100

Toen ik zojuist het vorige stukje over de witte handschoenen schreef zag ik bij de teller dat het volgende stukje het honderdste stukje zou zijn wat ik zou schrijven. Dat is dus dit stukje.

Toen ik begon had ik geen idee wat ik zou schrijven op mijn weblog maar ondertussen heeft mijn log zich ontwikkeld tot een soort van dagboek. De vaste lezers weten inmiddels wel dat het veelvuldig over basgitaren, muziek en wandeltochten gaat. Waar het hart van vol is loopt de mond van over. Ik had niet gedacht dat het zo snel zou gaan met het schrijven maar blijkbaar gaat het me makkelijk af en inmiddels heb ik de eerste mijlpaal bereikt. Het is nog te vroeg om te spreken van een lustrum dus helaas voor de vaste lezers, een prijsvraag zit er nog even niet in. Wel zal ik proberen om door te gaan met schrijven en ik ben altijd erg blij als er een reactie geplaatst wordt. Dan weet ik dat het ook nog gelezen wordt. Ondanks dat het geen officieel jubileum is neem ik toch maar een borrel op het behalen van mijn honderdste logje.

Proost!

Schuiven met de witte handschoen aan

Naast het werk als tourmanager wat ik op het ogenblik doe met de zappatour, sta ik daarnaast heel soms zelf ook achter de schuiven. Soms voor mijn werk, soms als vrijwilliger. Zoals vandaag bijvoorbeeld. Ik doe af en toe het geluid voor een musicalkoor uit Heemskerk, musical sound. Vandaag traden zij op in Park Assumburg te Heemskerk in het kader van de nationale parkendag. Voor mij een ideale situatie. Omdat er deze dag meerdere ensembles optreden wordt het geluid verzorgt door een extern bedrijf. Het enige wat ik hoef te doen is het geluid in te regelen. Geen gesjouw vandaag met apparatuur, alles staat er al. Het zogenaamde schuiven met de witte handschoentjes aan, vieze handen van het sjouwen zal ik niet krijgen vandaag. Ik krijg een korte uitleg over de tafel, welke microfoons ze waar hebben opgesteld en ik wordt vervolgens uitgenodigd om plaats te nemen achter de tafel. Daar sta je dan: normaal sta ik achter een kleine mixer met 8 kanalen en onboard pre-amp, nu sta ik achter een mixer met 32 kanalen en heel wat mer mogelijkheden, een Allen & Heath ML 3000. Van de 32 kanalen gebruik ik er slechts 14, maar toch...
1 keer een draadloze presentatie microfoon
8 keer de bekende Shure sm 58
4 keer een overhead
1 keer keybord (waarom ze er geen twee hebben geprikt is mij een raadsel, zelf zou ik een stereomix preferen)
Daarnaast hebben ze een galm op een apart kanaal gerout en uiteraard een links en rechts master fader, maar deze vallen in een aparte sectie buiten de eerder genoemde 32 kanalen.
Het is wel even wennen maar al gauw heb ik het door. Naast me staat nog een heel effectenrek tot mijn beschikking. Het enige wat ik gebruik voor het koor is wat galm, wat ik via een externe kanaal uitstuur. Lekker makkelijk vandaag dus. Zonder rare bijgeluiden weet ik het koor uit te versterken. Zij zijn blij met het geluid.

En ik sta met een brede grijns achter de knoppen.

Eat Meet

Vandaag weer eens een Joe's gedraaid, ditmaal in het Zaantheater te Zaandam. In het Theater kom ik een aantal bekenden tegen die hun weg in de theatertechniek inmiddels ook hebben gevonden. Dennis, de lichttechnicus, ken ik nog van zeker tien jaar geleden uit de periode dat ik veel in Donkey Shot kwam en ook Kiki is geen onbekende van me. Met haar zat ik in 1999 op een cursus geluidstechniek bij het Instituut voor Audio en Belichting in Amsterdam. Leuk om te zien dat ze zo'n carrière hebben gemaakt in de theatertechniek. Terwijl we bezig zijn om op te bouwen rinkelt mijn telefoon. Egon belt me met de mededeling dat we wat extra gasten hebben vanavond. Hij wil niet zeggen wie het zijn maar hij vraagt me om er rekening mee te houden met het reserveren van het restaurant. Ik vertel hem dat het restaurant al gereserveerd is maar dat het geen probleem zal zijn om een tafel bij te schuiven.

De afgelopen weken heeft tijdens de tour het gerucht de ronde gedaan dat Terry Bozzio langs zou komen om dit gezelschap te beluisteren. Zou het dan toch waar zijn dat deze legende langs komt.
Inderdaad komt de man die van 1975 tot en met 1978 bij Frank Zappa & the Mothers of Inventions achter de drumkit zat langs. Om 18.00 uur komt hij met een joviaal, Hi Guys, het restaurant binnen stappen. Even slikken, daar zit je dan tegenover iemand die tot de absolute drumtop van de wereld gerekend mag worden. Geen mensen waar ik me in het dagelijkse leven mee omringd weet. In plaats van een Meet & Greet wordt het vanavond een Meet & Eat, door Terry al snel omgedoopt in een Eat Meet.

