgd richting Santpoort-Noord, waar we de duinen in slopen. Met wat gedirigeer van mijn kant lukte het me toch om de hele groep via een prachtige weg dwars door de duinen te sturen. Ik snap ook niet waarom de bekende rood-witte stickers, die normaal een wandelpad markeren, ditmaal aan de achterkant van een bord bevestigd zitten. Ik weet alleen dat ze er zitten.
Na nog wat brullen, HIER RECHTS!, afgewisseld met NU NAAR LINKS, wisten wij via het strand van Bloemendaal de welbekende strandtent Parnassia te vinden. Hoewel de kaarlezer, Miranda, in eerste instantie dacht dat ik de boel in de mailing nam, bleek ik toch serieus te zijn met mijn aanwijzingen en ik werd met algehele instemming van de groep benoemd tot stagiaireorganisator. Lekker dan, heb ik eerst een paar tochten georganiseerd zonder begeleiding en dan word je ineens stagiaire. Ik snap niet dat Miranda mijn aanwijzingen in eerste instantie niet serieus nam, ten eerste neem ik nooit iemand in de mailing en ten tweede laat ik niemand onnodig omlopen als dat betekent dat ik dan zelf ook om moet lopen.
Na een korte pauze in Parnassia waarbij er een culinaire discussie ontstond over de combinatie erwtensoep met een broodje chocoladepasta en roze gif alias yoghurtdrink bij je ontbijt (gadverdamme, ik wil echt gewoon koffie en anders niet) vervolgden we onze weg en via een paar mooie uitzichtpunten, o.a. bij het vogelmeer bereikten we station Overveen.
Het was me wederom een waar genoegen om met een groep leuke mensen een wandeling te maken door een prachtig natuurgebied.
Volgende week mag ik weer, ik heb er nu al zin in.
Na wat commentaar op het station van mijn stad gingen we op pad.
Een voordeel van een local in de groep is dat er niet op de kaart gekeken hoeft te worden om de pont te bereiken. Via wat rare oversteek manoeuvres ben je al snel bij de pont. Na de overtocht werden de rare oversteek manoeuvres vervolgd omdat we wel, niet, nee, toch wel langs het Noordzeekanaal onze weg diende te vervolgen. In dit geval leiden er vele wegen naar het Beeckesteijn park. Of was het in ons geval nou lijden? Na wat zoeken konden we in Driehuis ons eerste koffiekopje scoren, danwel thee of warme choco met eventueel appelgebak met of zonder slagroom. Je hebt wat keuzes tegenwoordig. Vreemd blijft het dat ze daar ieder derde kopje thee koud serveren. Ze zullen wel een kleine boiler hebben.
Na deze korte, maar welkome break werd de weg vervolgd richting Santpoort-Noord, waar we de duinen in slopen. Met wat gedirigeer van mijn kant lukte het me toch om de hele groep via een prachtige weg dwars door de duinen te sturen. Ik snap ook niet waarom de bekende rood-witte stickers, die normaal een wandelpad markeren, ditmaal aan de achterkant van een bord bevestigd zitten. Ik weet alleen dat ze er zitten.
Na nog wat brullen, HIER RECHTS!, afgewisseld met NU NAAR LINKS, wisten wij via het strand van Bloemendaal de welbekende strandtent Parnassia te vinden. Hoewel de kaarlezer, Miranda, in eerste instantie dacht dat ik de boel in de mailing nam, bleek ik toch serieus te zijn met mijn aanwijzingen en ik werd met algehele instemming van de groep benoemd tot stagiaireorganisator. Lekker dan, heb ik eerst een paar tochten georganiseerd zonder begeleiding en dan word je ineens stagiaire. Ik snap niet dat Miranda mijn aanwijzingen in eerste instantie niet serieus nam, ten eerste neem ik nooit iemand in de mailing en ten tweede laat ik niemand onnodig omlopen als dat betekent dat ik dan zelf ook om moet lopen.
Na een korte pauze in Parnassia waarbij er een culinaire discussie ontstond over de combinatie erwtensoep met een broodje chocoladepasta en roze gif alias yoghurtdrink bij je ontbijt (gadverdamme, ik wil echt gewoon koffie en anders niet) vervolgden we onze weg en via een paar mooie uitzichtpunten, o.a. bij het vogelmeer bereikten we station Overveen.
Het was me wederom een waar genoegen om met een groep leuke mensen een wandeling te maken door een prachtig natuurgebied.
Volgende week mag ik weer, ik heb er nu al zin in.
