Toen ik van de week even aan het surfen was op internet, kwam ik al gauw bij mijn favoriete baswinkel terecht. Als altijd ben ik benieuwd of er nog wat nieuws onder de zon is in bassenland. Volgens Paul is de nieuwe trend een hollowbody. Ik citeer
” De nieuwste trend in Amerika is de terugkeer van een hele oude : de Hollowbody maakt z'n rentree. Het zal niemand verbazen dat dit wel een hele populaire bas is.”
Inderdaad ben ik niet verbaasd, sterker nog: Ik heb al drie jaar een hollowbody in mijn bezit: precies, de al eerder beschreven Egmond Princess alias de Prinses.
Zou ik hiermee soms tot de trendsetters behoren van bassend Nederland?
Mijn Prinses wordt volgend jaar 40, een prima gelegenheid voor een wedergeboorte, zo lijkt het. Immers, volgens sommige begint het leven pas bij 40 (persoonlijk vraag ik me dan wel af wat je dan de eerste 39 jaar van je leven gedaan hebt).
Maar het lijkt mij een geschikt moment om deze vintage lady te introduceren bij de band kneiper
Ik denk dat ik maar vast op zoek ga naar een passende flightcase.
31 maart, 2006
Free Style
Op het moment dat ik type ben ik net weer thuis van het heerlijke avondje. Het avondje repeteren wel te verstaan. Het is echt geweldig om zo muziek te mogen maken, ik raak er niet gauw over uitgeschreven en er zullen hopelijk nog veel logs over volgen. Vanavond weer lekker lopen schaven aan een paar nummers. Sacrifice van Creed ging echt goed vanavond, volgens mij hebben we hem nog nooit zo strak gespeeld als nu. Lekker op tempo ook.
In een ander nummer krijg ik nu een meer vrije rol toebedeeld. Lekker free stylen op de bas dus. Niks geen staccato basloopje meer, gewoon lekker vloeiend. Dit nummer heet “De stilte voorbij” en is oorspronkelijk van Abel. Met mij op de bas kun je het echter beter “De stilte voor de storm”gaan noemen, want reken maar dat ik lekker los ga.
We hebben besloten om zondag een extra repetitie in te lassen, Heerlijk!!!!
Zal ik mijn spullen nog wel uitpakken of laat ik de bassen in de koffer en speel ik de komende dagen thuis op mijn andere bassen; Marloes en de Princess?
Laat ik ze maar even uitpakken. Bassen zijn er om op gespeeld te worden, niet om ze in hun koffer te bewaren. We gaan ook weer met een nieuw nummer aan de gang.
So what van Rich Wyman. Een heerlijk nummer met een tekst die ik zeer pakkend vind. Mocht u hier geïnteresseerd in zijn;
Binnenkort speelt hij in Nederland, klikt u hier voor meer info.
Terwijl ik besluit om mijn bassen toch maar even uit te pakken, tenslotte behoren ze tot de pronkstukken van mijn collectie, neurie ik vast So What van Rich Wyman en denk bij mezelf.
Yes, zondag mogen we weer!!!
So what if I don’t like myself.
So what if I don’t like you.
So what if I don’t give a damn.
So what if it’s just a phase I’m going through.
In een ander nummer krijg ik nu een meer vrije rol toebedeeld. Lekker free stylen op de bas dus. Niks geen staccato basloopje meer, gewoon lekker vloeiend. Dit nummer heet “De stilte voorbij” en is oorspronkelijk van Abel. Met mij op de bas kun je het echter beter “De stilte voor de storm”gaan noemen, want reken maar dat ik lekker los ga.
We hebben besloten om zondag een extra repetitie in te lassen, Heerlijk!!!!
Zal ik mijn spullen nog wel uitpakken of laat ik de bassen in de koffer en speel ik de komende dagen thuis op mijn andere bassen; Marloes en de Princess?
Laat ik ze maar even uitpakken. Bassen zijn er om op gespeeld te worden, niet om ze in hun koffer te bewaren. We gaan ook weer met een nieuw nummer aan de gang.
So what van Rich Wyman. Een heerlijk nummer met een tekst die ik zeer pakkend vind. Mocht u hier geïnteresseerd in zijn;
Binnenkort speelt hij in Nederland, klikt u hier voor meer info.
Terwijl ik besluit om mijn bassen toch maar even uit te pakken, tenslotte behoren ze tot de pronkstukken van mijn collectie, neurie ik vast So What van Rich Wyman en denk bij mezelf.
Yes, zondag mogen we weer!!!
So what if I don’t like myself.
So what if I don’t like you.
So what if I don’t give a damn.
So what if it’s just a phase I’m going through.
29 maart, 2006
$#* gevoel
Toen ik vorige week even bij het uitzendbureau was kreeg ik te horen dat ze wellicht een leuke baan voor me hebben als medewerker klantenservice/inbound bij een groothandel in schildersbenodigdheden en sanitair. Het uitzendbureau zou me proberen voor te dragen voor deze baan. Vorige week kreeg ik het verlossende telefoontje dat ik dinsdag op gesprek mocht komen.
Dinsdagochtend werd ik plotsklaps gebeld door het uitzendbureau met de mededeling dat het desbetreffende bedrijf onverwachts een spoedvergadering had en dat mijn sollicitatiegesprek niet door kon gaan. Het zou echter verschoven worden, daar kreeg ik nog nader bericht over.
Vanmiddag kreeg ik weer een telefoontje van het uitzendbureau. Helaas had de spoedvergadering verstrekkende gevolgen. Het bleek dat het bedrijf in kwestie een grote klant was kwijtgeraakt en dat ze daarom moesten reorganiseren. Hierdoor was er plotseling geen ruimte meer om nieuw personeel aan te nemen en werd mijn sollicitatiegesprek dus definitief gecanceld.
Hoewel er normaal geen onvertogen woorden in mijn vocabulaire voorkomen rolde er ditmaal een krachtig $#* over mijn lippen, gevolgd door een zeker zo krachtig %$#%$. Geloof me, normaal gebeurt me dit nooit en valt er op mijn taalgebruik weinig aan te merken. Ditmaal was ik echter lichtelijk teleurgesteld. Zo dichtbij en ineens zo onbereikbaar. Qua solliciteren begint het een beetje the story of my life te worden, geloof ik. Het is steeds net niet.
Aan de andere kant ook wel weer mazzel natuurlijk. Stel je toch eens voor dat ik dit gesprek een of twee weken eerder had gehad en ik mijn huidige baan al opgezegd zou hebben. Dan waren de poppen pas echt aan het dansen geweest. Zo kan ik dit dan toch wel weer een beetje relativeren.
Op dit moment overheerst echter nog wel even een $#* gevoel.
Dinsdagochtend werd ik plotsklaps gebeld door het uitzendbureau met de mededeling dat het desbetreffende bedrijf onverwachts een spoedvergadering had en dat mijn sollicitatiegesprek niet door kon gaan. Het zou echter verschoven worden, daar kreeg ik nog nader bericht over.
Vanmiddag kreeg ik weer een telefoontje van het uitzendbureau. Helaas had de spoedvergadering verstrekkende gevolgen. Het bleek dat het bedrijf in kwestie een grote klant was kwijtgeraakt en dat ze daarom moesten reorganiseren. Hierdoor was er plotseling geen ruimte meer om nieuw personeel aan te nemen en werd mijn sollicitatiegesprek dus definitief gecanceld.
Hoewel er normaal geen onvertogen woorden in mijn vocabulaire voorkomen rolde er ditmaal een krachtig $#* over mijn lippen, gevolgd door een zeker zo krachtig %$#%$. Geloof me, normaal gebeurt me dit nooit en valt er op mijn taalgebruik weinig aan te merken. Ditmaal was ik echter lichtelijk teleurgesteld. Zo dichtbij en ineens zo onbereikbaar. Qua solliciteren begint het een beetje the story of my life te worden, geloof ik. Het is steeds net niet.
Aan de andere kant ook wel weer mazzel natuurlijk. Stel je toch eens voor dat ik dit gesprek een of twee weken eerder had gehad en ik mijn huidige baan al opgezegd zou hebben. Dan waren de poppen pas echt aan het dansen geweest. Zo kan ik dit dan toch wel weer een beetje relativeren.
Op dit moment overheerst echter nog wel even een $#* gevoel.