Monitorman Edwin deelt T-shirts uit. Het schijnt dat je bij iedere krat Grolsch een oranje voetbalshirt in 70er jaren stijl krijgt en dit gezelschap heeft al een compleet elftal bij elkaar gezopen.

De show loopt weer als vanouds. De boys hebben geen zichtbare last van zenuwen nu de grote man in de zaal zit. Wel maakt Freek tijdens zijn drumsolo een wel zeer geïnspireerde indruk, maar eerlijk is eerlijk:
Als Marcus Miller in de zaal zou zitten zou ik ook extra mijn best doen.

World Press Photo 2006

Vandaag ben ik bij de De World Press Photo 2006 tentoonstelling geweest in de Oude Kerk te Amsterdam. De tentoonstelling is tot en met 18 juni in Amsterdam te bezichtigen en doet wereldwijd 85 plaatsen aan.

In de tentoonstelling zijn de winnende beelden van de 49ste World Press Photo wedstrijd te zien. Deze foto's werden afgelopen februari door een onafhankelijke internationale jury uit meer dan 83.000 ingezonden beelden gekozen in 10 verschillende categorieën:Hard nieuws, Reportage, Mensen in het nieuws, Sportnieuws, Sportachtergronden, Hedendaagse kwesties, Dagelijks leven, Portretten, Kunst & Entertainment en Natuur.

Als je de krant doorleest zijn de foto's over oorlogsgeweld, natuurrampen en sportprestaties niet zo duidelijk. Op deze tentoonstelling kwamen sommige foto's behoorlijk hard aan. Genoeg om zelfs een schreeuwerd als mij stil te krijgen.
Gelukkig stonden er daarnaast ook foto's van glorieuze sportmomenten. Zelf vond ik de foto waarop een ijsbeer een zeehond veroberd erg indrukwekkend.

Waterbed

Gisteren vertrokken naar Fort Vechten, alwaar het jaarfeest van Weekendhike plaatsvondt. Uitgedost met een rugzak met tent, luchtbed, slaapzak verkleedspullen en genoeg kaanwerk ben ik via Utrecht CS gereisd waar ik bij het station al de eerste mede-hiker tegenkwam, waarna we samen verder gingen naar het per openbaar vervoer lastig te bereiken fort, dat we na een korte wandeling door het zo kenmerkende karakteristieke Hollandsche landschap wat bestaat uit de berm langs de snelweg toch wisten te bereiken.

Hoewel het weer absoluut niet meezat, we konden kiezen uit stromende regen, neerslag, stortbuien, wisselvallig en hier en daar een bui (waarbij het altijd hier was en nooit daar) slaagde ik erin mijn geleende tent op te zetten. Angstvallig bekeek ik de bouwval die uit de verpakking kwam. Dit kon wel eens voor wateroverlast gaan zorgen vanavond.

Het thema van dit feest was dit jaar sprookjes en ik heb me voor deze avond gehuld in wat geleende spullen, bestaande uit een t-shirt/jurk van grijze stof, een hoge puntmuts, een neus a la Pinokkio, een zonnebril geleend van Lady Edna en op mijn schouder een klein katje. Geen idee uit welk sprookje het kwam, maar doordat het grijze gewaad wat strak zat had het wel iets weg van een zwangere heks op zomervakantie. Na vele uitbundige begroetingen, waarbij ik soms mijn zonnebril moest afzetten om herkenbaar te zijn. Verrek, Rene, ben jij het!!
begaven wij ons aan het diner en na het eten barstte het feest los. Een paar hele leuke voorstellingen gezien van een stel acteurs die buiten bij een kampvuur een sprookje uitbeeldden en verder heb ik mij veel begeven op de dansvloer. Wijn drinken valt nog niet mee met een fopneus op en deze werd dan al gauw omgedraaid op mijn neus zodat de punt van de puntneus potent omhoog wees.