19 januari, 2006
Fietsende vangrail
Ik woon in Beverwijk, een grijs en grauw stadje onder de rook van Corus. Mooi centraal gelegen tussen Alkmaar en Haarlem en ook een stad als Amsterdam is erg dichtbijgekomen met de nieuwe dienstregeling van de NS die in december van start moet gaan. Verder ligt het vlakbij de duinen en strand wat Beverwijk dus tot een mooi gelegen plaats maakt. Verder is Beverwijk onder buitenstaanders vooral bekend vanwege de Beverwijkse Bazaar en de diverse moorden die hier jaarlijks plaatsvinden. Tot zover niks schokkend onder de zon, gewoon een kleine stad met kleine stadsproblematiek.
Waar we hier binnenkort wellicht wel wereldberoemd mee gaan worden is het volgende;
"De plaatselijke politiek heeft een plan gelanceerd waarmee ze Beverwijk als fietsvriendelijke gemeente wil promoten. Dat vind ik, als fervent fietser, een nobel streven. Daarvoor willen ze een aantal aanpassingen aan de fietspaden uitvoeren. Zo worden hele straten in de toekomst fietsstraten, auto's zijn hier bij uitzondering te gast. Rond 2015 moet het project afgerond zijn en heeft de fietser vrij baan in Beverwijk"
.
Afgezien van het feit dat de planning over pas over 10 jaar rond moet zijn, maar laten we eerlijk zijn, zoveel tijd kunnen ze hier goed gebruiken, klinkt het mij als muziek in de oren.
Ik lees verder in het krantenartikel;
"In zogenaamde woonstraten wordt de positie van de fietser versterkt. Dit komt er op neer dat de rijwielen midden op de weg moeten rijden. Fietsers zijn zo voor automobilisten beter in beeld en er is meer interactie".
Krak, zei mijn klomp.
Welke onzalig persoon verzint dit? Is het nu de bedoeling dat fietsers zich in het midden van de weg gaan bevinden als een soort van fietsende vangrail terwijl ze van beide kanten belaagd worden door gehaaste automobilisten?
Op dit moment van schrijven telt Beverwijk zo'n 35.000 inwoners. Ik voorzie een drastische daling van het inwonertal als deze plannen doorgang vinden.
Enigzins geschokt lees ik verder
"In Beverwijk worden de volgende straten fietsstraten: Bankenlaan, Gladiolenlaan, Zonnebloem, Cornelis Matersweg, Kees Delfsweg, Munnikenweg, Regulierstraat, Zeppelinstraat, Spaarnestraat, Belgiëlaan en Merwedestraat. Later volgen er nog meer".
Krak, zei ook mijn andere klomp.
Hoe haal je het in je hoofd om eerst een paar straten in deze vorm uit te gieten, om vervolgens eventueel meer straten te laten volgen.
Leg je kinderen maar eens uit dat ze eigenlijk rechts moeten rijden, behalve in de eerder genoemde straten, die niet allemaal aan elkaar liggen. Je stapt op je fiets en dient eers keurig rechts te rijden tot je aangekomen ben in de Bankenlaan, waar je in het midden dient te rijden. Vervolgens kom je in het volgende stuk waar je weer rechts moet rijden. Ik snap het nu al niet meer, u nog wel?
Dit onzalige plan komt uit de koker van een overwerkte wethouder (waar we er hier meer van hebben) die bedacht heeft dat Beverwijk zo op de kaart komt te staan als fietsvriendelijke gemeente. Waarschijnlijk heeft ze dit bedacht terwijl zij in haar Hummer (een hele grote auto voor mensen met te veel geld en te weing hersens) even moest wachten op een fietser die van rechts kwam.
Mocht dit plan doorgaan dan overweeg ik een emigratie naar Groot Brittanië. Daar rijden ze tenminste allemaal aan de verkeerde kant van de weg.
Waar we hier binnenkort wellicht wel wereldberoemd mee gaan worden is het volgende;
"De plaatselijke politiek heeft een plan gelanceerd waarmee ze Beverwijk als fietsvriendelijke gemeente wil promoten. Dat vind ik, als fervent fietser, een nobel streven. Daarvoor willen ze een aantal aanpassingen aan de fietspaden uitvoeren. Zo worden hele straten in de toekomst fietsstraten, auto's zijn hier bij uitzondering te gast. Rond 2015 moet het project afgerond zijn en heeft de fietser vrij baan in Beverwijk"
.
Afgezien van het feit dat de planning over pas over 10 jaar rond moet zijn, maar laten we eerlijk zijn, zoveel tijd kunnen ze hier goed gebruiken, klinkt het mij als muziek in de oren.
Ik lees verder in het krantenartikel;
"In zogenaamde woonstraten wordt de positie van de fietser versterkt. Dit komt er op neer dat de rijwielen midden op de weg moeten rijden. Fietsers zijn zo voor automobilisten beter in beeld en er is meer interactie".
Krak, zei mijn klomp.