28 maart, 2006
Koeken om te zoenen
Vorige week ontstond er een hoop ophef over het woord negerzoen, nu is afgesproken met meneer Buys dat hij een andere naam zal kiezen voor zijn product. Zelf zat ik te denken aan Afro-Amerikanenkusje maar dat woord schijnt niet op de verpakking te passen.
Nu is besloten dat het een Buys zoen gaat worden.
Zelf maakt het me niet uit hoe iets heet, als het maar lekker is.
Maar als negerzoen politiek gezien niet meer correct is, wat gaan ze dan doen met producten als blanke vla? En wat te denken van de glasbak, je kunt nu kiezen uit bruin glas (dat mag dan weer wel) groen glas en blank glas. Moet dat dan geen helder glas zijn? Of ben je niet meer helder als je net de inhoud van de nodige heldere flessen hebt genuttigd?
Het woord jodenkoek is natuurlijk ook niet meer not done, zeker als je bedenkt dat koeken uit de oven komen. Het is te hopen dat dit een elektrische oven is want de combinatie van jodenkoek en gasoven is wel erg pijnlijk voor een hoop mensen.
Kortom, er is weer werk aan de winkel voor de marketing mensen.
Nu is besloten dat het een Buys zoen gaat worden.
Zelf maakt het me niet uit hoe iets heet, als het maar lekker is.
Maar als negerzoen politiek gezien niet meer correct is, wat gaan ze dan doen met producten als blanke vla? En wat te denken van de glasbak, je kunt nu kiezen uit bruin glas (dat mag dan weer wel) groen glas en blank glas. Moet dat dan geen helder glas zijn? Of ben je niet meer helder als je net de inhoud van de nodige heldere flessen hebt genuttigd?
Het woord jodenkoek is natuurlijk ook niet meer not done, zeker als je bedenkt dat koeken uit de oven komen. Het is te hopen dat dit een elektrische oven is want de combinatie van jodenkoek en gasoven is wel erg pijnlijk voor een hoop mensen.
Kortom, er is weer werk aan de winkel voor de marketing mensen.
27 maart, 2006
bassgear II
Gisteravond werd het basbeest in mij weer losgelaten en mocht ik weer even los.
Na wekenlang met gepoetste schoenen, gladgeschoren koppie en pak één te zijn verschenen omdat er foto’s gemaakt zouden gaan worden was ik dit gisteren even vergeten. Sta je daar met bagger aan je schoenen, een baard waar een imam jaloers op is en een voormalig sixpack, thans wijnvat in een oud T-shirt, maar goed dat er meestal een basgitaar voor hangt. Kortom, ik was mezelf en dat is eigenlijk wel zo belangrijk.
Probeerde ik in eerste instantie nog weg te duiken achter mijn bladmuziek en andere attributen zoals een blikje bier, later op de avond zijn er toch nog wel wat leuke foto’s genomen die eerdaags op de website van Kneiper zullen verschijnen.
Er werd me laatst ook al gevraagd om een bio te schrijven over mijn muzikale activiteiten en die kunt u hier vinden.
Gisteravond had ik de eigen versterker weer eens mee, de Warwick Wamp C 200 die enige weken nog voor veel problemen zorgde door te klippen. Hoewel het klippen gisteren uitbleef doordat ik wat andere instellingen had gemaakt in het versterker gedeelte, bleek de tweeter nu voor problemen te zorgen, zodat ik uit voorzorg toch maar weer in een andere, al gereedstaande combo inprikte. Ditmaal een Alligator Bass. Hoewel ik het merk niet ken, hoop ik dat één van mijn basbroeders of zusters hier iets meer vanaf weet. De basversterker met het logo wat deed denken aan dat van het bekende kledingmerk Lacoste voldeed prima, al had ik de indruk dat ze was uitgerust met een aluminium speaker. Erg leuk voor slapping bas, maar minder geschikt voor fretloos geschuifel. Afijn, we gaan het meemaken komende donderdag wanneer we weer los mogen.
Ondertussen blijf ik nog even zoeken naar oplossingen voor mijn versterker probleem.
Jan de Wandelaar, white label
Afgelopen week waren bij de Lidl wandelrugzakken in de aanbieding met een compleet drinksysteem. Voor 14 Euri’s ben ik nu de bezitter van een wandelrugzak met een waterzak van 2,5 liter, compleet met slang en kraantje. Toen ik deze aankoop afgelopen week in het buurthuis liet zien reageerde men daar zeer enthousiast op. Nummer één vroeg me of het wel goed met me ging, zij had al visioenen van een René die schuifelde door het huis met een looprek met daaraan gekoppeld een infuus, nummer twee dacht dat het om epo ging en nummer drie vroeg me of die zak bedoeld was om in te plassen, een soort van stoma. Van je vrienden moet je het maar weer hebben, stelletje vage kennissen.
Niet door het minst uit het veld geslagen heb ik afgelopen zondag deze zak in werking gesteld tijdens een wandeltocht die mij, samen met nog een aantal andere enthousiaste Weekendhikers voerde door een tocht langs de Gaasperplas.
Hoewel het ietwat moeilijk is om op te staan op deze zondag, we hebben immers een uur korter geslapen lukt het me toch om de juiste trein te halen en in Amsterdam C.S. stap ik over in de metro, alwaar een grappige ontmoeting volgt.
Een jongen, type gabber, spreekt me aan en vraagt of dit je juiste metro is naar de Spaklerweg. Na even op een bord te hebben gekeken en dit beaamd te hebben volgt er een enthousiast verhaal. Hij begint te vertellen dat hij die nacht bij een party is geweest van Rufneck en vraagt me of ik dat ken, ik antwoord ontkennend, beleefd spreekt hij me aan met u en hij vertelt me dat dit een soort DJ is, hij vraagt me of hij je mag zeggen tegen mij, natuurlijk, zo’n oud ben ik nog niet. Er volgt een geanimeerd gesprek met deze jongen die weliswaar nog vol met energie is van de red bul en de pilletjes, gezien zijn ogen zo groot als schoteltjes, maar wel heel vriendelijk en enthousiast. Van pure energie stuitert hij een paar keer door de metro terwijl hij me vertelt dat hij nu op weg is naar een afterparty, ook wordt er nog even geïnformeerd naar mijn reisdoel van deze dag. Cool, is het antwoordt als ik hem vertel dat ik ga wandelen vandaag. Als hij uitstapt krijg ik een hand van hem en hij steekt nog enthousiast zijn duim naar me op. Dit soort ontmoetingen maakt het leuk om met het openbaar vervoer te reizen.
Spoedig beland ik nu bij het eindpunt waar we vandaag verzamelen en met een kwartiertje is de groep compleet.
We lopen langs de zuidoostelijke rand van Amsterdam die zich rijgt door een groene gordel van drie recreatiegebieden van het Groengebied Amstelland aaneen. Deze ware stadsrandwandeling verbindt de Gaasperplas, de Gaasperzoom en De Hoge Dijk. Een deel van de route gaat door het groen van woonwijken, maar aan de oostkant zijn er vergezichten over een open veenweidegebied, dat begrensd wordt door de bomen en boerderijen langs het riviertje het Gein.
Ondertussen loop ik vrolijk als een soort van dromedaris met een waterzak op mijn rug, Guus aan het infuus, zeg maar. Het is even wennen maar het bevalt me prima met een inhoud van 2,5 liter water, die ik voor het gemak maar even omdoop in Jan de Wandelaar, white label. Wellicht kun je er ook wodka of jenever in doen. Dit heeft dezelfde kleur, al ben ik bang dat ik dan toch wat ga waggelen op den duur.
Tussendoor wordt er een uitstapje naar het altijd pittoreske Abcoude gemaakt, om zo wat extra kilometers in de benen te krijgen. In Abcoude is het tijd voor een stop en hier bezoek ik het eerste terrasje van dit seizoen, hopelijk mogen er nog vele volgen dit jaar.
We lopen langs een fort in Abcoude, tenminste… als we het bord moeten geloven. Er staan zoveel bomen voor dat er van dit fort wat zich op een eiland zou moeten bevinden niets te zien valt. Daarna verlaten we Abcoude en via een golf terrein, past u even op voor laagvliegende ballen, en via het ruige, maar kleine natuurgebied Klarenbeek lopen we weer terug naar het metro station.
Onderweg in de trein sabbel ik vrolijk verder aan het overmaatse rietje en bij thuiskomst blijk ik de 2,5 liter zo goed als opgedronken te hebben, wat me later op die avond noopt tot meerdere sanitaire stops.
