Ampeg II

Dit is hem dan, de Ampeg.

Gisteren is hij flink aan de tand gevoeld en hij is met vlag en wimpel geslaagd. De vullingen van de bandleden liggen nu nog in de oefenruimte. Ik zal de komende weken nog wel ff moeten zoeken naar mijn soundje maar we raken al aardig aan elkaar gewend. De Ampeg pre-amp is gebouwd als een tank en je kunt hem van een flatgebouw afgooien waarna hij het nog gewoon doet, althans, die indruk wekt hij. Ik ga het niet proberen maar ik ben erg tevreden mee.

De eindtrap doet het aansturen van de speakers moeiteloos, voorbij is het eeuwige geklip. De ventilator is heerlijk stil, heel wat anders als sommige eindtrappen waarbij je een ongewilde orkaan creëert in de oefenruimte. De speakerkast tenslotte heeft een fenomenaal mid en voldoende laag in de kast om er mooi doorheen te komen.

Kortom, we gaan mooie tijden tegemoet.

Ampeg

Na een zoektocht van enkele maanden waarin veel heb uitgeprobeerd en passant spaargeld opzij zette heb ik vandaag een definitieve keuze gemaakt. Al enkele weken ging mijn hart sneller kloppen van het merk Ampeg en vandaag heb ik daar dan een set van gekocht.

Als preamp heb ik gekozen voor de Ampeg SVT IIP.
Een voorversterker met drie buizen, een uitgebreide toonregeling en een zes bands equalizer.

Als eindversterker heb ik gekozen voor de Phonic Max 860.
Deze eindversterker levert 2 x 300 watt bij 4 ohm en 2 x 200 watt bij 8 ohm, in bridge mode levert dit 600 watt op. Verder is deze eindtrap voorzien van een zeer stille ventilator die sterker koelt naarmate de versterker meer vermogen moet leveren (en dus warmer wordt).

Voor het speakercabinet heb ik gekozen voor de Ampeg SVT 210 HE. Een 2 x 10 inch speakercabinet met een regelbare tweeter.

Dit setje zorg ervoor dat ik op het ogenblik heel erg gelukkig ben en bijna failliet, maar dat laatste is bijzaak.

Morgenmiddag gaat ie vol open in de repetitie ruimte, arme medebandleden ;-)

Kind

Toen ik vanavond even aan het rondzappen was omdat er op dat moment weinig gebeurde op de voetbalvelden kwam ik op Nederland drie een programma tegen over de vergrijzing in Nederland en de daaraan gekoppelde zorg.
Ze lieten een bejaarde dame aan het woord die geholpen werd met het aankleden. Ze raakte me met de volgende uitspraak:

Je komt als kind, je gaat als kind.

De jacuzzi

Onlangs besloten mijn binnenhuisarchitecte en haar uitvoerder dat het tijd werd voor de tuin. Ze belde nog wel even op met de vraag of ik er even over wou nadenken of ik wel of geen vijver in de tuin wou hebben maar stonden reeds dezelfde avond voor mijn deur met een paar planten voor in de vijver, er terecht vanuit gaande dat ik hier ook wel ja tegen zou zeggen. Aldus geschiedde.

In het begin twijfelde ik of ik de vijver zou gebruiken als

A: een jacuzzi, dit te realiseren door het leegeten van een blik bruine bonen waarna men plaats neemt.
B: als ideale terraskoelkast om zo doende een goed gekoelde witte wijn situatie te creëren.
C: een siervolle waterpartij ter verfraaiing van mijn tuin.

Inmiddels ligt de vijver er al weer een paar weken in en het moge duidelijk zijn dat er unaniem door zowel mezelf als mijn vaste team van medewerkers huis en tuin aanleg gekozen is voor optie C.

