Plaatjes raden

Terwijl we vandaag in Nijmegen de stad op stelten hebben gezet kwamen we ook nog langs een vinylwinkel. Dozen vol met LP's stonden ons daar verleidelijk aan te kijken. Zo'n elpeehoes is een kunstwerk op zich. Heel wat anders als een oppervlakte van pak hem beet 12 x 14 cm waarmee een CD hoes zich moet behelpen. Een aantal mooie voorbeelden vind u hier, waarbij u zelf uw kennis kunt testen. Weet U de naam van de artiest en het album?

Nijmegen, niet te koop

Vandaag afgezakt naar Nijmegen, om daar samen met mijn Bassbro een dagje te gaan basscruisen. Als ik op het station sta blijkt hij nog in de file te staan, hetgeen mij mooi de gelegenheid geeft om een bak koffie te scoren. Net als ik mijn tweede bak wil gaan halen, de file blijkt langer als ik dacht, gaat mijn mobiel af;
Ik sta voor het station.
Das mooi, koffie?
Ja, is goed.

En zo balanceer ik door het station met twee verse dampende koffie op weg naar buiten waar ik bij hem in de auto stap. Met een luid ”gas Bas” scheuren we weg. Om uit te komen bij een “met gevaar voor eigen leven opscheuren” rotonde. Het is landelijk zo geregeld dat verkeer wat zich op een rotonde bevindt voorrang heeft, behalve in Nijmegen:
Hier heeft het verkeer wat de rotonde op wil voorrang. Handig als je er op wilt rijden, maar een stuk minder als je er op rijdt en je er pas na vijf afslagen verder er weer af wilt. Vijf ja, zo lang kostte het Eric om uit te vinden waar nou het knopje van de richtingaanwijzer zat, daarom een extra rondje van de zaak gedraaid.

We parkeren de auto en begroeten elkaar maar eens stevig zoals alleen basbroeders dat kunnen. Er wordt aan handen gezwengeld en op schouders gebeukt wat bij een gewone sterveling zou lijden tot een driedubbele sleutelbeenbreuk. Zo niet bij basbroeders, dagelijks trainen wij onze schouders door er een basgitaar om te hangen met een gemiddeld gewicht van vijf kilo.
Tegeltjeswijsheid leert ons dan ook dat “toen plassen pissen werd is het gezeik begonnen” en om Nijmegen nog maar eens extra af te zeiken besproeien we het Kronenburgpark. De reden dat Frank Boeijen hier ooit een liedje over gemaakt heeft is voor ons reden te meer om hem eens flink uit de broek te laten hangen al moet je wel oppassen niet betrapt te worden op wildplassen, dat kost je vijftig EURO. De laatste keer dat het mij overkwam heb ik de agent vijfenvijftig EURO gegeven. Toen de agent vroeg waar dat goed voor was vertelde ik hem dat ik net een scheet gelaten had, hetgeen de agent niet echt kon waarderen

We beginnen vandaag met een bezoek aan Paul alwaar we zijn nieuwe zaak aan goedkeurende blikken onderwerpen. Fijn spul heeft deze man hangen, mocht ik morgen over een flinke stapel geld struikelen dan weet ik waar ik een flink deel heen kan brengen. Toppunt is een collectie Fender Jazzbassen uit de jaren 60 en 70. Helaas staat er bij de meeste een bordje “Niet te koop”. Het lekkerste houdt Paul voor zichzelf. Terwijl Bassbro een elektrische upright aan een nader onderzoek onderwerpt vermaak ik me met wat bassen die her en der hangen om verliefd te worden op een Fender Jazzbas uit de jaren 70 met een maple hals en toets en de voor de jaren 70 zo typische blockinlay. Maar slik, 2300 EURO voor een bas uit 1975, das wel de hoofdprijs.

Kwijlend verlaat ik de winkel, vooral omdat Eric mij hardhandig aan de schouder mee naar buiten sleurt. Het is maar goed dat het om een getrainde schouder gaat, al zullen ze daar in Nijmegen niet echt blij zijn geweest met het kwijlspoor.
We gaan op zoek naar de volgende muziekwinkel, de waarheid gebiedt ons te zeggen dat Nijmegen een beetje tegenvalt, zeker op het gebied van muziekwinkels. Wel lopen we nog even binnen bij een winkel gespecialiseerd in vinyl, genaamd Vinylarchief, waarbij het mijn beurt is om Eric een schouder uit de kom te draaien. Onderweg komen we nog langs een klokkenwinkel maar bij meer dan de helft van het aangebodene staat een briefje “niet te koop”, het geen ons doet verzuchten dat Nijmegen best leuke spullen heeft maar het niet wil verkopen. Eigenlijk is het dus een soort van museum, maar dan wel één zonder openbaar toilet. We besluiten onze dag met een etentje waarbij we de stand van zaken nog eens doornemen. Conclusie:

A: Er zijn geen goede muziekwinkels meer in Nederland, je kunt beter struinen op internet.
B: De volgende basscruise pakken we al onze spullen in, huren een ruimte en gaan ons daar uitleven met onze versterkers en bassen.
C: De volgende keer slaan we het shoppen over en gaan we gelijk uit eten.