Niet door het minst uit het veld geslagen heb ik afgelopen zondag deze zak in werking gesteld tijdens een wandeltocht die mij, samen met nog een aantal andere enthousiaste Weekendhikers voerde door een tocht langs de Gaasperplas.
Hoewel het ietwat moeilijk is om op te staan op deze zondag, we hebben immers een uur korter geslapen lukt het me toch om de juiste trein te halen en in Amsterdam C.S. stap ik over in de metro, alwaar een grappige ontmoeting volgt.
Een jongen, type gabber, spreekt me aan en vraagt of dit je juiste metro is naar de Spaklerweg. Na even op een bord te hebben gekeken en dit beaamd te hebben volgt er een enthousiast verhaal. Hij begint te vertellen dat hij die nacht bij een party is geweest van Rufneck en vraagt me of ik dat ken, ik antwoord ontkennend, beleefd spreekt hij me aan met u en hij vertelt me dat dit een soort DJ is, hij vraagt me of hij je mag zeggen tegen mij, natuurlijk, zo’n oud ben ik nog niet. Er volgt een geanimeerd gesprek met deze jongen die weliswaar nog vol met energie is van de red bul en de pilletjes, gezien zijn ogen zo groot als schoteltjes, maar wel heel vriendelijk en enthousiast. Van pure energie stuitert hij een paar keer door de metro terwijl hij me vertelt dat hij nu op weg is naar een afterparty, ook wordt er nog even geïnformeerd naar mijn reisdoel van deze dag. Cool, is het antwoordt als ik hem vertel dat ik ga wandelen vandaag. Als hij uitstapt krijg ik een hand van hem en hij steekt nog enthousiast zijn duim naar me op. Dit soort ontmoetingen maakt het leuk om met het openbaar vervoer te reizen.
Spoedig beland ik nu bij het eindpunt waar we vandaag verzamelen en met een kwartiertje is de groep compleet.
We lopen langs de zuidoostelijke rand van Amsterdam die zich rijgt door een groene gordel van drie recreatiegebieden van het Groengebied Amstelland aaneen. Deze ware stadsrandwandeling verbindt de Gaasperplas, de Gaasperzoom en De Hoge Dijk. Een deel van de route gaat door het groen van woonwijken, maar aan de oostkant zijn er vergezichten over een open veenweidegebied, dat begrensd wordt door de bomen en boerderijen langs het riviertje het Gein.
Ondertussen loop ik vrolijk als een soort van dromedaris met een waterzak op mijn rug, Guus aan het infuus, zeg maar. Het is even wennen maar het bevalt me prima met een inhoud van 2,5 liter water, die ik voor het gemak maar even omdoop in Jan de Wandelaar, white label. Wellicht kun je er ook wodka of jenever in doen. Dit heeft dezelfde kleur, al ben ik bang dat ik dan toch wat ga waggelen op den duur.
Tussendoor wordt er een uitstapje naar het altijd pittoreske Abcoude gemaakt, om zo wat extra kilometers in de benen te krijgen. In Abcoude is het tijd voor een stop en hier bezoek ik het eerste terrasje van dit seizoen, hopelijk mogen er nog vele volgen dit jaar.
We lopen langs een fort in Abcoude, tenminste… als we het bord moeten geloven. Er staan zoveel bomen voor dat er van dit fort wat zich op een eiland zou moeten bevinden niets te zien valt. Daarna verlaten we Abcoude en via een golf terrein, past u even op voor laagvliegende ballen, en via het ruige, maar kleine natuurgebied Klarenbeek lopen we weer terug naar het metro station.
Onderweg in de trein sabbel ik vrolijk verder aan het overmaatse rietje en bij thuiskomst blijk ik de 2,5 liter zo goed als opgedronken te hebben, wat me later op die avond noopt tot meerdere sanitaire stops.
23 maart, 2006
René’s Bass Repair Shop
Deze week heb ik een bas te logeren.
Heel af en toe knutsel ik wat aan bassen, meestal de mijne. Dat ik dit niet onverdienstelijk doe blijkt wel uit het feit dat ik deze week de bas van Laura onder handen mocht nemen, bassiste van
Nefeli.
Deze bas is een 15 jaar oude Squier jazz bass.
In 1982 verplaatste Fender een deel van de productie naar Azië om de concurrentie met de producten uit deze streken aan te kunnen. Destijds gemaakt in Korea, tegenwoordig is de productie lijn verplaatst naar Indonesie wat tot gevolg heeft gehad dat de huidige Squier bassen te boek staan als slecht. Uitstekende fretten waar je je handen lelijk aan kunt openhalen, zeer instabiele halsen met veel speling, kortom zeer slecht afgesteld en daardoor slecht bespeelbaar.
Dit geldt niet voor deze bas, het is er nog één van de oude stempel.
Een solide constructie die na 15 jaar wel wat werk behoeft. De intonatie klopt niet helemaal, is de brug in de fabriek zo afgesteld of komt dat door 15 jaar gebruik? Ook zijn de elementen wel erg diep verzonken in de body. Niet alleen mis je hierdoor veel steun voor je duim, ook de output laat te wensen over. Geen onoverkomelijke problemen, met een setje inbus sleutels en een kleine kruiskop schroevendraaier is de brug gauw op je juiste manier afgesteld, de elementen iets meer omhoog laten komen vergt iets meer werk daar de uitgefreesde gaten toch wel erg aan de grote kant zijn, met name bij het brugelement. Tenslote wordt de jack ingang nog even nagekeken. Na deze behandeling wordt de bas ingeprikt om te horen hoe ze klinkt. Doordat deze bas is uitgerust met een rosewood toets maakt dat haar voor slappen minder geschikt, zeker in combinatie met de oude snaren die er nu opzitten. Die kun je eigenlijk alleen nog maar op je fiets monteren als remkabel, al doet een beetje alcohol alsnog wonderen. Ze klinkt weer enigzins fris. De bekende Fender knor is echter onovertroffen. Dit basje kan er weer een paar jaar tegen. Morgen gaat ze weer retour naar de eigenaresse.
Tot die tijd vermaak ik me nog wel even met deze loge.
Heel af en toe knutsel ik wat aan bassen, meestal de mijne. Dat ik dit niet onverdienstelijk doe blijkt wel uit het feit dat ik deze week de bas van Laura onder handen mocht nemen, bassiste van
Nefeli.
Deze bas is een 15 jaar oude Squier jazz bass.
In 1982 verplaatste Fender een deel van de productie naar Azië om de concurrentie met de producten uit deze streken aan te kunnen. Destijds gemaakt in Korea, tegenwoordig is de productie lijn verplaatst naar Indonesie wat tot gevolg heeft gehad dat de huidige Squier bassen te boek staan als slecht. Uitstekende fretten waar je je handen lelijk aan kunt openhalen, zeer instabiele halsen met veel speling, kortom zeer slecht afgesteld en daardoor slecht bespeelbaar.
Dit geldt niet voor deze bas, het is er nog één van de oude stempel.
Een solide constructie die na 15 jaar wel wat werk behoeft. De intonatie klopt niet helemaal, is de brug in de fabriek zo afgesteld of komt dat door 15 jaar gebruik? Ook zijn de elementen wel erg diep verzonken in de body. Niet alleen mis je hierdoor veel steun voor je duim, ook de output laat te wensen over. Geen onoverkomelijke problemen, met een setje inbus sleutels en een kleine kruiskop schroevendraaier is de brug gauw op je juiste manier afgesteld, de elementen iets meer omhoog laten komen vergt iets meer werk daar de uitgefreesde gaten toch wel erg aan de grote kant zijn, met name bij het brugelement. Tenslote wordt de jack ingang nog even nagekeken. Na deze behandeling wordt de bas ingeprikt om te horen hoe ze klinkt. Doordat deze bas is uitgerust met een rosewood toets maakt dat haar voor slappen minder geschikt, zeker in combinatie met de oude snaren die er nu opzitten. Die kun je eigenlijk alleen nog maar op je fiets monteren als remkabel, al doet een beetje alcohol alsnog wonderen. Ze klinkt weer enigzins fris. De bekende Fender knor is echter onovertroffen. Dit basje kan er weer een paar jaar tegen. Morgen gaat ze weer retour naar de eigenaresse.
Tot die tijd vermaak ik me nog wel even met deze loge.
21 maart, 2006
Schipperslatijn
Een schip moet varen, om weer terug te keren.