Het water begint al mooi helder te worden en ook de vijverplanten slaan goed aan. Binnenkort wil ik er een fontein in gaan maken, al dan niet met een mooie lichtpartij. Wel met een tijdklok op de pomp want ik wil niet iedere nacht drie keer naar de wc, dit gestimuleerd door een pomp die s’nachts door blijft pompen.
Vanochtend heb ik voor het eerst dus ontbeten aan de waterkant, iets wat ik op mijn vrije dag nog veel vaker hoop te doen.

Inmiddels is de eerste libelle al gesignaleerd, zal ik er binnenkort wat visjes indoen of zou de reiger dan binnen de kortste keren op de stoep staan?

Haarlo

Terwijl het WK op vrijdagavond aftrapt en onze Costa Ricaanse vrienden het laten afweten tegen Duitsland was ik druk doende bezig om mijn rugzak in te pakken. Dit weekend ben ik lekker even weg geweest met Weekendhike. Ik had nog nooit twee dagen achter elkaar gelopen en was erg benieuwd hoe ik en mijn diverse lichaamsdelen daarop zouden reageren. Even vraag ik me nog af of ik toch nog regenkleding mee zal nemen maar dit dwaze plan zet ik al spoedig overboord. Ook is er dit keer geen plaats voor mijn warme wollen wanten en mijn muts. Wel gaat er veel vocht mee, alsmede het nodige trekkersvoer zoals kleine potjes jam, hagelslag smeerkaas met sambal en een blikje leverpastei. Een grote dosis drop maakt het geheel compleet en zo hobbel ik zaterdagmorgen vroeg naar het station van Beverwijk.
Eerst ga ik met de trein naar Utrecht alwaar ik een lift krijg van Christina, die mij, de bagage en de rest van het ontbijt veilig naar Haarlo zal brengen. Bijna gaat het mis als ik aan de verkeerde kant van station Utrecht op haar sta te wachten maar na een verlossend telefoontje en een korte sprint dwars door Utrecht C.S. brengt mij bij haar auto en na een vluchtig, Hoi, hoe is het gaan we op pad. We hebben een aardige rit voor de boeg maar het schiet lekker op en gaandeweg maakt zich een heus vakantiegevoel van mij meester. Terwijl we over de snelweg razen en bij Arnhem heel even in de file staan zie ik het landschap om me heen veranderen. Tegen 11.00 uur naderen we Haarlo, maar waar is nou toch de Wollinkweg? Na flink wat heen en weer gereden te zijn en het een paar keer gevraagd te hebben bereiken we tenslotte de plaats van bestemming.
Een paar mensen staan al op ons te wachten en na even gewacht te hebben op de rest van de groep gaan we op pad. De eerste 20 km van dit weekend wachten op ons. Het tempo ligt niet al te hoog, de stemming daar in tegen bereikt al spoedig top hoogte en vrolijk kwetterend als een klas uitgelaten pubers op hun eerste schoolkamp lopen we door het prachtige landschap. Al gauw is het tijd voor het eerste koffiekopje, vergezeld van appelgebak. Hier wordt de term magnetronappelgebak geïntroduceerd. Meestal van buiten heet en van binnen bevroren, deze maal is het echter van buiten heet en van binnen nog heter en bijna moeten we rechtsomkeert maken naar Beverwijk, alwaar een goed brandwondencentrum gevestigd is. Mogelijk wordt dit ongemak veroorzaakt door een cappuccinoapparaat wat wel werkt, niet werkt en toch wel blijkt te werken mits je het op de juiste manier gebruikt. Blijkbaar was de bediening hierdoor de tijd in de magnetron vergeten.
We lopen verder onder het uitbraken van kreten als RA, LA, RA, LA. Dit heeft niks te maken met het feit dat we hier vrolijk zingen of raadsels opgeven maar simpelweg omdat je regelmatig Rechts Af dan wel Links Af moet gaan volgens de route. Dat deze route vervolgens hier en daar niet helemaal duidelijk is danwel niet blijkt te kloppen kan voor ons de pret niet drukken, al is stil zijn in een stiltegebied wel een hele opgave.
Om een uur of 16.30 belanden we op een terras wat ook het besproken restaurant voor die avond blijkt te zijn. We overleggen even: gaan we nu door en komen we hier om de afgesproken tijd van 20.00 weer terug, of blijven we lekker zitten gaan iets eerder eten en lopen dan verder. Unaniem wordt besloten tot de laatste optie en onder het genot van de nodige witte versnaperingen zoals wit bier en witte wijn zitten we heerlijk op het terras terwijl we gezamenlijk onze schoenen uittrekken en zodoende een gaswolk boven Haarlo produceren waarbij de plaatselijke lucht van de diverse agrarische bedrijven in het niet vallen. We nodigen een serveerster uit om er bij te komen zitten maar ze zegt dat ze niet mag van haar baas. Helemaal snappen doen we dit niet want de baas heeft personeel genoeg, iedere keer verschijnt er een andere serveerster aan de tafel. We worden binnen genodigd om te eten en nadat we onze schoenen weer aangedaan hebben lopen we braaf naar binnen. Het eten smaakt fantastisch en helemaal voldaan besluiten we tegen 21.30 weer verder te lopen richting camping, waar we om ongeveer 22.45 aankomen. Na een korte douche en het bedden opmaken, hup, mijn slaapzak ligt, vervolgen we buiten het gezellig samenzijn onder het genot van wijn chips, koekjes etc. Iedereen heeft een greep in zijn of haar provisiekast gedaan.
Terwijl er nog gauw een vrijwilliger wordt gestrikt voor het bakken van de eieren met spek bij het ontbijt de volgende morgen taaien we af en worden de hutten opgezocht.

