Dood

Ik ben nog niet aan dood gaan toe, gelukkig niet. Toch vraag ik me wel eens af hoe het zou zijn, dood zijn. Er is nog niemand die het me verteld heeft. Ik heb me laten vertellen dat er ook niemand is die het me kan vertellen. Er zijn immers maar weinig mensen van de dood teruggekeerd. Ik ken ze in ieder geval niet, u wel? Toch ben ik niet bang voor de dood, het is immers de toekomst.
Eerlijk gezegd lijkt het me maar een saaie bedoeling. Dan lig je daar in een kist terwijl iedereen nog één keer voorbij schuifelt en onder het turen naar je gluurt en mompelt, “goh, nooit geweten dat die René er zo rustig bij kon liggen, het is voor het eerst dat hij zijn klep een tijdje houdt”.

Wat zou er verder met je gebeuren? Sommige mensen denken dat je naar de hemel gaat, omdat ik niet geloof denken diezelfde mensen dat ik naar de hel ga. Rare bedoening, alleen omdat ik niet geloof mag ik straks niet bij ze aan tafel zitten. Of zouden diezelfde mensen de mooiste plekjes voor zichzelf willen houden?

Toch boeiend hoe ik zo met de dood bezig kan zijn. Ik ben niet levensmoe, heb geen bedreigende ziekte onder de leden en ben hopelijk nog niet eens op de helft van mijn leven.
Doodgaan is wel de enigste zekerheid die je hebt, je wordt geboren en gaat dood, zo simpel ligt het. En daartussen zit iets wat je leven noemt en wat je zelf in mag vullen. Feitelijk zit ik hier dus gewoon dood te gaan.

Opwekkende gedachte derhalve. Toch vind ik de dood “iets” hebben. Als ik naar een theater ga mag ik graag geraakt worden. Het hoeft niet alleen maar die lach te zijn. Ik vind het een prestatie als iemand mij weet te raken. Door te vertellen over liefdesverdriet wat voor bijna iedereen wel herkenbaar zal zijn, of door te vertellen over de dood. Pareltjes vind ik bijvoorbeeld Als ik dood ben of Nu ik nog leef.

Ondanks dat ik de dood een boeiend onderwerp vinden ben ik wel degelijk blij om te leven. Als ik onverhoopt toch eerder dan verwacht in een kist mocht belanden hoeft u van mij niet langs te komen. Ik heb liever dat u een borrel komt halen die ik u zelf in mag schenken. Laten we dan proosten op het leven.

Cheers!