Carnaval

Dit weekend barst het carnavalsgeweld boven de rivieren weer los. Aan mij is het persoonlijk niet zo besteed, wellicht heeft het feit dat ik van boven de rivieren ben daar mee te maken.
Ik heb het ooit een keer gevierd, waarschijnlijk in een vlaag van verstandsverbijstering.

Het zal nu zo’n 6 jaar geleden zijn dat een meisje wat ik wel mooi vond mij vertelde dat ze tijdens carnaval rond zou rijden op een praal wagen. Zij zou verkleed gaan als sneeuwwitje en zij deed dit samen met zeven kinderen die de rollen zouden vervullen als de zeven dwergen, hetgeen mij er toe deed roepen dat ik dan wel de prins zou willen zijn. Zoals u wellicht weet, mag deze sneeuwwitje immers wakker zoenen. Mooie meisjes wakker zoenen behoort tot mijn hobby’s. Dit voorstel werd gretig aanvaard en eigenlijk had ik toen al nattigheid moeten ruiken. In de regel zijn mooie meisjes er niet zo van gediend om wakker gezoend te worden. Althans, niet door mij.
Haar moeder werd ook gelijk enthousiast en nog was ik niet gewaarschuwd. Immers, moeders zijn er in de regel niet van gediend dat ik avances maak met hun oogappel. Vol goede moed werd er een meetlint om me heen gedrapeerd zodat zij voor mij een mooie prinsenpak zouden naaien. Op de dag des oordeels meldde ik mij keurig op tijd bij de afgesproken plek waar ik een prachtig kostuum toegereikt kreeg. Ik trok het aan en tada. Prins René was gereed, kleren maken de man, zullen we maar zeggen.
We stegen aan boord van een pracht- en praal wagen en werden toegejuicht door een enorme horde mensen. Prins Willem Alexander heeft tijdens zijn “ zie mij eens een lekker wijf hebben” tour door Nederland niet zoveel publiek gehad. Helaas was het was frisjes en al gauw bleek dat het Prinsenpak niet al te warm was. Ik begon te lijken op Prins Bibber. Toen het ook nog begon te regen was het helemaal gedaan met de lol want de kraag van het Prinsenpak bleek gemaakt te zijn van karton. Karton heeft de vervelende eigenschap dat het niet waterbestendig is dus daar stond de Prins met een stuk in zijn kraag. Gelukkig konden we ons daarna laven aan de warme chocomel met rum en s’avonds werd het tijd voor het “echte” carnaval.
Wat een onzinnig feest is dat dan. Daar sta je dan als een verlepte Prins met een stuk in je kraag terwijl je nog geen biertje op hebt jezelf een beetje moed in te drinken. Want laten we wel wezen;
De enige reden waarom er tijdens het carnaval zoveel gezopen wordt is om het carnaval nog enigszins draaglijk te maken. Een beetje weldenkend mens haalt het anders toch niet in zijn hoofd om verkleed clown, travestiet of paarsgeel gespikkelde marsipulami naar een feest te gaan. Na het indrinken en het aanhoren van wat hoempa muziek wordt er een polonaise ingezet en enigszins verwonderd sluit je aan en leg je je handen op de schouders van je voorganger. Onder het luidkeels brallen van lala lalala lalala lalala lala laaa lala la laaaa loop je naar de andere kant van de kroeg. Je hebt geen idee waarom men daar heen loopt dus braaf loop je erachteraan. Misschien is het aan de andere kant wel leuk of hebben ze er gratis bier. Groot was dan ook mijn verbazing toen ze, eenmaal aan de andere kant gekomen, rustig omdraaiden en weer terug liepen. Ik vond het al wat vreemd dat ik onderweg dezelfde mensen tegenkwam die in de eerste instantie voorop liepen. Dit houdt men de gehele avond vol. Nou ja, ik niet.
Ik had het na een paar uurtjes echt wel gezien en ben ertussenuit geknepen.

U begrijpt dat het tussen sneeuwwitje en mij nooit iets is geworden.