Welke onzalig persoon verzint dit? Is het nu de bedoeling dat fietsers zich in het midden van de weg gaan bevinden als een soort van fietsende vangrail terwijl ze van beide kanten belaagd worden door gehaaste automobilisten?
Op dit moment van schrijven telt Beverwijk zo'n 35.000 inwoners. Ik voorzie een drastische daling van het inwonertal als deze plannen doorgang vinden.
Enigzins geschokt lees ik verder
"In Beverwijk worden de volgende straten fietsstraten: Bankenlaan, Gladiolenlaan, Zonnebloem, Cornelis Matersweg, Kees Delfsweg, Munnikenweg, Regulierstraat, Zeppelinstraat, Spaarnestraat, Belgiëlaan en Merwedestraat. Later volgen er nog meer".
Krak, zei ook mijn andere klomp.
Hoe haal je het in je hoofd om eerst een paar straten in deze vorm uit te gieten, om vervolgens eventueel meer straten te laten volgen.
Leg je kinderen maar eens uit dat ze eigenlijk rechts moeten rijden, behalve in de eerder genoemde straten, die niet allemaal aan elkaar liggen. Je stapt op je fiets en dient eers keurig rechts te rijden tot je aangekomen ben in de Bankenlaan, waar je in het midden dient te rijden. Vervolgens kom je in het volgende stuk waar je weer rechts moet rijden. Ik snap het nu al niet meer, u nog wel?
Dit onzalige plan komt uit de koker van een overwerkte wethouder (waar we er hier meer van hebben) die bedacht heeft dat Beverwijk zo op de kaart komt te staan als fietsvriendelijke gemeente. Waarschijnlijk heeft ze dit bedacht terwijl zij in haar Hummer (een hele grote auto voor mensen met te veel geld en te weing hersens) even moest wachten op een fietser die van rechts kwam.
Mocht dit plan doorgaan dan overweeg ik een emigratie naar Groot Brittanië. Daar rijden ze tenminste allemaal aan de verkeerde kant van de weg.
18 januari, 2006
Roald Dahl
Een leven bestaat uit een groot aantal kleine gebeurtenissen en een klein aantal grote gebeurtenissen.
Romantiek
Mocht u zich, bij het lezen van de titel van deze blog, zich zorgen maken over een romantisch stukje wat gaat over banaliteiten als een glaasje rode wijn bij kaarslicht met op de achtergrond een knapperend haardvuur, terwijl ik verdrink in haar mooie ogen (van wie dan?), vrees niet. Daar gaat deze blog niet over.
Nee, dit keer wou ik u eens meenemen in de muzikale ontdekkingstocht die ik de laatste maanden aan het ondernemen ben, n.l. klassieke muziek.
Hoewel ik vaak mag luisteren naar een goede rockband als bijvoorbeeld Iron Maiden, die mij met hun poëtische titels als "Murders in the rue morgue", "Die with your boots on" en "Bring your daughter tot the slaughter" vaak rechtstreeks in mijn hart raken, stel ik mij altijd open om andere muziek te leren kennen. Zo heb ik reeds wat jazz leren kennen en staan er inmiddels ook een leuk rijtje "Frank Zappa" CD's in de kast.
Daarnaast ben ik bezig om klassieke muziek te leren kennen en waarderen. Gelukkig krijg ik daar bij tijd en wijle wat hulp bij van mensen met een rijkelijk gevulde CD kast. Het is alleen zo jammer dat ik hun maar niet kan leren te luisteren naar een band als Iron Maiden, maar dit terzijde.
Gisteren was ik weer in de gelukkige gelegenheid om weer eens nader kennis te maken met het fenomeen "klassieke muziek".
Het is me inmiddels duidelijk dat er verschillende soorten klassieke muziek bestaan en dat je grofweg een onderverdeling kan maken in de Renaissance, Barok, Romantiek, Nationalisme, Laat of Hoogromantiek, Het Impressionisme en De Moderne Stijlen. Ongetwijfeld zul je dit lijstje nog verder kunnen onderverdelen. Na een paar stukken gehoord te hebben wat me niet echt kon boeien (gaaaap) liet hij me iets horen wat ik wel kon waarderen. Hieruit werd de conclusie getrokken dat ik wel thuis hoorde in de Romantiek en Hoogromantiek. Componisten als Smetana, Dvorak, Mahler en Wagner worden daar toe gerekend. Smetana en Dvorak heb ik al wat werk van, dus mocht ik gisteren luisteren naar een stuk uit de cyclus "Der ring des Nibelungen" van Wagner. Orkestraal vind ik het erg mooi, het enige nadeel van een opera is dat er ook in gezongen wordt. En dat is iets waar ik erg aan wennen moet. Persoonlijk vind ik een tenor of baritonstem wel prettig om naar te luisteren, daar in tegen doet een uithaal van een sopraan zangeres me meer denken aan een vrouw in barensnood.