De volgende morgen doe ik samen met nog een mede-Weekendhiker een poging om de rest van de camping wakker te krijgen door onder de douche de alternatieve versie van het Armeense volkslied te zingen, al kan dat net zo goed doorgaan voor een duet uit de Parelvissers. Bij het ontbijt blijken de gebakken eieren inderdaad geserveerd te worden en het hoewel ik normaal niet zo’n ontbijttype ben smaakt het me prima, net als de croissant met jam en de koffie. Na het aanvegen van de hut gaan weer op pad. Helaas ben ik inmiddels ook bezweken aan de oranjekoorts en in een gekregen oranje shirt gaan dit oranjelegioen op pad, om bij ieder oranje voorwerp spontaan te juichen. Ze zullen daar wel raar hebben opgekeken bij zeven mensen met een rugzak en stevige schoenen die bij ieder oranje voorwerp spontaan beginnen te juichen en de wave inzetten. We hebben besloten om maar 18 km te gaan lopen en te proberen om op tijd bij een kroeg te zijn om daar gezamenlijk de voetbalwedstrijd Nederland – Servië/Montenegro te bekijken. Helaas gaat dit ons niet lukken maar via mijn mobiele telefoon kom ik toch te weten dat het in de eerste helft 1-0 staat voor Nederland. Een spontaan gejuich welt op uit onze kelen in een verder doodstil bos. Net op tijd zijn we bij een kroeg om de laatste vijf minuten mee te pikken van de eerste helft, terwijl de lokale bevolking ons aankijkt met een blik van; die zijn niet van hier, wat komen jullie doen. Het lijkt een beetje op een stelletje rednecks die geconfronteerd worden met een paar homofiele Indianen maar als blijkt dat wij toch echt voor het voetbal komen breekt het ijs iets en vrolijk moedigen wij het Nederlands Elftal aan. Ik blaas mijn longen bijna uit mijn lijf op het fluitje wat ik gekregen heb maar het werkt wel. De voorsprong blijft behouden en goedgemutst nemen wij afscheid van elkaar. Ik rij nog een stukje mee met Christina die mij afzet op Utrecht C.S., alwaar ik de treinen nog even flink ontregel met het gekregen fluitje. Gelukkig niet mijn trein want die rijdt op tijd. Een moeder speelt ondertussen met haar kinderen het befaamde spel ik zie, ik zie wat jij niet ziet en de kleur is…

ORANJE!