We verlaten Nijmegen en terwijl onze sporen langzaam opdrogen zal het nog wel even onrustig blijven in de stad. In de trein naar huis tref ik nog een Weekendhiker die deze dag is gaan hiken in Vaalst. Zouden ze daar meer muziekwinkels hebben?

Aaaaaaaaaaooooooooooeeeeeeeee...

Op een troosteloze “derde zondag” verzamelen zich op een troosteloos station een groepje Weekendhikers. Terwijl Santpoort Noord nog op zijn of haar gat ligt dan wel met één oor op een kussen komt het station tot leven. Schoenen worden verwisseld, Thermoskannen worden ontkurkt en Weekendhikers worden gedropt. Terwijl het miezeren stopt gaan we op pad. Tunneltje onderdoor, rechts, links. Ik dirigeer maar wat of ik doe alsof. De waarheid is dat ik dit stuk vaker gelopen heb en het dus nagenoeg uit mijn hoofd ken. Wel heb ik voor de zekerheid een kaart in mijn binnenzak gestoken. Bij Parnassia houden we een korte stop waar we concluderen dat

A: Kinderen best leuk zijn
B: We allemaal nog even wachten met kinderen
C: Ouders kinderen meenemen naar het strand zodat ze niet thuis de boel afbreken.

We besluiten om over het strand naar Zandvoort te lopen. Zo komt de kaart toch nog even van pas. Want lag dat het Station van Zandvoort nou achter de 200000000 zandkorrel of achter de 200000001ste zandkorrel?

Op het strand bij Zandvoort geniet ik van een haring wat me op het idee brengt om ook eens een Hollandse Haring Hap Hike te organiseren. Een HHHH dus. Stinkt het nou zo naar vis of komt het omdat je zulke grote stappen neemt?
We eindigen in Zandvoort in een zeer “fout” café. De muziek, voor zover je het muziek mag noemen klinkt nog het meest als een soort van kruising tussen Whitney Houston die een kind ligt te baren en Maria Kerrie die met haar vingers tussen de deur zit.

Aaaaaaaaaaooooooooooeeeeeeeee...

Fonduepan

S’nachts een man, de volgende morgen lekker uitslapen. Dat is vandaag prima gelukt. Na gisteravond nog even weg te zijn geweest draaide ik me vanochtend heerlijk om op een tijdstip dat de wekker normaal gesproken onverbiddelijk afgaat. Om 10.00 ging er lodderig één oog open, gevolgd door een graai naar links waar zich een CD speler bevind. Rustig werd ik wakker met op de achter grond het liefelijke geluid van de “Red Hot Chili Peppers”.

“I HEARD YOUR VOICE THROUGH A PHOTOGRAPH
I THOUGHT IT UP IT BROUGHT UP THE PAST
ONCE YOU KNOW YOU CAN NEVER GO BACK
I’VE GOT TO TAKE IT ON THE OTHERSIDE”

Luidkeels meeblerend wordt ik wakker en met mij de hele buurt. Er zijn beroerdere manieren om wakker te worden. Toegeven, ik weet ook betere manieren.
Veel hoef ik niet te doen vandaag. Dus vul ik de dag met wat lezen en muziek luisteren tot Hans komt. Vanavond een vuurtje gestookt onder de fonduepan. Ik heb een vierpits gasstel met automatische ontsteking en een koekenpan met de diameter van een tractorwiel maar wij moeten zo nodig weer wat knoeien met een lullig pannetje waar net aan twee kleine stukjes vlees inpassen. Dan heb je een etentje en dan sta je nog de hele avond je eigen vlees te bereiden. Het duurt even voor die getrainde buikspieren van ons verzadigd zijn. Om de tijd te doden drinken we er maar een glas wijn bij en ouwehoeren we wat. Al met al brengen we de avond op gepaste wijze door waarbij we ons later naar de voorkamer begeven om daar te genieten van het toetje, aardbeienijs met slagroom.

Morgen 16 km hiken, dus dan loop ik de calorieën er wel weer af.

Mijn kerstgedachte

Rustig liep hij de kamer in. Geen pakjes onder geen boom.
Kerst, het zou wat. Beetje schijnheilig vrede met alles en iedereen. Nou ja, voor twee dagen dan. Op 27 december zullen de kogels je wel weer om de oren vliegen. Het kogelquotum voor 2006 moet immers wel volgeschoten worden. Vroeger moest hij ook verplicht kerst vieren. 363 dagen per jaar kreeg je te horen dat je een klootzak was die nergens voor deugde, in het geval van een schrikkeljaar kreeg je het zelfs 364 dagen per jaar te horen. Maar op 25 en op 26 december was het “feest”. Je krassen verstopte je achter een mooi pak en met een schijnheilig smoelwerk wenste je iedereen een vredig kerstfeest. Immers de familie was aanwezig en mocht niets weten van wat er zich afspeelde. Ziende blind en horende doof.

Gelukkig lag dit alles achter hem al bleef kerst een nare herinnering oproepen. Daarom vierde hij geen kerst meer. Lekker rustig aan was het devies. Gewoon in een trui en afgetrapte spijkerbroek op de bank met een boek wat hij had gekocht. Hij beschouwde het gewoon als de eerste twee dagen van zijn vakantie. Vanavond kwam er nog iemand eten en morgen zou hij gaan hiken met een groepje.

Een zondag is niet erg maar drie zondagen achter elkaar is wel wat veel van het goede.