Er valt de komende tijd in ieder geval nog genoeg te ontdekken voor me op het gebied van klassieke muziek, dat moge duidelijk zijn. Dat vind ik een prettig vooruitzicht.
Lekker in mijn luie stoel luisteren naar klassieke muziek.
Met een glaasje rode wijn in de hand en op de achtergrond een knapperend haardvuur, dat dan weer wel.
Nee, dit keer wou ik u eens meenemen in de muzikale ontdekkingstocht die ik de laatste maanden aan het ondernemen ben, n.l. klassieke muziek.
Hoewel ik vaak mag luisteren naar een goede rockband als bijvoorbeeld Iron Maiden, die mij met hun poëtische titels als "Murders in the rue morgue", "Die with your boots on" en "Bring your daughter tot the slaughter" vaak rechtstreeks in mijn hart raken, stel ik mij altijd open om andere muziek te leren kennen. Zo heb ik reeds wat jazz leren kennen en staan er inmiddels ook een leuk rijtje "Frank Zappa" CD's in de kast.
Daarnaast ben ik bezig om klassieke muziek te leren kennen en waarderen. Gelukkig krijg ik daar bij tijd en wijle wat hulp bij van mensen met een rijkelijk gevulde CD kast. Het is alleen zo jammer dat ik hun maar niet kan leren te luisteren naar een band als Iron Maiden, maar dit terzijde.
Gisteren was ik weer in de gelukkige gelegenheid om weer eens nader kennis te maken met het fenomeen "klassieke muziek".
Het is me inmiddels duidelijk dat er verschillende soorten klassieke muziek bestaan en dat je grofweg een onderverdeling kan maken in de Renaissance, Barok, Romantiek, Nationalisme, Laat of Hoogromantiek, Het Impressionisme en De Moderne Stijlen. Ongetwijfeld zul je dit lijstje nog verder kunnen onderverdelen. Na een paar stukken gehoord te hebben wat me niet echt kon boeien (gaaaap) liet hij me iets horen wat ik wel kon waarderen. Hieruit werd de conclusie getrokken dat ik wel thuis hoorde in de Romantiek en Hoogromantiek. Componisten als Smetana, Dvorak, Mahler en Wagner worden daar toe gerekend. Smetana en Dvorak heb ik al wat werk van, dus mocht ik gisteren luisteren naar een stuk uit de cyclus "Der ring des Nibelungen" van Wagner. Orkestraal vind ik het erg mooi, het enige nadeel van een opera is dat er ook in gezongen wordt. En dat is iets waar ik erg aan wennen moet. Persoonlijk vind ik een tenor of baritonstem wel prettig om naar te luisteren, daar in tegen doet een uithaal van een sopraan zangeres me meer denken aan een vrouw in barensnood.
Er valt de komende tijd in ieder geval nog genoeg te ontdekken voor me op het gebied van klassieke muziek, dat moge duidelijk zijn. Dat vind ik een prettig vooruitzicht.
Lekker in mijn luie stoel luisteren naar klassieke muziek.
Met een glaasje rode wijn in de hand en op de achtergrond een knapperend haardvuur, dat dan weer wel.
14 januari, 2006
vergeten
Het duurt een uur om iemand te leren kennen,
een dag om van iemand te houden,
en een leven om iemand te vergeten.
een dag om van iemand te houden,
en een leven om iemand te vergeten.
13 januari, 2006
Paraskevidekatriafobie
Bent u vandaag al overvallen door uw portie pech? Het is immers vrijdag de dertiende vandaag. Waarschijnlijk is vrijdag de dertiende ontstaan op Vrijdag 13 Oktober 1307, toen de Franse koning de orde van de Tempeliers op gewelddadige wijze uitroeide. Een kwestie van je dag niet hebben, dat wil zeggen, als je in die tijd een Tempelier was. Stond je in die tijd aan de kant van de koning dan had je alle reden voor een feestje. Al gingen feestjes in die tijd nu niet gepaard met de gebruikelijke plichtplegingen zoals men die heden te dage ten toon spreid. Een toespraak van de Franse koning? Vergeet het maar. Een bosje bloemen? No way. In die tijd vierde men feest door te plunderen, brand te stichten en je her en der aan wat vrouwen te vergrijpen. Tegenwoordig mag dat niet meer, we zijn immers beschaafd.
Als je wilt plunderen wordt je voetbalsupporter, om brand te stichten gaat men bij de vrijwillige brandweer waar men, na brand gesticht te hebben helpt de brand te blussen en om je vergrijpen aan vrouwen wordt je lid van een jeugdbende in de Rotterdam, zodat je je kan uitleven met groepsverkrachtingen.
