Di Gojim

Geheel onverwacht ben ik vandaag in het theater geweest. Dat zijn altijd de leukste uitjes, onverwacht meegenomen worden.
Laura kwam vanochtend met de vraag of ik zin had om mee te gaan als stand-in voor haar geblesseerde vriend, een rol die ik altijd graag vervul als het aankomt op culturele uitjes zoals concert, theater en museabezoek. Toen ik vroeg waar we eigenlijk gingen vandaag kreeg ik te horen dat we naar Di Gojim gingen in het Thalia theater te IJmuiden.
Di Gojim ken ik wel, daar ben ik al eens eerder geweest met Laura, het is een van haar favoriete bands. Het Thalia theater is weer een van mijn favorieten. Eigenlijk is het een voormalige bioscoop en hoewel het wat aan de krappe kant is en de technische voorzieningen minimaal zijn, heeft het wel heel veel sfeer. In 1890 oorspronkelijk gebouwd als oud-katholieke kerk en in 1919 omgebouwd tot bioscooptheater, doet het tegenwoordig nog steeds dienst als theater. Art-deco en Amsterdamse school details nemen je ruim 100 jaar terug in de tijd. Dat het soms wat moeilijk is om de show te volgen komt zeker niet door de muzikanten maar ligt aan het feit dat we op het balkon plaatsen hebben gekregen waardoor we tegen, over en onder de balustrade zitten te kijken, hetgeen Laura het idee geeft dat we ons aan boord bevinden van de Titanic.
De show waar Di Gojim op dit moment mee toert, staat geheel in het teken van het 15-jarig bestaan van deze Klezmer band. Met een mengeling van Oost-Europese volksmuziekstijlen, zigeunermuziek en Joodse muziek. Het verhaal van het Joodse volk in de diaspora klinkt door in deze unieke muzieksoort. Verdriet, vreugde en humor tekenen de liederen en dansen.Hoewel het geen muziek is die ik vaak thuis zou draaien, vind ik het toch altijd erg leuk om ze live te gaan bezoeken. De muzikanten staan achter wat zij doen en stralen dit ook uit. Het spelplezier straalt vanmiddag dan ook van het, te kleine, podium. Naast mooie muziek die je soms doet schateren om je op het volgende moment weer doet ontroeren, weten de zes heren de aandacht van de zaal er goed bij te houden door gebruik te maken van een soort van slapstick achtige humor die doet denken aan de films van Charlie Chaplin waarin gebaren en gezichtsuitdrukkingen een belangrijke rol spelen.