Na tot in de kleine uurtjes op gepaste wijze feest te hebben gevierd werd het tijd om de tent op te zoeken, wat me via wat bossages en modderpoelen uiteindelijk lukte. Uitgeput viel ik in slaap om bij het wakker te worden te ontdekken dat de tent niet helemaal waterdicht is. Bij mijn voeten bevindt zich een plas die voldoet aan de gemiddelde waterhuishouding voor een gezin voor drie weken. Ik weet dat ik soms last van zweetvoeten heb maar dit lijkt me wat overdreven, klots, klots. Nou ja, heb ik ook eens geslapen op een waterbed. Na het inpakken van een kletsnatte tent plus attributen is het tijd voor een kort ontbijt, waarna we met een klein groepje nog een kleine hike maken van zo’n 10 km.
vanaf Fort Vechten lopen we door het zo kenmerkende karakteristieke Hollandsche landschap wat bestaat uit de berm langs de snelweg richting Oud-Amelisweerd met daarna een ommetje en nog een ommetje en nog ommetje, kortom, de bewegwijzering laat te wensen over. Of zou het komen door het slaapgebrek/alcoholgehalte in het bloed dat het hier iets langer duurt. Gelukkig zijn we in een mooi park beland dus dat maakt een hoop goed. Halverwege stoppen we even voor een pannenkoek. Vervolgens volgen we de Na-Amelisweerdlangs de Kromme Rijn richting NS Bunnik.. Het is een erg mooie route met veel bos en een mooi stukje natuur langs de Kromme Rijn.
Voor mij is het voor het eerst dat ik met volle bepakking loop. Ik heb wel eens gelopen met een afgeladen daypack met veel water en eten voor een dag, maar gelopen met een grote rugzak afgeladen met tent, slaapzak en luchtbed is nieuw voor me. Toch gaat het me redelijk goed af, al heb ik de indruk dat ik nog eens goed moet kijken naar de afstelling van deze rugzak.

Afsluitdijk by night

Gisteren met de Zappakaravaan in Friesland geweest, in Drachten om precies te zijn. Samen met Hoogeveen zijn dit de twee bestemmingen die het verste weg zijn qua afstand. Allebei vallen ze onder de noemer te dicht bij Duitsland.
Vroeg uit de veren dus om toch op tijd in Drachten aan te komen. Ik reis via Diemen waar de Pieter Shit bus me op zal pakken en als in Amsterdam Centraal overstap blijk ik in een wel heel verkeerde trein terechtgekomen te zijn. Niet dat de trein verkeerd rijdt maar hij zit werkelijk afgeladen vol met kwebbelende tenaladys gewikkeld in bloemetjesjurk dan wel jutezak op weg naar de landelijke Libelleweek. Fuck, heb ik dit. een trein vol van dit soort maakt meer kabaal als 10 Zappabands en dat is een hele prestatie. Ik ben blij als ik in Diemen uit kan stappen waar de Pieter Shit bus me oppikt.Onderweg doen we een wedstrijdje spekkies eten en binnen een minuut is er een zak spekkies verdwenen in drie hongerige monden. Dat komt neer op een spekkie per 100 meter.
Stuiterend van de energie, veroorzaakt door de suikers en de E zus en zoveel arriveren we bij Schouwburg de Lawei in Drachten, door ons al snel omgedoopt in schouwburg het Lawaai.

Als het bouwen goed loopt ga ik even Drachten in om een restaurant op te zoeken voor deze avond en een zaklamp met ledverlichting te scoren voor de monitorman. Een zaklamp met ledverlichting scoren gaat nog net in Drachten, al binnen 5 potentiële zaklampverkoopwinkels is het raak. Met de restaurants is het droeviger gesteld en uiteindelijk zal het chinees worden deze avond. Iets wat we eigenlijk niet willen doen tijdens de tour maar nood breekt wet. Uiteindelijk blijkt het geeneens een beroerde chinees, het is zelfs lekker, al dopen we Drachten wel om tot hopeloze stad betreffende het culinaire leven. Zelfs in Beverwijk is meer te verkrijgen.

We spelen vanavond in de kleine zaal, in de grote zaal staat Tineke schouten geprogrammeerd. Toch komen er 150 zeer enthousiaste Drachtenaren op de kleine zaal af en deze wordt bekant afgebroken vanavond.
Die 850 man in de grote zaal weten niet wat ze missen, maar ach, Tineke Schouten fans houden in de regel niet zo van Zappa. Andersom geldt dat volgens mij net zo hard en ik denk dat de grote zaal dan ook gevuld is met voornamelijk Libellelezeressen.

Na een denderende show is het weer afbreken geblazen. Het gaat weliswaar altijd sneller als opbouwen maar toch ben je er nog gauw vijf kwartier mee bezig. Na vlug een drankje in de foyer stappen we in de auto terug naar huis. De CD speler gevuld met muziek van… Zappa, hoe kan het ook anders. Met deze achtergrond muziek is de Afsluitdijk bij Night lang niet zo erg als het klinkt en om 02.00 ben ik weer thuis. Weer een aardig dagje zo als je die morgen om 08.50 van huis bent gegaan.

