Zeist

Koninginnedag 2006, terwijl ik me een pad baan door de uitgestalde zooi van een ander die hoopt rijk te worden door de verkoop van zijn afgedankte troep vraag ik me af wat een volwassen iemand bezielt om getooid met een oranje kroon, indianenpruik of string deze dag door te brengen met het kijken naar mensen die er nog oranjerder (dat woord is onbekend bij de dikke van Dale) uitzien als zichzelf. Het zal allemaal wel, zelf ben ik niet zo’n fan van het koningshuis maar ieder zijn plezier natuurlijk.
Zelf ga ik vandaag met Weekendhike een rondwandeling maken rondom Driebergen-Zeist.
Voor mij een wandeling met een nostalgisch tintje, ik heb heel wat gelukkige jeugdherinneringen liggen daar. Mijn opa en oma hebben er vroeger gewoond en ik heb er heel veel schoolvakanties doorgebracht. Al met al heb ik er zeker twee jaar gelogeerd.

Na een voorspoedige treinreis arriveer ik op station Driebergen-Zeist, en langzaam druppelen mijn mede-Weekendhikers binnen en gaan we op pad. In het begin komt de omgeving me nog wat onwennig voor. Wel is het weer een hele leuke groep en ik vermaak me prima. Via wat onverharde en verharde weggetjes tussen de weilanden door lopen we richting Zeist. Na amper 100 m voelden we de eerste regendruppels. Gedurende de dag bleek het met de regen heel erg mee te vallen. Af en toe een heel klein buitje, één donderklap maar ook veel zon.Na een tijdje komen we bij Slot Zeist terecht en deze plek herken ik zeker. Hier heb ik wel de nodige voetstappen liggen rondom het slot. Helaas is het slot gesloten wegens een verbouwing. Ik kan me herinneren dat het vroeger regelmatig openstond voor publiek, toch eens navragen of dat ook zo is.
We lopen verder richting Slotlaan, het bruisende hart van Zeist waar vandaag van alles te doen is. Gelukkig slaan we na een korte blik op wat dansmariekes die een voorstelling geven van niet-synchroon dansen rechtsaf en door het woelige uitgaanscentrum van Zeist lopen we richting een park waarna we uitkomen bij het hertenkamp, ook deze plek is me niet onbekend. We lopen we verder, helaas blijkt een verder opgelegen restaurant pas om 16.00 uur open te gaan zodat we besluiten om even te pauzeren bij een parkje met wat moeflons. In tegenstelling tot de herten, die erg schuw zijn, komen de moeflons ongeneerd even neuzen, kijken of er nog wat te halen valt voor ze. Dat valt tegen, mijn bammetjes peuzel ik zelf wel op. We gaan nu op weg richting de Piramide van Austerlitz. Een monument ter nagedachtenis aan de slag bij Austerlitz in Tsjechië. Het heeft wel wat weg van een vuurtoren maar wie plaatst er nou een vuurtoren in het bos? Zeker om de bosbrand te signaleren?

Vlak voorbij dit fallussymbool ligt een kleine kermisje annex attractiepark, deze is in de afgelopen 20 jaar niet of nauwelijks veranderd zodat het geheel er wat verloren bij ligt. Toch kom ik vele bekende voorwerpen tegen zoals het waterballenkanon en de botsautootjes. In een nabij gelegen restaurant geniet ik van een pannenkoek, nou ja genieten… Zo te proeven heeft ie niet lang genoeg in de magnetron gelegen want hij is wat lauw.

Verder gaat de wandeling weer die voor mij doorspekt is met veel o, ja momenten, afgewisseld door veel natuurschoon. We komen uit bij een heideveld waar wat schapen rondlopen, angstig lopen ze weg als ik ze probeer te lokken met het toverwoord shoarma. We besluiten nog even te gaan liggen in het zonnetje. Ondanks dat het geen duinpannetje is zijn dit toch ook prima rustplekken, en al spoedig ligt het dreamteam van Weekendhike languit.
Na een halfuurtje liggen en verhalen gaat het verder richting de laatste stop, alwaar afscheid genomen wordt. Samen met Judith trein ik naar huis, zij woont in Haarlem dus we reizen samen op. Op station Utrecht missen we net onze trein wat ons noopt tot een extra cafe bezoek.

Even gaat Judith weg met de mededeling van een sanitaire stop, zo terug, zegt ze nog. Gelukkig maar want anders had ik nu met twee rugzakken en een jassen gezeten. Wel zie ik gelijk een filmscenario ontstaan van hoe je even iets gaat drinken met een verder onbekende dame die vervolgens verdwijnt. Na een lange zoektocht weet ik haar dan te redden uit de handen van een groep bloeddorstige rovers om haar haar tas en jas terug te geven. Zover komt het niet want ze is weer gauw terug.

Gelukkig gaat er na een half uur weer een trein en in Haarlem zeggen we gedag, zij is thuis, ik bijna. Helaas voor mij blijkt de trein naar Beverwijk vol te zitten met mensen die iets te veel genoten hebben van de oranjeboom en oranjebitter en de sfeer is wat grimmig. Gelukkig bereik ik zonder kleerscheuren Beverwijk, ervan overtuigd dat ik de goede beslissing heb genomen door deze koninginnedag lekker te gaan hiken.