Mochten al deze dingen niet bij u gebeurd zijn vandaag, dan behoort u waarschijnlijk tot de beschaafde medemens.
En de beschaafde medemens is op vrijdag de dertiende alleen maar bang voor zwarte katten, loopt niet onder ladders door, stoot het zoutvaatje niet om en is die dag extra voorzichtig met spiegels.
Paraskevidekatriafobie heet dat met een duur woord, bang zijn voor vrijdag de dertiende.
Je zou er bijna bang van worden, zo’n duur woord.
Als je wilt plunderen wordt je voetbalsupporter, om brand te stichten gaat men bij de vrijwillige brandweer waar men, na brand gesticht te hebben helpt de brand te blussen en om je vergrijpen aan vrouwen wordt je lid van een jeugdbende in de Rotterdam, zodat je je kan uitleven met groepsverkrachtingen.
Mochten al deze dingen niet bij u gebeurd zijn vandaag, dan behoort u waarschijnlijk tot de beschaafde medemens.
En de beschaafde medemens is op vrijdag de dertiende alleen maar bang voor zwarte katten, loopt niet onder ladders door, stoot het zoutvaatje niet om en is die dag extra voorzichtig met spiegels.
Paraskevidekatriafobie heet dat met een duur woord, bang zijn voor vrijdag de dertiende.
Je zou er bijna bang van worden, zo’n duur woord.
11 januari, 2006
Alles goed?
Als je vroeger iemand tegenkwam, vroeg je belangstellend hoe het met die persoon ging. Je nam de tijd om even een praatje met iemand te maken. Tegenwoordig hebben we daar vaak geen tijd meer voor. Tijd is immers geld en we leven nu eenmaal in een recessie. Als je al aan iemand vraagt hoe het met hem of haar gaat wil je daar gewoon een kort antwoord op. Je wilt horen dat het goed gaat met die persoon om je weg te vervolgen op weg naar... ja, naar wat eigenlijk?
We hebben geen tijd meer om uitgebreid met iemand te kletsen over zijn of haar wel en wee.
We willen niet horen dat het even wat minder goed gaat met die persoon omdat hij of zij enstig ziek is, net gescheiden is of omdat de kat is overleden. Daarom vragen we elkaar;
Alles goed?
Daarop dient men te antwoorden met ja, of bij een wat beter bekende;
Ja lekker, met jou ook?
Waarop we onze weg vervolgen.
Alles goed klinkt in mijn oren een beetje alsof je net een proefwerk achter de rug hebt, waarin je geen enkele fout gemaakt hebt.
Als iemand mij tegenwoordig vraagt;
Alles goed?
antwoord ik;
Nee, twee fout.
We hebben geen tijd meer om uitgebreid met iemand te kletsen over zijn of haar wel en wee.
We willen niet horen dat het even wat minder goed gaat met die persoon omdat hij of zij enstig ziek is, net gescheiden is of omdat de kat is overleden. Daarom vragen we elkaar;
Alles goed?
Daarop dient men te antwoorden met ja, of bij een wat beter bekende;
Ja lekker, met jou ook?
Waarop we onze weg vervolgen.
Alles goed klinkt in mijn oren een beetje alsof je net een proefwerk achter de rug hebt, waarin je geen enkele fout gemaakt hebt.
Als iemand mij tegenwoordig vraagt;
Alles goed?
antwoord ik;
Nee, twee fout.
09 januari, 2006
Daklozenkrant
Voordat ik naar kantoor ga loop ik altijd even langs de postbus, de post halen voor kantoor en passant de Metro meepikken. Ik loop dan door het winkelcentrum heen en als ik de uitgang passeer op weg naar het postkantoor, staat daar regelmatig een man de daklozenkrant te verkopen. Al ruim een jaar passeer ik deze man en staat hij daar in wind en weer zijn daklozenkrant te verkopen. Soms knikken wij elkaar even toe maar tot een gesprek is het nog nooit gekomen. Ik weet dus verder niks van deze man en kan u dus ook niks over deze man vertellen. Toch intrigeert het mij; Wie is deze man en waarom verkoopt hij de daklozenkrant? Ik ga er altijd vanuit dat iemand die de daklozenkrant verkoopt ook wel geen dak zal hebben boven zijn hoofd, en waarschijnlijk zal zijn enige inkomstenbron de daklozenkrant zijn. Ik denk niet dat hij daar rijk van wordt. Toch staat hij juist daar waar alles samenkomt wat hij niet heeft. Hij zal vast geen geld hebben om zomaar even boodschappen te doen en daarbij twijfelen of hij vandaag de zalm of toch maar de biefstuk zal nemen, ook hoeft hij niet naar het postkantoor om de postbus te legen of een kaart te versturen naar een vriend, geliefde of zomaar een familielid.