Kerstkaart

Ik heb al een bloedhekel aan kerst en dan komt er ook nog een bezorger langs van een plaatselijk sufferdje wat 51 weken per jaar twee dagen te laat komt, vaak verkreukeld en gescheurd.
Het krantje, voor zover je daar van spreken kan komt alleen heel en op tijd in de week voor kerst omdat hij dan een kaartje heeft gekregen van de baas.
Hij presteert het bovendien om aan te bellen op het moment dat ik zit te eten en dat moet je niet doen als je iets van me wilt.

Het printen van dit kaartje kostte me aan inkt en papier misschien wel meer dan de euro die je normaal geeft maar het gezicht van die bezorger was werkelijk onbetaalbaar toen hij bovenstaand kaartje kreeg en ik hem ook prettige feestdagen toewenste.

11 kleine visjes

Mannen met een stropdas heb ik nooit vertrouwd, mannen met een stropdas met daarop Disney figuren moet je met een korreltje zout nemen en mannen met een stropdas met Disney figuren in kerststijl zijn staatsgevaarlijk. Als zo’n figuur dan ook nog een kerstmuts draagt met bel en een figuur heeft waarbij je mij als anorexia patiënt kunt beschouwen is hij dus per definitie verdacht. We moeten immers met zijn allen oplettend zijn tegenwoordig. Hij had zich verder vermomd als conducteur maar het had ook een terrorist kunnen zijn. Je weet het tegenwoordig maar nooit. Gelukkig was de eventuele aanslag die dit treurig-gezellig persoon had willen plegen niet op de trein gericht waar ik in zat want die rolde keurig op tijd Station Leiden binnen, waarna ik de bus nam naar het hectische Zoeterwoude. Langzaam druppelen de andere Weekendhikers binnen terwijl we staan te verkleumen omdat één iemand de bus moest missen en we gekleed waren op hiken, niet op stilstaan vragen we ons af waarom we afgesproken hebben op de meest troosteloze plek op deze aardkloot. Zelfs op Purmerend of Waddinxveen is er koffie ter verkrijgen, maar zo niet op het afspreekpunt in Zoeterwoude. Alle tekenen wijzen erop dat de goden ons slecht gezind zullen zijn vandaag.

Het Hiken bleek vandaag wel wat weg te hebben van de tien kleine visjes die naar zee zwommen, al waren we vandaag eigenlijk met zijn elven. Al na een paar kilometer viel de eerste uit, zij had een hond bij zich en die bleken in het gebied niet toegestaan te zijn. Dat was het eerste visje wat wegzwom. Het tweede visje nam het zwemmen wel erg letterlijk. Toen we rechtsaf een hek over moesten liep hij blindelings rechtdoor en viel voorover in een sloot vol met koeien stront. Hij dacht dat het een asfaltweg was waar wat water op stond, helaas voor hem was het dus een sloot gevuld met een wel zeer kwalijk riekend goedje. Gelukkig was er een boer om de hoek de hem in de stal schoon kon spuiten en voorzien van een droge en schone overal. Daar ging visje twee terwijl visje drie zo vriendelijk was om hem even naar het station te brengen. De overige visje besloten om toch eerst maar op zoek te gaan naar een koffiekopje. Uiteindelijk slaagden we hierin maar het was inmiddels al aardig laat geworden zodat we besloten terug te lopen. Bij de bushalte namen we afscheid van nog eens vier visjes. Twee visje namen daar de fiets, één visje pakte de bus en één visje had daar zijn auto geparkeerd. Met vier visjes besloten we toch nog maar een stukje te lopen naar het Station van Leiden. Via wat drukke wegen kwamen we tenslotte in een nog drukkere winkelstraat. Een Visje ging nog even wat kopen in de stad en twee visjes liepen richting de bussen, als laatste visje bereikte ik het station waarop de trein, ditmaal gelukkig zonder terroristische treurig-gezellige als kerstclown vermomde conducteur.

Wereldvrede

Leuke meid gezocht om vanmiddag iets te betekenen voor de wereldvrede.

Jong geleerd, oud gedaan

Vanavond sprak ik met mijn moeder over het afgelopen weekend waarin mijn oom mij tevergeefs probeerde te bekeren.
Mijn moeder vertelde me daarop dat ik al op jonge leeftijd niks met God te maken wou hebben.

In 1974 bracht Robert Long de LP “Vroeger of later” uit, met daarop o.a. het nummer Jezus red. Ik begon in die tijd net lekker te brabbelen en net op het moment dat mijn toch wel steng gelovige opa en oma om visite waren presteerde ik het om vrolijk zingend in een schone luier luidkeels “Jezus, Jezus” te zingen, zonder hierbij ook maar een spoortje van eerbied te hebben voor de man aan het kruis. Nog een geluk voor mijn moeder dat ik nog te klein was om de gehele tekst op te dreunen.

Enkele maanden later was mijn moeder met mij op visite bij diezelfde opa en oma. We bleven eten en na het eten placht mijn opa altijd een stuk voor te lezen uit de bijbel. Nieuwsgierig klom ik bij opa op schoot. Meestal las mijn moeder me voor en ik vond de verhalen over “Roodkapje”, “Sneeuwwitje” en “Assepoester” maar wat spannend.
Helaas bleken de verhalen in de bijbel een stuk zwaarder en het kon me dan ook totaal niet boeien.
Na vijf minuten klom ik van schoot, verkondigde dat ik mijn autootjes bij elkaar ging zoeken en dat we maar beter naar huis konden gaan. Mijn moeder met een rood hoofd aan tafel achter latend.

