Doodstraf

Laat schreef ik een stuk getiteld misdaad loont, het comment wat ik van Ron kreeg zette mij aan het denken.

Hij vroeg zich af of hij tussen de regels door las dat ik voor de doodstraf ben. Hoewel mijn stuk daar verder niet over ging en ik ik ook niet de intentie had om voor of tegen de doodstraf te pleiten zette het mij toch aan het denken.

Mijn eerste gedachte was NEE, ik ben niet voor de doodstraf. Hoe kan iemand nou voor de doodstraf zijn? Je begeeft je daarmee toch op hetzelfde nivo als de moordenaar, voorop gesteld dat het een moordenaar is die je veroordeeld tot de doodstraf.
Stel je eens voor dat de bewijslast toch niet helemaal waterdicht is, veroordeel je dan een onschuldig man tot de doodstraf? Daar zou ik niet mee willen en kunnen leven.
Maar wat als de veroordeelde bij zijn vrijlating opnieuw in de fout gaat? Wat als diezelfde veroordeelde na zijn vrijlating jouw geliefde of kind vermoord, ben je dan ook tegen de doodstraf? Er zijn mensen die erin berusten, er zijn zelfs mensen die de moordenaar van hun kind kunnen vergeven. Ik vind dit hele dappere mensen. Ik twijfel of ik zelf zo groot zou kunnen zijn.

Het antwoord op de vraag of ik dan ook nog tegen de doodstraf ben moet ik helaas schuldig blijven. Ik heb het gelukkig nog nooit van dichtbij meegemaakt en hoop het nooit mee te maken, maar het is een feit dat het al verschillende malen is voorgekomen dit jaar waarbij een TBSer tijdens een proefverlof opnieuw in de fout ging.

Zoals zoveel dingen in dit leven is het nooit zwart/wit, maar een groot grijs gebied waarin je je dan begeeft. Hoewel mijn eerste gedachte is dat ik tegen de doodstraf pleit, ben ik daar bij nader inzien dus niet zo zeker van. Gelukkig ben ik geen rechter, advocaat of jurist en zal ik daarin dus nooit officieel stelling hoeven te nemen.

Ik kan alleen voor mezelf spreken en ik weet het eigenlijk niet of ik nou voor of tegen de doodstraf ben.