Zappa in Hoogeveen

Gisteren voerde de Zappa trip ons naar Verweggistan, ook wel bekend als Hoogeveen. Een behoorlijk eind rijden, zeker als dat gebeurt in een gehuurde bus van Pieter Shit die we voor de zekerheid niet boven de 80 km per uur laten komen, al heeft dit eerlijkheidshalve meer te maken met het feit dat we het laadvermogen van 1200 kilo aardig overschrijden. Dit komt niet zozeer omdat collega’s Maxx, Mark en ik te zwaar zouden zijn, maar omdat we voor ongeveer twee ton meuk bij ons hebben om deze show allure te geven met licht en geluid.
We doodden de tijd onderweg met het luisteren en meezingen met een radio wat vroeger uitzond vanaf een schip, de goeie ouwe tijd, en zich tegenwoordig op zaterdag profileert als radio ouwe doos. Alle gouwe ouwe komen weer eens voorbij. Tel daarbij de sterke verhalen op over onderwerpen als zwangere heksen met een baard en u begrijpt dat de uren verstrijken om keurig op tijd te arriveren zodat we kunnen gaan bouwen. Collega Edwin, onze monitor man is er al en samen met wat locale theatertechnici gaan we bouwen.

Na iets te lang in de file te hebben gestaan druppelen om 16.00 uur te musici binnen, waarna ik van Freek te horen krijg of ik wat splitpennen kan regelen voor in zijn bekkens. In een half uur storm ik heel Hoogeveen door om tot de conclusie te komen dat Hoogeveen een achtergesteld gebied is op het gebied van splitpennen, Freek zal zich moeten behelpen met wat schroefjes vanavond.

Tijdens het eten vanavond blijkt het plaatselijke restaurant Drentse asperges op het menu te hebben staan. Zelf dacht ik dat meer uit Limburg afkomstig was, het Limburgse goud, maar ook deze voldoen prima. Zeker in het gezelschap van een goed stuk vlees en een glas Elzasser Pinot Blanc. Life on the road kan erg aangenaam zijn.

Ondanks dat er vanavond maar 80 man in de zaal zit, gaat de band tekeer als wilde en ook Hoogeveen bezwijkt onder het Zappageweld. Sidderend en bevend laten we Hoogeveen achter.
En dat het bekken van Freek niet was voorzien van splitpennen maar van schroefjes heeft vast geen Drent gehoord.

Bellen met het beest

Gisteren speelde The Troupe in Orpheus in Apeldoorn. Een theater met de afmetingen van een compleet dorp waar je kunt verdwalen. Dat is een aantal muzikanten dan ook gelukt. Volgende keer geef ik ze een zak kiezelstenen mee want de mobieltjes bleken niet te werken in het theater, in ieder geval niet van de backstage naar het grand cafe. Gelukkig is het me gelukt om ze in ieder geval tijdig op het podium te manouvreren, wat nog niet meevalt. Sommige artiesten hebben nu eenmaal meer oog voor het gekoelde bier en vergeten tijdens ongetwijfeld goede gesprekken de tijd. Er zaten 200 mensen in de zaal, niet heel veel want er zijn zo’n 700 plaatsen in de middenzaal. U leest het goed, ze hebben een kleine zaal, midden zaal en een grote zaal. Een aardig theater dus. In de grote staat gedurende 18 dagen een musical geprogrammeerd, Beauty and the beast oftewel Belle en het beest, ongetwijfeld een Joop van Ellende productie. Niet zo mijn smaak maar ze zullen er vast veel publiek mee trekken.

Belle en het beest wordt door ons al snel verbasterd tot bellen met het beest, waarbij het wel de vraag is wie dat beest dan is.
Het is wel grappig om backstage de meeste rare uitdossingen voorbij te zien schuifelen. Wat te denken van een wandelende theepot of een waggelende pendule. De cast bestaat vooral uit nogal uit de hoogte doende dames, nou ja dames.. die er zonder make-up niet al te appetijtelijk meer uitzien en een blik verwijfde nichten van het ergste soort. Regelmatig zie je er een voorbij schuifelen in een te strakke maillot en valse wimpers op. Kortom, de typische showbizznicht. Het beest heb ik niet gezien maar er wordt algemeen aangenomen dat ze daar een leernicht voor gecast hebben.

Over het algemeen bestaat het theaterpersoneel uit aardige mensen die graag hun best doen voor je en met je meedenken, maar er zijn uitzonderingen.
In Orpheus hebben ze een portier die van alles behoort te regelen, maar dat valt in de praktijk een beetje tegen. Als ik aan een van de technici vraag waar onze kleedkamer zijn verwijst hij me door naar de portier, als ik daar terecht kom zegt hij dat ik maar wat uit moet zoeken wat nog vrij is. Zo gezegd, zo gedaan, tijdens deze speurtocht kom ik weer dezelfde theatertechnicus tegen, Is het gelukt met de kleedkamers? Vraagt deze belangstellend. Ik vertel hem mijn verhaal en hij regelt ter plekke een paar kleedkamers voor me, waarna hij op hoge poten verhaal gaat halen bij de portier. Als ik later op de avond aan de zaalwacht vraag waar ik CD’s mag verkopen, antwoord deze dat ik dat s’middags bij de portier had moeten regelen. Ik vertel hem dat ik al gevraagd had aan de portier maar hij me vertelde dat ik dat zelf maar moest regelen…
Ik denk dat ze portier maar een tijdje in een kleedkamer moesten opsluiten bij het beest.