U begrijpt dat het tussen God en mij nooit iets geworden is. Sindsdien ben ik bij gebrek aan een goed alternatief maar achter me zelf gaan staan.

Videoclip II

Al eerder vertelde ik u over de plannen om een videoclip op te nemen met Kneiper.
Op het ogenblik zijn we er al een stuk verder mee. Met het oog op onze nog te verschijnen kerstsingle die medio kerst 2018 in de winkel zal liggen (het duurt nog wel ff maar toch zijn we er maar vast mee begonnen)had onze visagiste bedacht dat het leuk zou zijn als we een dansje zouden doen in een groene jurk. Hoewel de clip nog officieel uit moet komen bied ik u hier de primeur vast aan.

Volgens onze choreograaf heb ik vet coole moves.

Gezellig?

Laatst las ik een stukje over huis waarin verwezen werd naar het gebruik van het woord huis als attributief bijvoegelijk naamwoord.
Een ander voorbeeld van attributief bijvoegelijk naamwoord is het woord gezellig. Het wordt te pas, maar vooral te onpas gebruikt bij activiteiten waarvan je je af kunt vragen of het wel zo gezellig is.

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb helemaal niks tegen gezelligheid. Gezelligheid kent immers geen tijd en zelf kom ik ook regelmatig thuis ver in de kleine uurtje als ik weer een gezellig in de kroeg bent geweest of gezellig op een feest was. Eigenlijk ben ik wat dat betreft best een gezellige kerel al klinkt dat al weer erg brr jakkiebah.

Ik heb meer over het woord gezellig in combinatie met activiteiten waarbij de parkiet van saaiheid in slaap valt en je van de gemaakte vrolijkheid spontaan misselijk wordt. Immers, het moet gezellig en als je niet gezellig meedoet ben je een spelbreker.
Totaal niet gezellig vind ik activiteiten als gezellig kerst vieren, een gezellige koopzondag of een gezellige busreis naar het pittoreske Klazienaklapkutveen waarbij je onderweg getracteerd wordt op een heerlijk kopje koffie met een plakje droge cake die nog over was van een begrafenis. Helemaal fout is de gezellige bingoavond op de camping tussen de in campingsmoking gestoken stamgasten die al tien jaar gezellig hun stacaravan hebben staan op camping “De gezellige weide”. Dat vind ik treurigheid en truttigheid ten top, dan maar een spelbreker.

Helemaal erg is de term gezellie, hiervan krijg je spontaan jeuk op plaatsen waar je net niet bij kan, brrrrrrr. Vaak is dat gezelligheid op het kneuterige af. Vaak gaat dit woord gepaard me de uitroep “oooooooo” wat er twee octaven hoger uitkomt als gebruikelijk is bij die persoon.

Gelukkig zijn er nog activiteiten waarbij het woord gezellig juist weer wel van toepassing is. Ik vind het zelf bijvoorbeeld erg gezellig om na afloop van een hike nog wat te drinken. Een borrel pakken vind ik altijd wel gezellig, net als een etentje met goede vrienden.

Als ze echter voorstellen om het gezellie te maken ben ik geneigd om af te haken.

Hortus Botanica

Na een enerverend weekend met een kerstconcert op vrijdagavond en op zaterdagavond een verjaardag die tot in de kleine uurtjes duurde heb ik op zondagmorgen even ruzie met de wekker. Even denk ik dat ik nu al naar kantoor toe moet om me vervolgens te realiseren dat ik vandaag met Weekendhike naar de Hortus Botanica (hierna te noemen Hortus) toe ga in Leiden. Na een snelle douche heb ik nog net wat tijd om de nodige cafeïne naar binnen te gieten en wat brood te smeren. Hier en daar verdwijnt er wat in mijn jaszakken. Links een bidon met water, rechts wat brood. Het voordeel van een korte stadswandeling in combinatie met een museumbezoek maakt dat het meenemen van een rugzak overbodig is. Onderweg zal er genoeg te verkrijgen zijn.
Terwijl ik in de trein nog wat verder ga met het bewonderen van de binnenkant van mijn ogen begint er iets te trillen in mijn broekzak. De kaartlezer meldt zich ziek af en vraagt of ik de groep wil opvangen. Tuurlijk, geen probleem, maarre… Hoe groot is de groep en hoe loopt de wandeling. Ik krijg te horen dat de groep uit 8 personen bestaat en dat ik op het station wel een kaart kan krijgen, ook zit er een Leidse dame in de groep die mogelijk de weg weet naar de Hortus.

