Mijn ikken

Naast het feit dat ik zelf graag muziek maak en beroepshalve veel met muziek bezig ben mag ik graag luisteren naar een goede LP of CD. Ik hou dan ook van veel soorten muziek, ik vind het dan ook heerlijk om me op zijn tijd heerlijk te verliezen in mooie Nederlandstalige nummers. Denk nu niet aan iets vreselijks als Frans Bouwer, Frank Boeijen of Andre Hazes of vul zelf maar iets in. Sorry voor iedereen die het mooi vindt maar ik vind het dus absoluut drie keer niks. Smaken verschillen, zullen we maar zeggen.
Toch heb ik zo’n 60 Nederlandstalige Cd’s in huis. Denk hierbij Maarten van Roozendaal, Jeroen Zijlstra, Thé Lau, Frederique Spigt maar ook Harrie Jekkers, vroeger bekend van het Klein Orkest, daarna vooral bekend geworden met cabaret. Wat minder van hem bekend is dat hij daarnaast heel veel serieuze luisterliedjes heeft gemaakt waarbij hij het niet schuwde om wat zwaardere onderwerpen aan te snijden. Denk hierbij aan vrouwenmishandeling in het nummer “Nooit meer terug”, dementie in “Terug bij af” of een ernstig zieke in “Intensive care”.

Een van de mooiste Nederlandstalige nummers vind ik echter “Mijn ikken” van Harrie Jekkers. Dit nummer vind ik zeer herkenbaar, zeker op dit moment. In dit nummer zingt hij hoe hij als 9 jarig jongetje o.a: huilend op de gang staat, 4 pennen aan elkaar bind omdat hij strafwerk moet schrijven, voetbalt op het schoolplein en in de winter blij is dat het sneeuwt.

Als 20 jarige denkt in uitroeptekens, In zwart en wit, dwars tegen alles in. Gematigd en voorzichtig zijn, vindt-ie water bij de wijn. Hij wil alles of niks en niks er tussen in. Een rugzak vol met idealen, dat is mijn ik van twintig jaar. Dat wordt later bakzeil halen, want die zak is veel te zwaar.

Het meest herkenbaar is de ik van 30:

Mijn ik van dertig jaar is teruggekomen
Van: "Zeker weten, zwart en wit" en "Ik heb gelijk!"
Hij nuanceert met zijn verstand
De waarheid tot een diamant
Die steeds van kleur verandert als je anders kijkt
Hij geeft absoluut het voordeel aan de twijfel
Maar soms krijgt-ie opeens zo'n heimwee naar
Dat stompzinnige geloof in idealen
Van zijn uitgesproken ik van twintig jaar
Kijk, daar kiest-ie nog een keertje voor de vrijheid
Maakt z'n verkering uit en zegt z'n baantje op

Mijn baantje heb ik maar niet opgezegd, de rest is echter maar al te waar op dit moment.
Als laatste zingt hij hoe het leven is als 40 jarige, iets wat ik u pas over zo’n zeven jaar kan vertellen:

Laatst riep ik weer mijn ikken bij elkaar
En toen ik weer eens vroeg "He‚ welke ik is eigenlijk waar?"
Zeiden mijn ikken opeens: "Zeg jij het maar
Jij bent de oudste, de ik van veertig jaar!"
En toen ik zei: "Dat zou ik eigenlijk niet weten"
Zeiden mijn ikken: "Da's helemaal niet waar
Weet je wat jij bent, joh? Je bent ons niet vergeten
Daarom roep je ons nog altijd bij elkaar"

Je bent die jongen met die rood-oranje vlieger
Die af en toe nog blij is als het sneeuwt
Je bent die jongen met lang haar
Van twintig jaar, met een gitaar
Die af en toe nog weleens over onrecht schreeuwt
En soms ben je die jongen weer van dertig
Van: "Ik weet niet, misschien, bekijk het maar"
Je bent een dromer, een drammer, een twijfelaar
Een ik van veertig jaar, die nog geen ikje is vergeten
En nog vaak van ons wil weten
Maak ik jullie af en toe nog wel eens waar.

Ik hoop dat hij gelijk krijgt.