Zeg eens A

In Zoetermeer wonen Zappafans, Zappapristi zo u wilt. Zo'n 150 stuks ongeveer. Daarom streek de tourkaravaan vandaag neer in het Stadstheater van Zoetermeer.
Na het bekende bakkie pleur rollen de flightcases over het podium. Alles heeft een vaste plek, min of meer. De geluidstafel van 250 kilo wordt via een trek ingevlogen op zijn zaalplek, dat scheelt een stuk of zes hernia's. Ik weet inmiddels dat die tafel loeizwaar is, je kunt zeggen dat ik op dat gebied inmiddels een ervaringsdeskundige ben.
Ondertussen stoei ik vrolijk met het decor om dat op de juiste wijze in te hangen. Met de hulp van god lukt me dat uitstekend (g*dv#*d$%m*, de kabel is net te kort)
Vloeken helpt niet, maar het lucht soms zo lekker op. De "patatten" worden ook de lucht ingevlogen, spotje erop en een kind kan de bas doen, eh de was.
Rond 15.00 piept mijn telefoontje, de eerste muzikanten druppelen binnen en ze zoeken de losplaats. Na wat heen en weer gemanoevreer sta ik even later met mijn handen vol instrumenten in het dock. Erg lastig als er een vrachtwagen staat en je je dikke derriere er langs moet wringen om vervolgens via een trap op het backstage gedeelte te komen. Ook dat is rock n roll.
Ik installeer de basinstallatie en begin met stemmen. Ben ik altijd voor, stemmen. Niet met de A op 440 hertz zoals gebruikelijk maar op 441/442 omdat de vibrafoon en marimba zo gestemd staan. Een A# i.p.v. een A, of toch een A#b, een verlaagde A#, zit tussen de A en de A# in.

Na een soundcheck wordt er gegeten en tijdens de witte wijn situatie wordt er driftig verhaald over hoe vroeg men op was en waarom. Je moet iets bespreken tijdens het eten en politiek is ook zo saai. Zo blijkt dat de percussionist om 06.45 eruit was om om 07.30 te vertrekken naar een repetitie met het Metropole orkest en dat de central scrutinizer om 08.45 zijn vlonder aan het schilderen was. Dat u het ook even weet.
Na een stevig maal die gaan we terug voor een laatste soundcheck. Helaas blijkt het in-ear systeem van Frans van Deursen alias de central scrutinizer niet te werken en wordt er op het laatste moment nog een monitor uit een rek geplukt. Van pure frustatie vliegen instrumenten door de lucht maar met wederom de hulp van god (nogmaals een krachtig doch welgemeend g*dv#*d$%m*)komt alles toch nog goed.
Inmiddels loop ik met een ander in-ear systeem rond om op tijd de juiste cue te geven. Helaas blijkt ook dit systeem niet vlekkeloos te werken want ik heb geen bereik in de kleedkamers die onder het podium liggen. Toch lukt het me om op tijd acht muzikanten om me heen te verzamelen en middels het weer in werking gestelde contact met de lichtcabine stuur ik mijn boys op het juiste moment het podium op.

"This is the CENTRAL SCRUTINIZER...it is my responsibility to enforce all the laws
that haven't been passed yet. It is also my responsibility to alert each and every one of
you to the potential consequences of various ordinary everyday activities you might be
performing which could eventually lead to The Death Penalty (or affect your parents'
credit rating). Our criminal institutions are full of little creeps like you who do wrong things...
and many of them were driven to these crimes by a horrible force called MUSIC! Our studies
have shown that this horrible force is so dangerous to society at large that laws are being
drawn up at this very moment to stop it forever! Cruel and inhuman punishments are
being carefully described in tiny paragraphs so they won't conflict with the Constitution
(which, itself, is being modified in order to accommodate THE FUTURE)."

Groene limonade

De wandeling met Weekendhike voerde me zondag rondom Castricum. Een bijna thuiswedstrijd voor mij dus, en ook nog eentje die pas om 12.00 uur begon, wat erg welkom was na een thuiskomst om 02.30 die nacht. Zo had ik toch nog even de kans op een redelijke nachtrust en monter verschijn ik dan ook aan de start deze dag.
We lopen vandaag voor het goede doel, we sponseren Stichting Raja.
Een stichting die projecten voor straatkinderen in India ondersteunt. We lopen door de duinen en via wat voor mij bekende en minder bekende paadjes komen we bij onze eerste horecastop. Het is weer eens druk op Johanna’s hoeve en zoals gebruikelijk kunnen ze daar wat minder goed mee overweg. Aangezien het echter de eerste stop is en ik zeer veel behoefte heb aan koffie hou ik het in het zonnetje wel even vol.