En daar sta je dan een groep Weekendhikers op te vangen, een beetje Weekendhiker weegt gemiddeld 70 kilo exclusief bepakking dus ga er maar aan staan, ik stond al met mijn armen gespreid maar gelukkig voor mijn rug bleek het meer om figuurlijk op te vangen te gaan. Na één afmelding wegens een gemiste trein konden we op weg, één van de deelnemers bleek een boekje over Leiden in zijn bagage te hebben waar een leuke route in stond en terwijl we onderweg de nodige Rembrand verwijzingen tegenkwamen en we bij het bord “Hortus Botanica” links eigenwijs naar rechts gingen bleken we uiteindelijk toch terecht te komen bij de Hortus.
We begonnen met het bewonderen van wat bomen (gelukkig geen kerstbomen) waarbij je via een trap ook de bovenkant kon bewonderen, sommige borden bevatten daarbij opwekkende teksten als ‘PAS OP, GIFTIG!”. Via een kas kwamen we bij de vleesetende planten wat we met gevaar voor eigen leven trotseerden. Het is zo rottig als je met zeven Weekendhikers op stap gaat en je slechts met zes Weekendhikers terugkomt, da’s geen goeie reclame, zeg maar. Gelukkig draaide het niet uit op een moderne variant van de Little Shop of Horrors en via een hennepplantage en een wietplantage belanden we weer buiten waar we ons konden vermaken met het lezen van de nodige bordjes, waarbij een ander deel van de groep heel toepasselijk wortel staat te schieten.
We verlaten de Hortus en gaan Leiden in. Eerst een cafeetje ingedoken om daarna de Burcht met een bezoek te vereren, wat ons een uniek uitzicht verschaft over de stad Leiden.

We besluiten deze dag met nog een afzakkertje in een kroegje waarbij de vlam in de pan slaat alvorens ons de vlammen uit de bek slaan, best lekker hoor, vlammetjes.

Kerstconcert

Vrijdag vrij genomen om af te reizen naar Zeeland. Land van mosselen, klei en de plek waar een deel van mijn familie woont. Mijn oom gaf een afscheidsreceptie en dat wordt gevierd op passende wijze. Niets in de rij staan om even een handje te schudden. Je huurt gewoon een schouwburg af om daar een groot concert te geven.

Vanaf station Kruiningen wordt ik opgehaald en we rijden naar hun huis alwaar al een deel van de familie aanwezig is, afkomstig uit Amerika.
“Echte Yanks” dus, en het duurt dan ook niet lang of het gesprek komt op God, niet iemand waar ik veel vertrouwen in heb. De aanleiding voor dit gesprek komt voort uit de vraag of ik een kerstboom in huis heb, dat staat immers zo gezellig. Nog net weet ik een opkomende buikkramp te onderdrukken. Kerst en gezellig is een combinatie die mij niet past. Ik hou er niet van. Toch blijven ze doormekkeren tot ik vertel dat ik geen zin heb om een boom neer te zetten voor de verjaardag van iemand waar ik niet in geloof. Hoewel hier met afschuw op gereageerd wordt ben ik nu tenminste van de kerstdiscussie af, al zal ik in Amerika nu wel niet meer welkom zijn. Kom ik daar ook weer mooi onderuit.

Ik tref het want het concert van die avond is uiteraard een kerstconcert. Hoewel het niet mijn smaak is heb ik bewondering voor mijn oom, tante en nichtje die daar op het podium staan. Het geheel zit muzikaal goed in elkaar en ik vind het erg dapper om op te treden tegenover een zaal vol bekenden, zakenrelaties, klanten, collega’s vrienden en familie. Ik heb me zeker niet verveeld en na afloop heb ik lekker bijgekletst met bekenden en familie. Na afloop thuis nog even een afzakkertje genomen alvorens de bedden werden opgezocht. De volgende morgen stond er nog een lunch op het programma met de familie waarna ik met de trein huiswaarts keer.

Wedden om een fles wijn

Regelmatig zit ik de hele dag alleen op kantoor, iets waar ik op zich weinig moeite mee heb. Omdat een hele dag alleen zitten op den duur toch wel gaat vervelen gebruik ik de lunchpauze vaak om even in het buurthuis koffie te drinken en een krantje te lezen. Ik kom al zeker 12 jaar in het buurthuis, eerst als vrijwilliger en sinds ik bij Promptmusic werk ook als bezoeker, toch ook al weer zo’n acht jaar. Al met al behoor ik dus al aardig tot het meubilair wat zo zijn voordelen heeft. Regelmatig geef ik gevraagd en ongevraagd mijn mening over van alles en nog wat.

Vandaag kwam het gesprek op kerstversieringen, iets wat aan mij absoluut niet besteed is.
Ik heb een hekel aan kerst en alles wat daarbij komt kijken.
Ik vind het onzin om de verjaardag te vieren van iemand waar ik niet in geloof (dat doe ik alleen bij Sinterklaas) en om nou het feit te gaan vieren dat de dagen weer gaan lengen vind ik wat vergezocht.
Voor mij dus geen boom in huis die je oppimpt met allerlei blikkerende en lichtgevende zooi, geen sterren aan de deur en al helemaal geen versierde tuin die zodanig verlicht is dat een landingsbaan van Schiphol erbij in het niets valt. Lekker eten doe ik elke dag dus ook dat maakt kerst niet extra bijzonder voor me. Voor mij is kerst niks meer als de eerste twee dagen van mijn vakantie.