Een schip met teveel diepgang loopt vroeg of laat vast.
Een schip met teveel diepgang loopt vroeg of laat vast.
20 maart, 2006
Phase
Na een toch wat bewogen week, mede door mijn besluit om met de commerciële training te stoppen, was het vanavond tijd om eens flink stoom af te blazen.
In plaat van op donderdagavond repeteert Kneiper deze en volgende week op zondagavond. Ik vind het prima, zolang er maar gerepeteerd wordt. Al was het wat moeilijk op gang komen vandaag. Het begon er al mee dat ik tijdens het inpakken thuis een adapter niet kon vinden, later bleek deze nog in het oefenhok te liggen. Dan maar een andere adapter gepakt, deze heeft echter vijf aansluitingen en gebruik ik thuis als voeding voor alle scheur, herrie en lawaaibakken die ik heb. Ik besloot dat, als ik dan toch deze voeding mee moest nemen, er ook gelijk maar gebruik van te maken en de Korg AX 1B mee te nemen. Onder de bassisten wel bekend als een bassprocessor. Ik heb de bandleden nog maar niks verteld over de rest die ik thuis heb, daar komen ze straks vanzelf wel achter (als ze dit stukje lezen).
Ik ben begonnen met één bas mee te nemen naar de repetitie van Kneiper, en al gauw werden het er twee. Binnenkort ga ik alles maar meenemen. Ik heb al gezien dat Peter Toets een busje rijdt dus dat is mooi makkelijk voor de Europese tour straks.
Ik had wat moeite met op gang komen vanavond, voetbal gemist, geluid niet lekker, snaren nog niet ingespeeld, etc etc. Maar gaandeweg begon ik warm te draaien en na een half uurtje was ik er weer helemaal bij, waarna ik overschakelde op de fretloze bas. Nu kwam de Korg goed van pas want ik kon het geluid nu mooi inkleuren met de Phase (rode bank, preset 9).
Later die avond nog even wat andere geluiden laten horen waar de andere bandleden toch iets minder van gecharmeerd waren, geloof ik. Al konden ze er wel om lachen. Achtereenvolgens imiteert de Korg een lekkende kraan, een Lesley speaker en een zwaar overscheurde gitaar. Helaas niet echt bruikbaar binnen het huidige repertoire, de phase stand in combinatie met de fretloze bas was dit wel.
Ik ga nog even zoeken naar andere, wel bruikbare presets.
In plaat van op donderdagavond repeteert Kneiper deze en volgende week op zondagavond. Ik vind het prima, zolang er maar gerepeteerd wordt. Al was het wat moeilijk op gang komen vandaag. Het begon er al mee dat ik tijdens het inpakken thuis een adapter niet kon vinden, later bleek deze nog in het oefenhok te liggen. Dan maar een andere adapter gepakt, deze heeft echter vijf aansluitingen en gebruik ik thuis als voeding voor alle scheur, herrie en lawaaibakken die ik heb. Ik besloot dat, als ik dan toch deze voeding mee moest nemen, er ook gelijk maar gebruik van te maken en de Korg AX 1B mee te nemen. Onder de bassisten wel bekend als een bassprocessor. Ik heb de bandleden nog maar niks verteld over de rest die ik thuis heb, daar komen ze straks vanzelf wel achter (als ze dit stukje lezen).
Ik ben begonnen met één bas mee te nemen naar de repetitie van Kneiper, en al gauw werden het er twee. Binnenkort ga ik alles maar meenemen. Ik heb al gezien dat Peter Toets een busje rijdt dus dat is mooi makkelijk voor de Europese tour straks.
Ik had wat moeite met op gang komen vanavond, voetbal gemist, geluid niet lekker, snaren nog niet ingespeeld, etc etc. Maar gaandeweg begon ik warm te draaien en na een half uurtje was ik er weer helemaal bij, waarna ik overschakelde op de fretloze bas. Nu kwam de Korg goed van pas want ik kon het geluid nu mooi inkleuren met de Phase (rode bank, preset 9).
Later die avond nog even wat andere geluiden laten horen waar de andere bandleden toch iets minder van gecharmeerd waren, geloof ik. Al konden ze er wel om lachen. Achtereenvolgens imiteert de Korg een lekkende kraan, een Lesley speaker en een zwaar overscheurde gitaar. Helaas niet echt bruikbaar binnen het huidige repertoire, de phase stand in combinatie met de fretloze bas was dit wel.
Ik ga nog even zoeken naar andere, wel bruikbare presets.
19 maart, 2006
Ari Marcopoulos
Afgelopen zaterdag ben ik naar Eindhoven geweest, op uitnodiging van mijn nichtje. Na een lange treinreis en een korte tour door de stad met hele leuke strip – en CD winkeltjes kwamen we bij haar huis, alwaar ik een uitgebreide tour kreeg. Lekker even uit de wind in het zonnetje op het balkon gezeten.
Omdat je dan toch in Eindhoven bent ga je uitgebreid kennis maken met die stad. Eindhoven is een studentenstad dus daar valt genoeg te beleven. wij belanden in het Mu alwaar een tentoonstelling was van Ari Marcopoulos
Ari Marcopoulos (1957) is fotograaf en filmmaker. Geboren in Amsterdam woont en werkt hij tegenwoordig vanuit Sonoma in het landelijke noorden van Californië. Maar zijn foto’s maakt hij overal. Op de besneeuwde toppen van de wereld, in het voetspoor van een kleine stam professionele snowboarders. Maar ook thuis in de tuin, langs de ruige kusten van Japan of in de straten van New York. Bij MU in de Eindhovense Witte Dame laat Marcopoulos tussen 17 maart en 16 april 2006 onder de noemer ‘Flow’ voor het eerst in Europa een uitgebreid overzicht van zijn werk zien. Hij werkte o.a. met Andy Warhol en The Beasty Boys.
Zelf werd ik erg gegrepen door een foto van zijn eigen vrouw, Jennifer Goode, haar onderlichaam slecht gehuld in een niets verhullende gescheurde Amerikaanse vlag. De foto is gewoon bij hem thuis genomen en op de kast is nog net een actiefiguur te zien van een Afghanistan strijder.Ik vind dat er veel symboliek in deze foto zit. Zelf zie ik het als een mooie verwijzing hoe Amerika tegenwoordig in zijn hemd staat.
Na dit museumbezoek moest er gewinkeld worden. Ik heb het aardig volgehouden hoewel het bezoeken van klerenwinkels (klere winkels) niet tot mijn hobby behoort.
Na afloop hebben we samen gekookt bij haar thuis en nog even leuk zitten praten, helaas moest ik alweer veel te vlug naar huis.
Volgende keer neem ik mijn slaapzak mee.
Omdat je dan toch in Eindhoven bent ga je uitgebreid kennis maken met die stad. Eindhoven is een studentenstad dus daar valt genoeg te beleven. wij belanden in het Mu alwaar een tentoonstelling was van Ari Marcopoulos
Ari Marcopoulos (1957) is fotograaf en filmmaker. Geboren in Amsterdam woont en werkt hij tegenwoordig vanuit Sonoma in het landelijke noorden van Californië. Maar zijn foto’s maakt hij overal. Op de besneeuwde toppen van de wereld, in het voetspoor van een kleine stam professionele snowboarders. Maar ook thuis in de tuin, langs de ruige kusten van Japan of in de straten van New York. Bij MU in de Eindhovense Witte Dame laat Marcopoulos tussen 17 maart en 16 april 2006 onder de noemer ‘Flow’ voor het eerst in Europa een uitgebreid overzicht van zijn werk zien. Hij werkte o.a. met Andy Warhol en The Beasty Boys.
Zelf werd ik erg gegrepen door een foto van zijn eigen vrouw, Jennifer Goode, haar onderlichaam slecht gehuld in een niets verhullende gescheurde Amerikaanse vlag. De foto is gewoon bij hem thuis genomen en op de kast is nog net een actiefiguur te zien van een Afghanistan strijder.Ik vind dat er veel symboliek in deze foto zit. Zelf zie ik het als een mooie verwijzing hoe Amerika tegenwoordig in zijn hemd staat.
Na dit museumbezoek moest er gewinkeld worden. Ik heb het aardig volgehouden hoewel het bezoeken van klerenwinkels (klere winkels) niet tot mijn hobby behoort.
Na afloop hebben we samen gekookt bij haar thuis en nog even leuk zitten praten, helaas moest ik alweer veel te vlug naar huis.