We vervolgen onze weg door de duinen om uit te komen bij het strand. In indiana Jones houding (schoenen aan elkaar geknoopt over je schouders hangen, dus handsfree) ga ik al pootje badend verder. Het water is koud, erg koud, heel erg koud! Maar dapper loop ik door. Al met al scheelt dit thuis weer douchen en mijn maandelijkse voetenwasbeurt is nu met een week opgeschoven.
Bij het strand van Castricum gaan we weer het duingebied en via allerlei kronkelweggetje en paadjes door de duinen komen we terecht bij de stand van Raja, alwaar we getrakteerd worden op wat lekkers met groene limonade. Heb ik eerst wat bedenkingen tegen gemuteerde de Hulk limonade, uiteindelijk blijkt het erg lekker te zijn en ik slobber dankbaar een tweede bakkie naar binnen. Omdat Raja vijf jaar bestaat mogen we allemaal een mooie ansichtkaart uitzoeken. Ik pak de bovenste braaf uit het mandje wat een van de aanwezige dames doet verzuchten dat mannen gewoon de bovenste pakken terwijl vrouwen echt iets uitzoeken. Al eerder hadden we het er vandaag over dat mannen van Mars komen en vrouwen van Venus, of andersom, whatever, maar hierbij zijn die verschillen weer eens bewezen.
Na nog drie kilometer lopen komen we uit bij het station waar ik nog een biertje op het terras drink. Dit smaakt toch heel wat lekkerder dan groene limonade.

Roedeboei

Zaterdag voor het eerst on the road gegaan met Joe’s Garage.
Ik heb afgesproken om naar Diemen te komen om vanuit daar met de mee te rijden naar Kampen, alwaar de kick off is van deze tour. Als ik om 09.30 in Diemen arriveer staat Maxx al op me te wachten, het busje volgeladen met zijn geluidsspullen. We wachten nog even op Mark die de lichtshow bediend en als die arriveert gaan we op pad. Het is nog een eindje rijden van Diemen naar Kampen maar we doodden de tijd met on the road verhalen:

Een chauffeur belt met het verhuurbedrijf met het verhaal dat de rechterspiegel stuk is waarop geantwoord wordt: Dan vervang je hem toch even. Dat gaat wat moeilijk, mijn vrachtwagen ligt er bovenop.

Het blijkt dat de Titanic twee keer is gezonken. De eerste keer is lang geleden, de tweede keer een aantal jaar terug toen een chauffeur een vrachtwagen geladen met decorstukken voor de musical “de Titanic” in een sloot reed.

Zo bereiken we Kampen, alwaar we kunnen lossen op een groot liftplatform, bekleed met hout. De rest van de stoep is bekleed met fraaie zwarte tegels, vroeger was dit platform hier ook mee bekleed zodat het er als een fraai geheel uitzag. Helaas wogen deze tegels 2800 kilo en had het platform een laadvermogen van 3000 kilo, zodat er slecht een laadvermogen van 200 kilo overbleef. Hier is goed over nagedacht.

Na een bakkie wat de naam koffie niet verdiend laadden we uit en beginnen we te bouwen. Ik assisteer waar nodig en wordt er op een gegeven moment op uit gestuurd voor zes roedeboeien. Huh, watte… Ik herinner me de bekende grappen als je voor het eerst in de bouw komt en je naar de winkel gaat voor een vierkante gaten boor of een leerplintje. Een roedeboei is echter een bestaand iets en als ik er om vraag krijg ik even later 6 klemmen in mijn handen geduwd, waarna het decor stuk bevestigd kan worden aan de trek.

Nadat de show verder is opgebouwd volgt er een soundcheck. Dit verloopt niet geheel vlekkeloos. Er zit een brom in het systeem, vermoedelijk veroorzaakt door een aardlus. Ook ruist de headset van Frans als de Indische oceaan vlak voor een tsunami. Volgens zijn eigen zeggen dan. Gelukkig komt alles toch nog goed waarna we in een restaurant ter plaatse een witte wijn situatie creëren, gauw een pizza opslokken en weer terug gaan om nog even een laatste check te doen. Ik krijg een headset aangereikt en hou zo contact met Mark, die in de lichtcabine zit. Van hem krijg ik vijf minuten voor aanvang een teken waarna ik de muzikanten om me heen verzamel, na één minuut komt ernogmaals een teken en keurig op tijd stuur ik ze het podium op, dit herhalen we na de pauze nog een keer.