Uiteraard komt er dan altijd wel iemand die daar fel tegen van leer trekt. Zo ook dit keer. Volgens iemand aan tafel zou ik mijn hele huis in kerstsfeer brengen op het moment dat ik kerst zou gaan vieren met een lieve vriendin, waarop mijn antwoord was dat dat nog wel even kon duren. Echt niet dat ik dat laat gebeuren, ten eerste heb ik een hekel aan kerst, ten tweede ben ik overtuigd single (hum hum).
Zij geloofde me niet waarop ik haar uitdaagde voor een weddenschap:

Als ik met kerst 2007 vrijgezel ben krijg ik van haar een fles rode wijn.
Als ik met kerst 2007 een vriendin heb en ik mijn huis vol hang met kerstzooi krijg zij van mij een fles rode wijn.
Vervolgens probeerde zij meer mensen te ronselen voor deze bijzondere weddenschap en toen ik weer naar kantoor ging was de stand 2-3
2 mensen, inclusief mezelf, beweren dat ik single ben met kerst 2007
3 mensen beweren dat ik dan een huis vol met kerst zooi heb inclusief kerstmuts (als ik mijn toekomstige vriendin zo omschrijf kan dat wijnpakket me niet meer ontgaan).

Het is in ieder geval een win win situatie voor mij.
Danwel vier ik kerst 2007 heel gelukkig inclusief een kerstboom, slingers en een mistletoe (je moet wel gebruik maken van de situatie). Daar heb ik best een paar flessen wijn voor over.
Danwel ben ik met kerst 2007 een prachtig wijnpakket rijker waarmee ik die kerst ook wel doorkom.

De Rijp - Purmerend

Ik had me opgegeven voor een wandeling die ons zou voeren van De Rijp naar Purmerend, onderdeel van het law trekvogelpad. Woensdag mailde de kaartlezer dat ze plotsklaps verhinderd was en vroeg wie er kaart zou willen lezen. Ikke, zei de gek. Laat ik ook eens proberen om kaart te lezen in een gebied wat ik nog helemaal niet ken.
Dus zo stond ik zaterdagavond mijn backpack vol te bouwen terwijl ik angstig naar buiten keek waar regen de ramen teisterde en er een plas vormde op de straat die zich qua omvang kon meten met het IJsselmeer. Uiteindelijk besluit ik alleen een regenbroek in het voorvak te proppen, tenslotte is mijn jas waterdicht en ik wil ook nog wat ruimte over houden voor de broodnodige victualiën.

Terwijl ik op zwarte zondag, tenslotte voert de NS een nieuwe dienstregeling in, naar het station loop ben ik benieuwd of ik wel op tijd in Amsterdam zal zijn alwaar de bus mij, en met mij nog vijf andere enthousiaste Weekendhikers naar de Rijp zal voeren. Onderweg stapt er nog een zesde Weekendhiker in de bus die ik op tijd wist te halen en terwijl we ons afvragen waar al die vrolijk gekleurde knopjes in de bus nou voor dienen naderen we spoedig De Rijp. We besluiten om eerst even koffie te drinken en spoedig komt ook de laatste Weekendhiker binnengelopen en spoedig gaan we links de brug over weer links om even later rechts de brug over, nee toch niet…eh jawel hier rechts de brug over onze weg te vervolgen. We hadden net zo goed gelijk vanuit het restaurant rechts gekund. Het kaartlezen gaat vrij aardig, al raak ik af en toe nog heel even in de war omdat de geschreven tekst niet helemaal correspondeerd met het getekende kaartje en de roodwitte stickers.

Het is heerlijk wandelweer en we worden begeleid door een lekker briesje en een heerlijk zonnetje. We lopen langdurig langs het water. Geen idee welke naam dit kanaal heeft maar wij benoemen het tot het De Rijp-Purmerendkanaal. Op een gegeven moment slaan we linksaf richting De Rijp, huh, daar kwamen we toch net vandaan? En met een omweggetje van rechts en weer rechts terwijl nu voorbij de meest prachtige huizen annex boerderijen lopen staan we na een paar kilometer weer aan hetzelfde kanaal. Spoedig naderen we nu Purmerend alwaar op het terras in het zonnetje genoten kan worden van wat lekkers.

Miskluun

Zit ik vanavond voetbal te kijken komt er tijdens één van de tig reclames een stukje voor waarin ze reclame maken voor een nieuw programma wat uitgezonden gaat worden bij de zender die verder toch al niet bekend staat als een omroep die programma’s brengt met een hoog gehalte van wat dat ook. Hoogstens een hoog gehalte wansmaak. Het is dat ze voetbal uitzenden maar voor de rest….

Nu heeft een stel programmamakers het volgende bedacht, “Kluners uit Kenia”. Huh, watte… De laatste keer dat er een elfstedentocht is geschaatst in Kenia kan ik me niet herinneren. Dus zie je in het voorstukje een Keniaan kluunoefening doen in de woestijn. Logisch, een ijsbaan hebben ze er niet dus zul je wel moeten klunen.

Ik zie ze al schaatsen vanuit Nairobi naar Machakos om vervolgens via Mombasa, Malindi, Lamu, Garissa, Meru, Eidoret, Kisumu, en Nakuru weer uit te komen in Nairobi. Pittig tochtje, zullen we maar denken.

