$#* gevoel

Toen ik vorige week even bij het uitzendbureau was kreeg ik te horen dat ze wellicht een leuke baan voor me hebben als medewerker klantenservice/inbound bij een groothandel in schildersbenodigdheden en sanitair. Het uitzendbureau zou me proberen voor te dragen voor deze baan. Vorige week kreeg ik het verlossende telefoontje dat ik dinsdag op gesprek mocht komen.

Dinsdagochtend werd ik plotsklaps gebeld door het uitzendbureau met de mededeling dat het desbetreffende bedrijf onverwachts een spoedvergadering had en dat mijn sollicitatiegesprek niet door kon gaan. Het zou echter verschoven worden, daar kreeg ik nog nader bericht over.

Vanmiddag kreeg ik weer een telefoontje van het uitzendbureau. Helaas had de spoedvergadering verstrekkende gevolgen. Het bleek dat het bedrijf in kwestie een grote klant was kwijtgeraakt en dat ze daarom moesten reorganiseren. Hierdoor was er plotseling geen ruimte meer om nieuw personeel aan te nemen en werd mijn sollicitatiegesprek dus definitief gecanceld.

Hoewel er normaal geen onvertogen woorden in mijn vocabulaire voorkomen rolde er ditmaal een krachtig $#* over mijn lippen, gevolgd door een zeker zo krachtig %$#%$. Geloof me, normaal gebeurt me dit nooit en valt er op mijn taalgebruik weinig aan te merken. Ditmaal was ik echter lichtelijk teleurgesteld. Zo dichtbij en ineens zo onbereikbaar. Qua solliciteren begint het een beetje the story of my life te worden, geloof ik. Het is steeds net niet.

Aan de andere kant ook wel weer mazzel natuurlijk. Stel je toch eens voor dat ik dit gesprek een of twee weken eerder had gehad en ik mijn huidige baan al opgezegd zou hebben. Dan waren de poppen pas echt aan het dansen geweest. Zo kan ik dit dan toch wel weer een beetje relativeren.

Op dit moment overheerst echter nog wel even een $#* gevoel.