De show zelf zag er goed uit, voor zover ik dat kon overzien vanuit de coulissen. Na de show en het afbreken daarvan wordt de terugreis aanvaard en om 2.30 stap ik mijn huis weer binnen. Een mooie dag zo, en er volgen er nog 10.

padapparaat

Vandaag zijn Peter met toetsen (hij had ze niet mee) en ik naar bevrijdingspop in Haarlem geweest.
Voordat we bevrijdingspop bereikten moesten er nog wel de nodige hindernissen genomen worden. We troffen elkaar in de trein en zo reisden we naar Haarlem. Na een kort bezoek op het station aan een vetsmelterij aldaar liepen we de meute achterna om uit te komen bij…
Precies een terras.
En wat is er nou heerlijker dan lekker in het zonnetje te zitten op een terras met een glas bier voor je neus terwijl je de wereldproblematiek oplost en passant het passerende vrouwvolk bewonderd. Mannenvolk bewonderen doen we niet aan, dat lieten we vandaag over aan de ober van onbestendige afkomst die zo ruig was als een bos uien. Niks mis mee zolang hij maar bier brengt, en daar schort het een beetje aan. Hij heeft de uitstraling van een depressief figuur die baalt dat hij moet werken met dat mooie weer. Had hij maar een vak moeten leren. De Toets en ik worden eigenlijk liever bediend door zijn vrouwelijke collega met ogen om in te verdrinken en een knuffelfactor 12 in de schaal van 1 t/m 10. Helaas blijkt dat zij eigenlijk alleen binnen werkt maar ze springt af en toe even buiten bij omdat haar ruige collega het blijkbaar niet meer aankan. Zoveel drinken de Toets en ik nou ook weer niet.

Was het plan in eerste instantie om een biertje te drinken op het terras en dan door te lopen naar het festival terrein, spoedig herzien we onze plannen want ondanks dat de bediening niet zo geweldig is, is onze plek dat weer wel. Heerlijk in het zonnetje in een comfortabele stoel lachen we wat af deze middag, ondertussen alles goed in de gaten houdend.
En dat is maar goed ook, want terwijl we lekker zitten zien we een winkelier zijn oud papier buiten zetten waar prompt een baldadige festivalganger een vuurtje van maakt. Terwijl de Toets binnen een emmer water gaat halen om zo Haarlem te redden van een grote brand maak ik ondertussen een praatje met de buurvrouw die zojuist aangeschoven is. Ik stel haar op haar gemak en vertel haar dat de brand zo geblust zal zijn. Opgelucht toont ze mij een stralende prodentglimlach en bestelt een witte wijn. Als het kleine brandje geblust is en de Toets en ik eigenlijk wel een biertje verwachten van de eigenaar voor ons kordate optreden gaat de winkelier gewoon door met het buiten zetten van zijn oud papier. Blijkbaar lopen zijn zaken niet zo goed.

Even later besluiten de Toets en ik om toch nog even naar bevrijdingspop te gaan, dit mede ingegeven door het feit dat de zon na zo’n twee uur toch wat gedraaid is en we nu in de schaduw belanden. Bovendien, als je besluit om naar Bevrijdingspop te gaan moet je er ook zijn geweest, al is het maar vijf minuten.
Veel langer zijn we er dan ook niet geweest en ik kan er kort over zijn.
Een hoop herrie op een grasveld.

We besluiten terug te lopen naar het station om daar te beginnen aan een bewogen treinreis. In een bomvolle trein vinden we op het balkon nog net een plekje op het balkon, vlakbij een wc waar een lucht uit komt die je normaal nog niet aan treft in een ammoniak fabriek. Wat opvalt is dat er alleen dames gebruik maken van dit stinkhok wat de naam toilet nog niet verdient, waarmee dus bewezen is dat het vooral die stinkwijven zijn die ervoor zorgen dat het toilet vervuilt raakt. Ik raak nog even aan de praat met een meisje over de voordelen van de plastuit alias trompet. Ze vertelt dat die op ieder festival wel aanwezig zijn behalve in Haarlem. Ze gaat toch de wc in om er vijf minuten later weer uit te komen, aanmerkelijk witter om haar neus en dat was geen poeder dit keer. Om dit stuk niet helemaal te doen verzanden in een pies – en poeppraatje doe ik er verder het zwijgen toe betreffende dit onderwerp. Wat me wel opvalt is een reclame voor een padapparaat, niet te verwarren met een padadapter. Je schijnt tegenwoordig ook cappuccinopads te hebben voor je padapparaat. Ik heb wel eens gehoord van een oversteek plaats voor padden, een padden tunnel. Maar een padapparaat met cappuccinosmaak is nieuw voor me. Is dat net zoiets als kikkerbilletjes in champignonsaus?

Weinig zon en veel behang

Vanavond weer gerepeteerd, “helaas” zal ik er hierna in ieder geval twee weken niet bij zijn. Helaas tussen aanhalingstekens, ik ga immers mee met de laatste tournee van Joe’s Garage, waar ik erg veel zin in heb.
Daarom besloot ik om, in het kader van afbouwen, vanavond alleen The Black Pearl mee te nemen en liet ik de fretloze bas thuis. Het scheelde wel een hoop gesjouw maar ik greep toch wel mis tijdens een nummer als So What van Rich Wyman. Volgende keer neem ik haar gewoon weer mee. Nou ja, over een paar weken dan uiteraard.