Volgende keer neem ik mijn slaapzak mee.
15 maart, 2006
Principekwestie
Zoals wellicht bekend ben ik al geruime tijd op zoek naar een andere baan. Tot op heden is dat helaas nog niet gelukt. Daarom ben ik op 17 februari j.l. begonnen met een stage bij een commercieel bedrijf. D.m.v. een training zouden ze bekijken of ik commercieel talent in me had. Vandaag ben ik er, na goed overleg, mee gestopt. Oorspronkelijk zou het nog een maand duren, helaas ben ik er achtergekomen dat ik blijkbaar geen commercieel talent ben.
Niet omdat ik geen vlotte babbel heb, integendeel, volgens ingewijden lul ik de gaten in je sokken dus daar ligt het niet aan. Ik heb ook geen last van verlegenheid, of het moet tegenover dat mooie meisje zijn wat ik in de kroeg tegenkom, aangezien ik echter zelden in de kroeg kom is de kans klein dat ik daar met mijn mond vol tanden kom te staan.
Nee, het grote bezwaar, van mijn kant lag erin dat zij gebruik maakten van de outbound methode.
Voor degene die niet weten wat dit is een korte uitleg.
Outbound is het bellen naar klanten met de vraag of zij iets van je af willen nemen, of ze een afspraak willen maken met een adviseur, etc
Nu heb ik er zelf een ongelofelijke bloedhekel aan als ik gebeld word door b.v. de NUON / UPC / whatever met de vraag of ik geïnteresseerd ben voor hun product. Ik vind dit de meest irritante reclame vorm die er bestaat. Helaas moest ik tijdens deze stage continu bedrijven bellen met de vraag of ik een afspraak met ze mocht maken om een van onze adviseurs langs te sturen om ze een bepaald product voor de zakelijke markt uit te leggen. Er schijnt een verschil te zitten tussen een callcenter wat een consument belt of een telemarketing bedrijf wat een ander bedrijf belt. Mij is het om het even.
Ik heb er een grafhekel aan als ik gebeld word met zulke vragen, en het lukt mij niet om die knop om te zetten om zelf dat werk te gaan doen. Ik blijf graag authentiek aan mijzelf. Principes staan bij mij een commerciële loopbaan in de weg, het zij zo.
Voor vertegenwoordiger in stofzuigers ben ik dus ongeschikt. Wellicht kan ik het nog proberen als vertegenwoordiger in stofzuigerzakken?
Niet omdat ik geen vlotte babbel heb, integendeel, volgens ingewijden lul ik de gaten in je sokken dus daar ligt het niet aan. Ik heb ook geen last van verlegenheid, of het moet tegenover dat mooie meisje zijn wat ik in de kroeg tegenkom, aangezien ik echter zelden in de kroeg kom is de kans klein dat ik daar met mijn mond vol tanden kom te staan.
Nee, het grote bezwaar, van mijn kant lag erin dat zij gebruik maakten van de outbound methode.
Voor degene die niet weten wat dit is een korte uitleg.
Outbound is het bellen naar klanten met de vraag of zij iets van je af willen nemen, of ze een afspraak willen maken met een adviseur, etc
Nu heb ik er zelf een ongelofelijke bloedhekel aan als ik gebeld word door b.v. de NUON / UPC / whatever met de vraag of ik geïnteresseerd ben voor hun product. Ik vind dit de meest irritante reclame vorm die er bestaat. Helaas moest ik tijdens deze stage continu bedrijven bellen met de vraag of ik een afspraak met ze mocht maken om een van onze adviseurs langs te sturen om ze een bepaald product voor de zakelijke markt uit te leggen. Er schijnt een verschil te zitten tussen een callcenter wat een consument belt of een telemarketing bedrijf wat een ander bedrijf belt. Mij is het om het even.
Ik heb er een grafhekel aan als ik gebeld word met zulke vragen, en het lukt mij niet om die knop om te zetten om zelf dat werk te gaan doen. Ik blijf graag authentiek aan mijzelf. Principes staan bij mij een commerciële loopbaan in de weg, het zij zo.
Voor vertegenwoordiger in stofzuigers ben ik dus ongeschikt. Wellicht kan ik het nog proberen als vertegenwoordiger in stofzuigerzakken?
13 maart, 2006
De wereld lacht
Afgezien van af en toe een klein ongemak als iets onbenulligs als de griep, een snee in mijn vinger of een gescheurde teennagel gaat het goed met me, heel goed.
Hoe het komt weet ik niet, maar als sinds het begin van het jaar zit ik in een soort van golfstroom vol goede gebeurtenissen.
Ik heb een streep gezet onder het verleden, de onzekerheid overboord gezet en besloten er gewoon voor te gaan op het moment dat zich een kans voordoet.
Er is dan ook een hoop gebeurd sinds januari.
Voorheen zei ik altijd dat ik nog wel eens in een bandje zou willen spelen. Ik heb een maand geleden de kans op een presenteerblaadje gekregen en hem met beide handen aangepakt, zonder me af te vragen of ik het wel zou kunnen. Niet afvragen, gewoon doen.
Zoals u wellicht in eerder blogs van mij gelezen heeft zult u begrijpen dat dit me enorm veel oplevert. Het is zo gaaf om te doen. Natuurlijk kost het me energie maar het levert me ook weer heel veel energie op. Bovendien is het een hele goede uitlaatklep voor me.
Zo ben ik nu ook met een soort van opleiding bezig om te ontdekken of ik wellicht aanleg heb voor commerciële vaardigheden. Ik zit er nog midden in en ik kan er nog niet zoveel over vertellen. Wel dat ik er veel leer. Niet alleen over commerciële vaardigheden, maar ook, of misschien wel juist, over communicatieve vaardigheden. Ook een kwestie van gewoon doen. Misschien leidt het straks wel tot een leuke baan.
Al met al doe ik zo een hoop nieuwe ervaringen en indrukken op. Soms geeft me dat het gevoel dat ik er even uit zou willen stappen en er vanaf de zijlijn naar wil kijken. Dat zal niet gaan. De beste spelers staan immers op het veld, en niet aan de zijlijn. Dan maar af en toe wat moe en overdonderd door alle gebeurtenissen.
Ik heb geen idee wat me nog meer te wachten staat dit jaar, en ik wil het ook niet weten. Kom maar op, ik ben er klaar voor.
De wereld lacht me tegemoet en ik lach vrolijk terug.
Hoe het komt weet ik niet, maar als sinds het begin van het jaar zit ik in een soort van golfstroom vol goede gebeurtenissen.
Ik heb een streep gezet onder het verleden, de onzekerheid overboord gezet en besloten er gewoon voor te gaan op het moment dat zich een kans voordoet.
Er is dan ook een hoop gebeurd sinds januari.
Voorheen zei ik altijd dat ik nog wel eens in een bandje zou willen spelen. Ik heb een maand geleden de kans op een presenteerblaadje gekregen en hem met beide handen aangepakt, zonder me af te vragen of ik het wel zou kunnen. Niet afvragen, gewoon doen.
Zoals u wellicht in eerder blogs van mij gelezen heeft zult u begrijpen dat dit me enorm veel oplevert. Het is zo gaaf om te doen. Natuurlijk kost het me energie maar het levert me ook weer heel veel energie op. Bovendien is het een hele goede uitlaatklep voor me.
Zo ben ik nu ook met een soort van opleiding bezig om te ontdekken of ik wellicht aanleg heb voor commerciële vaardigheden. Ik zit er nog midden in en ik kan er nog niet zoveel over vertellen. Wel dat ik er veel leer. Niet alleen over commerciële vaardigheden, maar ook, of misschien wel juist, over communicatieve vaardigheden. Ook een kwestie van gewoon doen. Misschien leidt het straks wel tot een leuke baan.
Al met al doe ik zo een hoop nieuwe ervaringen en indrukken op. Soms geeft me dat het gevoel dat ik er even uit zou willen stappen en er vanaf de zijlijn naar wil kijken. Dat zal niet gaan. De beste spelers staan immers op het veld, en niet aan de zijlijn. Dan maar af en toe wat moe en overdonderd door alle gebeurtenissen.
Ik heb geen idee wat me nog meer te wachten staat dit jaar, en ik wil het ook niet weten. Kom maar op, ik ben er klaar voor.
De wereld lacht me tegemoet en ik lach vrolijk terug.
