Walking on sunshine II

Op het moment van schrijven heb ik nog steeds het "Walking on sunshine" gevoel.
Gisteren om 15.00 uur verzameld in Café Sman, waar we begonnen met een biertje om ons toch wat moed in te drinken. Zenuwachtig René? Vraagt een mede-Kneiper me. Nee, antwoord ik met een stem die een halve oktaaf omhoog schiet. Natuurlijk ben ik zenuwachtig maar dat laat ik natuurlijk niet blijken als coole bassist. Dus sta ik er luchtig bij en worden passant de mouwen opgestroopt. Moon vind dat ik er zo nog cooler uitzie, zelf ben ik bang om met mijn bovenarmen op de tocht te staan dus ik rol mijn mouwen maar gauw weer naar beneden, een blessure kan ik nou niet gebruiken. We beginnen te bouwen, als jij nou daar ga staan, dan zet ik daar mijn versterker neer. Zo zijn we al gauw druk bezig met bouwen. Helaas hebben we als beginnende band nog geen roady’s. Stroom wordt aangelegd en na nog een biertje is het tijd voor een soundcheck. Zo, die staat hard zeg. Ik besluit om het optreden zonder oordopjes te doen, dit gevoel wil ik helemaal ondergaan.

Even na vijfen gaan we los. En hoe, Café Sman staat te trillen op zijn grondvesten en als een kudde wilde indianen op oorlogspad trekken we ten strijde, alles gevend wat we hebben. Mijn bas beukt, knalt en ronkt en als een machinegeweer produceer ik de ene strakke baslijn naar de andere. Veel te snel naar mijn zin is de eerste set afgelopen, zo de kop is eraf en het ging lekker. Hier en daar maak ik een praatje en zie zelfs een groupie in een Kneiper shirt rondlopen.

De tweede set verloopt vlekkeloos, in tegenstelling tot de derde set die wat minder goed verloopt.
Als goedmakertje besluiten we er nog maar een extra set tegenaan te knallen. We pikken de beste nummers eruit en die doen we gewoon nog een keer. Zo krijgt het publiek een toegift van 6 nummers. Als ik tijdens deze set om me heen kijk zie ik mijn 4 mede bandleden keihard werken en het erg naar hun zin hebben, zelf sta ik ook met een idioot brede grijns te spelen, wat heb ik het naar mijn zin! Tijdens het laatste nummer klim ik op al spelend op een barkruk om mijn bas aan de de bashemelpoort te tonen;
de toelatingscommissie, bestaande uit o.a. Phil lynott en John Entwistle besluit dat ik nog veel meer mag laten horen en knijpen tevreden een oogje toe.

Well done, moeten ze daarboven vast gedacht hebben.