Het repeteren ging erg goed vanavond. Ik kon gewoon lekker mee bleren zonder nadelige gevolgen. Waarschijnlijk ging het vorige week toch minder lekker omdat er geen bier was. Tenslotte zijn we een rock band.
Wel hebben we ons verwonderd over de vondsten van sommige tekstschrijvers. Wat dacht u van een zin als:
Weinig zon en veel behang.

Hoeveel zou Huub van der Lubbe gedronken hebben om op dit soort zinnen te komen? Om nog maar te zwijgen over natte ramen. Heeft het nou geregend, is het condens of was het een ordinaire wildplasser?
Toch blijft de Dijk wel een goede band en is het zeker geen straf om er een nummer van te spelen.
Aan het eind van de repetitie hebben we drie nummers achter elkaar gespeeld zonder een pauze of overleg dat die noot daar niet op zijn plaats was. Dat ging goed. Al met al hebben we nu zo’n negen nummers waarvan sommige al erg goed gaan en andere nog wat extra aandacht behoeven om de puntjes op de i te zetten.

Ik zal mijn medemuzikanten en het repeteren toch wel erg missen, de komende twee weken.

Het voordeel is wel dat ik nu een kijkje kan nemen hoe het er nu echt aan toe gaat bij een rockband on tour. Eens kijken of het waar is wat er wordt beweerd over vrouwelijke groupies die van alles doen om aan een kaartje te komen....

Joe's Garage

Vanaf zaterdag tourt Egon Kracht & the Troupe weer door Nederland met de voorstelling van Joe's Garage, van Frank Zappa.

"Joe’s Garage dateert uit 1979. Het gaat over een jongen die niets liever wil dan gitaar spelen. Maar de kerk, de overheid of de buurvrouw houden hem tegen. Een triest en aangrijpend verhaal. Onder muzikale leiding van Egon Kracht én met toestemming van de Erven Zappa is The Troupe er in geslaagd de uitvoering van Joe’s Garage ver voorbij het nostalgisch gehalte te tillen. Dat komt door een sterke bezetting met, naast de virtuoze musici van The Troupe, Jeroen Zijlstra in de rol van Joe en een zeer sterke Frans van Deursen voor de vocale partijen van Frank Zappa.

Ook de thema’s en personages van Joe’s Garage zijn voor een groot deel onverminderd actueel en tegelijk bizar en absurd, de combinatie waar Zappa patent op had. De voorstelling blijkt hierdoor ook zeer geschikt voor bezoekers die het werk van Zappa niet kennen.

De samenstelling van The Troupe voor Joe’s Garage: Frans van Deursen (zang), Jeroen Zijlstra (zang, trompet), Milan Kracht (gitaar), Jan-Peter Bast (keyboards), Murk Jiskoot (percussie), Freek Kroon (drums), Rutger Molenkamp (tenorsaxofoon), Egon Kracht (bas)."

Ik ben gevraagd om mee te gaan met deze tour, omdat er tijdens zo'n tour nu eenmaal een hoop moet gebeuren. Denk hierbij aan het assisteren bij het opbouwen en afbreken van licht en geluid, het regelen van een goed restaurant voor de heren musici, de verkoop van CD's in de hal van de verschillende meewerkende artiesten en duizend en één regeldingen. Ik heb er heel veel zin in!


6 mei Stadsgehoorzaal Kampen
9 mei Stadstheater Zoetermeer
11 mei Orpheus Apeldoorn
13 mei De Tamboer Hoogeveen
16 mei De Lawei Drachten
18 mei De Regentes Den Haag
19 mei Theater a.d. Schie Schiedam
20 mei De Flint Amersfoort
23 mei De Vest Alkmaar
27 mei Zaantheater Zaandam
30 mei Schouwburg Velsen IJmuiden

René’s Bass Repair Shop II

Mocht ik vorige maand nog de bas onder handen nemen van de bassiste van Nefeli, vandaag was het de beurt aan de bas van Egon Kracht, bassist van Egon Kracht & the Troupe.
Deze bas, een squier P bass special moest voorzien worden van nieuwe snaren. Kies jij maar wat uit, was de opdracht. Dit basje heb ik dus voorzien van een set elixers, snaren met een nanoweb coating. Gaan tot vijf keer langer mee. Zelf heb er goede ervaringen mee. Ik heb met een setje drie jaar gedaan, terwijl een normale set snaren bij mij na een half jaar toch echt aan vervanging toe zijn.
Ik heb de snaren vervangen, helaas moest ik de snaarhoogte zo laten. Zelf is hij hier erg tevreden mee. Ik vind het meer een pijl en boog bas maar smaken over speelgenot verschillen nu eenmaal.

Het is goed om te merken dat ik blind vertrouwen krijg als het gaat om het mij toevertrouwen van basgitaren. Tenslotte is Egon Kracht niet de minste bassist van Nederland.
Ik ben benieuwd wanneer Marcus Miller voor de deur staat.