Deze situatie geeft mij een gevoel van onbehagen;
Op het moment dat er ergens iets gebeurd, een tsunami, hongersnood of een combinatie van beide, heeft iedereen er zijn mond vol van, worden er honderden acties opgezet en geven we gul. Maar bij de eerste de beste dakloze in Beverwijk struikelt mijn geweten.
Het heeft iets bedenkelijks als je wegkijkt en haastig doorloopt, en toch doe ik het iedere keer weer.
Deze situatie geeft mij een gevoel van onbehagen;
Op het moment dat er ergens iets gebeurd, een tsunami, hongersnood of een combinatie van beide, heeft iedereen er zijn mond vol van, worden er honderden acties opgezet en geven we gul. Maar bij de eerste de beste dakloze in Beverwijk struikelt mijn geweten.
Het heeft iets bedenkelijks als je wegkijkt en haastig doorloopt, en toch doe ik het iedere keer weer.
08 januari, 2006
07 januari, 2006
06 januari, 2006
The Shawshank Redemption
Ik heb veel met geluid, zo kan ik erg genieten van een goede LP of CD. Met beeld heb ik dat een stuk minder. Het kan me vaak niet boeien. Ik heb wel een tv staan in huis maar er gaan dagen voorbij dat ik er niet naar kijk. Al die stomme spelletjes, mensen die zo graag op tv willen dat het gewoon genant is en films die om de 10 minuten worden onderbroken, laat maar.
In tijden van nood heb ik altijd nog een DVD speler, dan kan ik nog een beetje controleren wanneer het tijd is voor een pauze om een drankje in te schenken, wat kaas te snijden, etc.
Gisteren had ik daar geen tijd voor, eindelijk een film die me kon boeien.
Ik had hem gekregen van een vriend van me, die vond dat ik deze film echt moest zien, ondanks mijn aversie tegen beeld, ik val er meestal bij in slaap. Zo niet bij deze film, ik heb bij tijd en wijle op het puntje van mijn stoel gezeten en ben er zelfs niet aan toegekomen om een drankje en wat lekkers te pakken. Ik ga niet verklappen waar de film over gaat. De echte filmkenners hebben hem ongetwijfeld al lang gezien maar mocht u daar, net als ik, niet toe behoren vertel ik hieronder even in het kort waar het over gaat;
1947. Andy Dufresne( gespeeld door Tim Robbins) houdt vol dat hij onschuldig is aan de moord op zijn vrouw en diens minnaar, maar krijgt wel twee maal levenslang in de strenge gevangenis Shawshank. Hij sluit vriendschap met Red (prachtige rol van Morgan Freeman) een gevangene die spullen kan regelen, maar er zijn twee dingen die hem echt op de been houden: hoop en een poster van Rita Hayworth.
Ik heb deze film in één ruk uitgezeten en hem gelijk geplaatst bij mijn favoriete films.
05 januari, 2006
broodje p...
Toen ik laatst bij de bakker een brood kocht, kreeg ik daar een tube bij. Ik zei vriendelijk dankuwel en zonder verder te kijken liep ik ietwat verwonderd naar huis. Bakte deze bakker zulk slecht brood dat hij zijn klanten er een gratis tube tandpasta bij gaf om eventuele gebitschade binnen te perken te houden, of smaakte het brood zo vies dat je daarna wel behoefte had aan de verfrissende smaak van tandpasta?
Thuisgekomen kieperde ik mijn boodschappen tas leeg boven de tafel en begon mijn boodschappen op te bergen, tot ik als laatste alleen de tube in handen had. Het was wel een wat grote tube voor tandpasta, deze tube leek meer op het soort waarin ze ook kant en klare plamuur verkopen.
Volgens het etiket echter bevatte deze tube pindakaas. Kijk, da's handig dacht ik in mijn onwetendheid. Ideaal voor trekvakanties waarin je zoveel mogelijk op gewicht moet letten, wil je je geen breuk tillen aan je rugzak. Ik heb hem in de provisie kast gezet en er verder niet meer bij nagedacht. Toen ik net een broodje wou smeren met pindakaas kwam ik erachter dat ik van de week het potje Calve had gebruikt voor de pindasaus van afgelopen week en dat deze leeg was gegaan. Ietwat onwennig pakte ik vervolgens de tube en keek er wat onwennig naar. Fred & Ed hmm.
Ik schroefde de dop los, verwijderde het zilverpapier en hield de tube boven mijn boterham. Voorzichtig kneep ik in de tube en keurig belandde er een bruine substantie op mijn brood. Hoewel, keurig... Het geheel zag er daarmate vies uit dat ik er toch wat andere associaties bij kreeg. Onwillekeurig moest ik denken aan mijn jeugd, waarin het hoogtepunt op de woensdagmiddag bestond uit de Ome Willemshow. Steevast vroeg hij aan het begin van de show; Lust jij ook een broodje poep?
