Om te janken zo mooi

Wie appelen vaart, wie appelen eet, luidt een oud spreekwoord. Als je werkzaam bent in de IT krijg je een laptop, als verpleegster een jaarabonnement pleisters, een agent krijgt gratis bekeuringen en het meisje van de bakker heeft de lekkerste kadetten. Ik ben werkzaam in de muziek wat als voordeel heeft dat ik nogal eens vrijkaarten krijg voor een voorstelling, première en soms een CD in handen krijg gedrukt. Zoals vrijdag, toen ik de nieuwste CD van Maarten van Roozendaal, Egon Kracht en Marcel de Groot in ontvangst mocht nemen, getiteld “Barmhart”. Vers van de pers, hij was nog warm toen ik hem kreeg.
Wat een mooie CD is dit. Al vele malen heb ze zien optreden, met deze CD lijken ze het beste van de afgelopen jaren te combineren.

Soms luchtig zet het me aan het denken, zoals in het nummer “Sonja”, waarin gezongen wordt over een koopzieke vrouw die alleen nog maar koopt om te vergeten, soms ramt hij keihard binnen. Zoals in het vijfde nummer, getiteld “Het te late einde”, waarin verhaald wordt over een man die zorgt voor zijn inmiddels seniele en zwaar zieke vrouw, die nu niet meer bang is voor haar man.

“Sterfbed” hakt er ook flink in, het gaat over hoe hij bij het sterfbed van zijn vader staat. Een tekst die me ondanks alles aanspreekt. Mensen die me kennen weten wel wat ik bedoel. Ik heb de CD nu een aantal maal beluisterd en het is één van mijn favoriete nummers van deze CD. Waanzinnig mooie tekst, perfect arrangement. Misschien moet ik een stap overslaan en hopen dat er ooit, als mijn tijd gekomen is, er een kind aan mijn bed zal staan die mijn hand vast houdt.

Het nummer eindigt met een live uitvoering van “Mooi”, Om te janken zo mooi, wordt er gezongen. Wat mij betreft zeer van toepassing op deze CD.