Oranje koorts

Op het moment dat ik dit schrijf heerst er in Nederland een mysterieuze ziekte, genaamd oranje koorts. Mensen die leiden aan oranje koorts zijn gemakkelijk te herkennen. Zij zien meestal erg oranje en gaan gehuld in oranje kledij. Daarnaast versiert men maar al te vaak het huis of nog liever de hele straat met oranje vlaggetjes. Op het ogenblik neemt deze ziekte grootse vormen aan. Het is het gesprek van de dag en je kan geen krant openslaan of het gaat wel over de oranje koorts. Ook de radio en de televisie kun je niet aanzetten zonder geconfronteerd te worden met afschuwelijke beelden van deze gruwelijke ziekte die straks de hele maatschappij weer gaat ontwrichten. Ik ben al bij de huisarts geweest maar voor deze ziekte waarvan ik hoop dat hij niet besmettelijk is tot nu nog maar een remedie bekend:
Trek een maand lang de stekker uit de tv toestel, koop geen krant, houdt ramen en gordijnen gesloten en maak een mooie wandeling door de natuur. Pas hierbij wel op om niet met afrikaantjes geconfronteerd te worden want ook deze bloem lijdt aan oranje koorts.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van voetbal en kan erg genieten van een mooie actie op het veld of een prachtig doelpunt. Alleen vind ik die massahysterie eromheen erg overdreven. Het WK moet nog beginnen maar iedere zender heeft wel zijn eigen opinieprogramma over het voetbal, waarin al dan niet deskundigen vertellen hoe het volgens hen wel en niet moet.
Uiteraard springt de commercie hier handig op in. Je kunt geen krat bier meer kopen zonder er een oranje pet, sjaal of toeter bij te krijgen en in de onderlinge strijd die nu ontstaat zijn er bierbrouwers die ruzie gaan maken over broeken met staarten.
Zelfs mijn buurvrouw vond het nodig om haar huis te versieren met oranje vlaggetjes, waarschijnlijk heeft ze de afgelopen weken zoveel oranje gadgets gekregen bij haar boodschappen dat ze het uiteindelijk maar buiten is uit gaan stallen. Iedere elektronicawinkels is aan het stunten met breedbeeldtelevisies met het oog op het naderende WK, wat ze er echter niet bij vertellen is dat het WK nog helemaal niet in breedbeeld uitgezonden gaat worden.
Tel hierbij een enorm bedrag op wat geïnvesteerd moet worden aan veiligheidsmaatregelen om notoire hooligans in bedwang te houden en u zult begrijpen dat ik me ernstig zorgen maak over deze vorm van oranje koorts, die bij ieder groot toernooi weer de kop op steekt.

Dit alles neemt niet weg dat ik ongetwijfeld weer de nodige wedstrijden zal gaan bekijken vanuit mijn luie stoel, op een gewone tv.

Heeft er iemand misschien nog een oranje T-shirt voor me?