12 maart, 2006
11 maart, 2006
Pimp my Bass
Terwijl ik gisteravond even thuis bezig was met het betere slap en pop werk trok ik in mijn enthousiasme iets te fanatiek aan de G-snaar. Met een knal liet zij weten hier niet van gediend te zijn en dat was het einde van deze G-snaar, G-string zo u wilt. Ouderdom zal ongetwijfeld mee gespeeld hebben, ze zaten er al drie jaar op. Ik heb hier nog wel wat ouwe snaren liggen dus die besloot ik uit te koken om ze zo een tweede leven te gunnen. Helaas bleek deze behandeling weinig effect te scoren dus ik moest er toch op uit om een nieuwe set te kopen. Combineer dit met een dagje versterkers kijken en je hebt een leuke dag. Op de bonnefooi afgereisd naar Alkmaar waar ze bij Spanjaard DR snaren in de aanbieding hadden. Twee sets gescoord zodat ik voorlopig weer vooruit kan.
Thuis gekomen werd het tijd voor een fanatieke poetsbeurt. De toets had ik gisteren al ingesmeerd met teakolie en terwijl de snaren er nu weer aflagen kon ik gelijk de body mooi oppoetsen met autowax. Daarna een laag guitar polish erover heen en ik kan mijn haren er weer in kammen. Batterij gelijk vervangen en toen werd het tijd om de snaren op te spannen. Altijd weer een heikel karwei, maar ook deze klus is weer geklaard. Ze klinkt nu weer als een klok en blinkt als een spiegel. hopelijk gaan deze snaren ook drie jaar mee.
Thuis gekomen werd het tijd voor een fanatieke poetsbeurt. De toets had ik gisteren al ingesmeerd met teakolie en terwijl de snaren er nu weer aflagen kon ik gelijk de body mooi oppoetsen met autowax. Daarna een laag guitar polish erover heen en ik kan mijn haren er weer in kammen. Batterij gelijk vervangen en toen werd het tijd om de snaren op te spannen. Altijd weer een heikel karwei, maar ook deze klus is weer geklaard. Ze klinkt nu weer als een klok en blinkt als een spiegel. hopelijk gaan deze snaren ook drie jaar mee.
10 maart, 2006
Ba
Een hoop goede dingen beginnen met ba. Ga maar na: Basgitaar spelen, bandje, basgitaar spelen in een bandje en zo zijn er nog een paar dingen die met ba beginnen die zeer aangenaam zijn.
Bacillen beginnen ook met ba, maar die zijn beslist niet aangenaam. Zelf ben ik sinds begin deze week dan ook geveld door de bacillen. U kent het wel: een gevoel alsof er iemand met een hamer in je hoofd gekropen is, snotterig, moe en je voornamelijk verplaatsen tussen bank en bed. Ik heb alle liggende posities wel zo’n beetje gehad de afgelopen dagen. Maar ziek of niet, één ding gaat gewoon door natuurlijk. Precies, bassen in de band. Eerlijk gezegd kan ik me geen beter geneesmiddel voorstellen. Op dit moment ben ik net thuis maar zit ik nog vol met energie van de band. Het geeft me iedere keer weer een geweldige kick om met deze mensen in een band te mogen spelen. Het leuke is dat we nu een maand verder zijn, en je het gewoon ziet groeien. Nummers beginnen te lopen en alles valt op zijn plek. Zowel op muzikaal als op persoonlijk vlak klikt het gewoon.
Helaas speelden we vandaag zonder slaggitarist, we hebben hem zeker gemist maar ik kon doordat hij er niet bij was vanavond wel profiteren van het feit dat ik een 2 octaven bas heb. Ik heb, weliswaar een klein stukje maar toch, een kleine akkoordenpartij gespeeld op de bas (voor de kenners, een D, A, B en een G akkoord gespeeld in respectievelijk de 17e , 12e , 14e en de 22e positie. Normaal pak je het G akkoord ook op de 14e positie maar in dit stuk gebruik ik een D,A,D,G stemming i.p.v. de normale E,A,D,G stemming, dus dat ging even niet). Wel weer even wennen, daar ik bij Kneiper zelden voorbij het 12e fret kom. Ik ben immers de bassist, dus wat heb je zo hoog in de regionen te zoeken. Toch ging het me vrij aardig af en verandering van spijs doet eten, al was ik niet van plan om nu ook nog een gitaar aan te schaffen.
Verder ook weer een paar nummers heerlijk geschoven op de fretloze bas, die gaat ook standaard mee tegenwoordig. Wel stoer, straks sta ik gewoon met twee bassen on stage. Helaas kan ik er maar op één tegelijk spelen.
Zal ik gaan sparen voor een double neck a la Rinus Gerritsen van de Golden Earring, maar dan met een gefrette hals en een fretloze hals?
Bacillen beginnen ook met ba, maar die zijn beslist niet aangenaam. Zelf ben ik sinds begin deze week dan ook geveld door de bacillen. U kent het wel: een gevoel alsof er iemand met een hamer in je hoofd gekropen is, snotterig, moe en je voornamelijk verplaatsen tussen bank en bed. Ik heb alle liggende posities wel zo’n beetje gehad de afgelopen dagen. Maar ziek of niet, één ding gaat gewoon door natuurlijk. Precies, bassen in de band. Eerlijk gezegd kan ik me geen beter geneesmiddel voorstellen. Op dit moment ben ik net thuis maar zit ik nog vol met energie van de band. Het geeft me iedere keer weer een geweldige kick om met deze mensen in een band te mogen spelen. Het leuke is dat we nu een maand verder zijn, en je het gewoon ziet groeien. Nummers beginnen te lopen en alles valt op zijn plek. Zowel op muzikaal als op persoonlijk vlak klikt het gewoon.
Helaas speelden we vandaag zonder slaggitarist, we hebben hem zeker gemist maar ik kon doordat hij er niet bij was vanavond wel profiteren van het feit dat ik een 2 octaven bas heb. Ik heb, weliswaar een klein stukje maar toch, een kleine akkoordenpartij gespeeld op de bas (voor de kenners, een D, A, B en een G akkoord gespeeld in respectievelijk de 17e , 12e , 14e en de 22e positie. Normaal pak je het G akkoord ook op de 14e positie maar in dit stuk gebruik ik een D,A,D,G stemming i.p.v. de normale E,A,D,G stemming, dus dat ging even niet). Wel weer even wennen, daar ik bij Kneiper zelden voorbij het 12e fret kom. Ik ben immers de bassist, dus wat heb je zo hoog in de regionen te zoeken. Toch ging het me vrij aardig af en verandering van spijs doet eten, al was ik niet van plan om nu ook nog een gitaar aan te schaffen.
Verder ook weer een paar nummers heerlijk geschoven op de fretloze bas, die gaat ook standaard mee tegenwoordig. Wel stoer, straks sta ik gewoon met twee bassen on stage. Helaas kan ik er maar op één tegelijk spelen.
Zal ik gaan sparen voor een double neck a la Rinus Gerritsen van de Golden Earring, maar dan met een gefrette hals en een fretloze hals?
08 maart, 2006
De muur
Enkele weken geleden had ik het al over een muur op de slaapkamer (zie 8 februari). Heden presenteer ik met gepaste trots het eindresultaat. Het duurde iets langer als verwacht. Volgens Gerhard kwam dat omdat de muur dezelfde eigenschappen heeft als ik;
Namelijk: Een groot absorptie vermogen.
Het verschil zit hem daarin dat deze muur heel veel verf absorbeert en dat ik die eigenschap voornamelijk vertoon met wijn. Maar dankzij de niet aflatende inzet van met name mijn binnenhuisarchitect, Astrid, is het eindresultaat zeer fraai geworden. Voor de kenners onder ons:
Er zijn 5 kwasten doorheen gegaan, 10 liter latex, 5 meter afplakband, heel veel doeken, een flinke stapel ouwe kranten, een kilo gips, 5 liter koffie, 3 dozen koek en een krat bier. Ik heb uiteraard ook flink meegeholpen.
Met name met de koffie, koek en het bier.
07 maart, 2006
Bassgear I
Optimistisch als ik ben heb ik dit stuk over mijn bassgear het nummer I gegeven. Ik denk dat hier namelijk nog niet het laatste woord over gesproken is.
Wat wil het geval:
Ik heb ooit gezegd dat als ik weer een in een bandje zou gaan spelen ik weer een mooi bas zou mogen kopen. Zelf liep ik al te kwijlen bij de gedachte aan een Gibson Thunderbird of een mooie Rickenbacker.
