Pret met prut

Vanochtend begon als weer eens zo’n dag waarop je beter in je bed had kunnen blijven liggen. Je hebt keurig de schakelklok van het koffiezet apparaat ingesteld, maar je bent vergeten om de stekker er in te steken, dus geen verse koffie als je wakker wordt. Als je dan van pure armoe eerst maar onder de douche staat blijkt dat de wekker nog in de repeteerstand staat, en terwijl ik vrolijk verder douche wordt ik op de achtergrond begeleidt door een vaag zeurderig eh eh eh eh.
Na wat strubbelingen en een vlug ontbijt blijkt dat de trein vanaf een ander perron vertrekt als normaal. Kortom, het heeft er alle schijn van dat dit niet mijn dag gaat worden.
Gelukkig weet ik nog wel de trein te halen en ook het overstappen in Uitgeest verloopt vlekkeloos. Net als ik denk dat het nog wel wat kan worden met deze dag stapt er in Amsterdam een vader in met twee kinderen die van plan zijn het wereldrecord jengelen naar recordhoogte te jagen. Opgelucht haal ik adem als de trein in Naarden-Bussum stopt en ik op de plaats van bestemming ben, ervan overtuigd dat ik never nooit kinderen wil hebben.

Maar als ik kennis maak met de groep Weekendhikers klaart mijn humeur onmiddellijk op en vol goede moed gaan we op stap. Na een korte tour door de goudkust van Naarden komen we uit in het natuurgebied waar we die dag voor gekomen zijn. De route gaat over de Meerkade langs de noordkant van het Naardermeer. Al snel lopen we via een moerasbosje door de blubber te stampen. De ideale test om te zien of je schoenen waterdicht zijn. Ze slagen met vlag en wimpel. Ik hoop dat hetzelfde staks gezegd kan worden van mijn wasmiddel. Want de wedstrijd ”meest vieze broek” wordt glansrijk door mij gewonnen. Ik doe daar dan ook erg mijn best voor. De wandeling gaat verder over graskades, door weilanden aan de zuidkant van het meer. Het is hier flink drassig en we glibberen door de modder. Een laarzenpad voert ons door wederom door een moerasbos. Nadat ik bij een klein bosje een vrije uitvoering geef van “Gods water over Gods akker laten lopen” vliegt er ineens een sneeuwbal voorbij. Ik kan dit niet op me laten zitten en ik geef het retour in een aanval waar de gemiddelde AZ spits jaloers op is. Ik weet niet of ie raak was, maar ook bij AZ missen ze weleens een bal. Ook komen we nog een zeer leuk plankenpad tegen wat mij doet denken aan spoorrails, maar dan wel in klein formaat. Over een lengte van zeker een kilometer hebben ze twee planken naast elkaar gelegd, bespannen met kippengaas. Hier en daar lopen de planken onder water door. Ik voel me net een Chinese acrobaat uit het circus in het onderdeel evenwichtsbalk, helaas geen charmante danseres in strak pakje om mijn hand vast te houden. Wel een groep gezellige Weekendhikers. Ook deze hindernis wordt zonder kleerscheuren genomen. Langzamer hand komen we weer terug in de bebouwde wereld en we besluiten nog wat te gaan drinken in een tegenover het spoor gelegen cafeetje. Helaas kunnen ze hier geen bier uit fles schenken. Ik bestel een Duvel, helaas heeft de barkeeper met het humeur van een oorwurm het fenomeen “twee vingers schuim” verkeerd begrepen. Het gepresenteerde glas heeft weliswaar twee vingers schuim, maar dan wel verticaal gehouden vingers.

Op de terugweg in de trein worden we gecontroleerd door een goedlachse conductrice, die trots met een enorme fluit op haar borst rondloopt. Op mijn vraag of ze wellicht een stukje kan fluiten van Berdien Stenberg, loopt ze proestend de coupe uit.

Gelukkig maar, ik hou eigenlijk niet van Berdien Stenberg maar een andere fluitist wou me even niet te binnen schieten. Wellicht heeft iemand nog suggesties voor een goede fluitist? (geen scheidsrechters)