Juffrouw ijsklomp

In het kader van goed voor je zelf zorgen moest ik er vandaag weer eens aan geloven tijdens een bezoek aan de mondhygiëniste. Keurig op tijd neem ik plaats in de wachtkamer en onder het gezellige gezoem van een tandartsboor op de achtergrond wacht ik op mijn beurt. Slechts tien minuten te laat wordt ik geroepen, dat valt mee. Ik heb wel eens voor Jan met de korte achternaam in de wachtkamer gezeten, toen ze vergeten waren om de gemaakte afspraak die geen doorgang kon vinden af te bellen bij mij.
Een vrouw verkleed als struikrover stelt zich voor, echt verstaan heb ik het niet want ze hield haar mondkap voor. Het klonk een beetje als;
Mwhaleuh, ib be Wawkija.
Ze begint een heel gesprek maar ik versta en werkelijk geen jota van, ten einde raad doet ze het mondkapje af en voila, ik kan het verstaan. Je zou toch denken dat ze zoiets wel leren maar blijkbaar heeft deze dame haar papiertje bij de tandpasta gekregen. Ze vertelt me dat ik al heel lang niet bij haar geweest ben en beleefd antwoord ik dat ze het niet persoonlijk op moet vatten maar dat ze niet echt hoog genoteerd staat in mijn lijstje met favoriete vrouwen. Helaas mislukt deze poging om het ijs te breken en later zal ik spijt krijgen van deze opmerking, ze neemt behoorlijk wraak door met liefde te krassen in mijn geteisterde mond met allerlei eng uitziende haken met een toewijding die een beul uit de middeleeuwen in zijn martelkamer doet verbleken. Maar voor ik deze behandeling mag ondergaan, gaan we eerst op de foto.
Kam je normaal eerst je haren voor je op de foto mag, voor deze foto is het verstandiger om eerst je tanden goed te poetsen. Met een satanisch genoegen ramt deze vrouw een plaatje in mijn mond waarna ze mij hulpeloos achterlaat om een foto te maken buiten de cabine, deze behandeling herhaalt ze voor de andere kant. Ik vraag of ze me de foto kan mailen, leuk voor op mijn weblog, helaas blijken ze hier nog te werken met een pc uit het jaar 456 voor Christus dus dat blijkt niet mogelijk te zijn, ik vraag me af hoe het dan zit met portretrecht maar ook daar blijkt deze tot inmiddels ijsklomp gedegradeerde persoonlijkheid ongevoelig voor. U zult het deze maal dus zonder foto moeten doen.
Daarna mag ik in een andere stoel gaan liggen en terwijl er een lamp in mijn gezicht staat te schijnen die ze normaal gebruiken in een vuurtoren leeft juffrouw ijsklomp zich uit alsof ze een cursus creatief beeldhouwen met een botte beitel volgt. Het zal ongetwijfel een harde tandsteensoort zijn want al spoedig zitten de bloedspetters aan het plafond.

Ondanks dat juffrouw ijsklomp flink heeft lopen hakken staat al mijn porselein nog stevig in mijn laadschuur. Ik heb dit vanavond nog even mogen testen toen ik na een maand van afwezigheid bij de band vanavond weer volop een partijtje heb lopen blazen. Dit maal was mijn bas gekoppeld aan een Behringer amp gekoppeld aan een basskast van Marshal met daarin een 2 x 15 inch configuratie, Het flapperde flink aan mijn broekspijpen maar mijn tanden staan nog, ditmaal witter dan ooit en zonder tandsteen.

Jetlag

Na dinsdag de laatste Joe’s te hebben gedraaid moet ik nu weer terug komen in het dagelijkse leven. Tijdens zo’n tour verleg je toch ongemerkt je tijden, vaak ben pas laat thuis en voor je dan in bed ligt is het gauw 02.00/03.00 uur. Het voordeel is dat je dan de volgende morgen weer uit kunt slapen tot 11.00 uur, als je tenminste niet naar Hoogeveen of Drachten hoeft voor de volgende Joe. Nu de tour afgelopen is en ik geacht wordt om weer tijdig op mijn werkplek te zitten, merk ik dat ik daar nog wat moeite mee heb. Het voelt een beetje als een jetlag. Maar we moeten door, over vijf weken begint het Juttersfestival immers weer en er moeten nog 1001 dingen geregeld worden voor die tijd. Gisteren alweer een vergadering gehad en alle neuzen staan weer op scherp zodat ik vanochtend met frisse tegenzin aan de bak kon.
Het zal nog wel even duren voor ik weer gewend ben aan het normale leven wat ik leid, voor zover je bij mij van normaal kunt spreken natuurlijk.

Shit, ik wil weer op tour!!