Nu ik echter sinds een paar weken bij de band Kneiper mijn baskunsten mag vertonen, is deze behoefte wat naar de achtergrond geraakt. Ik ben namelijk zeer tevreden met de prestaties van mijn zwarte Ibanez Soundgear 800, bijgenaamd "The Black Pearl". Het speelt goed, het ziet er zeer fraai uit en ze ligt lekker in de hand, kortom, wat wil een bassist nog meer...
Nou, op versterker gebied heb ik nog wel het e.e.a. te wensen. Ik ben er achter dat het huidige combo waar ik nu op speel, een Warwick wamp C 200, nogal te wensen over laat. Gelukkig staat er in de oefenruimte een Ampeg stack waar ik van ga kwijlen. Het klinkt fantastisch, toch zal ik voor optredens straks zelf wat moeten hebben. Nu heeft mijn bassbro al aangeboden dat ik dan op zijn set mag spelen waar ik erg blij mee ben (thanx Eric), maar t.z.t. wil ik toch zelf wat anders. Blijft de vraag wat er nu niet goed is in mijn huidige set. Is de versterker te licht en gaat hij daardoor klippen, of is de speaker niet meer je van het? De versterker levert 250 watt dus dat zou voldoende moeten zijn, tenzij deze ergens beschadigd is, maar dat geloof ik niet. Wellicht dat een ander speakercabinet dus uitkomst biedt. Ik kan misschien ook gewoon de huidige speaker vervangen (heeft er iemand nog een 15 inch speaker van electrovoice in de broekzak?). Kortom, de komende tijd wordt er weer grondige research verleend op het gebied van basversterking. Dat gaat hopelijk gepaard met een leuke basscruise waar Bassbro en ik het land voor door scheuren en onderweg veel leuke muziekwinkels hopen tegen te komen met daarin nog leukere bassgear. En dat is wat het leven nou zo aangenaam maakt. Een beetje op jacht naar mooie bassgear samen met iemand die dezelfde hobby heeft.
Wordt vervolgd
Wat wil het geval:
Ik heb ooit gezegd dat als ik weer een in een bandje zou gaan spelen ik weer een mooi bas zou mogen kopen. Zelf liep ik al te kwijlen bij de gedachte aan een Gibson Thunderbird of een mooie Rickenbacker.
Nu ik echter sinds een paar weken bij de band Kneiper mijn baskunsten mag vertonen, is deze behoefte wat naar de achtergrond geraakt. Ik ben namelijk zeer tevreden met de prestaties van mijn zwarte Ibanez Soundgear 800, bijgenaamd "The Black Pearl". Het speelt goed, het ziet er zeer fraai uit en ze ligt lekker in de hand, kortom, wat wil een bassist nog meer...
Nou, op versterker gebied heb ik nog wel het e.e.a. te wensen. Ik ben er achter dat het huidige combo waar ik nu op speel, een Warwick wamp C 200, nogal te wensen over laat. Gelukkig staat er in de oefenruimte een Ampeg stack waar ik van ga kwijlen. Het klinkt fantastisch, toch zal ik voor optredens straks zelf wat moeten hebben. Nu heeft mijn bassbro al aangeboden dat ik dan op zijn set mag spelen waar ik erg blij mee ben (thanx Eric), maar t.z.t. wil ik toch zelf wat anders. Blijft de vraag wat er nu niet goed is in mijn huidige set. Is de versterker te licht en gaat hij daardoor klippen, of is de speaker niet meer je van het? De versterker levert 250 watt dus dat zou voldoende moeten zijn, tenzij deze ergens beschadigd is, maar dat geloof ik niet. Wellicht dat een ander speakercabinet dus uitkomst biedt. Ik kan misschien ook gewoon de huidige speaker vervangen (heeft er iemand nog een 15 inch speaker van electrovoice in de broekzak?). Kortom, de komende tijd wordt er weer grondige research verleend op het gebied van basversterking. Dat gaat hopelijk gepaard met een leuke basscruise waar Bassbro en ik het land voor door scheuren en onderweg veel leuke muziekwinkels hopen tegen te komen met daarin nog leukere bassgear. En dat is wat het leven nou zo aangenaam maakt. Een beetje op jacht naar mooie bassgear samen met iemand die dezelfde hobby heeft.
Wordt vervolgd
05 maart, 2006
Pret met prut
Vanochtend begon als weer eens zo’n dag waarop je beter in je bed had kunnen blijven liggen. Je hebt keurig de schakelklok van het koffiezet apparaat ingesteld, maar je bent vergeten om de stekker er in te steken, dus geen verse koffie als je wakker wordt. Als je dan van pure armoe eerst maar onder de douche staat blijkt dat de wekker nog in de repeteerstand staat, en terwijl ik vrolijk verder douche wordt ik op de achtergrond begeleidt door een vaag zeurderig eh eh eh eh.
Na wat strubbelingen en een vlug ontbijt blijkt dat de trein vanaf een ander perron vertrekt als normaal. Kortom, het heeft er alle schijn van dat dit niet mijn dag gaat worden.
Gelukkig weet ik nog wel de trein te halen en ook het overstappen in Uitgeest verloopt vlekkeloos. Net als ik denk dat het nog wel wat kan worden met deze dag stapt er in Amsterdam een vader in met twee kinderen die van plan zijn het wereldrecord jengelen naar recordhoogte te jagen. Opgelucht haal ik adem als de trein in Naarden-Bussum stopt en ik op de plaats van bestemming ben, ervan overtuigd dat ik never nooit kinderen wil hebben.
Maar als ik kennis maak met de groep Weekendhikers klaart mijn humeur onmiddellijk op en vol goede moed gaan we op stap. Na een korte tour door de goudkust van Naarden komen we uit in het natuurgebied waar we die dag voor gekomen zijn. De route gaat over de Meerkade langs de noordkant van het Naardermeer. Al snel lopen we via een moerasbosje door de blubber te stampen. De ideale test om te zien of je schoenen waterdicht zijn. Ze slagen met vlag en wimpel. Ik hoop dat hetzelfde staks gezegd kan worden van mijn wasmiddel. Want de wedstrijd ”meest vieze broek” wordt glansrijk door mij gewonnen. Ik doe daar dan ook erg mijn best voor. De wandeling gaat verder over graskades, door weilanden aan de zuidkant van het meer. Het is hier flink drassig en we glibberen door de modder. Een laarzenpad voert ons door wederom door een moerasbos. Nadat ik bij een klein bosje een vrije uitvoering geef van “Gods water over Gods akker laten lopen” vliegt er ineens een sneeuwbal voorbij. Ik kan dit niet op me laten zitten en ik geef het retour in een aanval waar de gemiddelde AZ spits jaloers op is. Ik weet niet of ie raak was, maar ook bij AZ missen ze weleens een bal. Ook komen we nog een zeer leuk plankenpad tegen wat mij doet denken aan spoorrails, maar dan wel in klein formaat. Over een lengte van zeker een kilometer hebben ze twee planken naast elkaar gelegd, bespannen met kippengaas. Hier en daar lopen de planken onder water door. Ik voel me net een Chinese acrobaat uit het circus in het onderdeel evenwichtsbalk, helaas geen charmante danseres in strak pakje om mijn hand vast te houden. Wel een groep gezellige Weekendhikers. Ook deze hindernis wordt zonder kleerscheuren genomen. Langzamer hand komen we weer terug in de bebouwde wereld en we besluiten nog wat te gaan drinken in een tegenover het spoor gelegen cafeetje. Helaas kunnen ze hier geen bier uit fles schenken. Ik bestel een Duvel, helaas heeft de barkeeper met het humeur van een oorwurm het fenomeen “twee vingers schuim” verkeerd begrepen. Het gepresenteerde glas heeft weliswaar twee vingers schuim, maar dan wel verticaal gehouden vingers.
Op de terugweg in de trein worden we gecontroleerd door een goedlachse conductrice, die trots met een enorme fluit op haar borst rondloopt. Op mijn vraag of ze wellicht een stukje kan fluiten van Berdien Stenberg, loopt ze proestend de coupe uit.
Gelukkig maar, ik hou eigenlijk niet van Berdien Stenberg maar een andere fluitist wou me even niet te binnen schieten. Wellicht heeft iemand nog suggesties voor een goede fluitist? (geen scheidsrechters)
Na wat strubbelingen en een vlug ontbijt blijkt dat de trein vanaf een ander perron vertrekt als normaal. Kortom, het heeft er alle schijn van dat dit niet mijn dag gaat worden.
