Bellen met het beest

Gisteren speelde The Troupe in Orpheus in Apeldoorn. Een theater met de afmetingen van een compleet dorp waar je kunt verdwalen. Dat is een aantal muzikanten dan ook gelukt. Volgende keer geef ik ze een zak kiezelstenen mee want de mobieltjes bleken niet te werken in het theater, in ieder geval niet van de backstage naar het grand cafe. Gelukkig is het me gelukt om ze in ieder geval tijdig op het podium te manouvreren, wat nog niet meevalt. Sommige artiesten hebben nu eenmaal meer oog voor het gekoelde bier en vergeten tijdens ongetwijfeld goede gesprekken de tijd. Er zaten 200 mensen in de zaal, niet heel veel want er zijn zo’n 700 plaatsen in de middenzaal. U leest het goed, ze hebben een kleine zaal, midden zaal en een grote zaal. Een aardig theater dus. In de grote staat gedurende 18 dagen een musical geprogrammeerd, Beauty and the beast oftewel Belle en het beest, ongetwijfeld een Joop van Ellende productie. Niet zo mijn smaak maar ze zullen er vast veel publiek mee trekken.

Belle en het beest wordt door ons al snel verbasterd tot bellen met het beest, waarbij het wel de vraag is wie dat beest dan is.
Het is wel grappig om backstage de meeste rare uitdossingen voorbij te zien schuifelen. Wat te denken van een wandelende theepot of een waggelende pendule. De cast bestaat vooral uit nogal uit de hoogte doende dames, nou ja dames.. die er zonder make-up niet al te appetijtelijk meer uitzien en een blik verwijfde nichten van het ergste soort. Regelmatig zie je er een voorbij schuifelen in een te strakke maillot en valse wimpers op. Kortom, de typische showbizznicht. Het beest heb ik niet gezien maar er wordt algemeen aangenomen dat ze daar een leernicht voor gecast hebben.

Over het algemeen bestaat het theaterpersoneel uit aardige mensen die graag hun best doen voor je en met je meedenken, maar er zijn uitzonderingen.
In Orpheus hebben ze een portier die van alles behoort te regelen, maar dat valt in de praktijk een beetje tegen. Als ik aan een van de technici vraag waar onze kleedkamer zijn verwijst hij me door naar de portier, als ik daar terecht kom zegt hij dat ik maar wat uit moet zoeken wat nog vrij is. Zo gezegd, zo gedaan, tijdens deze speurtocht kom ik weer dezelfde theatertechnicus tegen, Is het gelukt met de kleedkamers? Vraagt deze belangstellend. Ik vertel hem mijn verhaal en hij regelt ter plekke een paar kleedkamers voor me, waarna hij op hoge poten verhaal gaat halen bij de portier. Als ik later op de avond aan de zaalwacht vraag waar ik CD’s mag verkopen, antwoord deze dat ik dat s’middags bij de portier had moeten regelen. Ik vertel hem dat ik al gevraagd had aan de portier maar hij me vertelde dat ik dat zelf maar moest regelen…
Ik denk dat ze portier maar een tijdje in een kleedkamer moesten opsluiten bij het beest.