Na 25 jaar ben ik er eindelijk achter hoe hij daar zo opgekomen is
Hoewel het verder wel smaakte, het was wel iets zoeter als ik gewend ben, ga ik de volgende keer toch maar weer voor mijn vertrouwde potje Calvé.
Dan maar iets meer gewicht in mijn rugzak.
Thuisgekomen kieperde ik mijn boodschappen tas leeg boven de tafel en begon mijn boodschappen op te bergen, tot ik als laatste alleen de tube in handen had. Het was wel een wat grote tube voor tandpasta, deze tube leek meer op het soort waarin ze ook kant en klare plamuur verkopen.
Volgens het etiket echter bevatte deze tube pindakaas. Kijk, da's handig dacht ik in mijn onwetendheid. Ideaal voor trekvakanties waarin je zoveel mogelijk op gewicht moet letten, wil je je geen breuk tillen aan je rugzak. Ik heb hem in de provisie kast gezet en er verder niet meer bij nagedacht. Toen ik net een broodje wou smeren met pindakaas kwam ik erachter dat ik van de week het potje Calve had gebruikt voor de pindasaus van afgelopen week en dat deze leeg was gegaan. Ietwat onwennig pakte ik vervolgens de tube en keek er wat onwennig naar. Fred & Ed hmm.
Ik schroefde de dop los, verwijderde het zilverpapier en hield de tube boven mijn boterham. Voorzichtig kneep ik in de tube en keurig belandde er een bruine substantie op mijn brood. Hoewel, keurig... Het geheel zag er daarmate vies uit dat ik er toch wat andere associaties bij kreeg. Onwillekeurig moest ik denken aan mijn jeugd, waarin het hoogtepunt op de woensdagmiddag bestond uit de Ome Willemshow. Steevast vroeg hij aan het begin van de show; Lust jij ook een broodje poep?
Na 25 jaar ben ik er eindelijk achter hoe hij daar zo opgekomen is
Hoewel het verder wel smaakte, het was wel iets zoeter als ik gewend ben, ga ik de volgende keer toch maar weer voor mijn vertrouwde potje Calvé.
Dan maar iets meer gewicht in mijn rugzak.
04 januari, 2006
en er was licht
Op http://www.nu.nl las ik het volgende bericht:
De brandweer en de politie in Emmeloord zijn dinsdag in actie gekomen om een knipperend lampje te redden uit het water. Een voorbijganger zag het licht onder het wateroppervlak van de vaart langs de Urkerweg en alarmeerde de politie.
Agenten slaagden er niet in bij het lampje te komen, waarop zij besloten de brandweer in te schakelen. Met een boot wist de brandweer het 'dwaallicht' te bereiken.
De politie gaat er vanuit dat iemand het licht is verloren en dat het in het water is gerold. Uit voorzorg is een deel van de vaart onderzocht op de aanwezigheid van goederen of mensen, maar daarbij is volgens de politie niets gevonden.
Er ging bij mij gelijk een lampje branden, De agenten hadden het licht gezien maar vervolgens liepen de agenten tegen het licht omdat het niet zulke lichten waren dat zij bij het lampje konden komen. Daarna kreeg de brandweer groen licht en slaagden zij er wel in het dwaalende licht uit te schakelen. Uit pure jaloezie gunt de plaatselijke politie de plaatselijke brandweer het licht in de ogen niet.
Het is vast een lamp geweest met de bekende konijnen batterij.
De brandweer en de politie in Emmeloord zijn dinsdag in actie gekomen om een knipperend lampje te redden uit het water. Een voorbijganger zag het licht onder het wateroppervlak van de vaart langs de Urkerweg en alarmeerde de politie.
Agenten slaagden er niet in bij het lampje te komen, waarop zij besloten de brandweer in te schakelen. Met een boot wist de brandweer het 'dwaallicht' te bereiken.
De politie gaat er vanuit dat iemand het licht is verloren en dat het in het water is gerold. Uit voorzorg is een deel van de vaart onderzocht op de aanwezigheid van goederen of mensen, maar daarbij is volgens de politie niets gevonden.
Er ging bij mij gelijk een lampje branden, De agenten hadden het licht gezien maar vervolgens liepen de agenten tegen het licht omdat het niet zulke lichten waren dat zij bij het lampje konden komen. Daarna kreeg de brandweer groen licht en slaagden zij er wel in het dwaalende licht uit te schakelen. Uit pure jaloezie gunt de plaatselijke politie de plaatselijke brandweer het licht in de ogen niet.