De Kluners worden gecoached door Bart Veldkamp, die in 1997 de Nederlandse nationaliteit verruilde voor de Belgische nationaliteit. Belgenmoppen liggen hier dus voor de hand als je het verzint om een aantal Kenianen schaatsles te gaan geven. Kenia is een land met een tropisch regenklimaat, en het zal dus wel even duren voor het Victoriameer wat in het Zuid Westen ligt bevroren is, om over de Indische Oceaan in het Zuid-Oosten nog maar te zwijgen.
Waarom zou je zulke mensen in hemelsnaam schaatsen dan wel klunen willen leren? Moet er meer spanning komen tijden de olympische spelen? Worden er op korte termijn klimaatsveranderingen voorspeld waarbij de noodzaak ontstaat om in Kenia te schaatsen, of is het zodat wij in Nederland met onze dikke volgevreten pensen kunnen kijken naar iemands eerste schaatslessen, live op tv? Ik weet dat er veel bagger is op de tv, bij deze wil ik dit programma op voorhand nomineren voor de rotte tomaat, zonder het zelfs maar gezien te hebben.

Wat is het volgende wat we gaan krijgen, sneeuwballengevecht in de Sahara of bikinilijn waxen bij de Eskimo's?

Rudolph The Red-Nosed Reindeer

Lang heb ik me verwonderd over Rudolph The Red-Nosed Reindeer. Waarom had hij toch een rode neus? Had dat beest eigenlijk liever de rol van clown gehad of had ie klappen gehad van de kerstman. Lag het maar zo simpel. Helaas is de waarheid een stuk treuriger. Rudolph is een alcoholist. En niet zomaar een alcoholist. Nee, hij heeft nog eens een kwade dronk ook. Zijn baasje probeert het ieder jaar nog goed te maken met het uitdelen van kado's maar dan moet je wel een boom in huis hebben, het liefst voorzien van een hoop bling bling. Waarom is dat toch? Zou dat iets te maken hebben met het feit dat een dronken eland graag tegen een boom staat te wildplassen en door die bling bling, die als een spiegel functioneert, met zichzelf geconfronteerd wordt?

Met deze gedachte in mijn achterhoofd ben ik blij dat ik jaren geen kerst bling bling, boom of andere rotzooi in huis heb staan. Laat de kerstman mijn huis maar overslaan. Hoezo vredige kerst, als je ineens een dronken agressieve wildplassende eland in je huiskamer hebt staan?

enkele reis Spanje, por favor II

Dat heb ik weer, het is nu 6 december en ik ben nog gewoon in het nog altijd winderige Nederland. Niks enkele reis Spanje, Nada, noppes.
ik had me er zo op verheugd en zo mijn best gedaan om in aanmerking te komen voor een enkele reis Spanje, blijkt het toch waar te zijn wat ik de laatste tijd van meerdere kanten te horen krijg:

René, je bent zo'n lieve jongen.

Nee, daar koop ik brood voor bij de bakker. Sta ik onwijs mijn best te doen om die stoere, coole en nonchalante bassist te zijn blijkt men je gewoon lief te vinden.

Lekker dan, daar gaat mijn reisje Spanje. En nu nu niet aan komen met verhalen dat de Sint niet bestaat want toen ik vanavond bij andere René aan kwam bleek de Sint te weten dat ik daar mijn avond door zou brengen en had daar voor mij een pakje achtergelaten. Nee, nee, geen zak zout en ook zeker geen roe, maar een zeer welkome boekenbon. Wellicht wordt het nu een boek over Spanje, al heb ik gehoord dat het nieuwste boek van Ilja Gort een aanrader is. Ik zou ook nog een boek over psychologie kunnen aanschaffen want u begrijpt dat ik nu natuurlijk wel in een indentiteitscrisis zit. Maar met de boekenbon ben ik erg blij.

Dank u, Sinterklaasje!!

enkele reis Spanje, por favor

Buenas tardes. Qué tal?
U ziet het, ik ben maar vast begonnen met het ophalen van mijn Spaans. Dat zal hard nodig zijn want om de hand maar eens in eigen boezem te steken:
Ik ben niet lief geweest het afgelopen jaar. Niet voor niks natuurlijk, want zo krijg ik vanavond wel mooi een enkele reis Spanje aangeboden. Mijn schone onderbroeken en tandenborstel heb ik maar vast ingepakt.

Natuurlijk heb je altijd van die zeurpieten die dan opmerken dat de reis per zak niet zo comfortabel zal zijn. Maar ach, dan heb je met die goedkope groepsreizen. En laten we eerlijk wezen, je kunt wel zeuren over restanten pepernoten waar je dan in ligt maar wie van u heeft er nog nooit een romantisch ontbijt op bed gehad waarbij je na afloop lag te stoeien tussen de beschuitkruimels en de restanten gekookt ei, alsof dat zo comfortabel ligt. Daar hoor je dan weer niemand over klagen.

Ik heb gehoord dat Malaga, wat naar verluidt het vaste verblijfadres van de Sint is, op het ogenblik gedompeld gaat in een aangenaam zonnetje, de temperatuur is er nu zo’n 20 graden. Prima weertje dus om samen met Zwarte Piet een cerveza(Cómo se escribe?) te pakken. Een mooie Rioja is ook niet te versmaden en daar heeft de Sint genoeg van liggen, in zijn wijnkelder naast de bisschopswijn.