Gelukkig weet ik nog wel de trein te halen en ook het overstappen in Uitgeest verloopt vlekkeloos. Net als ik denk dat het nog wel wat kan worden met deze dag stapt er in Amsterdam een vader in met twee kinderen die van plan zijn het wereldrecord jengelen naar recordhoogte te jagen. Opgelucht haal ik adem als de trein in Naarden-Bussum stopt en ik op de plaats van bestemming ben, ervan overtuigd dat ik never nooit kinderen wil hebben.
Maar als ik kennis maak met de groep Weekendhikers klaart mijn humeur onmiddellijk op en vol goede moed gaan we op stap. Na een korte tour door de goudkust van Naarden komen we uit in het natuurgebied waar we die dag voor gekomen zijn. De route gaat over de Meerkade langs de noordkant van het Naardermeer. Al snel lopen we via een moerasbosje door de blubber te stampen. De ideale test om te zien of je schoenen waterdicht zijn. Ze slagen met vlag en wimpel. Ik hoop dat hetzelfde staks gezegd kan worden van mijn wasmiddel. Want de wedstrijd ”meest vieze broek” wordt glansrijk door mij gewonnen. Ik doe daar dan ook erg mijn best voor. De wandeling gaat verder over graskades, door weilanden aan de zuidkant van het meer. Het is hier flink drassig en we glibberen door de modder. Een laarzenpad voert ons door wederom door een moerasbos. Nadat ik bij een klein bosje een vrije uitvoering geef van “Gods water over Gods akker laten lopen” vliegt er ineens een sneeuwbal voorbij. Ik kan dit niet op me laten zitten en ik geef het retour in een aanval waar de gemiddelde AZ spits jaloers op is. Ik weet niet of ie raak was, maar ook bij AZ missen ze weleens een bal. Ook komen we nog een zeer leuk plankenpad tegen wat mij doet denken aan spoorrails, maar dan wel in klein formaat. Over een lengte van zeker een kilometer hebben ze twee planken naast elkaar gelegd, bespannen met kippengaas. Hier en daar lopen de planken onder water door. Ik voel me net een Chinese acrobaat uit het circus in het onderdeel evenwichtsbalk, helaas geen charmante danseres in strak pakje om mijn hand vast te houden. Wel een groep gezellige Weekendhikers. Ook deze hindernis wordt zonder kleerscheuren genomen. Langzamer hand komen we weer terug in de bebouwde wereld en we besluiten nog wat te gaan drinken in een tegenover het spoor gelegen cafeetje. Helaas kunnen ze hier geen bier uit fles schenken. Ik bestel een Duvel, helaas heeft de barkeeper met het humeur van een oorwurm het fenomeen “twee vingers schuim” verkeerd begrepen. Het gepresenteerde glas heeft weliswaar twee vingers schuim, maar dan wel verticaal gehouden vingers.
Op de terugweg in de trein worden we gecontroleerd door een goedlachse conductrice, die trots met een enorme fluit op haar borst rondloopt. Op mijn vraag of ze wellicht een stukje kan fluiten van Berdien Stenberg, loopt ze proestend de coupe uit.
Gelukkig maar, ik hou eigenlijk niet van Berdien Stenberg maar een andere fluitist wou me even niet te binnen schieten. Wellicht heeft iemand nog suggesties voor een goede fluitist? (geen scheidsrechters)
02 maart, 2006
basknallen
Lekker spelen in een bandje is net zo lekker als goede sex, nou ja, bijna dan. Laten we eerlijk wezen. Een orgasme duurt een paar minuten, in de oefenruimte spelen en bier drinken met de boys en girl van Kneiper duurt de hele avond. Niks geen gedoe met een etentje bij kaarslicht vooraf, knapperend haardvuur en een glaasje rode wijn. Gewoon inpluggen, stemmen en gaan!! Gewoon spelen en ha, zes bier!
Op dit moment zit ik nog vol met adreline van het spelen. Ondanks hier en daar nog een foute noot en wat dies meer zij, ging het lekker vanavond. Het geeft me echt een enorme boost om met deze heren en dame in een oefenruimte gewoon lekker bezig te zijn met muziek. Hier wil ik zeker mee doorgaan. Naast de "Black Pearl" (trouwe lezers weten wel dat ik hier mijn zwarte Ibanez Soundgear 800 bedoel)had ik vanavond ook de fretloze Hohner weer eens afgestoft. Ideaal voor de slow songs. Na een nummer op de Black Pearl heb ik een paar nummers fretloos gedaan. Om daarna knallend erin te gaan met het prachtige "my Sacrifice"van Creed. Heerlijke basknallen donderen uit de speakers. Lekker vet laag, mede door de lage D die ik verkrijg d.m.v. de aanwezige hipshot. Het betere vingerwerk, zeg maar.
Volgende week donderdagavond mogen we weer los, ik kan bijna niet wachten...
ik weet nu al dat er morgen iemand met een big smile rondloopt.
Voor de intimi die er bij waren;
De glimlach van de kleine jongen ;-)
Nog één keer neurie ik het "my sacrifice" van Creed voor ik ga slapen, was het maar weer donderdagavond.
Hello my friend, we meet again
It's been awhile, where should we begin?
Feels like forever
Within my heart a memory
A perfect love that you gave to me
Oh, I remember
When you are with me I'm free
I'm careless, I believe
Above all the others we'll fly
This brings tears to my eyes
My Sacrifice
Op dit moment zit ik nog vol met adreline van het spelen. Ondanks hier en daar nog een foute noot en wat dies meer zij, ging het lekker vanavond. Het geeft me echt een enorme boost om met deze heren en dame in een oefenruimte gewoon lekker bezig te zijn met muziek. Hier wil ik zeker mee doorgaan. Naast de "Black Pearl" (trouwe lezers weten wel dat ik hier mijn zwarte Ibanez Soundgear 800 bedoel)had ik vanavond ook de fretloze Hohner weer eens afgestoft. Ideaal voor de slow songs. Na een nummer op de Black Pearl heb ik een paar nummers fretloos gedaan. Om daarna knallend erin te gaan met het prachtige "my Sacrifice"van Creed. Heerlijke basknallen donderen uit de speakers. Lekker vet laag, mede door de lage D die ik verkrijg d.m.v. de aanwezige hipshot. Het betere vingerwerk, zeg maar.
Volgende week donderdagavond mogen we weer los, ik kan bijna niet wachten...
ik weet nu al dat er morgen iemand met een big smile rondloopt.
Voor de intimi die er bij waren;
De glimlach van de kleine jongen ;-)
Nog één keer neurie ik het "my sacrifice" van Creed voor ik ga slapen, was het maar weer donderdagavond.
Hello my friend, we meet again
It's been awhile, where should we begin?
Feels like forever
Within my heart a memory
A perfect love that you gave to me
Oh, I remember
When you are with me I'm free
I'm careless, I believe
Above all the others we'll fly
This brings tears to my eyes
My Sacrifice
Test
Met heel veel hulp, met name van Ron en Godelieve, denk ik dat het me nu eindelijk gelukt is om een link te plaatsen.
even kijken...
Prutzersblog
Jaaaaaa, het werkt!!!
Ron en Godelieve, bedankt voor alle support. Ik hoop jullie weer eens tegen te komen tijdens een tocht van weekendhike. Hier moeten we het glas op heffen.
Cheers!
even kijken...
Jaaaaaa, het werkt!!!
Ron en Godelieve, bedankt voor alle support. Ik hoop jullie weer eens tegen te komen tijdens een tocht van weekendhike. Hier moeten we het glas op heffen.
Cheers!
01 maart, 2006
Gadgets
Gezien in de catalogus van Bever Zwerfsport. Op blz 63 staat een opvouwbaar wijnglas van het Amerikaanse merk GSI. Op internet vond ik de volgende:
Lexan® Wine Glass
Na de afritsbroek, nu ook het Lexan® afrits-wijnglas. Ruimtebesparend doordat de voet van het glas los te draaien is. Zeer lichtgewicht, bijna onbreekbaar en zeer duurzaam.
Als je de voet van het wijnglas losdraait en hem er in opbergt ziet het eruit als een design kerstklok.
Zelf was ik van plan om gewoon een 2 liter camelbag te kopen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