Het is vast een lamp geweest met de bekende konijnen batterij.
nieuwjaarsreceptie
Al enige jaren ben ik vrijwilliger in een buurthuis, pardon, tegenwoordig heet dat medewerker. Meer hierover kunt u lezen op hun website: http://www.welzijnswb.nl/ Nu geven zij op zondag 8 januari een nieuwjaarsreceptie danwel borrel voor alle medewerkers.Ik weet nog niet of ik heen ga. Dit klinkt misschien wat raar, degene die mij kennen weten dat ik best een borrel lust op zijn tijd.
In de uitnodiging staat dat alle medewerkers met partner en kinderen welkom zijn tussen 15.00 en 17.00 uur.
Ik heb echter geen partner, laat staan kinderen.
Zou ik nu niet welkom zijn?
In de uitnodiging staat dat alle medewerkers met partner en kinderen welkom zijn tussen 15.00 en 17.00 uur.
Ik heb echter geen partner, laat staan kinderen.
Zou ik nu niet welkom zijn?
03 januari, 2006
trends 2006
Op het moment dat u dit leest ben ik net weer een beetje bijgekomen van het oud en nieuw feest. Ik heb daar dus 3 dagen voor nodig gehad en ik ben nog niet helemaal het mannetje. De leeftijd zal daarin wel meespelen. Het was één van de betere oud en nieuw feesten van de 32 die ik tot nog toe meegemaakt hebt. De ingrediënten bestonden uit een flinke wandeling over het Maarten van Rossem pad, 22 mede weekendhikers, chili sin carne (voor de vegetariërs) en spam tonight alias nijlpaardenkots voor de alleseters. Het was gevaarlijk gezellig en ik heb een hoop geleerd over de trend voor 2006, wat dacht u van:
ROEREN!!!: Het verwaardigen van een maaltijd bestaande uit meerdere componenten welke in één pan door elkaar gemengd worden met een grote spatel. Het beste resultaat verkrijgt men door een houten spatel stevig te omklemmen, en daarbij een draaiende beweging te maken welke wordt ingezet vanuit de heupen, als ware men een oververhitte salsadanser. Daarbij slaakt met kreten als ROEREN!!! Met gerechten als roerei schijnt dit zeer effectief te zijn.
Groene broek: de mode trend van 1990 en weer helemaal terug in 2006. De groene housebroek, bij voorkeur met een leuk en speels motiefje. Ook met een geel exemplaar schijn je flink te scoren dit jaar. echt heel kek.
Leukaplast: Vergeet de serenades, de rode rozen en de doos bonbons. Echt scoren doe je dit jaar met... een rolletje leukoplast. Als je echt om iemand geeft dan mag zij of hij even je rolletje leukaplast vasthouden. Ik voorzie nu al een run op rolletjes leukaplast met valentijnsdag dit jaar. Tip! Sla nu vast in, succes verzekerd.
Set: een ietwat ingewikkeld kaartspel, dermate ingewikkeld dat het wat te ver voert om hier de spelregels uit de doeken te doen. Informeert u daarom maar bij de plaatselijke speelgoedwinkel.
ROEREN!!!: Het verwaardigen van een maaltijd bestaande uit meerdere componenten welke in één pan door elkaar gemengd worden met een grote spatel. Het beste resultaat verkrijgt men door een houten spatel stevig te omklemmen, en daarbij een draaiende beweging te maken welke wordt ingezet vanuit de heupen, als ware men een oververhitte salsadanser. Daarbij slaakt met kreten als ROEREN!!! Met gerechten als roerei schijnt dit zeer effectief te zijn.
Groene broek: de mode trend van 1990 en weer helemaal terug in 2006. De groene housebroek, bij voorkeur met een leuk en speels motiefje. Ook met een geel exemplaar schijn je flink te scoren dit jaar. echt heel kek.
Leukaplast: Vergeet de serenades, de rode rozen en de doos bonbons. Echt scoren doe je dit jaar met... een rolletje leukoplast. Als je echt om iemand geeft dan mag zij of hij even je rolletje leukaplast vasthouden. Ik voorzie nu al een run op rolletjes leukaplast met valentijnsdag dit jaar. Tip! Sla nu vast in, succes verzekerd.
Set: een ietwat ingewikkeld kaartspel, dermate ingewikkeld dat het wat te ver voert om hier de spelregels uit de doeken te doen. Informeert u daarom maar bij de plaatselijke speelgoedwinkel.
aangenaam kennis te maken
Hallo en welkom hier,
Een weglog, jij? Wie denk je wel niet dat je bent? Nou eh, René aangenaam.
Een weglog, jij? Wie denk je wel niet dat je bent? Nou eh, René aangenaam.
Abonneren op:
Posts (Atom)