Uiteraard zal ik u niet vergeten. Ik mag vast wel gebruik maken van de laptop van de Sint zodat ik u op de hoogte kan houden van mijn wel en wee in Spanje. Terwijl Piet en ik samen aan de Costa del Sol liggen te bakken zal ik u af en toe verslag uitbrengen over mijn belevenissen aldaar. Hoewel ik nog geen echte plannen heb voor deze vakantie heb ik altijd eens willen dansen met een Flamencodanseres, die ik daarna mee zal nemen voor een romantisch dineetje, Paëlla uiteraard. Tenslotte bevind ik me dan in Spanje. Wellicht ga ik eens stappen in het zo verfoeide Lloret de la Mar, tenslotte doe je op vakantie alle dingen die je thuis nooit zou doen. Er is één plek die ik zeker wil bezoeken en dat is Camp Nou, inderdaad, het voetbalstadion van FC Barcelona. Ik verheug me nu al op een mooie westrijd tegen b.v. Sevilla of Real Madrid. Wellicht ga ik tenslotte nog hiken door de Pyreneeën. Ik moet tenslotte wel een beetje denken om mijn conditie.
Ik krijg er al helemaal zin in, het is zo gek nog niet om als bad boy door het leven te gaan ;-)

Adiós!

Verwenbeurt

Terwijl ik tevreden na geniet met een goed glas kijk ik terug op een meer dan geslaagde dag. Vandaag was het verwendag voor haar, behaaglijk rek ik me uit terwijl ik vermoeid maar gelukkig uitkijk naar de volgende date met haar.
Zij is degene met die prachtige zwarte body, haar ondanks haar gevorderde leeftijd nog strakke hals waarin zij als een piercing metalen staafjes heeft staan waar ze weer een soort van kettingen op draagt, als was zij fijnbesnaard.

Teder verwijderde ik die kettingen waarop ik haar hals een fijne olie massage aanbood. Rustig smeerde ik haar toets in met teakolie die ik in liet trekken terwijl ik haar body in de wax zette, autowax wel te verstaan. Waar andere kiezen voor een slappe polish of, een gruwel in mijn ogen, er gewoon geen aandacht aan besteden, besteed ik net zoveel aandacht aan haar body als aan haar hals. Inmiddels is de olie goed ingetrokken en met stevige maar niet minder liefdevolle draaiende bewegingen veeg ik met een doek alles goed in. Ze is een beetje een bitch de laatste tijd maar als ik tenslotte haar hals voorzie van nieuwe snaren en haar op de juiste manier op spanning breng weet ik haar weer gunstig te stemmen en beloont ze mij met een gloedvol geluid.

Tevreden knorrend hangt zij nu weer om mijn schouders, klaar om weer vele avonden vol passie te delen bij de bands Kneiper en Shin Kickin’.

Slaap zacht

In 1966 schreef Lennaert Nijgh de tekst "Meneer de President, welterusten", wat vertolkt werd door Boudewijn de Groot. Veertig jaar later is er weinig veranderd. De wapens zijn nog gemener geworden en de lijst van slachtoffers wordt alsmaar langer. Toch durven we te zeggen dat we in een beschaafde wereld leven....

Meneer de president, welterusten,
slaap maar lekker in uw mooie witte huis,
denk maar niet te veel aan al die verre kusten,
waar uw jongens zitten, eenzaam, ver van huis.
Denk vooral niet aan de zesenveertig doden,
die vergissing laatst met dat bombardement
en vergeet het zesde van die tien geboden
die u als goed christen zeker kent.
Denk maar niet aan al die jonge frontsoldaten,
eenzaam stervend in de verre tropennacht,
laat die weke pacifistenkliek maar praten,
meneer de president, slaap zacht.
Droom maar van de overwinning en de zege,
droom maar van uw mooie vredesideaal,
dat nog nooit door bloedig moorden is verkregen,
droom maar dat het u wel lukken zal ditmaal.
Denk maar niet aan al die mensen die verrekken,
hoeveel vrouwen, hoeveel kinderen zijn vermoord,
droom maar dat u aan het langste eind zult trekken,
en geloof van al die tegenstand geen woord.
Bajonetten met bloedige gevesten
houden ver van hier op uw bevel de wacht,
voor de glorie en de eer van 't vrije westen,
meneer de president, slaap zacht.

Schrik maar niet te erg, wanneer u in uw dromen
al die schuldeloze slachtoffers ziet staan
die daarginds bij het gevecht zijn omgekomen
en u vragen hoelang dit nog zo moet gaan.
En u zult toch ook zo langzaamaan wel weten
dat er mensen zijn die ziek zijn van 't geweld,
die het bloed en de ellende niet vergeten
en voor wie nog steeds een mensenleven telt.
Droom maar niet te veel van al die dode mensen,
droom maar fijn van overwinning en van macht,
denk maar niet aan al die nare vredeswensen,
meneer de president, slaap zacht!

Videoclip

Volgend jaar gaan we met Kneiper een CD opnemen. Best stoer, maar ja, met alleen een CD kun je niet meer aankomen tegenwoordig. Een beetje band heeft er tegenwoordig een DVD bij met extra's. Dus zijn we de laatste de tijd veel aan het kijken hoe andere bands het aanpakken. Het wiel opnieuw uitvinden heeft immers geen zin. Zelf vind ik deze videoclip erg overtuigend. Helaas heb ik nog geen clip kunnen scoren met Floyd in de hoofdrol maar ik hou me aanbevolen voor ideeën.